Το βρώμικο μυστικό της Ευρώπης

Πηγή: Βαθύ Κόκκινο

Αναδημοσίευση - μετάφραση του ciaoant1 από το World Socialist Web Site

Σε μια αποκαλυπτική τους παραδοχή σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κυβερνήσεων και των διεθνών οικονομικών συμφερόντων, οι Financial Times, αναφέρθηκαν σε άρθρο τους την Τρίτη στο «βρώμικο μυστικό της Ευρώπης».

Το συγκεκριμένο άρθρο ήταν εναντίον του σχεδίου της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ να δανείσουν στην Ιρλανδία δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ προκειμένου να διασφαλιστούν πλήρως οι επενδύσεις των διεθνών τραπεζιτών και των διάφορων επενδυτών, στο υπό καθεστώς χρεωκοπίας ιρλανδικό τραπεζικό σύστημα.

Σύμφωνα με το εν λόγω σχέδιο, η Ιρλανδία θα πρέπει να παραδώσει την εθνική της κυριαρχία σε οικονομικό επίπεδο στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, και να συμφωνήσει να αποπληρώσει τα δάνειά της προς αυτούς, με το να επιβάλλει μια νέα και πιο απάνθρωπη επίθεση στα εισοδήματα και στο επίπεδο διαβίωσης της εργατικής της τάξης.

Η εφημερίδα αναφέρει πως η βοήθεια των 440 δις ευρώ που θα δοθεί στα πλαίσια του νέου μηχανισμού για να καλυφτούν τα χρέη των τραπεζών, μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία και άρα θα είναι "μοιραίο λάθος". Οι Times λένε ότι μια τέτοια πολιτική είναι κοντόφθαλμη και δεν οδηγεί πουθενά, αφού μια χρεοκοπία θα πυροδοτήσει νέο πανικό και περαιτέρω πτωχεύσεις.

"Θα κρατήσει", λέει η εφημερίδα, "τον ιρλανδικό λαό χρεωμένο σε όλους εκείνους που χρηματοδοτούν τις τράπεζες και θα τονίσει πλέον και επίσημα το βρώμικο μυστικό της ΕΕ, ότι δηλαδή: Τα δημόσια ταμεία κάνουν τα πάντα προκειμένου να μη ζημιωθούν οι ιδιώτες τραπεζίτες δανειστές".

Αυτό που οι Financail Times αποκαλoύν "βρώμικο μυστικό", δεν αποτελεί είδηση σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις από την εποχή της κατάρρευσης της Lehman Brothers, πριν από 26 μήνες. Αυτό που αποτελεί έκπληξη όμως, είναι η ωμότητα με την οποία αυτό το όργανο των βρετανικών οικονομικών συμφερόντων, παραδέχεται την ύπαρξη μιας δικτατορίας των τραπεζών επί των κυβερνητικών πολιτικών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κάτι βέβαια που ισχύει και στον υπόλοιπο κόσμο, στη Βόρεια ή στη Νότια Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία.

Η εφημερίδα παραδέχεται πως μια μικρή οικονομική ελίτ, την οποία περιγράφει ως "απερίσκεπτη", λεηλατεί τα δημόσια ταμεία έτσι ώστε να καλύψει τις κερδοσκοπικές της αποτυχίες, εξαθλιώνοντας παράλληλα ολόκληρους λαούς. Αυτή η εγωιστική επιδίωξη είναι που οδηγεί τις αποφάσεις όλων των κυβερνήσεων της ΕΕ.

Παρά τον κατ`όνομα ιδεολογικό χρωματισμό της οποιασδήποτε κυβέρνησης, είτε είναι κεντροαριστερά (όπως το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και η κυβέρνηση Fianna Fail στην Ιρλανδία), είτε κεντροδεξιά (όπως ο κυβερνητικός συνασπισμός της Βρετανίας, και το Ντεγκωλικό καθεστώς στη Γαλλία), οι διαταγές τους προέρχονται από τις μεγάλες τράπεζες. Αυτή είναι η αληθινή έννοια του όρου «πραγματικότητες της αγοράς» που αναμασούν συνεχώς οι κυβερνώντες.

Η παραδοχή λοιπόν των Financial Times, για την αστική πολιτική, αποκαλύπτει την απάτη της αποκαλούμενης δημοκρατίας σε συνθήκες καπιταλισμού. Όλες οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν αντί-κοινωνικές πολιτικές κόντρα στη θέληση των λαών. Το κράτος, όπως είπε και ο Μαρξ, είναι το εργαλείο του κεφαλαίου για να καταπιέζεται η εργατική τάξη.

Τον τελευταίο χρόνο, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο εντατικοποίησε την επίθεσή του εναντίον των εργαζομένων. Οι εξελίξεις στην Ιρλανδία, που ακολούθησαν την ελληνική κρίση, σηματοδοτούν μια νέα φάση τόσο στην αντικειμενική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, όσο και στην αντίδραση της κυβερνώσας ελίτ στην κρίση αυτή.

Παίρνοντας το σειρά τους από τις ΗΠΑ, οι κυβερνήσεις αντέδρασαν αρχικά στην οικονομική κατάρρευση του Σεπτεμβρίου του 2008, χαρίζοντας τρισεκατομμύρια δημοσίου χρήματος στα τραπεζικά συστήματα, ώστε να στηρίξουν τους …τραπεζίτες. Αυτό ήταν στην ουσία το πρόγραμμα διάσωσης που εφαρμόσθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο.

Και για να κερδίσουν χρόνο, αποφεύγοντας την ανεξέλεγκτη μείωση της κατανάλωσης και το απότομο "σπιράλ του αποπληθωρισμού", η χρηματοπιστωτική αριστοκρατία προχώρησε σε κάποια ημίμετρα, ώστε να επιβραδύνει και τις κοινωνικές αντιδράσεις.

Στο δεύτερο μισό του 2009 όμως, όταν ο κίνδυνος της άμεσης κατάρρευσης είχε πλέον αποφευχθεί, και όταν έγινε φανερό ότι οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι δεν θα υποστούν καμία συνέπεια για τις σχεδόν παράνομες πράξεις τους, και πως δεν κινδυνεύει το σύστημα, οι αγορές και τα χρηματιστήρια επανήλθαν, μαζί με τα κέρδη των τραπεζών και των μεγαλοστελεχών τους.

Οι πλέον ισχυρές χρηματοοικονομικές φίρμες, επιτράπηκε από τις πολιτικές ελίτ να εξέλθουν από το πρώτο στάδιο της κρίσης, σαφώς πιο ισχυρές από ποτέ. Αποθρασυμμένο από αυτή του την αρχική επιτυχία, στο τέλος του 2009 το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο ενέτεινε την επιθετικότητά του βάζοντας στο στόχαστρο την Ελλάδα, έτσι ώστε να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο πρότυπο κοινωνικών περικοπών και λιτότητας.

Την περασμένη άνοιξη, υπό την πίεση των τραπεζών και των χρηματαγορών, η ΕΕ υλοποίησε το πρόγραμμα λιτότητας της, ξεκινώντας ιστορικών διαστάσεων επιθέσεις ενάντια στα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους και στις εναπομείναντες κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Η ιρλανδική κρίση αποτελεί το επόμενο στάδιο σε αυτό το πόλεμο.

Ο σκοπός του είναι ο επαναπροσδιορισμός των ταξικών σχέσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Ότι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος πρέπει να εξαφανιστεί. Οι μισθοί στα ανεπτυγμένα κράτη θα πρέπει να μειωθούν δραστικά για να συγκλίνουν με τους αντίστοιχους των αναπτυσσόμενων χωρών. Οι συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων θα πρέπει να επιστρέψουν στα πρότυπα των περασμένων αιώνων.

Ένας τέτοιος κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα στα πλαίσια της παραδοσιακής αστικής διακυβέρνησης. Σε όλα σχεδόν τα κράτη, οι εργάτες και η νεολαία που κινητοποιούνται στους δρόμους, στην Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Αγγλία, κτλ, χτυπιούνται από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής.

Με ένα άρθρο που έχει τίτλο «Η ευρωζώνη αντιμετωπίζει κρίση δημοκρατίας», η Wall Street Journal σημειώνει πως η έλευση της τρόικας στα ιρλανδικά οικονομικά πράγματα σημαίνει πως η ανεξαρτησία της χώρας είναι πλέον εικονική. Το άρθρο προειδοποιεί για τον κίνδυνο των κοινωνικών αναταραχών αφού «ο σχεδιασμός μιας νέας μορφής διακυβέρνησης που δεν έχει στον πυρήνα της τη δημοκρατία, θα εξοργίσει τους ψηφοφόρους και θα ενθαρρύνει τους εξτρεμιστές». (!!!)

Κανένα από τα ληφθέντα μέτρα δεν μπορεί να λύσει την κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Μετά από δύο χρόνια, η κρίση αποδείχθηκε ότι δεν είναι συγκυριακή αλλά συστημική κρίση. Και όπως τη δεκαετία του 1930, η ύφεση και η λιτότητα συνοδεύονται πάντα από διεθνείς οικονομικές συγκρούσεις, και οδηγούν και σε παγκόσμιους πολέμους.

Η παγκόσμια οικονομική ελίτ επιτίθεται όχι διότι η εργατική τάξη δέχεται τους όρους της.  Οι εργάτες σε όλες τις χώρες έχουν δείξει τη διάθεση τους να παλέψουν, με απεργίες και αγώνες. Οι αγώνες τους όμως σαμποτάρονται από τα προδοτικά συνδικαλιστικά τους όργανα και τους  «συμμάχους» τους μέσα στα επίσημα "αριστερά" πολιτικά κόμματα και τους λοιπούς ψευτο-αριστερούς σχηματισμούς.

Νέοι και μεγαλύτερες αγώνες έρχονται. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η οικοδόμηση μιας νέας ηγεσίας και νέων οργανώσεων, για τον αγώνα για ένα σοσιαλιστικό και διεθνιστικό  πρόγραμμα καθώς και για την ανάπτυξη της επαναστατικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Αυτό είναι το κλειδί για την κινητοποίηση της εργατικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο για να σπάσει τη δικτατορία των τραπεζών και την καθιέρωση γνήσιας δημοκρατίας και  κοινωνικής ισότητας σε διεθνή κλίμακα.