Το παπατζιλίκι κορυφώνεται …

Πηγή: Ακτιβιστής

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Η ελληνική κρίση ήταν από την αρχή μια υπόθεση τζογαδόρων και όχι πολιτικών ή έστω τεχνοκρατών. Κυριάρχησε η γλώσσα του στοιχήματος, την οποία υιοθέτησε και αναπαρήγαγε στο εσωτερικό το καθεστώς των διαπλεκομένων, ενώ παράλληλα αποτέλεσε το κύριο όχημα του πρωθυπουργικού λόγου.  Τώρα η κρίση κορυφώνεται με το παιχνίδι «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού 'ν' ο παπάς»!

Μην περιμένετε δομική ανάλυση επί του ζητήματος του νέου πλαισίου της κρίσης μετά την τυχοδιωκτική προαναγγελία δημοψηφίσματος για τη νέα δανειακή σύμβαση, από τον κ. Παπανδρέου. Είπα ότι σταματώ τις αναλυτικές προσεγγίσεις, καθώς κινδύνευαν να μεταβληθούν οι ίδιες σε φάρσα , εντός ενός κατά βάσει ψευδοπολιτικού περιβάλλοντος – και θα το τηρήσω…  

Σήμερα, παρεμβαίνω κρίνοντας ότι ίσως να ήταν χρήσιμο για την καλύτερη αντίληψη της πραγματικότητας εάν παρουσίαζα το παιχνίδι του παπατζή:

Ο παπατζής, στο χώρο της πολιτικής, την «στήνει» συνήθως στο κοινοβούλιο. Χρησιμοποιεί ως βάση το Σύνταγμα, το οποίο για αυτόν αποτελεί το πεδίο πάνω στο οποίο θα αναπτύξει το κόλπο του, που με τη σειρά του αποτελεί την επιτομή του λαϊκισμού, στο όνομα μιας δημοκρατίας που όμως δεν «βουλεύεται», αλλά απλώς επιλέγει, τζογάροντας στην κρίση. Άρα το Σύνταγμα χρησιμοποιείται στην περίπτωση του παπατζή πολιτικού σαν το διπλωτό τραπεζάκι του παπατζή του πεζοδρομίου «για να μπορεί να το μαζέψει στα γρήγορα και να γίνει μπουχός μόλις παραστεί χρεία».

Πάνω στο Σύνταγμα ο παπατζής μας τοποθετεί τρία φύλλα, από τα οποία ένα είναι παπάς (ρήγας), δηλαδή η λύση που θα σου επιφέρει κέρδος: το σημαίνον της επιτυχίας, η μόνη επιλογή που δεν χάνεις. Ο παπατζής δείχνει ανοιχτά στον παίχτη-πολίτη τα τρία χαρτιά (το πρώτο συμβολίζει την παραμονή στην ΕΕ, με δραστική εσωτερική υποτίμηση, γενικευμένη φτωχοποίηση, κινεζοποίηση και ειδική σχέση επιτήρησης, που καταργεί ουσιαστικά την λαϊκή κυριαρχία, το άλλο στάση πληρωμών και επιστροφή στη δραχμή, που συνοδεύονται με χαοτικές κοινωνικές καταστάσεις και το τρίτο (ρήγας) αντιστροφή του ρυθμού αύξησης του δημόσιου χρέους, άνετη χρηματοδότηση από την ΕΕ για τουλάχιστον δέκα χρόνια, παραγωγή πλεονάσματος δίχως αύξηση της ανεργίας και σοφή τεχνοκρατική καθοδήγηση από τους εταίρους μας, για να γίνουμε έντιμοι, «διαφανείς» και πετυχημένοι όπως εκείνοι, με μηχανισμό τις περίφημες «καλές πρακτικές»).

Ο παίχτης-πολίτης (πελάτης) στοιχηματίζει κάποιο ποσό, που στη περίπτωσή μας είναι η ίδια η ύπαρξή του και μετά ο παπατζής κλείνει τα χαρτιά και με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις τα φέρνει βόλτες πάνω στο Σύνταγμα, ανακατεύοντάς τα και επαναλαμβάνοντας την μαγική επωδή «εδώ παπάς, εκεί παπάς, εδώ παπάς, εκεί παπάς...», μέχρι που κάποια στιγμή τα ακινητοποιεί και λέει «πού είν' ο παπάς;». Ο παίχτης-πολίτης δείχνει ποιο χαρτί νομίζει ότι είναι ο παπάς (ο ρήγας, δηλαδή, που αντιστοιχεί στην ιδανική επιλογή, όπως του την έχει παρουσιάσει η προπαγάνδα που διαμορφώνει την αλήθεια της ελληνικής χρεοκοπίας) και ο παπατζής άνετος και δίχως δισταγμό ανοίγει τα χαρτιά. Δυστυχώς ο παίχτης έχει κάνει λάθος, χάνει τα φράγκα του και την ελπίδα του για μια αξιοπρεπή ζωή, αλλά δεν πάει στη δουλειά του, καθώς και αυτή έχει «παιχτεί» και χαθεί σε κάποιον άλλον «παπά» προηγουμένως.

Το παιχνίδι αυτό έχει κηρυχθεί εκτός πολιτικής από πολύ παλιά, καθώς μετατρέπει την πολιτική διαδικασία σε τυχοδιωκτικό παίγνιο, αλλά όλο και κάποιος παπατζής οραματίζεται να το επαναφέρει, για να την σκαπουλάρει «δημοκρατικά», αφού πρώτα σιγουρευτεί ότι αποκλείεται να βγεις από τον μονόδρομο του χρεοστασίου που επέφερε η στρατηγική χρεοκοπίας, την οποία ο ίδιος υιοθέτησε και ακολούθησε, δίχως να ρωτήσει τον πελάτη-πολίτη! 

Σήμερα, δεν υπάρχει κανείς που να αγνοεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις τον παπατζή στο παιχνίδι του, αλλά παρόλα αυτά σχεδόν κανείς από το πολιτικό προσωπικό και τους φορείς του πολιτικού συστήματος δεν έκανε τίποτε ώστε με κοινοβουλευτικά μέσα να «αποκαρδιώσει» τον παπατζή. Έτσι όπως έπαιξαν με την κρίση τα υπόλοιπα κόμματα, έδωσαν την ευκαιρία στον παπατζή να κορυφώσει το παίγνιό του με την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που πλέον το ερώτημα δεν είναι «μένουμε ή όχι στην ευρωζώνη», αλλά «πόσο άτσαλα θα βγούμε από την ΕΕ»!

 Οι μόνοι που κερδίζουν σε τέτοιες παπατζήδικες στρατηγικές είναι οι βαλτοί κράχτες, τα αποκαλούμενα  λαμόγια (αυτό σήμαινε αρχικά η λέξη που σήμερα τείνει να αντικαταστεί με την παραπλανητική  - και προσβλητική για τα πτηνά -«παπαγαλάκια»). Ωστόσο, το παιχνίδι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο και για άλλους λόγους: Γύρω από αυτό συνωστίζονται διάφορες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες  συνωθούνται για να δουν τα κοροΐδα παίκτες-πολίτες να χάνουν τα λεφτά τους, εκτός από την αξιοπρέπεια τους και την πολιτική τους βούληση και να νιώσουν την κρυφή χαρά ότι αντίθετα με τους «πελάτες» οι ίδιοι ήξεραν πού είναι ο παπάς, αλλά δεν θα έπαιζαν ποτέ πάνω στο πτυσσόμενο τραπεζάκι αυτού του παλιοπαπατζή!  Βέβαια, μέσα σ’ αυτό το στριμωξίδι δρουν άνετα διάφοροι  πορτοφολάδες της πολιτικής, των ΜΜΕ και της οικονομίας δίχως ηθικά σύνορα, που συνήθως είναι συνέταιροι με τον παπατζή, ή απλώς εκμεταλλεύονται την παρουσία του. Ε, αυτοί, οι τελευταίοι θα γδύσουν τους περίεργους!  

«Εδώ η Ευρωσωτηρία, εκεί η Ευρωσωτηρία, πού 'ν' η Ευρωσωτηρία», Σωτήρη μου;

Φίλοι, δεν φταίει ο παπατζής. Αυτός, την δουλεία που έμαθε κάνει. Η απολιτική ή η ψευδοπολιτική κουλτούρα των Ελλήνων φταίει που είναι πιο κοντά στον τζόγο παρά στη δημοκρατική πολιτική. Τώρα που το κομπολόι σου ψευτόμαγκα συμπολίτη έχασε τον τσαμπουκά του, θα τρέχεις γονατιστός να μαζέψεις τις χάντρες του, γύρω από τραπεζάκι του παπατζή. Εκτός αν αποφασίσεις ότι τέρμα τα μπεγλέρια και οι αβάντες σε παπατζήδες και το ρίξεις στη πολιτική με καθαρά χαρτιά, και με ακόμη πιο καθαρό μυαλό και καθαρή συνείδηση.

Δεν φαντάζομαι να θέλετε να ανακοινώσω τη στάση μου ως προς το προαναγγελθέν δημοψήφισμα; Μην με προσβάλετε, δεν παίζω με παπατζήδες, ούτε τον… παπά! Αντίθετα, όπως πρότεινα τόσα χρόνια, έτσι και σήμερα καλώ τους δημοκράτες να ακυρώσουν αυτό το «παιχνίδι». Δημοκρατικά, ειρηνικά Μέσα υπάρχουν μπόλικα, αρκεί να τα αξιοποιήσουμε. Δεν θα τα αναλύσω. Είναι γνωστά σε κάθε νομικό, πολιτικό επιστήμονα κλπ, αλλά και σε κάθε πολίτη με στοιχειώδη συνταγματική και διοικητική συγκρότηση. Εγώ, ποτέ δεν σας ταλαιπώρησα με τα «αυτονόητα», αντιθέτως εξέθετα την πολιτική στρατηγική των «αυτονοήτων». Τώρα όμως αρκεί να ενεργοποιήσουμε τα απολύτως «αυτονόητα», που θα εκμηδενίσουν την λογική περί  fictio juris (πλάσματος δικαίου), την οποία  εισαγάγει καινοφανώς η κυβέρνηση δομώντας Δίκαιο πάνω σε μια απολύτως παραθεσμική λειτουργία,  πατρωναρισμένη ή δήθεν πατρωναρισμένη από την τρόικα. Με την κυβερνητική πρόταση περί δημοψηφίσματος, μάλιστα, απομυθοποιείται πολιτικά ολόκληρη η στρατηγική διαμόρφωσης ενός πλάσματος δικαίου από την τρόικα. Ο παπατζής στη βιασύνη του να ξεφύγει από τις ευθύνες του, τινάζει στον αέρα ολόκληρο τον νομιμοποιητικό μηχανισμό φτωχοποίησης και επιτήρησης (όπως τον παρουσίασα ως Panopticon), που έστησε και στήνει η τρόικα στην Ελλάδα. Μόνον που αυτό υπονομεύει βασικά και τις Γερμανικές προσπάθειες για ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας μας. Ποιος έχει συμφέρον από αυτό, πέραν του παπατζή; Ας πιάσουμε από την αρχή το νήμα της κρίσης και θα τον βρούμε. Είδατε πώς τα έφερε το «πέταγμα της πεταλούδας»; Να επιβεβαιώσει τις προσεγγίσεις μας, ως προς τους παράγοντες και την μεθοδολογία τους, καθώς και τους μη-εκπεφρασμένος (φυσικά) στόχους τους, στο πλαίσιο των δυνάμεων που συγκρούονται στο θέατρο της ελληνικής κρίσης…

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.