Τζο Χίγκινς στο tvxs.gr: Ζούμε υπό τη δικτατορία των αγορων

Την ανάγκη αποτίναξης της δικτατορίας των αγορών, οι οποίες προκάλεσαν την κρίση που βιώνουμε σήμερα, υπογραμμίζει ο ευρωβουλευτής του ιρλανδικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Τζο Χίγκινς. Παρά τη συσσωρευμένη οργή των πολιτών σε Ελλάδα και Ιρλανδία απέναντι στην εφαρμοζόμενη λιτότητα, διαπιστώνει έλλειψη ηγεσίας εκ μέρους των εργατικών συνδικάτων που δε διαθέτουν εναλλακτική λύση και δεν βοηθούν την οργή αυτή να εκφραστεί. Χαρακτηρίζει το ιρλανδικό μοντέλο περικοπών «καταστροφικό» και το μνημόνιο που εφαρμόζει η Ελλάδα «συνταγή για τη διατήρηση του ελληνικού καπιταλισμού».

Πηγή: tvxs

Ο Τζο Χίγκινς βρέθηκε στην Ελλάδα την Πέμπτη για να συμμετάσχει σε εκδήλωση της Σοσιαλιστικής Διεθνιστικής Οργάνωσης «ΞΕΚΙΝΗΜΑ» με θέμα «Aμερική και Ευρώπη: Κρίση και αγώνες». Την ίδια ημέρα, η ιρλανδική οικονομία βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα, με τα spread των 10ετών ιρλανδικών ομολόγων έναντι των γερμανικών να φτάνουν στις 665 μονάδες βάσεις, καταγράφοντας έτσι νέο ιστορικό υψηλό. Η εξέλιξη αναζωπύρωσε τα σενάρια προσφυγής της Ιρλανδίας σε ένα σχέδιο διάσωσης από Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Ε.Ε. κατά τα ελληνικά πρότυπα. Η Ιρλανδία εφαρμόζει τα τελευταία 2 χρόνια μια από τις αυστηρότερες πολιτικές λιτότητας, η οποία έχει εκτοξεύσει την ανεργία – στους νέους αγγίζει το 30%, ενώ οι οικονομικοί της δείκτες μόνο βελτίωση δεν παρουσιάζουν.

Όπως δηλώνει στο tvxs.gr ο Ιρλανδός ευρωβουλευτής, «στην πράξη, το ιρλανδικό παράδειγμα είναι μια καταστροφή. Πριν από 2 χρόνια οι Ιρλανδοί αποδέχτηκαν το πρόγραμμα λιτότητας και τις περικοπές ελπίζοντας ότι η οικονομία θα αλλάξει πορεία. Τελικά, η ιρλανδική οικονομία έχει χειροτερεύσει, η ανεργία έχει αυξηθεί δραστικά. Συνεπώς, το ιρλανδικό παράδειγμα δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση λύση. Δεν μπορείς να δώσεις λύση στην κρίση περικόπτοντας το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και να έχεις απαιτήσεις από την οικονομία, καθώς οι άνθρωποι έχουν λιγότερα χρήματα για να ξοδέψουν και συνεπώς οι εργαζόμενοι που παρέχουν αυτές τις υπηρεσίες και τα αγαθά δεν έχουν πλέον δουλειά. Οι Έλληνες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ακολουθήσει το ιρλανδικό παράδειγμα. Οι Ιρλανδοί πρέπει να ακολουθήσουν το ελληνικό παράδειγμα και να αντισταθούν».

Οι πολίτες της Ιρλανδίας, βλέποντας καθημερινά την κατάστασή τους να δυσχεραίνει, αντιδρούν. Σύμφωνα με τον κ. Χίγκινς, όμως, στη χώρα απουσιάζει η ηγεσία και η καθοδήγηση της λαϊκής οργής από τα εργατικά συνδικάτα, ώστε να ασκηθεί πίεση και σταματήσουν οι δραστικές περικοπές σε βάρος των εργαζόμενων. «Στην Ιρλανδία υπάρχει τεράστιος θυμός, διότι οι πολίτες βλέπουν ότι η κρίση προκλήθηκε από μια μικρή μειοψηφία, μεγάλους κερδοσκόπος, μεγάλες τράπεζες, ιδιώτες, τζογάροντας και κερδοσκοπώντας σε ιδιοκτησίες, εξασφαλίζοντας σημαντικά κέρδη σε καλές εποχές. Όταν η κατάρρευση τελικά εκδηλώθηκε, παρέδωσαν το λογαριασμό στην εργατική τάξη. Συνεπώς, ο λαός είναι εξοργισμένος. Οι πολίτες θέλουν να αντισταθούν. Πριν από ακριβώς ένα χρόνο, πραγματοποιήθηκε απεργία των δημοσίων υπαλλήλων και 250.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους. Η κινητοποίηση είχε τεράστια δυναμική. Λίγους μήνες πριν από αυτό, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν τους δρόμους του Δουβλίνου, αλλά η ηγεσίες των συνδικάτων έχουν ξεπουλήσει ολοκληρωτικά τους αγώνες. Αποδέχονται την παράμετρο της χρηματοπιστωτικής κρίσης κατ’ ουσίαν, αλλά δεν προσφέρουν εναλλακτική στα μέλη τους. Υπάρχει οργή, χωρίς ηγεσία που θα βοηθήσει αν εκφραστεί. Νομίζω ότι αυτό θα αλλάξει. Το Δεκέμβριο αναμένεται ο νέος προϋπολογισμός, ο οποίος θα είναι άγριος. Θα υπάρξει κινητοποίηση και ανταπάντηση. Την περασμένη Τετάρτη, περίπου 30-40.000 φοιτητές βγήκαν στους δρόμους του Δουβλίνου, στη μεγαλύτερη φοιτητική κινητοποίηση στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Η τελευταία εξέλιξη δείχνει την αναπτυσσόμενη αντίδραση του κόσμου», εξηγεί.

«Το μνημόνιο αποτελεί τη συνταγή για τη διατήρηση του ελληνικού καπιταλισμού»

«Με βάση το σημερινό σύστημα δεν υπάρχει λύση, πέρα από την καταστροφή των συνθηκών διαβίωσης της εργατικής τάξης, την καταστροφή του δημόσιου τομέα και την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας με την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης. Γιατί; Διότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές ασκούν το ρόλο του δικτάτορα στην πολιτική. Οι αγορές έχουν την εξουσία του θεού πάνω από την κοινωνία. Ακόμη και τα Μέσα σχολιάζουν την κάθε πολιτική που προωθείται από την κυβέρνηση σε εξάρτηση με την ικανοποίηση των αγορών. Ποιος μας οδήγησε όμως στις αγορές; Ποιος τους έδωσε αυτή τη θεϊκή δύναμη; Ποιοι είναι οι αγορές; Είναι απλώς διεθνείς τράπεζες, κερδοσκόποι, κερδοσκοπικά κεφάλαια, παράσιτα της κοινωνίας που καταδυναστεύουν την πολιτική. Πρέπει να τους αποδυναμώσουμε, τα τους εθνικοποιήσουμε, υπό δημοκρατικό έλεγχο και στη συνέχεια να σχεδιάσουμε επενδύσεις για να αναπτυχθούν υπηρεσίες, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για το λαό», τονίζει.

Σύμφωνα με τον Ιρλανδό ευρωβουλευτή, το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση αποτελεί «τη συνταγή για τη διατήρηση του ελληνικού καπιταλισμού, όλα γίνονται για την επιβίωση του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και του ιρλανδικού. Μπορούν να επιβιώσουν μόνο σε βάρος του βιοτικού επιπέδου των πολιτών και των φτωχών». Ο ίδιος προτείνει «την εθνικοποίηση όλων αυτών των ιδρυμάτων, αλλά όχι με γραφειοκρατικό τρόπο. Όχι απλώς να τις διασώσουμε, αλλά να τις εθνικοποιήσουμε και με δημοκρατικό τρόπο να τις ελέγξουμε και να επενδύσουμε άμεσα με τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα υπό κρατική ιδιοκτησία, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τότε μπορούμε να σχεδιάσουμε μια αναπτυξιακή πολιτική που χρειάζεται και να προσφέρουμε εργασία σε εκατομμύρια ανθρώπους. Προς όφελος της πλειοψηφίας και όχι των ιδιωτικών συμφερόντων και των κερδοσκόπων. Αν η εναλλακτική αυτή τεθεί ως προτεραιότητα μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα».

Κάνοντας λόγο για «ένα τεράστιο κενό Αριστεράς στην Ευρώπη», σημειώνει πως τα σοσιαλδημοκρατικά και τα φιλελεύθερα κόμματα έχουν περάσει στο στρατόπεδο του καπιταλισμού και των αγορών, όπως βλέπουμε και στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ και προσθέτει πως «πρέπει να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο κίνημα στην Αριστερά».

«Η προπαγάνδα το όπλο του καπιταλισμού»

«Ο καπιταλισμός πάντα καταφεύγει στην προπαγάνδα και τα ψέματα, όπως επίσης και στη δημιουργία στερεοτύπων στον προπαγανδιστικό του πόλεμο. Επιθυμούν να διασπάσουν την εργατική τάξη της Ευρώπης, ενώ οι εργαζόμενοι της Ευρώπης θα έπρεπε να εργαστούν μαζί και να μην επιτρέψουν να τους διασπάσουν. Η ευθύνη ολόκληρη για την ελληνική κρίση είναι του καπιταλισμού. Είναι το οικονομικό καθεστώς που εφαρμόζεται εκείνο που έφτασε την κατάσταση εδώ σήμερα, οι μεγάλες επιχειρήσεις, η εκκλησία της Ελλάδος που δεν πληρώνει κανένα φόρο και τη γλιτώνει εδώ και δεκαετίες... Αλλά τώρα κατηγορούν τους εργαζόμενους για την κρίση».

«Απογοητευμένη από την ηγεσία της η ελληνική εργατική τάξη»

Αναγνωρίζοντας ότι η ελληνική εργατική τάξη έχει επιδείξει αξιοθαύμαστο θάρρος και αποφασιστικότητα να αγωνιστεί, ο κ. Χίγκινς υπογραμμίζει ότι «η ηγεσία της την έχει απογοητεύσει. Χρειάζεται μια στρατηγική για να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι και να ασκήσουν πίεση. Η κρίση ηγεσίας των εργαζομένων είναι τεράστια και αφορά όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ιρλανδία, οι ηγεσίες των εργατικών συνδικάτων απλώς δεν καθοδηγούν. Σε άλλες χώρες, όπου ξεχειλίζει η οργή του λαού, υπάρχει ευρείας κλίμακας κινητοποίηση, όπως στην Ισπανία και τη Γαλλία για παράδειγμα. Αλλά απαιτείται μια στρατηγική που θα δει τη δύναμη της εργατικής τάξης μέχρι να σταματήσει αυτή την επίθεση και να διεκδικήσει μια εναλλακτική λύση για τη λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας. Θεωρώ ότι τα συνδικάτα δεν έχουν μια εναλλακτική λύση και δεν έχουν την πίστη ότι υπάρχει εναλλακτική, επιτρέποντας τη στρατηγική του καπιταλισμού να συνεχιστεί. Φοβούνται τη δύναμη που έχουν γιατί μπορεί να οδηγήσει σε αντιμετώπιση με το ελληνικό κράτος, το οποίο είναι απαραίτητο, καθώς είναι ο μοναδικός τρόπος. Οι εργαζόμενοι είναι η δύναμη μιας κοινωνίας, αν το ήξεραν και είχαν συνείδηση της δύναμής τους. Αν σταματούσαν να εργάζονται, οι καπιταλιστές μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, αλλά είναι αβοήθητοι. Αν οι εργαζόμενοι είχαν επίγνωση της δύναμής τους, αλλά η ηγεσία δεν αναλαμβάνει αυτό το ρόλο και στην Αριστερά στην Ελλάδα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, λόγω των διασπάσεων με το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ που δεν διαθέτει ένα αρκετά ξεκάθαρο πρόγραμμα».

«Γερμανία και Γαλλία υπηρετούν την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου»

«Από τη δημιουργία ήδη της ευρωζώνης είχε προβλεφθεί ότι οι πιο αδύναμες χώρες θα αντιμετώπιζαν προβλήματα. Η ιδέα ότι η Πορτογαλία θα μπορούσε να είναι στην ίδια οικονομική συμμαχία με τη Γερμανία ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Η κρίση ήταν αναμενόμενο να επέλθει σε κάποιο στάδιο. Παραδοσιακά στο παρελθόν, οι εθνικοί καπιταλιστές είχαν την ευχέρεια ρύθμισης των ισοτιμιών τους σε περιόδους κρίσης για την αντιμετώπισή της. Και πάλι η εργατική τάξη αναλάμβανε το βάρος, αλλά επρόκειτο για μια διαφορετική μέθοδο. Όταν εγκαταλείφθηκαν οι ισοτιμίες και η δυνατότητα ανεξάρτητης δράσης η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη. Η Αριστερά συνειδητοποίησε ότι ήταν τρελό οι αδύναμες οικονομίες να είναι στο ίδιο καθεστώς με τη Γερμανία για παράδειγμα. Μόλις η κρίση ξέσπασε, η οποία προκλήθηκε από την αποκανονικοποίηση, την κερδοσκοπία και το φιλελευθερισμό διεθνώς, τότε η αδυναμία των οικονομιών αυτών αποκαλύφθηκε στο πραγματικό τους μέγεθος. Η αλήθεια ήρθε στο φως... με καπιταλιστικούς όρους απλώς δεν είναι ικανές να ανταγωνιστούν».

Όπως σημειώνει, οι νέοι μηχανισμοί στήριξης που προωθούν Γερμανία και Γαλλία, μέσω της αναθεώρησης της συνθήκης της Λισαβόνας, «υπηρετούν την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, των τραπεζών, των κερδοσκόπων. Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε τις προτάσεις αυτές. Θέλουν τη δημιουργία του ευρωπαϊκού Ταμείου Στήριξης, αλλά το κόστος θα είναι τρομερές περικοπές σε βιοτικό επίπεδο, κοινωνική πρόνοια για όποια χώρα καταφύγει σε αυτό. Η Ε.Ε. είναι στην πραγματικότητα οι ηγέτες του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, οι άνθρωποι έχουν την ψευδαίσθηση ότι η Ε.Ε. είναι κάποιος καλός παππούς που θα βοηθήσει τα παιδιά όταν υπάρχει κρίση. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Η Ε.Ε. είναι ένας οργανισμός για την εξυπηρέτηση μεγάλων επιχειρήσεων και του καπιταλισμού ειδικότερα. Η λύση τους τώρα είναι να απαιτούν τη μορφή πολιτικών που η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Ισπανία θα εφαρμόσουν, σε βάρος των εργαζόμενων».