100 δις € έναντι 100 δις €

Δελτίο Τύπου του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής

100 δις € έναντι 100 δις €

Πρώτο : Η διαγραφή 100 δις € από το ελληνικό χρέος προς τους ιδιώτες συνοδεύεται από τη δέσμευση της Ελλάδας να δανεισθεί το ισόποσο των 100 δις € από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό μέχρι το 2014. Δεν πρόκειται για μηδενικό αποτέλεσμα. 

Τα 100 δις € παλαιού χρέος σε μεγάλο βαθμό έχουν συναφθεί με βάση την εσωτερική δικαστική δικαιοδοσία και επομένως, παρότι χρέος σε ξένους δανειστές, ανήκουν στο «εσωτερικό χρέος», πολιτικά ευκολότερα διαχειρίσιμο από τη χώρα που δανείζεται. Τα 100 δις € των νέων δανείων, εκ των οποίων μάλιστα 30 δις δεν θα πάνε στον δημόσιο προϋπολογισμό αλλά στις τράπεζες, προέρχονται από κοινοτικά και κρατικά κονδύλια, υπόκεινται στη δικαιοδοσία ξένων δικαστηρίων, είναι καθαρό «εξωτερικό χρέος» με πολύ μεγαλύτερες περιπλοκές σε περίπτωση πρωτοβουλιών από τη χώρα που δανείζεται.

 

Πρόκειται δηλαδή για μια σοβαρότατη επιδείνωση της δανειακής εξάρτησης της Ελλάδας, και στην οικονομική και στην πολιτική διάσταση. 

Μακροπρόθεσμη Ύφεση

Δεύτερο : Ο στόχος της σχέσης δανείων προς Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν 120% για το 2020 σημαίνει ότι η Ελλάδα στις αρχές της επόμενης δεκαετίας – ακόμη κι αν φτάσει σε αυτό το στόχο, πράγμα αμφίβολο -θα ξεκινήσει υπερχρεωμένη, με το χρέος κεντρικό οικονομικό πρόβλημα, χωρίς καμιά προοπτική οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Θα έχει σχέση χρέους/ΑΕΠ όσο ακριβώς έχει σήμερα η υπερχρεωμένη Ιταλία που έχει παραγωγική βάση κι αποταμιευτικές δυνατότητες πολύ μεγαλύτερες από της Ελλάδας. Σημαίνει ακόμα ότι η πορεία μέχρι το 2020 θα χαρακτηρίζεται από επιδείνωση της λιτότητας, της ανεργίας, του εισοδηματικού επιπέδου, του παγώματος της οικονομίας. 

Η απόφαση της Ε.Ε. αυτή δεν θα προσθέτει  ούτε ένα ευρώ σε μισθούς και συντάξεις, ούτε μια θέση εργασίας, αντίθετα θα συνεχίσει να αφαιρεί. Από κοινωνική και οικονομική άποψη επομένως θα επιδεινώσει την κατάσταση για το λαό και τη χώρα.

Εμπειρία διεθνών αποτυχιών 

Τρίτο : Τα περισσότερα σημεία της απόφασης της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι εντελώς αόριστα και παραπέμπονται στο μέλλον, ιδιαίτερα σε σχέση με τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις  των ιδιωτών κατόχων των ελληνικών ομολόγων. Η εμπειρία από την απόφαση του Ιουλίου 2011 , για την οποία η Κυβέρνηση είχε πάλι πανηγυρίσει, δείχνει ότι υποκρύπτονται διαφορές ουσίας σε σχέση με το τι σημαίνει εθελοντική αποδοχή της μείωσης του χρέους από τους πιστωτές μέχρι ότι είναι ανεφάρμοστη. Το Ινστιτούτο Διεθνούς Χρηματοδότησης συμφώνησε κι όχι οι συγκεκριμένες τράπεζες που πολλές αναμένεται να μη συμφωνήσουν, να το θεωρήσουν «πιστωτικό γεγονός» και να εισπράξουν τα ασφάλιστρα.

Ο τύπος αυτός της συμφωνίας που στηρίζεται στη μερική διαγραφή χρέους, μείωση επιτοκίων, παράταση του χρόνου πληρωμής  μέσω ανταλλαγής ομολόγων (τύπου Brady) οδηγεί σε επιδείνωση του προβλήματος. Μετά το 2000 και οι επτά χώρες (Αργεντινή, Περού, Ισημερινός, Βραζιλία, Πολωνία, Ουρουγουάη) που προχώρησαν σε τέτοια διαδικασία, βρέθηκαν μετά λίγα χρόνια με μεγαλύτερο ποσοστό χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ και τρεις από αυτές αναγκάσθηκαν να κηρύξουν στάση πληρωμών.

Επιτόκια και ρυθμοί ανάπτυξης

Τέταρτο : Μέσα στις σημερινές διεθνείς οικονομικές συνθήκες καμιά υπερχρεωμένη χώρα δεν μπορεί να βρει τον δρόμο της εξόδου όσο τα πραγματικά επιτόκια για τον δανεισμό της, ακόμα κι αν μειωθούν, είναι μεγαλύτερα από τους ρυθμούς ανάπτυξης της. 

Αυτό είναι εξαιρετικά βαρύ για χώρες όπως η Ελλάδα που βρίσκεται για χρόνια σε αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η επανασυσσώρευση του χρέους της είναι περισσότερο βέβαιη, τη στιγμή που δεν προβλέπεται κανένα μέτρο και δεν δημιουργείται καμιά προϋπόθεση για το πέρασμα της χώρας σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και μάλιστα υψηλούς. Δεν νοείται αντιμετώπιση του χρέους χωρίς ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος της ανάπτυξης.

Πραγματική μείωση του χρέους

Πέμπτο : Είναι σαφές ότι η μείωση του πραγματικού χρέους θα είναι μικρό κλάσμα του 50% που ανακοινώθηκε, δεδομένου ότι δεν συμμετέχει στη μείωση το τεράστιο χρέος προς την τρόικα, δεν συνυπολογίζονται τα μέτρα στήριξης τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων, δεν παίρνονται υπόψη οι ασαφείς κι ανύπαρκτες ρυθμίσεις από την μεριά του Ινστιτούτου Διεθνούς Χρηματοδότησης, που εκφράζει τις τράπεζες και τους άλλους πιστωτές της χώρας.

Αλλιώς οι τράπεζες, αλλιώς τα ασφαλιστικά ταμεία

Έκτο : Με τη ρύθμιση αυτή τα ασφαλιστικά ταμεία αφήνονται «στον αέρα» σε συνθήκες πλήρους αβεβαιότητας και ανεπάρκειας πόρων μετά την υποβάθμιση των περιουσιακών τους στοιχείων, με αναμενόμενες σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις για το μέλλον των πενιχρών ήδη συντάξεων και άλλων παροχών. 

Απεναντίας για τις ελληνικές τράπεζες προβλέπεται ήδη ενίσχυση από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης με 30 δις που τελικά θα επιβαρύνει τον φορολογούμενο. Η συζητούμενη «κρατικοποίηση» ορισμένων ελληνικών τραπεζών δεν είναι τίποτε περισσότερο από το μοντέλο που χρησιμοποιήθηκε στην πρώτη φάση της διεθνούς κρίσης μετά την Lehman Brothers το 2008 και 2009 από τις κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών, δηλαδή «κρατικοποίηση όσο οι τράπεζες έχουν ζημιές» και «επαναιδιωτικοποίηση μόλις αποκτήσουν κέρδη».

Κυβέρνηση Κατοχής της Τρόικα στην Αθήνα

Έβδομο: Η κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας στη χώρα μας θεσμοποιείται, διατυμπανίζεται διεθνώς προς παραδειγματισμό , συνταγματοποιείται, και βαθαίνει με την «Ενισχυμένη Εποπτεία» και με την μόνιμη εγκατάσταση της «κυβέρνησης κατοχής» της τρόικα στην Αθήνα η οποία θα καθοδηγεί τις εγχώριες μαριονέτες που θα βρίσκονται στο Μαξίμου, τα Υπουργεία, το Κοινοβούλιο.

Εκποίηση δημόσιας περιουσίας

Όγδοο : Σημαντικό στοιχείο κατάλυσης της λαϊκής κυριαρχίας είναι η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, όπου ήδη στις δεσμεύσεις των 50 δις € προστίθενται άλλα 15δις  € για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Μέσου Οικονομικής Διευκόλυνσης. 

Ζούμε μια μεταμοντέρνα έκδοση της «διπλωματίας των κανονιοφόρων», που είχε χρησιμοποιήσει η Μεγάλη Βρετανία στην Τουρκία και την Αίγυπτο, οι ΗΠΑ στη Βενεζουέλα και την Αϊτή με την στρατιωτική κατάληψη περιουσιακών τους στοιχείων για την εξυπηρέτηση των τοκογλύφων. Ανάλογο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται τώρα με τον οικονομικό εκβιασμό, τον πολιτικό καταναγκασμό, τη χρήση κυβερνήσεων ανδρεικέλων όπως η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Στον πυρήνα της κρίσης χρέους η ίδια η Ευρωζώνη

Ένατο : Η διαιώνιση και επιδείνωση του προβλήματος χρέους της Ελλάδας μετά τις χθεσινές αποφάσεις θα συνυπάρξει με την αναμενόμενη μεγέθυνση κα γενίκευση της αστάθειας, της ανασφάλειας και της κρίσης σε ολόκληρο τον χώρο της ευρωζώνης. Η άρνηση της Γερμανίας και των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αυξήσουν μέσω κρατικών συνδρομών ή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το μέγεθος των ποσών στη διάθεση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού και η προσφυγή σε δανειστές- η λεγόμενη «μόχλευση», συμπεριλαμβανομένων ιδιωτών χωρών όπως η Κίνα ή η Ιαπωνία, φέρει πια την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση ως οικονομική οντότητα, κι όχι μόνο κάποιες χώρες μέλη της, στο επίκεντρο της κρίσης χρέους και επιθετικών δράσεων των διεθνών αγορών κεφαλαίου.

Παύση πληρωμών κατεπειγόντως

Δέκατο : Από τις χθεσινές εξελίξεις αποδεικνύεται όμως ότι το «χρέος» δεν είναι ταμπού, συζητείται, μειώνεται, μπορεί να καταργηθεί πλήρως. Αν στις αρχές του 2010 γινόταν έλεγχος – αναδιαπραγμάτευση – αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς προσφυγή στον δανεισμό και τους όρους της τρόικα, όπως σταθερά υποστήριζε από τη στιγμή της ίδρυσής του το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, θα μπορούσε να συμβάλλει στην αποτροπή της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Στις σημερινές συνθήκες η παύση πληρωμών προς τους δανειστές – σε συνδυασμό με την απελευθέρωση  από τις δεσμεύσεις από την ευρωζώνη και την πραγματική εθνικοποίηση των τραπεζών – είναι ο αναγκαίος δρόμος. Όχι μόνο αναγκαίος. Κατεπείγων δρόμος. Όσο λιγότερα ποσά χρησιμοποιήσει η Ελλάδα από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό, τις χώρες μέλη, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – χρέη που ανήκουν σε εξωτερική δικαιοδοσία – τόσο μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων θα έχει.

Η παύση πληρωμών προς τους δανειστές δεν είναι μόνο οικονομικό εργαλείο, είναι ευρύτερη επιλογή που παίρνει υπόψη την κοινωνική και πολιτική διάσταση. Είναι μια στρατηγική επιλογή, η μοναδική με γνώμονα τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, του κόσμου της εργασίας, της νεολαίας και γενικότερα του λαού  που μπορεί να οδηγήσει παρά τις ενδεχόμενες αρχικές δυσκολίες σε εναλλακτική πορεία οικονομικής και κοινωνικής άνθησης, με αναδιανομή πλούτου, κοινωνική δικαιοσύνη και πραγματική δημοκρατία  αλλά και σε επανάκαμψη του ηθικού της κοινωνίας, σε πνεύμα αγώνα, σε συστράτευση των εργαζομένων  με μια αριστερή, μετωπική κυβέρνηση των λαϊκών συμφερόντων.