Προτάσεις για τον «οδικό χάρτη» της αριστεράς

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ*

Δεδομένων των γεγονότων των τελευταίων μηνών ελλοχεύει ένας κίνδυνος: η αριστερά να αναδειχθεί σε ηγεμονική πολιτική δύναμη! Οι παρακάτω προτάσεις μπορούν να αποτελέσουν έναν «οδικό χάρτη» για να αποτραπεί η όποια πιθανότητα αριστερής διακυβέρνησης της χώρας. Αφού όλοι οι άλλοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αναδειχθεί η αριστερά στο προσκήνιο, η ευθύνη υπονόμευσης αυτής της προοπτικής πέφτει στους ώμους των αριστερών που οφείλουν:

1. Να ασχολούνται μονίμως με το ζήτημα των προγραμματικών συγκλίσεων και προτάσεων αδιαφορώντας για κινηματικές ενέργειες καθώς και δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης. Δέον είναι να καταγγέλλουν όσους εμπλέκονται σε αυτές ως «μπαχαλάκηδες» και «αριστεριστές». Εναλλακτικά, μπορούν να ασχολούνται μονίμως με τις κινηματικές δράσεις αδιαφορώντας πλήρως για τη διατύπωση προγραμματικών προτάσεων και να καταγγέλλουν όσους εμπλέκονται σε αυτές για «κυβερνητισμό».

2. Να αποφεύγουν τις οποιεσδήποτε ενέργειες έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης (χρησιμοποιήστε επιχειρήματα όπως «δεν είμαστε ούτε ΜΚΟ ούτε κατηχητικό», «η μόνη αλληλεγγύη είναι μέσα στα συνδικάτα» κ.λπ.).

3. Να χρησιμοποιούν πάντα το «αριστερόμετρο» υποδεικνύοντας τον μοναδικά σωστό δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Η χρήση του μπορεί να γίνει κατανοητή από την ανάγνωση της κριτικής ορισμένων στελεχών του ΚΚΕ για τον ΣΥΡΙΖΑ ή από την ανάγνωση της κριτικής ορισμένων στελεχών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ για τον ΣΥΝ. ή από την ανάγνωση της κριτικής ορισμένων στελεχών του ΣΥΝ για τη ΔΗΜ.ΑΡ. ή από την ανάγνωση της κριτικής ορισμένων στελεχών της ΔΗΜ.ΑΡ. για τους πρόσφατα αποχωρήσαντες από το κόμμα τους, κ.λπ. (λόγοι οικονομίας απαγορεύουν τις αναφορές και σε άλλες συλλογικότητες).

4. Να συζητούν συνέχεια για τα ποσοστά της αριστεράς ή/και την κρίση του καπιταλισμού. Η μέθοδος είναι αποτελεσματική: στερεί τη δυνατότητα συζήτησης των πολιτικών προβλημάτων, στερεί τη δυνατότητα πολιτικής δράσης, οδηγεί σε ανυπέρβλητες συγκρούσεις (π.χ. «ε, όχι και να μετράμε και ΑΥΤΟΥΣ στην αριστερά!») και δίνει ευκαιριακά και κάποιες χαρές.

5. Να εμπεδώσουν την τεχνική «χωρισμένοι, ακόμα και σε όσα μας ενώνουν». Αυτή βασίζεται στην επίκληση διαφορών από το κοντινό ή το μακρινό παρελθόν με στόχο την ακύρωση κοινών δράσεων. Το σχετικό ρεπερτόριο ξεκινά από το «εσύ υποστήριξες την εκλογή Καμίνη-Μπουτάρη;», «είσαι υπέρ ή κατά της εξόδου από το ευρώ;» και μπορεί να επεκτείνεται μέχρι τη σύγκρουση Στάλιν-Τρότσκι ή ακόμα και τη διαμάχη Σαιν Σιμόν και άλλων ουτοπιστών σοσιαλιστών.

6. Να εμπεδώσουν την τεχνική του «διαλύω μια συλλογική προσπάθεια επιχειρώντας να τη θέσω υπό τον έλεγχο μου». Απλά παραδείγματα αποτελούν οι διαφορετικές πορείες για το ίδιο πρόβλημα, η εμμονή «να καλέσουμε και τον Χ να χαιρετίσει στην εκδήλωση» (γνωρίζοντας ότι ο Χ είναι εξ’ ορισμού μη κοινά αποδεκτός) κ.λπ.

7. Στην εσχάτη των περιπτώσεων να χρησιμοποιούν την τεχνική «της ακριβοθώρητης αριστεράς». Αυτή συνίσταται στη δήλωση «σε αυτό το πλαίσιο είναι απαράδεκτο να συμμετέχουμε ως αριστεροί». Δύναται να αποτελέσει και την τελική λύση στον κίνδυνο ανάδειξης της αριστεράς σε ηγεμονική πολιτική δύναμη. Αρκεί η αποχή από τις εκλογές που -έτσι και αλλιώς- γίνονται βάσει ενός εκλογικού συστήματος πολιτειακά απαράδεκτου και πολιτικά καλπονοθευτικού.

8. Να επιδιώκουν κάθε πολιτική συζήτηση να τελειώνει με ερωτήσεις του τύπου «αλλά και η αριστερά τι κάνει;», «πώς να κρύψουμε την απογοήτευσή μας από την αριστερά;», κ.λπ. Να αδιαφορούν για αντεπιχειρήματα που επισημαίνουν ότι οι αριστεροί δεν είναι εκτός κοινωνίας και μοιραία επηρεάζονται από τις κυρίαρχες πρακτικές και αδιέξοδα. Να εμμένουν στην απουσία μιας «αγνής, αμόλυντης, πάντα έτοιμης προγραμματικά και αγωνιστικά αριστεράς».

9. Να απομονώσουν και να στηλιτεύσουν σε προσωπικό επίπεδο όσους αμφισβητούν τις παραπάνω οδηγίες.

10. Δεδομένου ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού που δεν γεννήθηκαν ή δεν μεγάλωσαν στην αριστερά προσδοκούν από αυτήν να παίξει καθοριστικό ρόλο διασφαλίζοντας την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, να επαγρυπνούν για την τήρηση των παραπάνω κανόνων.

*Ο Γ. Αγγελόπουλος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας