Οργουελιανή κοινωνία σχεδιάζει η κυβέρνηση

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Του Λεωνίδα Σακλαμπάνη.

Με την Κάρτα του Πολίτη επιδιώκεται το πλήρες φακέλωμα των πολιτών. 

Αγκαλιά με το μεγάλο αδελφό θα βρισκόμαστε μέχρι τα τέλη του 2011, όταν η νέα ταυτότητα θα αντικαταστήσει τη σημερινή αστυνομική, όπως σχεδιάζει το υπουργείο Εσωτερικών σε συνεργασία με το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Η νέα ταυτότητα, σε μέγεθος και σχήμα πιστωτικής κάρτας, με την ονομασία «Κάρτα του Πολίτη», θα εκδίδεται από τη διεύθυνση διαβατηρίων της Ελληνικής Αστυνομίας και θα περιέχει ένα ενσωματωμένο ειδικό τσιπ με στοιχεία - πλήρη φακέλωμα του πολίτη που υποχρεωτικά θα τη χρησιμοποιεί.
Σύμφωνα με το σχεδιασμό, στη μία όψη θα υπάρχει η φωτογραφία και το δακτυλικό αποτύπωμα του ιδιοκτήτη ενώ στην άλλη όλα τα στοιχεία που είχε μέχρι σήμερα, προσθέτοντας ακόμη τα ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, εκλογικό αριθμό, ιατρικό φάκελο κ.τ.λ.

Για την επανάσταση του αυτονόητου

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 19/09/2010

Με το κείμενο αυτό ξεκινάει στα «Ενθέματα» η τακτική συνεργασία του Νικόλα Σεβαστάκη, με γενικό τίτλο «Το δέντρο και το δάσος. Σχόλια  για τον ψυχισμό της εποχής» (εμπνευσμένο από τη φράση τού Πωλ Βαλερύ «La folie generale. Essai sur le psychisme actuel»). Τα «Ενθέματα» καλοσωρίζουν, με ιδιαίτερη χαρά, τον καλό φίλο και συνεργάτη.

του Νικόλα Σεβαστάκη*

Αν έχω καταλάβει καλά διανύουμε επαναστατική περίοδο. Η «επανάσταση του αυτονόητου» προορίζεται να σαρώσει με το σπαθί του Μνημονίου όλες τις αγκυλώσεις, όλους τους αναχρονισμούς και τις νοσηρές καταστάσεις που στραγγίζουν τους χυμούς της χώρας και τη δημιουργική ενέργεια των κατοίκων της.

Αστειεύομαι, φυσικά. Αλλά πάλι δεν είναι καθόλου αστείο αν σκεφτούμε το χάος και τα απωθητικά πόκερ της καθ’ ημάς Αριστεράς. Τι είναι όμως, στα σοβαρά τώρα, το αυτονόητο; Που βρίσκεται άραγε αυτή η νέα ήπειρος της κοινής λογικής που τώρα τελευταία φαίνεται να συνεπαίρνει ως και αριστερούς δημοκράτες οι οποίοι ανακαλύπτουν τη «δημόσια ορθολογικότητα» ως μοναδικό αξιόπιστο κριτήριο αριστερής υπευθυνότητας;

Το ρεζερβουάρ της φοροδιαφυγής...

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Χρήστου Δημήτρης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 19/09/2010

Είναι σε θέση το οικονομικό επιτελείο να εκτιμήσει, πόσοι προμηθευτές και μισθωτοί πληρώνονται από τις κατακρατήσεις φόρων και κυρίως τι θα συμβεί στη σημερινή συγκυρία, αν θεωρητικά συλληφθούν όλοι αυτοί που φοροδιαφεύγουν;

Ώστε λάθος θεραπεία μας έδωσε η τρόικα, όπως παραδέχτηκε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Αθήνα Πολ Τόμσεν! Και τι έκανε η υπερήφανη καινοτομική κυβέρνηση που έχουμε; Είπε, φέρτε τα λεφτά του δανείου να κυβερνήσουμε και εμείς και δώστε μας ό,τι θεραπεία θέλετε. Κανένα πρόβλημα. Εμείς θα τα αλλάξουμε όλα. Θα βαφτίσουμε τη λιτότητα υπευθυνότητα, την ανεργία περισυλλογή ή παρατεταμένη ανάπαυση, την πείνα μεσογειακή διατροφή, τη μετανάστευση εξευρωπαϊσμό. Ξέρει μήπως κανείς, κάποιο σοβαρό οικονομολόγο, δεξιό, αριστερό, κεντρώο, κενσυανό ή νεοφιλελεύθερο, Ευρωπαίο ή Αμερικανό που με βάση τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την απόδοση του κυβερνητικού έργου, που να πιστεύει και να γράφει πως η χώρα μπορεί να σηκώσει τα βάρη που της φόρτωσαν; Τυχαία άρχισε να ανησυχεί το ΔΝΤ; Δε νομίζω.

Μονομερής διαγραφή του χρέους: Συζήτηση των πολιτικών προϋποθέσεων

Πηγή: ΕΠΟΧΗ

Του Πέτρου Λινάρδου-Ρυλμόν

Η μονομερής διαγραφή του δημοσίου χρέους συνεχίζει να αποτελεί μια δημοφιλή πρόταση στον χώρο της αριστεράς σχετικά με την αντιμετώπιση των επιπτώσεων που έχει για την ελληνική οικονομία το υψηλό χρέος. Παρά το γεγονός ότι έχουν διατυπωθεί απόψεις που ασκούν κριτική σε αυτή την θέση, δεν μπορούμε να πούμε ότι η συνολική λογική μιας τέτοιας πρότασης έχει συζητηθεί διεξοδικά. Η πρόσφατη έκδοση της έκθεσης «Η ευρωζώνη μεταξύ λιτότητας και χρεοκοπίας» της ομάδας Research on Money and Finance (Λαπαβίτσας κ.ά.) είναι μια ευκαιρία να κοιτάξουμε από πιο κοντά τα επιχειρήματα και να εξετάσουμε την πειστικότητα των προϋποθέσεων που αναφέρονται σε αυτό το κείμενο.
Ένα σοβαρό πρόβλημα της επιχειρηματολογίας του είναι ότι υπάρχει καταρχάς μια δυσκολία να πειστεί κανείς σχετικά με τη χρονική ακολουθία των γεγονότων. 
Πρώτη εξέλιξη: «Χρεοκοπία με πρωτοβουλία του δανειστή σημαίνει πρώτα μονομερή άρνηση πληρωμών. Η απόφαση αυτή θα οδηγούσε σε μια περίοδο εντατικοποίησης των εγχώριων κοινωνικών αγώνων όπως και σε μεγάλες εντάσεις στις διεθνείς σχέσεις» (σελ. 51)

Το βαλς της χρεοκοπίας και το Μνημόνιο Νο2

Πηγή: Sofokleous 10

Η μουσική άρχισε να παίζει και οι χορευτές προθερμαίνονται για ένα νέο βαλς της χρεοκοπίας στην Ευρωζώνη, καθώς η Ιρλανδία και η Πορτογαλία θα βρεθούν το επόμενο διάστημα σε όλο και εντονότερη πίεση των αγορών, όπως τονίζουν στο «S10» έγκυρες τραπεζικές πηγές από το Λονδίνο. Την ίδια ώρα οι πληροφορίες που πρώτο δημοσίευσε το «S10» για το Μνημόνιο Νο2 από τις 9 Σεπτεμβρίου φθάνουν πλέον στα πρωτοσέλιδα των εγκυρότερων ελληνικών εφημερίδων…

Όπως αποκαλύπτουν στο «S10» οι ίδιες πηγές, από αυτή την εβδομάδα η Ιρλανδία και η Πορτογαλία θα βρεθούν στο επίκεντρο της νέας αναταραχής στις αγορές χρέους, που μεθοδικά προετοιμάζουν ισχυροί διεθνείς τραπεζικοί κύκλοι, επικουρούμενοι –ως συνήθως…- από τα «κοράκια» των κερδοσκοπικών hedgefunds.

Μπορούμε να συγκρίνουμε το δημόσιο χρέος των λεγόμενων «αναπτυσσόμενων» χωρών και το δημόσιο χρέος στο Βορρά;

Πηγή: Κόκκινο

των Damien Millet Eric και Toussaint*

28 Αυγούστου 2010

Παρόλο που υπάρχει τεράστια διαφορά στα ποσά, υπάρχει μια πρώτη ομοιότητα στο επίπεδο της εξέλιξης στο χρόνο. 

Το δημόσιο χρέος των αναπτυσσόμενων χωρών (ΑΧ) και το δημόσιο χρέος στο Βορρά διογκώθηκαν και τα δυο στη δεκαετία του 1970. Στο Βορρά, η γενικευμένη ύφεση της περιόδου 1973-1975 υποχρέωσε τις δημόσιες αρχές να καταχρεωθούν για να προκαλέσουν ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας: δημιουργία δημόσιων θέσεων εργασίας, σχέδια που τα στήριζε το Κράτος (για παράδειγμα, TGV, Ariane και Airbus στη Γαλλία), πολιτική μεγάλων βιομηχανικών και στρατιωτικών έργων.  Τα Κράτη και η τοπική αυτοδιοίκηση έπεσαν εξίσου στη παγίδα εξαιτίας της ανόδου των επιτοκίων στο γύρισμα της δεκαετίας του 1980. Το δημόσιο χρέος τους αυξήθηκε πολύ γρήγορα καθώς αναγκάστηκαν να συνάψουν νέα δάνεια για να αποπληρώσουν, όπως και ο Νότος. Και στη περίπτωσή τους, είχαμε το φαινόμενο της χιονοστιβάδας των συνεπειών.

Με αφετηρία τη διεθνή κρίση που ξέσπασε στο Βορρά το 2007, το δημόσιο χρέος των πιο βιομηχανικών χωρών, που έχει κρατηθεί μέχρι τότε σε υψηλό επίπεδο ειδικά εξαιτίας των φορολογικών μεταρρυθμίσεων που ευνοούσαν τους πλούσιους, διογκώθηκε και πάλι ως επακόλουθο των συνδυασμένων συνεπειών των σχεδίων διάσωσης των τραπεζών  και της πτώσης των φορολογικών εσόδων που οφείλονταν στην οικονομική ύφεση του 2008-2009. Έτσι, για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το δημόσιο χρέος πέρασε από τα 7.300 στα 8.700 δισεκατομμύρια ευρώ από το 2007 μέχρι το 2009. Ένα νέο φαινόμενο χιονοστιβάδας είναι προ των πυλών.

Ένα λογιστικό λάθος στον υπολογισμό του δημοσίου χρέους και το ζήτημα της αξιοπιστίας

του Κώστα Καλλωνιάτη

Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Και όταν είναι λογιστικά, κατά κανόνα είναι ασήμαντα. Εάν φυσικά μιλάμε για τη μάχη των ιδεών και της πολιτικής. Γιατί στην οικονομική δραστηριότητα ενίοτε μπορεί να είναι και μοιραία. Τι συμβαίνει, όμως, όταν ένα οικονομικό στοιχείο, μία οικονομική και στατιστική ανάλυση οδηγεί σε συγκεκριμένες στρατηγικές επιλογές για την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει μία χώρα, μία κοινωνία ;

Πόση σημασία μπορεί να έχει ένα ‘λογιστικό’ λάθος όταν πάνω του βασίζεται ένα, κατά τα άλλα, ορθό συμπέρασμα και πολιτική πρόταση ; Το σύνηθες είναι από σωστές υποθέσεις και εκτιμήσεις να φθάνουμε σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Στην υπό εξέταση περίπτωση, ωστόσο, συμβαίνει το αντίστροφο. Πρόκειται, δε,  για μία ιδιάζουσα και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση, αφού αφορά τη λογιστική ανάλυση ενός ικανότατου και πολυγραφότατου οικονομικού αναλυτή, του κ. Δ. Καζάκη, ο οποίος είναι ίσως ο βασικός θεμελιωτής της πρότασης για παύση πληρωμών-έξοδο από το ευρώ-άρνηση χρέους (δεν αναφέρω τον κ. Λαπαβίτσα, ο οποίος επίσης πρωτοστατεί σε αυτή την κατεύθυνση, γιατί εκείνος μιλά για αναδιαπραγμάτευση χρέους).

Φτώχεια της δεκαετίας του 60 στις ΗΠΑ

πηγή: ΕΝΕΤ

Της Χριστίνας Πάντζου

Μια δυσοίωνη πραγματικότητα περιγράφει η Βιβιάν Φορεστέρ στην «Οικονομική Φρίκη». Μια πραγματικότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν όλο και περισσότεροι Αμερικανοί, καθώς παρά την πολυδιαφημιζόμενη «ανάκαμψη» είδαν τη φτώχεια να βαθαίνει, φτάνοντας στα επίπεδα της δεκαετίας του '60.

Οι εικόνες διανομής φαγητού στους φτωχούς είναι όλο και πιο συχνές στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις. Οι εικόνες -ανάλογες της εποχής της Μεγάλης Υφεσης- των χιλιάδων πολιτών που περιμένουν στις ουρές για να πάρουν μια κούτα τρόφιμα και σχολικά είδη στη φτωχότερη των αμερικανικών μεγαλουπόλεων, το Ντιτρόιτ, μιλούν από μόνες τους.

Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, το 15%, δηλαδή περισσότεροι από 45 εκατομμύρια ή ένας στους επτά Αερικανούς ζει κάτω από το επίσημο επίπεδο της φτώχειας, που ορίζεται στα 22.000 δολάρια το χρόνο για μια τετραμελή οικογένεια, ποσό που υπολείπεται κατά πολύ από εκείνο που εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή επιβίωση.

Με τα μέτρα του ΔΝΤ δεν υπάρχει διέξοδος

του Ευκλείδη Τσακαλώτου

ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ

Μια οικονομετρική έρευνα πρόσφατα έδειξε ότι μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική μπορεί εν δυνάμει να ενισχύσει τους ρυθμούς ανάπτυξης. Αποτέλεσμα που, βεβαίως, άρεσε στους υπεύθυνους οικονομικής πολιτικής στην Κομισιόν και στη χώρα μας. Το επιχείρημα κάτω από τη στατιστική ανάλυση είναι ότι ένα συμμάζεμα των δημοσιονομικών του κράτους ενισχύει την αισιοδοξία των επενδυτών και οδηγεί σε χαμηλότερα επιτόκια και άρα σε αυξημένη επενδυτική δραστηριότητα.
Είναι το ίδιο επιχείρημα που αντιμετώπιζε ο Κέινς καθ΄ όλη τη δεκαετία του ΄30. Μόνο που σε καμία αναπτυγμένη χώρα εκείνης της εποχής δεν εμφανίστηκε μια τέτοια ενεργητική δραστηριότητα από τον ιδιωτικό τομέα ως αποτέλεσμα σφικτών δημοσιονομικών πολιτικών. Δεν έχει διατυπωθεί πειστικό επιχείρημα γιατί στη δική μας δεκαετία μπορούμε να έχουμε καλύτερη εξέλιξη με την εφαρμογή των αποτυχημένων συνταγών του ΄30.

Το σφάλμα δεν είναι στην ίδια την οικονομετρική μελέτη αλλά στην ερμηνεία του αποτελέσματος. Διότι το ερώτημα που τίθεται δεν είναι τι έγινε, κατά μέσον όρο, στο παρελθόν σε διάφορες οικονομίες όταν άσκησαν, κάτω από διάφορες οικονομικές συνθήκες, περιοριστική δημοσιονομική πολιτική. Μετά τον Σεπτέμβρη του 2008 δεν είμαστε σε μια μέση κατάσταση. Σημασία έχει να ερωτηθούμε τι αναμένεται να γίνει ύστερα από μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης όπου πολλές χώρες εφαρμόζουν παρόμοιες περιοριστικές πολιτικές, όπου οι τράπεζες συνεχίζουν να έχουν προβλήματα και όπου τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις επίσης προσπαθούν να περιορίσουν τα έξοδα για να αντιμετωπίσουν την υπερχρέωσή τους. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική απλώς εντείνει την ύφεση.

Οικονομικά αιτήματα και πάλη αξιών

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΤου ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr

Η πολύμορφη, γενικευμένη επίθεση ενάντια στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες και η συνεπαγόμενη ενδυνάμωση του αυταρχισμού και της καταστολής έτσι ώστε να καμφθούν οι όποιες αντιδράσεις, έχει σαν συνέπεια το ίδιο το κίνημα αντίστασης να ρίχνει το βάρος του σε διεκδικήσεις οικονομικού χαρακτήρα και δευτερευόντως σε διεκδικήσεις που έχουν να κάνουν με την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ετσι όμως από τη μια υποβαθμίζεται μια σημαντική πτυχή της επίθεσης του κεφαλαίου, που έχει να κάνει με την παραμόρφωση των ανθρώπων η οποία συντελείται μέσω των αξιών που προωθεί το κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα και από την άλλη περιορίζεται η προοπτική διεξόδου σε μια βελτίωση των υλικών όρων ζωής, αν όχι μόνο των αμοιβών, και δεν προβάλλεται ο πυρήνας της απελευθερωτικής προοπτικής, που δεν είναι άλλος από την αναγωγή σε κυρίαρχο του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου και την ανάδειξη σε κυρίαρχη αξία της ανεμπόδιστης ανάπτυξης του ανθρώπου.

Υστέρηση των Δημοσίων εσόδων: Μια ταξική πολιτική

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 19/09/2010

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ

1. Δύο δρόμοι για την έξοδο από την κρίση

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αν διαφαίνεται διέξοδος από την κρίση της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, θα πρέπει νομίζω να ξεκινήσουμε από ένα βασικό θεωρητικό συμπέρασμα του Καρλ Μαρξ: «Δεν υπάρχουν μόνιμες κρίσεις» (Θεωρίες για την Υπεραξία, Αθήνα 1982, τ. 2ος, σ. 579). Με αυτή τη θέση ως δεδομένη, θα πρέπει να αναρωτηθούμε για τους εναλλακτικούς δρόμους εξόδου από την κρίση.

Το κύριο χαρακτηριστικό της (κάθε) κρίσης είναι η συνολική επαναδιαπραγμάτευση του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Η συγκεκριμένη ανάλυση επιβεβαιώνεται κάθε μέρα από την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων. Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι μια προσπάθεια της κυβέρνησης, με αφετηρία την κρίση των οικονομικών του κράτους, να μετατραπεί η κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας, έτσι ώστε να επιδοτηθούν τα κέρδη μέσα από τη δραστική μείωση των μισθών και καταργώντας τα όποια εργασιακά δικαιώματα, βυθίζοντας τους εργαζομένους και την κοινωνία στη φτώχεια.

Βασιλεία ΙΙΙ: Πως οι τράπεζες θα μας φέρουν ξανά στο χείλος της καταστροφής

ΠΗΓΗ: banks' news

Η 1η Ιανουαρίου 2019 μοιάζει πολύ μακρινή. Και όμως αυτή είναι η τελική ημερομηνία  για τη συμμόρφωση των τραπεζών με τις νέες κεφαλαιακές απαιτήσεις της Βασιλείας ΙΙΙ.

Μια 5ετία αρκεί στις τράπεζες για να επωφεληθούν από την ανάκαμψη της οικονομίας και στη συνέχεια να μας οδηγήσουν σε ένα νέο κραχ. Επομένως, τα μεγάλα χρονικά περιθώρια που δόθηκαν για την εφαρμογή της Βασιλείας ΙΙΙ συνεπάγονται πως οι υπουργοί Οικονομικών είτε είναι σίγουροι πως οι τράπεζες θα παραμείνουν προσεκτικές για πολύ - πολύ καιρό με τη θέλησή τους, είτε αμφιβάλλουν για την ευρωστία της ευρωπαϊκής οικονομίας και της πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, άρα κατανοούν ότι η επιβολή νέων ενισχυμένων κεφαλαιακών απαιτήσεων θα τα οδηγούσε σε σοβαρά προβλήματα και θα είχε σημαντικό αρνητικό αντίκτυπο στο δανεισμό, πλήττοντας, έτσι, και την αδύναμη ευρωπαϊκή οικονομική ανάκαμψη.

Σε κάθε περίπτωση η Συμφωνία της Βασιλείας μοιάζει ως συμβιβασμός με εκείνους που ήθελαν την υιοθέτηση ακόμα πιο χαμηλών κεφαλαιακών απαιτήσεων και συμβιβάστηκαν εν τέλει με τα νούμερα που προκρίθηκαν, διασφαλίζοντας σε αντάλλαγμα ένα πολύ αργό  χρονοδιάγραμμα για την εφαρμογή των νέων όρων.

Ο θάνατος του εμποράκου και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ

Ολες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης είχαν ένα κοινό γνώρισμα.

Σπάνια εφάρμοσαν όσα υπόσχονταν προεκλογικά. Τα περίφημα συμβόλαια με τον λαό έμεναν κατά βάση ανεκτέλεστα. Τα μόνα συμβόλαια που η πολιτική εξουσία σεβάστηκε και τήρησε στο ακέραιο ήταν οι συμβάσεις προμηθειών του Δημοσίου.

Το αποτέλεσμα της συνέπειας που έδειξε το κράτος απέναντι στους εκάστοτε προμηθευτές του ήταν απτό. Η νέα οικονομική ελίτ σχηματίστηκε χέρι χέρι με την ανάδειξη των καπάτσων πολιτικών που κέρδισαν θέσεις και δύναμη στην πολιτική και κοινωνική ιεραρχία.

Η συνεχής εξαπάτηση του λαού, η χαώδης απόσταση εξαγγελίας και πράξης αποτελούν κορυφαίες περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας από το πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Αλλά και οι πολίτες-ψηφοφόροι δεν υπήρξαν αμέτοχοι, καθώς ήρθαν σ' ένα είδος αμοιβαίας συμφωνίας και συναίνεσης με την εξουσία. Το πολιτικό σύστημα αντιμετώπισε τους πολίτες ως «πελάτες» και εκείνοι με τη σειρά τους παρέβλεψαν την εικονικότητα των «κοινωνικών συμβολαίων», παίρνοντας ως αντάλλαγμα το ατομικό βόλεμα.

«Υπόθεση»

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΑπό τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Την προσοχή των ψυχολόγων δικαιούται το κλισέ που χρησιμοποίησε η Κατερίνα Πελέκη επισημαίνοντας, ενώπιον της επιτροπής προκαταρκτικής εξέτασης ότι, κατά τη γνώμη της, ένα σκάνδαλο σαν εκείνο του Βατοπεδίου θα έπρεπε μάλλον να γίνεται αντιληπτό ως απλή «υπόθεση» (και όχι σκάνδαλο!), εφόσον «δεν αποδείχτηκε ζημία του Δημοσίου».

ΣΕ παλιότερες εποχές απαιτούνταν μια δόση θράσους για να ξεστομίσει κανείς ένα επιχείρημα τέτοιας ολκής, αλλά φαίνεται ότι, σήμερα, αρκεί ο τετριμμένος ηρωισμός που μοιράζονται τα πολιτικά στελέχη καθώς θεμελιώνουν μια νέα Ελλάδα κάθε έξι μήνες. Ετσι, η αυθόρμητη «φυσικότητα» της παραπάνω δήλωσης υπογραμμίζει για μιαν ακόμη φορά αυτό που ξέραμε όλοι απ' την εμπειρία μας, δηλαδή ότι η ζημία και το κέρδος αναγνωρίζονται αποκλειστικά σαν μεγέθη οικονομικής τάξης, τουτέστιν υποκείμενα στις μετρήσεις των αρμοδίων. Οσο για το πλήγμα απ' τον ακραίο ευτελισμό της πολιτείας, αποσιωπάται ή υπονοείται σαν κάτι το «άυλο», κάτι που, πάντως, δεν αντικατοπτρίζεται στους πίνακες του υπουργείου Οικονομικών. Οπως και στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου, πολύς θόρυβος για το τίποτα: άντε, η γκρίνια μιας πικρόχολης υπαλλήλου, δυο-τρεις νότες εξωσυζυγικού δράματος, λίγες κηλίδες αίματος στο πεζοδρόμιο και το δημόσιο συμφέρον, σου λέει, παρέμεινε άθικτο. Δεν μπορείς να πιστεύεις ότι θα φτωχαίναμε εξαιτίας ενός DVD, και μάλιστα αμοντάριστου.

Κι όμως, οι Έλληνες παραμένουν "πλούσιοι"

ΠΗΓΗ: THE INSIDER

Στην 22η θέση της παγκόσμιας κατάταξης των "πλουσίων" βρίσκονται οι Ελληνες, ασφαλώς πιο πίσω από τους Ελβετούς ή τους Αμερικανούς, αλλά και πολύ πιο μπροστά από διάφορους θαυμαστούς «αναδυόμενους», Κινέζους, Ρώσους κ.λπ., και μόλις 6 θέσεις μετά τους Γερμανούς, που έρχονται 16οι(!), αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας το ΒΗΜΑ.

Παρ΄ ότι οι Έλληνες θεωρούνται μεταξύ των κύριων θυμάτων της χρηματοπιστωτικής κρίσης (έπονται οι Αμερικανοί και οι Ισπανοί), εξακολουθούν να ελέγχουν κατ΄ άτομο και κατά μέσον όρο σχεδόν 26.000 ευρώ σε τραπεζικές καταθέσεις, χρηματοπιστωτικά προϊόντα (μετοχές, ομόλογα) ή και ασφαλιστικά προϊόντα, πολύ περισσότερα από τις 17.500 ευρώ που είναι ο παγκόσμιος μέσος όρος.

Στην κατάταξη αυτή (όπου δεν συνυπολογίζονται ακίνητα ή άλλα κινητά περιουσιακά στοιχεία) οι Ελβετοί έρχονται πρώτοι, με σχεδόν 164.000 ευρώ κατά κεφαλήν περιουσία, και ακολουθούν οι Αμερικανοί, με σχεδόν 102.000,

ΜΕΡΚΕΛ: ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΧΩΡΕΣ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ!

Πηγή: iskra

Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: ΝΑΙ ΣΤΙΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΩΝ!

Στη χτεσινή Σύνοδο Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών της ΕΕ στις Βρυξέλλες μπορεί να μην έγινε διεξοδική συζήτηση για την οικονομική διακυβέρνηση- οι σχετικές αποφάσεις θα ληφθούν στην Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου-, αλλά η Γερμανία εμφανίστηκε, για μια ακόμα φορά, ιδιαίτερα σκληρή ως προς τους βασικούς άξονες που θέλει να διέπουν την οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ.

Συγκεκριμένα, η κ. Μέρκελ τόνισε πως μια παρόμοια κρίση του ευρώ δεν πρέπει να επαναληφθεί και απαίτησε, για τα κράτη με μεγάλα ελλείμματα, τον αυτοματισμό των κυρώσεων, δηλαδή να επιβάλλονται αμέσως μόλις διαπιστωθούν υπερβολικό έλλειμμα και χρέος! Αυτό πρακτικά σημαίνει, σύμφωνα και με τις προτάσεις της Κομισιόν, την αναστολή των χρηματοδοτήσεων απ’ όλα τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ (Γεωργικό, Κοινωνικό, Αλιείας, Περιφερειακό και Συνοχής), καθώς και την επιβολή χρηματικών προστίμων στις «αμαρτωλές» χώρες.

Άξελ Βέμπερ: «Καμία χώρα της Ευρωζώνης δεν θα χρεοκοπήσει»

πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Η Ελλάδα πρέπει να μείνει εξαίρεση»,  τονίζει ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης, κάνοντας λόγο για «σημαντική επιτυχία» του προγράμματος. 

Ο Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Άξελ Βέμπερ απέκλεισε το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της Ελλάδας ή άλλης χώρας της Ευρωζώνης.

Μιλώντας σήμερα στο European Business School, ο κ. Βέμπερ είπε ότι αν και οι αγορές θεωρούν πιθανό το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της Ελλάδας, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

«Χρεοκοπία χώρας της Ευρωζώνης δεν θα υπάρξει», είπε, προσθέτοντας ότι «δόθηκαν μεγάλα ποσά στην Ελλάδα, αλλά με αυστηρούς όρους».

Στάθης Κουβελάκης: Ρήξη με την ΕΕ

του Σταθη Κουβελάκη

«Η πλειοψηφία της Αριστεράς στην Ευρώπη, ακόμη και οι πιο ριζοσπαστικές της τάσεις, έχουν παραδοθεί στα ιδεολογήματα του ευρωπαϊσμού».

Το ιδιαίτερο ρόλο της Ελλάδας στην εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και την επίθεση του κεφαλαίου διεθνώς, όπως και την ανάγκη ρήξης με το πλαίσιο της ΕΕ τονίζει ο Στάθης Κουβελάκης, καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο Λονδίνο, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.

-         Αν και το Μνημόνιο εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται σε πολλές ακόμη χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία, Πορτογαλία), φαίνεται πως η Ελλάδα είναι ένα δοκιμαστικό πεδίο των πιο επιθετικών πολιτικών αντιμέτωπισης της καπιταλιστικής κρίσης, τουλάχιστον στη δυτική Ευρώπη. Κι εδώ προκύπτει ένα ερώτημα: γιατί η Ελλάδα; Γιατί δηλαδή επιλέχθηκε η Ελλάδα για να εφαρμοστούν στην πιο ακραία τους εκδοχή όλα αυτά τα μέτρα;

-    

Ο Υπουργός Μεταφορών δε λέει την αλήθεια για τα διόδια

ΠΗΓΗ: ΕΟΣ

Δημοσιεύουμε δελτίο τύπου του ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΟΔΙΩΝ (diodiastop.blogspot.com), σχετικά με τη συνέντευξη του Υπ.Μετ. στις 14/09/2010 στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ALPHA

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 15/09/2010

Ο Υπουργός Μεταφορών δε λέει την αλήθεια για τα διόδια 

Στο κεντρικό δελτίο του τηλεοπτικού σταθμού Alpha, στις 14/09/2010, παρακολουθήσαμε τον Υπουργό Μεταφορών κ. Ρέππα, σχολιάζοντας ρεπορτάζ που είχε προηγηθεί σχετικά με το κίνημα «Δεν Πληρώνω Διόδια», να δηλώνει:

«… Ας γνωρίζουμε ότι το πιο πιθανό είναι η εταιρεία να κρατά τον αριθμό κυκλοφορίας του οχήματος τους και να προσφεύγει εναντίων του Δημοσίου μετά, από το οποίο θα ζητά την ανάλογη αποζημίωση. Τα διόδια που δεν πληρώνουν οι ιδιώτες θα τα πληρώσει το Δημόσιο με την μία ή με την άλλη μορφή κατά την απαίτηση των παραχωρησιούχων και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και να μην το επιτρέψουμε.»

Το τελεσίγραφο του ΔΝΤ και η κατάρα του χρέους

ΠΗΓΗ: Ανεμογκάστρι

Η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και της εφαρμογής του Μνημονίου είναι καταπέλτης. Μπορεί οι περισσότεροι να κατάλαβαν ότι μας ζητούν να βάλουμε φυλακή τους φοροφυγάδες, αλλά η αλήθεια είναι πως το Νομισματικό Ταμείο μας λέει πολύ περισσότερα. Όμως το τι μας λέει (ή μάλλον υποδεικνύει) το ΔΝΤ γίνεται ευκολότερα κατανοητό αν δούμε, παράλληλα, μια σειρά από... συμπτώσεις που συνοδεύουν τη δημοσιοποίηση της έκθεσής του. Ας τις δούμε:

Σημείο 1: Η έκθεση δημοσιοποιείται μια μέρα μετά την αποτυχημένη (ως προς τα επιτόκια) έξοδο δανεισμού της Ελλάδας με εξάμηνα έντοκα γραμμάτια. Κι όμως, ήταν έτοιμη από την Παρασκευή για ανάρτηση στον ιστότοπο του Ταμείου. Και να σκεφτείτε ότι μέχρι και ο Ιγνατίου του Έθνους ήξερε τα βασικά περί φοροδιαφυγής πριν ακόμη ανακοινωθεί το κείμενο του ΔΝΤ.

H Γερμανία ξαναγράφει τους κανόνες της ευρωζώνης

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Αποφασισμένη να αναθεωρήσει τους όρους συμμετοχής στην ευρωζώνη, στην κατεύθυνση περαιτέρω αυστηροποίησης του πλαισίου, εμφανίζεται για μια ακόμη φορά η Γερμανία. Οι προθέσεις του Τέταρτου Ράιχ κατέστησαν σαφείς στη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες.

Εκεί, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, κατέθεσε εκ νέου και επιχειρηματολόγησε υπέρ των προτάσεων που είχε θέσει ξανά τον Μάιο η Γερμανία σχετικά με τις χώρες που εμφανίζουν δημοσιονομικό έλλειμμα μεγαλύτερο του 3%. Συγκεκριμένα, ζήτησε την αναστολή των χρηματοδοτήσεων από τα διαρθρωτικά ταμεία και του δικαιώματος ψήφου που διαθέτουν στα διάφορα σώματα αποφάσεων. Οι γερμανικές θέσεις τονίσθηκαν επίσης και λίγες μέρες νωρίτερα, την 1η Σεπτέμβρη, από το Βερολίνο, με αφορμή την επίσκεψη στη γερμανική πρωτεύουσα της φινλανδής πρωθυπουργού. Κατά τη διάρκεια των κοινών δηλώσεων που ακολούθησαν τη συνάντηση, η Άνγκελα Μέρκελ υπογράμμισε την ανάγκη λήψης μέτρων για όσα κράτη παραβιάζουν τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας. Το θέμα θα τεθεί ξανά από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Βαν Ρομπέι, στη Σύνοδο Κορυφής που θα γίνει την Πέμπτη στις Βρυξέλλες, ενώ οι οριστικές αποφάσεις θα ληφθούν στις 29 Σεπτέμβρη.

Η λατρεία του αυτο-

ΠΗΓΗ: LeftG700

ΑΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ των θιασωτών του Τέλους της Ιστορίας η λέξη-πασπαρτού είναι το μετά που την κολλάνε ως πρώτο συνθετικό όπου τους κατέβει, παράγοντας μια ατελείωτη ποικιλία από άλλες λέξεις-καραμέλες, σε σημαντικό τμήμα του αριστερού στρατοπέδου η αντίστοιχη είναι το αυτο-. Η οποία μάλιστα, ίσως επειδή η αριστερή σκέψη είναι πάντα αρτιότερη από αυτή των αντιπάλων της, έχει ακόμα πιο θαυματουργές ιδιότητες από την ομόλογή της.

ΕΤΣΙ, ΕΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του μετά η έννοια που παράγεται είναι κάτι, υποτίθεται, τελείως νέο και διαφορετικό από το προϋπάρχον (βιομηχανική κοινωνία/μεταβιομηχανική κοινωνία, μοντέρνο/μεταμοντέρνο, πολιτική/μεταπολιτική και πάει λέγοντας), στην περίπτωση του αυτο-, φαντάζονται, το αποτέλεσμα είναι μια επανόρθωση, μιααποκατάσταση σε ό,τι υπήρξε παραμορφωμένο καιδιαστρεβλωμένο.

Οικονομική εξάρτηση και παραγωγική αποσύνθεση

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι (16/9)

του Δ. Καζάκη

Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας έχει μετατραπεί σ’ ένα από τα πιο αγαπημένα κλισέ των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών κύκλων όταν πρόκειται να δικαιολογήσουν την πολιτική και τις επιλογές τους. Υπάρχει πρόβλημα με την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας; Τεράστιο. Όμως αυτό δεν οφείλεται στο «εργατικό κόστος», που είναι από τα χαμηλότερα της Ευρώπης, ούτε στους κακούς και άγριους συνδικαλιστές που υποτίθεται ότι τρομάζουν τους επενδυτές, αλλά ούτε και στην κρατική γραφειοκρατία η οποία υποτίθεται ότι με τη διαφθορά της προσβάλει τα χρηστά ήθη των ξένων κεφαλαίων που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική.

Η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας απηχεί τη θέση που αυτή κατέχει στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Με άλλα λόγια, η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται από το πώς μια οικονομία συμμετέχει στην παγκόσμια οικονομία και τι ζητά να αποκομίσει από τη διεθνή οικονομική ζωή. Μια οικονομία που είναι έρμαιο των δυνάμεων της παγκόσμιας αγοράς και εξαρτά την ανάπτυξή της από την προσέλκυση ξένου κεφαλαίου και επενδύσεων, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Κι αυτή είναι η ουσία του προβλήματος ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας. Η επιλογή να στηριχθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας στο φτηνό «εργατικό κόστος» και ως εκ τούτου στην υψηλή κερδοφορία και το ειδικό καθεστώς προνομίων για τις μεγάλες επενδύσεις, υπήρξε καταστροφική. Όχι μόνο γιατί η ανταγωνιστικότητα επιδεινώθηκε ραγδαία, αλλά οδήγησε και στην παραγωγική αποσύνθεση την ελληνική οικονομία.

ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΣΕΕ - AΔΕΔΥ: Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση Ετήσια Έκθεση 2010

Σύνοψη Συμπερασμάτων

Η σημερινή διεθνής οικονομική κρίση και ύφεση ξεκίνησε ως κρίση ενυπόθηκων

δανείων υψηλού κινδύνου (χρηματοπιστωτική), μετεξελίχθηκε διεθνώς σε κρίση της

πραγματικής οικονομίας (οικονομική κρίση και ύφεση) και εξελίσσεται σε κρίση

απασχόλησης με την αρνητική τάση της ανεργίας η οποία διεθνώς (8,6% - 47 εκατ.

άτομα στις 31 χώρες μέλη του ΟΟΣΑ, Μάιος 2010) αλλά και στην Ευρώπη και την

Ελλάδα θα φθάσει κατά το 2010 και το 2011 (12% και 13,2% αντίστοιχα Ευρωπαϊκή

Επιτροπή) στα υψηλότερα επίπεδα της μεταπολιτευτικής περιόδου (12%, 2010) όσο

δηλαδή το 1999 και 13,2% 2011) και 12,1% 2010 και 14,3% 2011 (ΟΟΣΑ, 2010),

δηλαδή στο υψηλότερο επίπεδο της τελευταίας πεντηκονταετίας.

«Ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει την Ευρώπη», του Christian Marazzi

ΠΗΓΗ: tvxs

«Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η κύρια αιτία του αδιεξόδου στο οποίο έχει επέλθει η οικονομία της ευρωζώνης αλλά και της Ευρώπης γενικότερα»του καθηγητή στο Scuola Universitaria della Svizzera Italiana, Christian Marazzi από τη Guardian.

Ο Marazzi προειδοποιεί ότι εάν οι χώρες της Ευρώπης συνεχίσουν να βασίζονται στο νεοφιλελεύθερο σύστημα τότε η ΕΕ θα οδηγηθεί στη διάλυσή, ενώ κάνει λόγο για την ανάγκη κοινωνικού αγώνα ενάντια στην πολιτική των ελεύθερων αγορών.

Υποστηρίζει δε, ότι τα μέτρα λιτότητας που έχουν υιοθετήσει οι χώρες της Ευρώπης δεν πρόκειται να επιφέρουν σημαντικά αποτελέσματα, τουναντίον προβλέπει ότι η οικονομική κατάσταση θα χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο έως τη διάλυση της ευρωζώνης.