Η γερμανική επέλαση

(Δημοσιεύθηκε στον «Επενδυτή» 1-12-2012)

Της Βασιλικής Σιούτη

 Όλο και πιο έντονη καθίσταται η παρουσία των Γερμανών στη χώρα μας, με κυβερνητικούς αξιωματούχους τους να  πηγαίνουν και να έρχονται. Ο Χ.Φούχτελ ήταν μόνο η αρχή, αφού με την  υλοποίηση της συμφωνίας  της  «Ελληνογερμανικής Εταιρικής Σχέσης», σε λίγο κάθε υπουργείο θα έχει το Γερμανό του.

Πρόκειται για  μία συμφωνία νεοαποικιακού τύπου,  με την οποία η χώρα ανοίγει τις πόρτες σε στρατηγικούς τομείς της εθνικής οικονομίας και του κράτους στη Γερμανία.  Την περασμένη Τετάρτη στο Μέγαρο Μαξίμου,  η υφυπουργός Εξωτερικών Εμιλυ Χάρμπερ και ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, Σταύρος Παπασταύρου, επιβεβαίωσαν την βούληση των δύο κυβερνήσεων για την υλοποίηση της.

Οι βάσεις της στενής «συνεργασίας» με τη Γερμανία  μπήκαν το Μάρτιο του 2010, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου υπέγραψε με την Ανγκελα Μέρκελ το σύμφωνο ελληνογερμανικής συνεργασίας, το οποίο είχε πολλές άγνωστες πτυχές, που αρχίζουν να φωτίζονται  δύο χρόνια μετά. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε  μόνο για την «Ελληνογερμανική Συνέλευση» υπό τον Χ.Φούχτελ και την εγκατάσταση των γερμανικών πολιτικών ιδρυμάτων της Γερμανίας στην Ελλάδα.  Την περασμένη Τετάρτη έγιναν γνωστές και άλλες  πλευρές του συμφώνου, όπως η συνεργασία με τους Γερμανούς στην αναμόρφωση του συστήματος υγείας, στην οικονομική ανάπτυξη, σε ζητήματα μετανάστευσης, στον τουρισμό, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην Παιδεία και αρκετά ακόμα.

Έξω από το ευρώ και τη νομισματική Ευρώπη.

Το antapocrisis 

δημοσιεύει μεταφρασμένο ένα απόσπασμα μελέτης των Luciano Vasapollo, Rita Martufi και Joaquìn Arriola με τίτλο “Pigs’ awakening – PIIGS” από το 3ο κεφάλαιο: Εναλλακτική λύση για την Ιταλία και τα άλλα PIIGS. Ο Joaquìn Arriola ήταν πρόσφατα στην Ελλάδα, ομιλητής στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία των 1000.

Ας ασχοληθούμε τώρα, με μια άμεση λειτουργική αλλά και στρατηγική προοπτική, την αποχώρηση απο καπιταλιστικές περιοχές, όπως η Ε.Ε.

Το ευρώ υιοθετήθηκε για να ενισχύσει τις εξαγωγές της αστικής τάξης των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, δηλαδή του ιμπεριαλιστικού Ευρωπαϊκού πόλου, και να αποδυναμώσει τις εμπορικές θέσεις των περιφερειακών χωρών της Μεσογείου. Επιπλέον, υπέταξε τη δυναμική τους στον καταμερισμό εργασίας των κεντρικών χωρών. Έτσι, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία (τα λεγόμενα PIIGS, προσθέτοντας και την Ιρλανδία) έχουν μετατραπεί σε τουριστικά και οικιστικά θέρετρα, ή σε κέντρα υπηρεσιών, με μια αυξανόμενη διαδικασία αποβιομηχάνισης. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε μια εργατική λύση στην κρίση αν δεν αλλάξουν οι υφιστάμενοι οικονομικοί και νομισματικοί κανόνες.

Η λιτότητα δεν αποτελεί λύση, γιατί όπως λένε πολλοί αναλυτές, η μείωση των επενδύσεων μειώνει την παγκόσμια ζήτηση και την βραχυπρόθεσμη ανάπτυξη, και έτσι η ανεργία και το κλείσιμο των επιχειρήσεων με τη σειρά τους μειώνουν την φορολογική βάση και το έλλειμμα χειροτερεύει. Οι πολιτικές προσαρμογής έχουν μόνο ως στόχο την επίλυση των προβλημάτων ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας μετατοπίζοντας τεράστια εισοδήματα από την εργασία στο κεφάλαιο. Αυτό γίνεται τόσο με την άμεση επίθεση στους μισθούς και, έμμεσα, με τη μείωση των κοινωνικών παροχών.

History Shows Why Germany Should Help Greece

ΠΗΓΗ: BLOOMBERG

by John Sfakianakis

Germany’s Chancellor Angela Merkel has at last opened the door to the possibility of writing off Greek debts, but only several years from now. As they decide on the right thing to do, Germans should take a close look at their own history.

As Merkel indicated in her Dec. 2 interview with Bild, a German tabloid, for the country to trigger the unraveling of the euro area by letting Greece default would damage its own economic and political interests. The economies of trading partners in Europe might collapse, costing Germany far more than the Greek debt forgiveness it refused.

More than this, Germany should recognize that it has a moral obligation to help, just as the U.S. and its allies, including Greece, helped Germany after World War II. This is a largely forgotten history that, if recalled, might counter the false narrative of virtuous Germans and feckless Greeks that has hardened popular opposition to bailouts.

H offshore Εθνική και η offshore ALPHA BANK

ΠΗΓΗ: politis-gr

Πέμπτη, 1 Μαΐου 2008

Άνοιξε και εσύ μια offshore……Μπορείς !

Την ώρα που οι περισσότερες κυβερνήσεις στην Ευρώπη ψάχνουν τρόπους να ελέγξουν την «αιμορραγία» από τη φυγή κεφαλαίων σε φορολογικούς παραδείσους, μικρά… Λιχτενστάιν έχουν στήσει στην Αθήνα οι δύο μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες!

Εθνική και Alpha Bank ,μέσα από τα site τους διαφημίζουν την προσφορά υπηρεσιών… φοροδιαφυγής .

Ανέκαθεν ήταν γνωστό ότι μεγάλες ελληνικές τράπεζες προσέφεραν υπηρεσίες private banking, για να διευκολύνουν στη… μετανάστευση κεφαλαίων σε υπεράκτιους φορολογικούς παραδείσους.

Επί χρόνια αποτελούσε “κοινό μυστικό” για τους παροικούντες την …Εκάλη .

Το τωρινό όμως γεγονός και το θράσος των δύο αυτών τραπεζών ξεπερνά κάθε έννοια περί κράτους δικαίου.

Γιατί η Συμφωνία για την Ελλάδα δεν αποτελεί λύση

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

του Κ. Καλλωνιάτη

(upd)(διορθωμένο κείμενο σε σχέση με το δημοσιευμένο στην ΑΥΓΗ)

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η συμφωνία ΕΕ και ΔΝΤ, με την Ελλάδα στο περιθώριο, προσφέρει μία λύση άμεσης επιβίωσης για την οικονομία καθώς της επιτρέπει να ανασάνει από πλευράς ρευστότητας, ενώ στηρίζει την εμπιστοσύνη των αγορών πως η χώρα δεν κινδυνεύει να βρεθεί προσεχώς εκτός Ευρωζώνης. Δεν συνιστά, ωστόσο, οριστική και βιώσιμη λύση χωρίς τη μαζική διαγραφή του 60% περίπου του ελληνικού χρέους, παρά μόνον παράταση της εντατικής κι εξοντωτικής για την κοινωνία πολιτικής λιτότητας, η οποία αντί να ελαφρύνει, επιδείνωσε την κρίση χρεών. 

Στην Ευρώπη γνωρίζουν πως η μόνη λύση είναι μία διαγραφή μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους, όμως ελλείψει μιας δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης της Ευρωζώνης αποφεύγουν όλοι το κόστος ανάληψης μιας ανάλογης απόφασης.  Έτσι περιορίστηκαν τώρα σε συμβιβαστικές φόρμουλες και συνταγές προσωρινού χαρακτήρα που, πέραν του αντιλαϊκού περιεχόμενου της πολιτικής τους, αποτελούν σε μεγάλο βαθμό άσκηση επί χάρτου καθώς οι στόχοι που θέτουν για τη μείωση του ελληνικού χρέους είναι εξωπραγματικοί. Είτε μιλάμε για τους ενδιάμεσους στόχους σε αποκρατικοποιήσεις, σε πρωτογενή πλεονάσματα, σε επαναγορά χρέους, ή σε ανάπτυξη, γεγονός είναι το ανέφικτο όλων αυτών συνολικά. 

Ιδιωτικοποιήσεις: Να μην αυτοπυροβοληθούμε

ΠΗΓΗ: Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι το οικονομικό. Δεν είναι καν το παραγωγικό μοντέλο. Ξεκινά από πολύ πιο βαθιά. Ξεκινά από τους ίδιους τους όρους του δημόσιου διαλόγου, ή για να είμαστε πιο ακριβείς από την ανυπαρξία όρων δημόσιου διαλόγου. Στη σειρά άρθρων για τις ιδιωτικοποιήσεις στο radiobubble news, επιχείρησα να αποδείξω ότι οι ιδιωτικοποιήσεις όχι μόνο δεν αποτελούν πανάκεια, αλλά το πιο πιθανό είναι να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα σε μία γονατισμένη χώρα. Ο λόγος που στάθηκα περισσότερο στην αποδόμηση των επιχειρημάτων κατά του Δημοσίου και υπέρ της ιδιωτικοποίησής του, είναι ακριβώς αυτός: η ανάγκη να βρεθεί τρόπος να αναπτυχθεί ο δημόσιος διάλογος που θα σέβεται τόσο τις αντίθετες απόψεις, όσο όμως -κυρίως- την αλήθεια και τα νοήματα της ελληνικής γλώσσας.

Μπροστά στην αφόρητη οικονομική και περισσότερο ψυχολογική πίεση που ασκείται στους πολίτες, ο διάλογος θεωρείται πολυτέλεια. Αντί ανοικτού διαλόγου με την κοινωνία, η επιβολή της κυρίαρχης άποψης γίνεται με απλοϊκά σχήματα και σύμβολα, που εν είδει διαφήμισης κατακλύζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και συμβατικά. Κάτω από το φόβο της άτακτης πτώχευσης οι άνθρωποι πείθονται με οποιαδήποτε “γρήγορη λύση”. Ειδικά μετά τη συστηματική δαιμονοποίηση του δημοσίου, ήδη πολύ πριν ενσκήψει η οικονομική κρίση, είναι έτοιμοι να δεχτούν και τις πιο παράλογες απόψεις, ακόμη κι αν αντιβαίνουν στην ίδια την πραγματικότητα. Πέρα όμως από τους ανύπαρκτους όρους δημόσιου διαλόγου, το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία δεν διδάσκεται ούτε από το πρόσφατο παρελθόν. Και όπως όλα δείχνουν είναι έτοιμη να αυτοπυροβοληθεί.

NYT: What’s Missing in the Latest Greek Bailout

ΠΗΓΗ: New York Times

EDITORIAL 

The new Greek bailout deal agreed to Tuesday by euro zone finance ministers and the International Monetary Fund is a clear improvement over earlier deals. It recognizes that Greece’s current and projected ratios of debt to output are unsustainable. It prescribes useful steps to lower that ratio, including lower interest rates on loans from Greece’s European partners, longer bond maturities and a plan for Athens to buy back and retire some of its heavily discounted bonds.

Regrettably, it excludes more effective tools, like actual debt write-downs, which Germany’s chancellor, Angela Merkel, finds politically unpalatable. And in deference to Ms. Merkel, the deal postpones some of the promised relief until after German elections next September.

But its biggest mistake is conditioning relief on maintaining fiscal austerity. Greece’s only hope for long-term solvency is through aggressive measures to revive economic growth. These could include public investment in modernizing ports and infrastructure, tax cuts to encourage export industries, and better public education. Done right, such measures would more than pay for themselves by improving Greece’s competitiveness in global and European markets. The bailout deal should keep Greece financially solvent for the next few months, but the price could prove too much for Greece’s economy and society to bear. Beginning in 2016, Greece will be committed to extracting a budgetary surplus (excluding interest payments) from a shrinking economy. And it is expected to reduce debt-to-output ratios while output continues to fall.

Έλλειμμα, μνημόνιο και Εξεταστική: Ποιον συμφέρει η συγκάλυψη; Του Π.Παναγιώτου

ΠΗΓΗ: tvxs.gr
του Π. Παναγιώτου

Αναλαμβάνοντας τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα το 2009, ο κ. Γ. Παπανδρέου κατηγόρησε την απελθούσα κυβέρνηση για εγκληματική απόκρυψη του ελλείμματος και παραποίηση των δημόσιων στατιστικών στοιχείων και αφού σύστησε μία νέα ελληνική στατιστική υπηρεσία προχώρησε στη μεγαλύτερη αυξητική αναθεώρηση ελλείμματος που έχει πραγματοποιήσει ποτέ αναπτυγμένη χώρα. Το αποτέλεσμα ήταν ένας διεθνής πανικός που προκάλεσε μαζικές πωλήσεις ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, μεταξύ των οποίων και ελληνικών ομολόγων, οδηγώντας σε δραματική αύξηση του κόστους κρατικού δανεισμού, στον αποκλεισμό της Ελλάδας από τις αγορές κεφαλαίων και τελικά στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση. Άρθρο- έρευνα  του Πάνου Παναγιώτου, Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής. 

Με τη χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης τους πρώτους μήνες του 2010, ο κ. Παπανδρέου βρέθηκε να έχει δύο βασικές επιλογές: είτε να προχωρήσει σε μία γενναία αναδιάρθρωση κάνοντας το χρέος βιώσιμο ώστε η όποια δημοσιονομική προσαρμογή ακολουθούσε να μπορούσε να πετύχει χωρίς να δημιουργήσει ένα καταστροφικό κύκλο ύφεσης που θα ταλαιπωρούσε την Ελλάδα για δεκαετίες είτε να αποφύγει την αναδιάρθρωση και να επιχειρήσει το ακατόρθωτο, δηλαδή να καταστήσει το χρέος βιώσιμο ακολουθώντας μία αποπληθωριστική πολιτική βάναυσης λιτότητας

Με σημαία του το επιχείρημα περί ανάκτησης της αξιοπιστίας της χώραςεπέλεξε το δεύτερο και μέσα σε λίγα χρόνια η Ελλάδα υπέστη τη μεγαλύτερη ύφεση που καταγράφηκε σε αναπτυγμένο κράτος από τα τέλη του 1700 (στοιχεία BBC).

Στο μεσοδιάστημα η κυβέρνηση πριν από το ΠΑΣΟΚ, δια στόματος ενός εκ των υπουργών οικονομικών της, αρνήθηκε την κατηγορία για απόκρυψη του πραγματικού μεγέθους του ελλείμματος και αντέστρεψε το τραπέζι, κατηγορώντας την κυβέρνηση Παπανδρέου ότι φούσκωσε επίτηδες το έλλειμμα.

Έρχονται νέα μέτρα σε δύο δόσεις

ΠΗΓΗ: Capital.gr

της Δήμητρας Καδδά

Νέα μέτρα το Μάρτιο του 2013, για να κλείσει το κενό των €6,4 δισ. τη διετία 2015-2016, και εάν αυτά δεν επαρκούν νέες παρεμβάσεις έως τέλος Αυγούστου (που περιλαμβάνουν πρόσθετη κατάργηση φοροαπαλλαγών και επτώσεων, και χρονική επέκταση παρεμβάσεων περιορισμένης ισχύος, π.χ. μείωση αριθμού συμβασιούχων, που έληγε το 2014), προβλέπει το νέο προσχέδιο του μνημονίου.

Προβλέπει ακόμη τις ρήτρες λήψης πρόσθετων μέτρων, επιτροπεία του λογαριασμού καταβολής των δόσεων, αλλά και τη ρήτρα πρόσθετης περικοπής δαπανών σε περίπτωση απόκλισης του στόχου των αποκρατικοποιήσεων, με ανώτατο πλαφόν 1 δισ. ευρώ ετησίως.

Στο προσχέδιο του μνημονίου που συζητήθηκε από το Eurogroup και οδεύει προς  οριστικοποίηση από τις υπηρεσίες της Κομισιόν,  έχουν έχουν προστεθεί μία σειρά από μέτρα. Μεταξύ αυτών, προβλέπεται η επαναφορά του έκτακτου φόρου σε σκάφη αναψυχής, πισίνες και είδη πολυτελείας από το 2014, η κατάργηση των αυτόματων προαγωγών στις ένοπλες δυνάμεις, η εφαρμογή εντός του 2012 του νέου μισθολογίου στους υπαλλήλους της Βουλής, περικοπές σε αμοιβές βουλευτών αλλά και αιρετών, πρόσθετες περικοπές στο εκπαιδευτικό προσωπικό, καθώς και καθολικές περικοπές στο εφάπαξ χωρίς όριο.

Ο Μύθος του Πελατειακού Κράτους

ΠΗΓΗ: Μωρίας Εγκώμιον

Σουλτάνης Γρ.

Ο μύθος του πελατειακού κράτους, έχει γίνει η βασική ιδέα της καθεστωτικής ιδεολογίας, με την οποία η κυρίαρχη τάξη ενορχηστρώνει την αναγκαία συναίνεση, για την καρατόμηση του κοινωνικού κράτους και την κινεζοποίηση των εργαζόμενων. Το επιχείρημα εδράζεται στο υποτιθέμενο γεγονός ότι το πελατειακό κράτος είναι κατασκεύασμα συλλήβδην της μεταπολίτευσης, δηλαδή όλων των τάξεων, και αποτελεί απόδειξη του ότι «ξοδεύαμε περισσότερα από όσα παράγαμε». Η θυμική ισχύς αυτού του επιχειρήματος-που διεγείρει την ευθιξία του κάθε νοικοκυραίου-, είναι ιδιαίτερα φανερή στις αυτοχειρίες αλλά και στην συλλογική οσφυοκαμψία. Η ίδια ρητορική και μηχανισμός ελέγχου, χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις χώρες των PIGS, προκειμένου να μην υπάρξουν μαζικές αντιδράσεις στην κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων. Η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε πελατειακό κράτος, αλλά ένα κράτος φέουδο μιας τάξης, σε βάρος των χαμηλών τάξεων. 

Το αξιοπερίεργο είναι ότι ακόμη και μια μερίδα της αριστεράς-εκτός βέβαια της νεοφιλελεύθερης, τύπου ΔΗΜΑΡ-, έχει αποδεχτεί και ενσωματώσει στο λεξιλόγιό της τον εν λόγω μύθο.

Ο εκβιασμός δεν είναι πατριωτισμός

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Σταύρος Χριστακόπουλος

Αυτό το ρημάδι το «πατριωτικό καθήκον», το οποίο ανέσυρε χθες ο Γιάννης Στουρνάρας για να δικαιολογήσει τον εκβιασμό προς τα ασφαλιστικά ταμεία και όλους τους υπόλοιπους κατόχους ομολόγων στο εσωτερικό, δεν είναι δικό του εφεύρημα.

Από τον Γ.Α. Παπανδρέου, την εποχή που μας έσερνε στην άβυσσο των μνημονίων, μέχρι την υπό τον Σαμαρά συγκυβέρνηση των τριών, με κορώνες περί πατριωτισμού δικαιολογούν όλα τα εγκλήματα εις βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας οι ολίγιστες ηγεσίες της.

Μόνο που το έργο, το οποίο αναγγέλλει ο Στουρνάρας, το έχουμε ξαναδεί: με το PSI επί Παπαδήμου, που άφησε πίσω του συντρίμμια. Όχι μόνο στα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία είδαν διά της βίας να κουρεύονται τα αποθεματικά τους, αλλά και στους ταλαίπωρους μεμονωμένους αποταμιευτές, εκ των οποίων κάποιοι πριν από λίγες μέρες «στόλιζαν» με γιαούρτια και μουσταλευριές το πορτρέτο του προέδρου της Ν.Δ. στα γραφεία της στη Συγγρού.

Μόνον 1,9 δισ. στην αγορά από τη δόση του δανείου

ΠΗΓΗ:  sofokleousin.gr

Φρούδες θα αποδειχθούν οι ελπίδες των επιχειρήσεων, που περίμεναν επί μήνες την εκταμίευση της δόσης της τρόικας, ελπίζοντας ότι το Δημόσιο θ' αρχίσει να πληρώνει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του. Από τα 34,4 δισ. που θα εκταμιευθούν σε πρώτη φάση τον Δεκέμβριο, μόλις 1,65 δισ. θα διατεθούν για πληρωμές σε προμηθευτές, εργολάβους και πάσης φύσεως επιχειρήσεις που έχουν λαμβάνειν από το Δημόσιο. Κάποια επιπλέον μικροποσά μπορεί να δοθούν το πρώτο τρίμηνο του επομένου έτους, με την εκταμίευση των υπόλοιπων "κομματιών" της δόσης - η οποία όμως θα εξαρτηθεί από την υλοποίηση ή μη προγραμματισμένων μεταρρυθμίσεων.

Οπως επισημαίνεται σε ανάλυση της Eurobank, μετά την έγκριση των χθεσινών αποφάσεων του Eurogroup από κοινοβούλια χωρών της Ευρωζώνης και από το ΔΝΤ, θα δοθεί στην Ελλάδα το βασικό "κομμάτι" της δόσης, ποσού 34,4 δισ. ευρώ. Από αυτά, 23,8 δισ. θα διατεθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τα υπόλοιπα 10,6 δισ. θα καλύψουν δημοσιονομικές ανάγκες.

Γιατί και για ποιόν ο περισσότερος χρόνος και χρήμα ; Tου Κ. Καλλωνιάτη

Πηγή: avanti popolo

του Κ. Καλλωνιάτη

Όπως αναμενόταν, έστω και με δυσκολίες στο τελικό παζάρι, ΕΕ και ΔΝΤ συμφώνησαν μία λύση για την Ελλάδα με την τελευταία φυσικά στο περιθώριο. Η λύση δίνει ανάσα στην οικονομία από πλευράς ρευστότητας και τονώνει την εμπιστοσύνη των αγορών πως η χώρα δεν κινδυνεύει να βρεθεί εκτός Ευρωζώνης, ενώ ενισχύει τις προσδοκίες πως η τελευταία θα μπορέσει βαθμιαία να σταθεί στα πόδια της και να προχωρήσει τον δύσκολο δρόμο της ενοποίησης.

Παρ’ όλα αυτά η συμφωνία για την Ελλάδα δεν συνιστά οριστική και βιώσιμη λύση για το χρέος της, ούτε σημαίνει πως η Ευρώπη στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί όπως έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει χωρίς μαζική διαγραφή των 2/3 περίπου του ελληνικού χρέους δεν υπάρχει βιώσιμη λύση για την οικονομία, παρά μόνον παράταση της συντήρησης της στην εντατική με την ίδια πολιτική που την έστειλε εκεί. Κι αυτή η διαγραφή επειδή δεν μπορεί να γίνει μόνο για την Ελλάδα προϋποθέτει την δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης με δημοκρατικές διαδικασίες και θεσμικές κατοχυρώσεις που, αλίμονο, ακόμη δεν υπάρχουν. 

Η συμφωνία του Eurogroup για το χρέος και τη δόση, του Γιάννη Βαρουφάκη

ΠΗΓΗ: tvxs

του Γ. Βαρουφάκη

Όταν οι σώφρονες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους συμφωνίες κρίνουν αλλαγές σε αυτές τις συμφωνίες στην βάση του αν μακροπρόθεσμα, με αυτές τις αλλαγές, το χρέος τους γίνεται λιγότερο ή περισσότερο δυσβάστακτο. Οι άφρονες θριαμβολογούν όταν καταφέρνουν να αποσπάσουν από τους δανειστές τους κι άλλα μεσοπρόθεσμα δάνεια, ανεξάρτητα από το εάν η βιωσιμότητα του χρέους τους παραμένει στο Ναδίρ.

Πριν κρίνουμε την τελευταία συμφωνία του Eurogroup, και το εάν η ανακούφιση που κι αυτή η δόση κατακτήθηκε, είναι δικαιολογημένη ή όχι, ας δούμε τι ακριβώς συμφωνήθηκε.

1. Μείωση των επιτοκίων του Μνημονίου 1 κατά 1%.

2. Αναβολή των αποπληρωμών του κεφαλαίου των δανείων από το Μνημόνιο 2 για 15 χρόνια και των τόκων που προκύπτουν από αυτά τα δάνεια για 10 χρόνια.

3. Απόδοση στο ελληνικό δημόσιο μέρους από τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το γεγονός ότι αγόρασε (την περίοδο 2010-1) ελληνικά ομόλογα κοψοτιμής ενώ τώρα το ελληνικό δημόσιο τα αποπληρώνει στο ακέραιο. Τα κέρδη αυτά η ΕΚΤ τα αποδίδει, έως τώρα, στους εταίρους μας (ανάλογα με την συμμετοχή τους στο κεφάλαιο της ΕΚΤ). Αυτό που τώρα συμφωνήθηκε είναι ότι μεγάλο μέρος των κερδών αυτών θα επιστρέψουν στο ελληνικό δημόσιο.

Συμφωνία για .. θαύμα, του Πάνου Παναγιώτου

ΠΗΓΗ: tvxs

του Π. Παναγιώτου

Μία διακρατική ‘συμφωνία ή σύμβαση’ είναι, σύμφωνα με τον ορισμό της, ‘μια γραπτή ή προφορική σύμπτωση βουλήσεων (συμφωνία - agreement) μεταξύ περισσοτέρων κρατών με στόχο τη δημιουργία νομικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, δεσμευτικών για τα μέρη που υπογράφουν».

Από την άλλη πλευρά ως ‘θαύμα’ χαρακτηρίζεται κάθε συμβάν που με τα καθιερωμένα, επιστημονικά αποδεκτά, κριτήρια θεωρείται "ανεξήγητο" και που αποτελεί ένα στατιστικά απίθανο αλλά θετικό γεγονός.

Ο λόγος που δημιουργήθηκε η ανάγκη για τη ‘συμφωνία’ της 27ης Νοεμβρίου για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης είναι ότι όλες οι προηγούμενες ‘συμφωνίες’ απέτυχαν γιατί επεδίωκαν το στατιστικά απίθανο και επιστημονικά ανεξήγητο. Έτσι έθεταν ως προϋπόθεση για την ευόδωση τους την επίτευξη από την Ελλάδα παγκόσμιων δημοσιονομικών και οικονομικών ρεκόρ που, προφανώς, μόνο με θαύμα θα μπορούσαν να επιτευχθούν (το θέμα έθιξα πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2010 σε συνέντευξη στο Mega και στη συνέχεια σε εκτενή αρθρογραφία, βλ. «το ελληνικό κυνήγι παγκόσμιου δημοσιονομικού ρεκόρ» 4 Μαΐου, 2010, συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Υπόθεση Ελληνική Κρίση» Εκδόσεις Λιβάνη).

SPIEGEL: Denying Reality Germany's Ongoing Refusal to Forgive Greek Debt

The International Monetary Fund believes that the only way to reduce Greek debt to a sustainable level is by way of a debt haircut involving the country's government creditors. But with an election approaching, Germany has refused to consider the proposal. Reality is on the IMF's side. 

By SPIEGEL Staff

An elegant appearance is important to Christine Lagarde. The head of the International Monetary Fund (IMF) wears her short hair carefully coiffed, and diamonds glitter on her manicured fingers. When she talks about global financial issues, she hardly ever raises her voice. Her colleagues at the Washington-based financial authority call her "Ms. Perfect."

But last Tuesday Lagarde, who was once French finance minister, was having trouble keeping her composure. She had hurried back to Europe from Asia to attend the latest in a series of Euro Group crisis meetings on Greece. And even though she had a fever and felt weak from the flu, she began to raise her voice as she spoke. For Greece to recover, she insisted, creditor countries would have to forgive the government in Athens a large share of its debt. "Nothing else will work," Lagarde said.

But the group, most notably Germany's impassive Foreign Minister Wolfgang Schäuble, from Chancellor Angela Merkel's Christian Democratic Union (CDU), refused to budge. The meeting ended unsuccessfully at around 5 a.m. and was adjourned until this Monday.

Το Ξεπούλημα της Αν. Γερμανίας: VIDEO

27EUROPE S02EP05 TREUHAND από 27europe

Δεν μας φοβίζουν τα νέα μέτρα (αυτοί θα έπρεπε να φοβούνται…)

ΠΗΓΗ: Eagainst

Συγγραφική ομάδα glid2

Λίγους μόλις μήνες από τις τελευταίες εκλογές, η τρικομματική κυβέρνηση έχει ήδη φροντίσει να διαλύσει τις αυταπάτες όσων την εμπιστεύτηκαν. Όλες οι προεκλογικές εξαγγελίες για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου ή απαγκίστρωση απ’ αυτό ξεχάστηκαν και τη θέση τους πήρε η κλιμάκωση της βάρβαρης πολιτικής της τελευταίας διετίας, με τη λήψη του πιο σκληρού πακέτου μέτρων από την αρχή της κρίσης. Πρόκειται για μέτρα πολλαπλάσια απ’ του Φεβρουαρίου, που ενώ αρχικά ανέρχονταν στο ύψος των 11,5  δισ. ευρώ, έφτασαν τα  13,5 δισ. ευρώ κατά την ψήφισή τους για ν’ αποκαλυφθεί ότι τελικά αγγίζουν τα 18,9 δισ. χωρίς να υπολογίσουμε τις ρήτρες αυτόματης αναπλήρωσης που επέβαλε η τρόϊκα. Με άλλα λόγια πρόκειται για μέτρα που ξεπερνούν το 8,5 % του ΑΕΠ και τα οποία είναι βέβαιο ότι θα βαθύνουν την ύφεση, θα αυξήσουν την ανεργία και θα οδηγήσουν στην εξαθλίωση την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.

Κύριοι άξονες αυτών των μέτρων που ταιριάζουν περισσότερο σε κατοχική κυβέρνηση, είναι οι οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, η περιστολή κάθε κοινωνικής δαπάνης, η κατεδάφιση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, η διάλυση της δημόσιας διοίκησης και του ασφαλιστικού συστήματος και κυρίως οι νέες, πέρα από κάθε λογική αυξήσεις φόρων που κυριολεκτικά εξοντώνουν τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Παράλληλα, στον τομέα των εργασιακών έχει ήδη ανοίξει η συζήτηση για μια σειρά ρυθμίσεων που αν υλοποιηθούν, θα γυρίσουν το εργατικό δίκαιο της χώρας στο 19ο αιώνα.

Συλλέκτες χρέους: Η Οικονομία, η Πολιτική και η Ηθική του χρέους

ΠΗΓΗ: Εφημ. Δράση

Μετάφραση-Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Πρωτότυπο κείμενο: Unemployed Negativity

Κάθε φιλοσοφική θεώρηση της πολιτικής του χρέους, ίσως θα πρέπει να αρχίσει με το γεγονός ότι το σύνολο της ρητορικής του χρέους, της κατοχής και της πληρωμής των χρεών, είναι ταυτόχρονα ένα λεξιλόγιο ηθικών και οικονομικών όρων. Αυτό το σημείο σχετίζεται μεν, αλλά σε αντίθεση, με το γνωστό επιχείρημα του Νίτσε στην Γενεαλογία της Ηθικής. Ενώ ο Νίτσε υποστήριξε ότι η ηθική, η ενοχή, ήταν κατά βάση της, χρεωστική, μια πληρωμή βασάνων για όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν το τίμημα, η εξέταση του χρέους αποκαλύπτει το πόσο η πληρωμή των χρεών του, η πληρωμή των λογαριασμών του, είναι τόσο μια ηθική επιταγή όσο και μια οικονομική σχέση.

Όπως υποστηρίζει ο David Graeber ακόμη και από τη σκοπιά της πρότυπης οικονομικής θεωρίας η τοποθέτηση του χρέους ως κάποιου είδους ηθικού καθήκοντος, σαν κάτι που δεν μπορεί ποτέ να καταργηθεί, έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με την αιτιολόγηση του τόκου, που υποτίθεται ότι είναι μια αποζημίωση με βάση το ρίσκο, αλλά παράλληλα είναι και μία τεράστια συσκευή που είναι αφιερωμένη στην εκτίμηση του ρίσκου, διακρίνοντας ανάμεσα σε καλό και κακό ρίσκο. Η ιδέα της αποπληρωμής του χρέους, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ηθική ιδέα, και μάλιστα μία ιδέα απόλυτης ηθικής υποχρέωσης που μεταφέρεται στη σφαίρα της οικονομίας. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αυτή την ηθική δουλική, για το γεγονός ότι κρατεί τους πάντες να πληρώνουν την υποθήκη για ένα σπίτι κάτω από το νερό, να πληρώνουν τα δάνεια σπουδών τους, χωρίς ποτέ να πάρουν τη δουλειά που τους υποσχέθηκε μια τέτοια εκπαίδευση. Φαίνεται λοιπόν ότι το πολιτικό καθήκον είναι ζήτημα απλά να διαχωρίσουμε την ηθική της υποχρέωσης από την οικονομία του χρέους. Ο κόμπος είναι λίγο πιο μπερδεμένος από το να πετάξουμε απλά στην άκρη, τη γλώσσα του χρέους εξ ολοκλήρου, αφού το χρέος, είναι ο κυρίαρχος τρόπος έκφρασης των κοινωνικών υποχρεώσεων. 

Financial Times Deutschland: Ελλάδα – Προοπτική λαϊκής εξέγερσης

Δημοσιεύουμε σε μετάφραση το πολυσυζητημένο άρθρο που δημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα «Financial Times Deutschland» στις 8.11.2012.

ΠΗΓΗ: αριστερό blog

Markus Bernath

Μετάφραση: Έφη Παπαπαύλου

Τα πνεύματα είναι οξυμένα, κάθε πακέτο μέτρων λιτότητας οδηγεί τους Έλληνες σε μεγαλύτερη απελπισία. Και ακόμα υπάρχουν σκηνές ερημωμένου κοινοβουλίου. Όμως, από τις αρχές του επόμενου έτους, όταν οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις εφαρμοστούν πλήρως, βλέπουν ακόμα και οι ανεξάρτητοι παρατηρητές τον κίνδυνο της επανάστασης. 
Στη γωνιά του δρόμου βγάζει τα σκουλαρίκια της και τραβάει ένα προσεκτικά διπλωμένο μαύρο μαντίλι από την τσάντα της.

«Λόγω της αστυνομίας, αν μας επιτεθούν», λέει η Στέλλα. Η 48χρονη ανθοπώλης κατέβηκε πάλι να διαδηλώσει. Δεν έχει δουλειά, δύο από τα τρία παιδιά έχουν μεγαλώσει, λέει. Αλλά η ζωή είναι αρκετά δύσκολη. «Δεν έχουμε άλλο τρόπο να αντισταθούμε», λέει η Στέλλα και χάνεται μέσα στο πλήθος που κατευθυνόταν προς την πλατεία Συντάγματος.

Η Ελλάδα είναι σε ελεύθερη πτώση και το νέο πακέτο λιτότητας ένα ακόμα βαρίδι στα πόδια των Ελλήνων. Τα πνεύματα είναι οξυμένα στο κέντρο της Αθήνας. Τα συνδικάτα οργάνωσαν δύο ημέρες απεργίας. Ώρες πριν ψηφιστεί το νέο πακέτο λιτότητας με οριακή πλειοψηφία στη βουλή, η πλατεία Συντάγματος είναι πλημμυρισμένη από κόσμο. Χιλιάδες συνωστίζονται από τους παράπλευρους δρόμους προς το κέντρο.

Ο κυβερνητικός συνασπισμός του συντηρητικού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά πρέπει να καταλάβει ότι οι αντίπαλοι της λιτότητας δεν τα παρατάνε. Το αντίθετο μάλιστα: πολλοί είναι που βγαίνουν στους δρόμους για πρώτη φορά. Και οι διαθέσεις γίνονται ολοένα και πιο ριζοσπαστικές.

Οι καπιταλιστές του ΣΕΒ ζητούν κρατικές ενισχύσεις για να επενδύσουν στα Βαλκάνια!

Του Γεράσιμου Λιόντου

ΚΟΝΤΡΑ / ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 24/11/2012

Οι κυβερνήσεις χρύσωναν το χάπι για να δικαιολογήσουν το ξεπάτωμα της παραγωγικής βάσης του καπιταλισμού

Είχαμε δεσμευτεί ότι θα επανέλθουμε στα προγράμματα ειδικής επιδότησης ανεργίας του ΟΑΕΔ, τα οποία καταργούνται με την παράγραφο 1Α.1  του νόμου 4093/2012 (πολυνομοσχέδιο-εφιάλτης για το νέο Μεσοπρόθεσμο).

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ –αλλά και της ΝΔ συμπληρωματικά– από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, μετά την κατάρρευση των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού, χάραξαν νέα στρατηγική «ανάπτυξης» του ντόπιου κεφαλαίου. Αναγόρευσαν τις χώρες των Βαλκανίων σε ελληνική ενδοχώρα και άρχισαν να βοηθούν βιομηχανικές επιχειρήσεις και τράπεζες είτε να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα και να μεταφέρονται στις βαλκανικές χώρες είτε να δημιουργούν θυγατρικές επιχειρήσεις τους σ’ αυτές. Τις βοηθούσαν με πολλούς τρόπους. Με τη μείωση του υποχρεωτικού χρόνου λειτουργίας των χρηματοδοτούμενων από τον κρατικό προϋπολογισμό καπιταλιστικών επιχειρήσεων (μέσω του λεγόμενου αναπτυξιακού νόμου). Κάνοντας τα στραβά μάτια στους καπιταλιστές που έκλειναν πρόωρα τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα και στη συνέχεια τις μετέφεραν στις βαλκανικές χώρες. Οι καπιταλιστές δεν εκμεταλλεύονταν μόνο την ανυπαρξία στην ουσία εργατικών δικαιωμάτων σ’ αυτές τις χώρες, αλλά και την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ετσι, μπορούσαν να εισάγουν στις χώρες αυτές πρώτες ύλες ή ημιτελή προϊόντα, να ολοκληρώνουν την παραγωγή τους σ’ αυτές και στη συνέχεια να τα επανεισάγουν στην Ελλάδα αφορολόγητα.

Το ψέμα Φούχτελ, ο καλλωπισμός του και η αλήθεια για την παραγωγικότητα

ΠΗΓΗ: Αυγή

Του Κώστα Καλλωνιάτη

Την οργή των Ελλήνων εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που είχαν προκαλέσει οι δηλώσεις του Γερμανού υφυπουργού Εργασίας και ειδικού απεσταλμένου της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ στην Ελλάδα Χανς-Γιόαχιμ Φούχτελ, με συνέπεια τον προπηλακισμό του Γερμανού πρόξενου στη Θεσσαλονίκη μπορεί να μην εξευμένισαν μεταγενέστερες διορθωτικές δηλώσεις του "περί παρεξήγησης", όμως για τον σκοπό αυτό ανέλαβαν δράση εγχώριοι αναλυτές "αξιοποιώντας" τις μάλιστα μερικώς στο όνομα αποκατάστασης της αλήθειας.

Θυμίζουμε πως ο κ. Φούχτελ είχε δηλώσει ότι: «Σύμφωνα με έρευνες 1.000 εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα στη Γερμανία κάνουν τόση δουλειά όση 3.000 στην Ελλάδα. Οι χώρες - εταίροι της Ελλάδας που χρηματοδοτούν αυτή την προσπάθεια ανόρθωσης θέλουν να ακούσουν απαντήσεις για το πώς μπορεί να αυξηθεί η παραγωγικότητα των απασχολούμενων στον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα». Με άλλα λόγια, ο κ. Φούχτελ μας πληροφορούσε πως η παραγωγικότητα των Γερμανών δημοσίων υπαλλήλων είναι τριπλάσια αυτής των Ελλήνων ή 200% υψηλότερη.

Interview with Economist Hans-Werner Sinn 'Temporary Euro-Zone Exit Would Stabilize Greece'

ΠΗΓΗ: SPIEGEL

In a SPIEGEL interview, pugnacious German economist Hans-Werner Sinn warns of the huge dangers associated with a continuation of current bailout policies, why he believes Greece and Portugal should temporarily leave the euro zone and why financial markets are anything but irrational.

SPIEGEL: Mr. Sinn, Chancellor Angela Merkel feels as though economists have left her in the lurch. She once said that the advice that she receives from economists is "about as diverse as it gets." Can you see where she is coming from?

Sinn: No.

SPIEGEL: Excuse me? Economists have completely different ideas about how the euro can be saved. You suggest, for example, that countries should temporarily leave the euro zone until they have re-established their competitiveness. Others, by contrast, recommend collectivizing debt across the euro zone. How should politicians deal with such contradictory advice?

Sinn: There are differences in the recommended therapies, but fewer divergences in the analysis. There is considerable agreement today on the euro's defects.

SPIEGEL: But not on how the euro can be saved, or even whether it should be.

Παρεξηγήσεις σχετικά με το διεθνές εμπόριο. Του Νίκου Προγούλη

                     

ΠΗΓΗ: Πολιτική Οικονομία

του Νίκου Προγούλη

   “…οι δεσμοί της υποτέλειας έχουν δημιουργηθεί από την αλληλεξάρτηση     μεταξύ των ανθρώπων. Είναι αδύνατο να υποδουλώσεις άνθρωπο χωρίς προηγούμενα να τον βάλεις σε τέτοια θέση που να μην μπορεί να επιβιώσει χωρίς κάποιον άλλο.”

                                     J.J. Rousseau, (1753).  Πραγματεία περί της καταγωγής και των                                           θεμελίων της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους.

Το ζήτημα του διεθνούς εμπορίου, (ΔΕ), όπως θα το προσεγγίσουμε εδώ, δεν είναι ένα θεωρητικό ζήτημα. Μέσω του ΔΕ γίνεται ένας ασύμμετρος παγκόσμιος καταμερισμός εργασίας ο οποίος, κατά τη γνώμη μας, είναι η κύρια αιτία του σημερινού αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα μαζί με άλλες χώρες της περιφέρειας.

Ειδικότερα, θα υποστηρίξουμε ότι το ελεύθερο διεθνές εμπόριο είναι ολέθριο για τις αδύναμες οικονομικά χώρες, (όπου “ελεύθερο διεθνές εμπόριο” σημαίνει την απουσία συμφωνιών ή άλλων εργαλείων που θα διατηρήσουν μια ισορροπία).

Το εμπόριο, σε γενικές γραμμές, είναι αμοιβαία επωφελές όταν δύο μεριές μπορούν να ανταλλάξουν η κάθε μια, κάτι που της περισσεύει, με κάτι που της λείπει. Είναι τελείως διαφορετικό το να ενταχθεί μια χώρα σε μια ανταγωνιστική υπερεθνική παραγωγική αλυσίδα από την οποία εξαρτάται η επιβίωσή της και την οποία δεν ελέγχει!

Η κρίση δεν έχει καμία σχέση με το έλλειμμα παραγωγικότητας.Του Κ. Καλλωνιάτη

ΠΗΓΗ: avanti popolo

του Κ. Καλλωνιάτη

Η δήθεν ‘παρεξηγημένη’ δήλωση του Γερμανού υφυπουργού Εργασίας Χανς-Γιόαχιμ Φούχτελ πως «1.000 εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα στη Γερμανία κάνουν τόση δουλειά όση 3.000 στην Ελλάδα» έγινε για να ζητήσει αμέσως μετά προτάσεις για την αύξηση της παραγωγικότητας του ελληνικού δημόσιου τομέα. Σαν να επρόκειτο δηλαδή για μία απάντηση-κλειδί στην κρίση χρεών που πλήττει την ελληνική οικονομία.
Κι ενώ κανείς δεν αμφισβητεί ότι η παραγωγικότητα του ελληνικού δημόσιου τομέα όπως κι η ποιότητα των παρεχομένων
υπηρεσιών του είναι χαμηλή και έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης, η άποψη Φούχτελ για τριπλάσια παραγωγικότητα των γερμανών δημοσίων υπαλλήλων είναι εντελώς αυθαίρετη και ψευδής. Τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2011 δείχνουν για το σύνολο της οικονομίας πως η παραγωγικότητα εργασίας στην Γερμανία είναι μόλις 63% υψηλότερη απ’ ότι στην Ελλάδα κι όχι 200% που ισχυρίζεται ο κ. Φούχτελ. Δεδομένου, δε, ότι η δύναμη της γερμανικής εξαγωγικής οικονομίας είναι ο ιδιωτικός τομέας, στον δημόσιο τομέα η διαφορά παραγωγικότητας είναι ασφαλώς ακόμη μικρότερη.