ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ/ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ

Πηγή: ΕΥΔΑΠ, φτάνει πια

Το κείμενο:

“Επειδή δεν είµαστε όλοι συνυπεύθυνοι και «όλοι ίδιοι», ούτε ως προς την ηθική ούτε ως προς την πολιτική ταυτότητα …

• Επειδή αυτοί που έχουν συσσωρεύσει αµύθητα κέρδη απ’ την εκµετάλλευση
• του λαού και από την εκποίηση της χώρας, είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν την κρίση …
• Επειδή το σύστηµα που µας κλέβει δεν µπορεί να κρύβεται πίσω από τους
  κλέφτες του συστήµατος …
• Επειδή οι µηχανισµοί εξουσίας των δύο κυβερνητικών κοµµάτων ΠΑΣΟΚ
  και ΝΔ, συγκρότησαν την καταστροφή και παρόλα αυτά εξακολουθούν να
  εµφανίζονται ως σωτήρες …
• 
  

«Αποκάλυψη τώρα» για τις επιθέσεις στα ομόλογα!

Πηγή: Sofokleous10

Σε μια ιδιαίτερα σοβαρή αποκάλυψη, που αφήνει έκθετο τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος σε κατηγορίες για διευκόλυνση με συγκεκριμένες πράξεις της δράσης των κερδοσκόπων κατά των ελληνικών ομολόγων, οι οποίοι τελικά οδήγησαν τη χώρα στον ασφυκτικό «εναγκαλισμό» της «τρόικας», προχωρούν 15 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με πρώτη υπογράφουσα τη σχετική ερώτηση την πρόεδρο της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων, κ. Βάσω Παπανδρέου.

Σε κάθε πολιτισμένη χώρα, η χθεσινή αποκάλυψη στη Βουλή θα έθετε ζήτημα παραίτησης του διοικητή της κεντρικής τράπεζας από την κορυφαία θέση του, καθώς αποδεικνύει ότι ο κ. Γ. Προβόπουλος αγνόησε τις αντίθετες εισηγήσεις της ίδιας της Νομικής Υπηρεσίας της ΤτΕ και έλαβε μέτρα που ευνόησαν την κερδοσκοπική δραστηριότητα κατά των ομολόγων, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να αποκλεισθεί η χώρα από τη διεθνή αγορά και να υποχρεωθεί σε δανεισμό με ταπεινωτικούς όρους από την «τρόικα», για να αποφύγει τη στάση πληρωμών.

Το χρέος, το ευρώ και οι θέσεις της αριστεράς (Β' μέρος)

Πηγή: ΑΥΓΗ

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Στο πρώτο μέρος του άρθρου που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Κυριακήςσχολιάζοντας την κριτική του Κώστα Καλλωνιάτη από το φύλλο της "Αυγής" την Κυριακή 4 Ιουλίου, αναλύθηκαν τα ζητήματα του ευρώ και του χρέους, οι δυνατότητες διαχείρισης για τις σημερινές συνθήκες της ελληνικής οικονομίας καθώς και η περίπτωση παραγραφής εντός ΟΝΕ. Αναλύσαμε επίσης και την περίπτωση επιστροφής στη δραχμή. Σήμερα ακολουθεί το δεύτερο μέρος του άρθρου.

Για να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος, η υποτίμηση θα δημιουργήσει πεδίο κερδοσκοπίας για τους κάτοχους του ευρώ. Θα χρειαστούν, λοιπόν, άμεσος έλεγχος των κεφαλαιακών ροών και συνεχής παρέμβαση στην αγορά συναλλάγματος για να ελεγχθεί η κίνηση της ισοτιμίας και να μην αφεθεί στην τύχη της. Η υποτίμηση θα φέρει επίσης πληθωριστικές πιέσεις, οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με νομισματική πολιτική αλλά και έλεγχο τιμών. Ο πληθωρισμός, από την άλλη, θα ασκήσει πίεση στο λαϊκό εισόδημα και άρα θα χρειαστεί άμεση πολιτική αναδιανομής του εισοδήματος και του πλούτου. Η υποτίμηση, όμως, θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της εγχώριας παραγωγής, θα τονώσει τις εξαγωγές και άρα θα προστατεύσει την απασχόληση. Τα επιχειρήματα του κ. Καλλωνιάτη στο συγκεκριμένο δεν πείθουν. Το πιθανότερο είναι ότι μια μικρή και σχετικά ανοιχτή οικονομία, όπως η ελληνική, θα αντιδράσει θετικά στην υποτίμηση. Ο τουρισμός και μόνο είναι περίπου 20% του ελληνικού ΑΕΠ. Να σημειωθεί ότι από τις αρχές του 2010 το ευρώ έχει υποτιμηθεί γύρω στο 15% και ως εκ τούτου οι ελληνικές εξαγωγές εκτός Ευρωζώνης έχουν σημειώσει ουσιαστική ανάκαμψη. Το πιθανότερο είναι ότι θα ανακάμψουν και προς τις χώρες της Ευρωζώνης, αν η νέα δραχμή υποτιμηθεί.

Εκτροχιασμός εσόδων, επίφοβη η επίσπευση μέτρων Μνημονίου

Πηγή: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 13/07/2010

Δραματικός είναι ο εκτροχιασμός των κρατικών εσόδων, με αποτέλεσμα το δημόσιο έλλειμμα να συγκρατείται τεχνητά, καθώς το κράτος έχει κηρύξει μια άτυπη στάση πληρωμών σε ένα σωρό υποχρεώσεις του για να ισοσκελίσει με μείωση δαπανών την ύψους 3,8 δισ. ευρώ υστέρηση των εισπράξεων φόρων. Εφόσον η τάση αυτής της υστέρησης δεν ανατραπεί και δεδομένου ότι κάποια στιγμή το Δημόσιο θα αναγκαστεί να πληρώσει έστω και καθυστερημένα τα οφειλόμενα (π.χ. προμηθευτές, ωρομίσθιους, εργαζόμενους στην ΕΘΕΛ, κ.λπ.) και να “ξεπαγώσει” τις επιστροφές ΦΠΑ προς εκατοντάδες χιλιάδες επιτηδευματίες, καθίσταται σοβαρός ο κίνδυνος επίσπευσης των μέτρων που περιλαμβάνονται στο περιβόητο Μνημόνιο.

Οι ανησυχίες για την ομαλή εκτέλεση του φετινού κρατικού προϋπολογισμού προκαλούνται από την υστέρηση των καθαρών τακτικών εσόδων. Αυτά αυξήθηκαν στο α' εξάμηνο μόλις κατά 7,2%, έναντι επίσημου στόχου για 13,7%, εμφανίζοντας υστέρηση 3,8 δισ. ευρώ, αφού περιορίστηκαν στα 23,8 δισ. ευρώ αντί στόχου εξαμήνου για 27,6 δισ. ευρώ) και γενική είναι πλέον η εντύπωση ότι υπάρχει μείζον “πρόβλημα είσπραξης ΦΠΑ”. Ωστόσο, το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού εμφανίζεται μειωμένο σε ποσοστό μεγαλύτερο του προβλεπομένου (46% έναντι 39,5%), λόγω της μεγάλης περιστολής των τακτικών δαπανών (12,8% αντί 5,5%), είναι όμως αμφίβολο εάν το Δημόσιο θα συνεχίσει να είναι σφιχτό στις πληρωμές του.

60.000 λουκέτα, 110.000 άνεργοι

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Δήμητρα Σκούφου

13/7/2010

Πάνω από 16.000 εμπορικές επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο από την αρχή του χρόνου ενώ χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις βρίσκονται στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Η κατάσταση στην αγορά είναι απελπιστική, λένε οι έμποροι, ενώ οι εκτιμήσεις για το 2011 είναι απογοητευτικές. 

Σύμφωνα με έρευνες των μικρομεσαίων, έως το τέλος του χρόνου θα έχουν κλείσει περίπου 60.000 επιχειρήσεις ενώ περισσότεροι από 110.000 εργαζόμενοι θα χάσουν τη δουλειά τους. Σύμφωνα με στοιχεία του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της Αθήνας, εκτός από την οικονομική κρίση, τη μείωση των πωλήσεων αλλά και την αδυναμία χρηματοδότησης από τις τράπεζες, προβλήματα στην επιβίωση των επιχειρήσεων δημιουργεί και η φορολογική πολιτική της κυβέρνησης. Οπως προκύπτει από στοιχεία έρευνας, μία στις 4 επιχειρήσεις- μέλη του ΕΒΕΑ δηλώνει ότι εξετάζει το ενδεχόμενο μεταφοράς της έδρας της σε άλλη χώρα με χαμηλότερο φορολογικό συντέλεση, ενώ μία στις 2 επιχειρήσεις προβλέπει ότι θα βάλει λουκέτο αν δεν αλλάξει η οικονομική κατάσταση το επόμενο 12μηνο. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από το Κέντρο Μελετών του ΕΒΕΑ με ερωτηματολόγιο μέσω Διαδικτύου, στο οποίο απάντησαν 1.592 επιχειρήσεις όλων των μορφών (Α.Ε., ΕΠΕ, Ο.Ε., Ε.Ε., ατομικές επιχειρήσεις). Σύμφωνα με τις απαντήσεις των συμμετεχόντων, περισσότερο από το 90% των επιχειρήσεων θεωρεί ότι η η ασκούμενη φορολογική πολιτική επιβαρύνει τις οικονομικές τους επιδόσεις επηρεάζοντας σημαντικά τα κέρδη και τις πωλήσεις τους ενώ περισσότερες από 8 στις 10 αντιμετωπίζουν πτώση τζίρου. 

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Πηγή: Καθημερινή (13/7/2010)

Tου Σταυρου Λυγερου

Η στήλη έχει επανειλημμένως ταχθεί υπέρ της ανάγκης εξυγιαντικών τομών σ’ όλο το πλέγμα της οικονομίας, μη εξαιρουμένων του ασφαλιστικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων. Είναι κοινός τόπος ότι υπάρχουν πολλά καρκινώματα, ένα μόνο τμήμα των οποίων είναι αποτέλεσμα συντεχνιακών στρεβλώσεων. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι ο εκσυγχρονιστικός ζήλος φαίνεται να είναι μονόπλευρα προσανατολισμένος εναντίον του κόσμου της εργασίας… Ουσιαστικά πρόκειται για έναν ταξικά ιδιοτελή εκσυγχρονισμό». «Στη δεκαετία του 1980, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ενίσχυσαν τα χαμηλού εισοδήματος στρώματα κυρίως μέσω μιας πολιτικής παροχών… Το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο η μεγάλη αύξηση του δημόσιου χρέους, αλλά και ένα πλήθος καταχρήσεων, που εντάσσονταν περισσότερο σ’ ένα πελατειακό σύστημα, παρά σε μια κοινωνική πολιτική. Η αρνητική εικόνα από τις καταχρήσεις έχει τροφοδοτήσει το αίτημα για εξυγίανση όλου αυτού του αμαρτωλού πλέγματος και για νοικοκύρεμα».

Προτεκτοράτο του «club Berlin» η Ελλάδα!

Πηγή: Sofokleous10

Έτος 2013: Η Ελλάδα ολοκληρώνει με επιτυχία το σχέδιο σταθεροποίησης, το πρωτογενές έλλειμμα μηδενίζεται και το χρέος βρίσκεται, σύμφωνα με τις ίδιες τις προβλέψεις του σχεδίου σταθεροποίησης, κάπου μεταξύ 140-150% του ΑΕΠ. Η οικονομία έχει βγει από την ύφεση, αλλά δεν έχει «απογειωθεί» για να στηρίξει την εξυπηρέτηση τόσο υψηλού χρέους. Οι αγορές αρνούνται να αναχρηματοδοτήσουν το τεράστιο ελληνικό χρέος. Ποιο είναι το «Σχέδιο Β» της Ευρώπης;

Το σχέδιο που άφησε να διαρρεύσει η κυβέρνηση του Βερολίνου στο “Spiegel” και δημοσιεύθηκε στη χθεσινή έκδοση του έγκυρου γερμανικού περιοδικού δίνει τη λύση που θα ήθελε να επιβάλει η γερμανική κυβέρνηση: ελεγχόμενη χρεοκοπία! Ελεγχόμενη χρεοκοπία, συνδυαζόμενη με… ανεξέλεγκτη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε ένα νέο κλαμπ πιστωτών, μετά τα κλαμπ του Λονδίνου και του Παρισιού, το «Κλαμπ του Βερολίνου», που προς το παρόν οι Γερμανοί δεν έχουν αποφασίσει αν θέλουν να απαρτίζεται μόνο από χώρες της Ευρωζώνης, ή αν θα περιλάβει χώρες από το G20.

Χρυσώνοντας την απόλυση

Πηγή: "ΠΡΙΝ" 11-7-2010

ΝΑΤΑΣΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ

Έχασες πρόσφατα τη δουλειά σου; Πρόκειται να φας με το κουτάλι τις ουρές του ΟΑΕΔ τους επόμενους μήνες; Ανήκεις στην κατηγορία των «απολύσιμων», όπως αυτή ορίστηκε από το αντεργατικό νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ; Είσαι από εκείνους που τους επόμενους μήνες θα πεταχτούν στο δρόμο, με το αιτιολογικό της οικονομικής κρίσης σερβιρισμένο από την εργοδοσία, και τις ευλογίες - διευκολύνσεις (απελευθέρωση των απολύσεων, περιορισμός των αποζημιώσεων) της κυβέρνησης και της τρόικας; Μην αγχώνεσαι! Μη στρεσάρεσαι! Μην πέφτεις σε κατάθλιψη! ΗŸ εταιρεία φρόντισε και για ’σένα! Γιατί μπορεί να έρθεις αντιμέτωπος με την ανεργία και το βρόγχο της επιβίωσης, όμως η απόλυση θα σου ανακοινωθεί με... τακτ, κομψότητα και χάρη από άρτια εκπαιδευμένα στελέχη.

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ

Πηγή: "ΘΕΣΕΙΣ"

editorial

1. Η σωτηρία του έθνους

Βρισκόμαστε στο μέσο μιας πρωτοφανούς εκστρατείας μαζικής «διαφώτισης» (προπαγάνδα θα το ονομάσουν ορισμένοι) για την αναγκαιότητα να αποβάλουμε συλλήβδην όλα τα «κοινωνικά βάρη» που σέρνουμε τόσα χρόνια. Το ανελέητο σφυροκόπημα της κυβέρνησης επιμένει σε ένα βασικό μοτίβο: Όλες οι κοινωνικά επαχθείς ενέργειες που προωθούνται, όλοι οι κοινωνικοί ακρωτηριασμοί που υιοθετούνται γίνονται για έναν και μόνο λόγο: τη σωτηρία του έθνους. Διότι η «οικονομική δυσπραγία» που εκδηλώθηκε με τη «δυσπιστία» των αγορών μας ανάγκασε να δεχθούμε μια πολιτική προσωρινής «μειωμένης εθνικής κυριαρχίας» προκειμένου να οδηγηθούμε σε οριστική «ανάταξη» που θα μας επαναφέρει στον παράδεισο της «ισχυρής Ελλάδας». Κομβική αντίφαση: η «σωτηρία του έθνους» θα διασφαλιστεί με τη «βύθιση της κοινωνίας».

Τρόικα ή τρίλιζα;

Πηγή: "Ε"Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Τόσο σκληρά τιμωρούν τους κλέφτες

Τους ρίχνουν σ' ένα γραφείο να γεράσουν

Ν. Καράβελος, Και οι σαράντα κλέφτες

Εχουμε μπλέξει άσχημα. Σφηνωθήκαμε (ή καλύτερα: μας στρίμωξαν) ανάμεσα στο Ιερατείο του ΔΝΤ, το Κομμουνιστικό Αλάθητο και τη (μεταθανάτιο;) Σωτηρολογία του σοσιαλφιλελευθερισμού.

Η δοξολόγηση, η κρίση και το τέλος του Καπιταλισμού άλλοτε εμφανίζονται ως εσχατολογική θρησκεία κι άλλοτε ως (κεκαλυμμένη;) business. Απαντες (πλην των αφελών ιδεολόγων) «κερδοσκοπούν» με τον φόβο.

Η κυβέρνηση ενίοτε δείχνει επικοινωνιακά ισχυρή («η χώρα μας έχει ηγεσία»), ενίοτε αναλίσκεται σε δημόσιες σχέσεις (όσοι γυμνασμένοι αγγλομαθείς θέλετε, σας περιμένει το opengov.) κι ενίοτε συνειδητοποιεί ότι ασύδοτες δεν είναι μόνον οι τράπεζες (η σοσιαλιστικο-εκσυγχρονιστική διαφθορά δεν διαφέρει από τις άλλες).

ΤΟ δόγμα win-win (δηλαδή κινήσεις, όπου κερδίζουν και οι δύο παίκτες) δεν είναι λειτουργικό, όταν το ένα μέρος αισθάνεται ή βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Οταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός αφήνει να εννοηθεί ότι δεν παίρνει ο ίδιος τις αποφάσεις αλλά αυτές «παίρνονται από μόνες τους».

Τα κάνει όλα λάθος η Ευρώπη;

Πηγή: Sofokleous 10

Οι χώρες της αποκαλούμενης περιφέρειας της Ευρωζώνης (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία και ενδεχομένως ορισμένες ακόμη) θα πρέπει να φέρουν σε πέρας συμπληρωματικές οικονομικές προσαρμογές που, αν και συνήθως συζητιούνται ξεχωριστά,  πρέπει να προχωρήσουν παράλληλα. Για την αποκατάσταση των οικονομιών της περιφέρειας του ευρώ, απαιτούνται συγκεκριμένα τρεις διακριτοί τύποι προσαρμογών: η πρώτη προσαρμογή αφορά την ισορροπία μεταξύ της Ευρωζώνης και του υπόλοιπου κόσμου, η δεύτερη την ισορροπία μεταξύ της περιφέρειας και του πυρήνα της Ευρωζώνης και η τρίτη την ισορροπία μεταξύ του χρέους και των εσόδων των χωρών της περιφέρειας με υψηλό χρέος, πρωτίστως δε της Ελλάδας.

Aνάπτυξη μονο με διαλυση της ευρωζώνης

Πηγή: Αθήνα 9,84

Η διάσπαση της Ευρωζώνης θα καταστούσε δυνατή την επιστροφή της ανάπτυξης σε όλην την Ευρώπη, τόνισε ο Κρίστοφερ Σμόλγουντ, οικονομολόγο του γραφείου Cabinet Economics, που υποστηρίζει την επιστροφή στο σύστημα των εθνικών νομισμάτων ως μοχλού για την ανάκαμψη στη Γηραιά Ήπειρο.

«Για το συμφέρον της οικονομικής υγείας και της μελλοντικής επιτυχίας στην ΕΕ, η Ευρωζώνη θα πρέπει να διαλυθεί», υποστηρίζει το λονδρέζικο γραφείο.

«Υπό τις παρούσες συνθήκες, τα πλέον αδύναμα μέλη της Ευρωζώνης, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Ισπανία (στις οποίες αναφέρονται, λόγω των ακρώνυμών τους και ως PIIGS) κινδυνεύουν να έλθουν αντιμέτωπες για πολλά χρόνια, ακόμη και για δεκαετίες, με ύφεση και αποπληθωρισμό», εκτιμά ο Σμόλγουντ.

Παράλληλα, «η Γερμανία θα συνεχίσει να βασίζει την ανάπτυξή της στις εξαγωγές, καταποντίζοντας τις προοπτικές των εταίρων της για εξαγωγές», εξηγεί ο ίδιος.

Με ποια Ευρώπη θα τσακίσουμε τις χρηματαγορές;

Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 27 Ιουνίου 2010 

via Politiko kafeneio

Το μεγάλο δίλημμα των «27» απέναντι στις τράπεζες 

Του JAMES Κ. GALBRAITH* 

Η ετυμηγορία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είναι ομόφωνη: για να αναχαιτιστούν οι έφοδοι των χρηματαγορών, απαιτείται δημοσιονομική λιτότητα και μείωση των μισθών. Κατά τη γνώμη τους, αυτή είναι η ιδανική λύση για να μπει η οικονομία στον δρόμο του αποπληθωρισμού και για να επισπευσθεί το ξεπούλημα του κοινωνικού κράτους... 

Μπαρόζο, Μέρκελ, Σαρκοζί δείχνουν τον Ρομπάι, αλλά είναι απόφαση όλων μια άλλη πολιτική για την Ε.Ε.Στις αρχές Ιανουαρίου, η ελληνική κυβέρνηση συγκάλεσε επειγόντως μια επιτροπή ειδημόνων για οικονομικά ζητήματα. Σε αυτούς συγκαταλεγόταν ένας αξιωματούχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο οποίος εξήγησε με απότομο τρόπο στον έλληνα πρωθυπουργό ότι οφείλει να ξηλώσει το κοινωνικό κράτος. Ενας άλλος σύμβουλος που εργάζεται στον ΟΟΣΑ έριξε, με χαρούμενο ύφος, την εξής ατάκα: «Μια απόφαση που εξαγριώνει όλο τον κόσμο, ακόμα και τους οπαδούς σας, δεν μπορεί παρά να είναι η σωστή απόφαση». 

Φταίμε όλοι;

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

11/7/2010

Μαυροειδής Σ.

Είμαστε ήδη μάρτυρες μιας καλά οργανωμένης επικοινωνιακής εκστρατείας, η οποία εκπέμπει αγωνιωδώς το σήμα του κινδύνου: Πρέπει να ενωθούμε όλοι, να στηρίξουμε αδιαμαρτύρητα τα σκληρά μέτρα, να ξεχάσουμε ή να θυσιάσουμε ό,τι πολύτιμο “κεκτημένο” μάς “παραχωρήθηκε” από το κοινωνικό κράτος. Φταίμε όλοι! Ο δήμιος και το θύμα στην ίδια μοίρα, αυτός που συσσώρευσε αμύθητα κέρδη κι εκείνος που εξοντώθηκε από την εκμετάλλευση, είναι επιτέλους ισότιμοι εταίροι. Μαζί λοιπόν πρέπει να αντιμετωπίσουν την επικείμενη θεομηνία, η οποία απειλεί -προσέξτε- όχι πια το κοινωνικό Κράτος, αλλά την ίδια την Πατρίδα! Στο όνομά της γίνεται η έκκληση, στο όνομά της εκβιάζεται η συναίνεση, απέναντί της είμαστε ολοι υπόλογοι, συνυπεύθυνοι, συμμέτοχοι και... συνένοχοι. Επειδή θεωρούμε ότι η επίκληση αυτής της συλλογικής ενοχής είναι μια καλοστημένη παγίδα, θέσαμε το ερώτημα "Φταίμε όλοι λοιπόν;"ζητώντας απο την Πέπη Ρηγοπούλου, τον Δημήτρη Σεβαστάκη, τον Σταύρο Σταυρίδη και τον Ξενοφώντα Κομνηνό να απαντήσουν αντικρούοντάς το.

Επιμέλεια: Στ. Μαυροειδής

Απάντηση σε ένα επίκαιρο ερώτημα

Της Πέπης Ρηγοπούλου*

Η έννοια της συλλογικής ενοχής είναι ένα εργαλείο καταπίεσης ή και εξόντωσης ολόκληρων λαών που κατασκευάζεται και χρησιμοποιείται με εξαιρετικά αποτελέσματα

Το χρέος, το ευρώ και οι θέσεις της αριστεράς (Α Μέρος)

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/07/2010

Τα ζητήματα του ευρώ και του χρέους είναι απολύτως αλληλένδετα. Ή, για να γίνω ακριβέστερος, το βαθύτερο πρόβλημα είναι το ευρώ, που οδήγησε στον τεράστιο όγκο χρέους των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης.

Πώς λοιπόν θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του ελληνικού χρέους; Είναι προφανές ότι η πολιτική λιτότητας είναι καταστροφική, διότι ανατροφοδοτεί το χρέος. Η αναγκαιότητα της παραγραφής προκύπτει αβίαστα, ακόμη και από τη σκοπιά των χρηματοπιστωτικών κύκλων του εξωτερικού, που ήδη προετοιμάζονται

Η κριτική του κ. Καλλωνιάτη κατά της Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών ("Αυγή", 4.7.2010) είναι καλόπιστη και ενημερωμένη, άρα ευπρόσδεκτη. Δυστυχώς είναι άστοχη. Αλλά θέτει ζητήματα ζωτικής σημασίας για την τρέχουσα κρίση. Ας αρχίσουμε από κάτι για το οποίο όλοι σχεδόν συμφωνούμε, δηλαδή την ανάγκη βαθιάς παραγραφής του χρέους. Και ερωτώ αμέσως. Δεν θα ήταν στοιχειώδες να αναγνωριστεί ότι το αίτημα της παραγραφής προέρχεται ακριβώς από το ρεύμα εναντίον του οποίου στρέφει τα βέλη του ο κ. Καλλωνιάτης; Όταν θέσαμε το ζήτημα της επερχόμενης χρεωκοπίας στις αρχές του 2010, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με θεωρητικές απεραντολογίες περί κρίσεων και συνωμοσιών. Αποτελεί ουσιαστική πολιτική πρόοδο ότι έγινε αποδεκτό το αίτημα της παραγραφής. Προσβλέπουμε σε παρόμοια εξέλιξη και με το ευρώ, μόνο που εδώ οι αγκυλώσεις είναι τεράστιες.

H δυναμική και η προοπτική της Αριστεράς εξαρτάται απο τη νέα γενιά-Συνέντευξη Α.Αλαβάνου

συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου στην ΕΠΟΧΗ 11/7/2010
Τη συνέντευξη πήρε
ο Πάνος Λάμπρου

----------------------------------------

Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο στην Ελλάδα και την Ευρώπη λόγω της οικονομικής κρίσης. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί ενώ οι επιπτώσεις είναι τόσο επώδυνες για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, οι αντιστάσεις δεν είναι οι αναμενόμενες; Είναι θέμα αδυναμίας των συνδικάτων, της αριστεράς;

Έχουμε μια κρίση με πλανητικές διαστάσεις, μια κρίση οξύτατη, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Αυτή η κρίση έχει φέρει σε μεγάλο βαθμό σε μια χαοτική, αλλοπρόσαλλη και αντιφατική συμπεριφορά την ίδια την ηγεσία της Ευρώπης. Δεν είναι παράλογο να σαστίζει ο κόσμος, να νιώθει αμήχανα. Δημιουργείται η αίσθηση ότι όλα αυτά είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, πάνω από τους αγώνες μας, πάνω από την ψήφο μας. Είναι μοιραία. Είναι το μικρότερο κακό. Είναι η θεία τιμωρία για τις αμαρτίες μας.

Ή ότι ο αντίπαλος είναι πολύ πιο ισχυρός από μας...

Όχι, ο αντίπαλος δεν είναι ούτε φαίνεται τόσο ισχυρός. Όταν, όμως, ο αντίπαλος είναι πιο αδύναμος και άρα απρόβλεπτος και επιθετικός μπορεί να ακινητοποιεί τον άλλο. Ένας λόγος είναι ο ρόλος των ΜΜΕ. Ποτέ ίσως τα κεντρικά ΜΜΕ δεν τα έχουμε δει να λειτουργούν σε τέτοιο βαθμό, ως ανθυπασπιστές και λοχίες του συστήματος. Ένας άλλος λόγος είναι η απουσία ενός πολιτικού λόγου, που θα μπορούσε να επιταχύνει τη μετάβαση από το σάστισμα, τον φόβο και την οργή σε μια αγωνιστική κατεύθυνση θετικής προοπτικής και ελπίδας.

Η επιστροφή της πολιτικής θεωρίας

Πηγή: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/07/2010

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΡΤΙΚΑ ΣΑΝΤΑΛ ΜΟΥΦ, 

Επί του Πολιτικού, μτφρ. Αλέξανδρος Κιουπκιολής, εκδόσεις Εκκρεμές, σελ. 158

Η επαναφορά της πολιτικής θεωρίας στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος έχει πολλούς διεκδικητές και σχετίζεται με διαφορετικές, υπαρξιακές θα έλεγε κανείς, αναζητήσεις. Από την αφάνεια των τελευταίων δεκαετιών, επανήλθε στο προσκήνιο όταν έγινε φανερό ότι η απολιτική ευημερία της μαζικής κοινωνίας πλησίαζε στα όριά της. Μ' άλλα λόγια, όταν οι αγώνες για την κατανομή και την ανακατανομή του πλεονάσματος επιτάθηκαν στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, μια και το κυρίαρχο υπόδειγμα κοινωνικών σχέσεων δεν μπορεί να αναπαραχθεί με μια περαιτέρω επέκτασή του. Η στασιμότητα της παγκοσμιοποίησης είναι ο πυρήνας της αναβίωσης του πολιτικού, κι έχει σαν βάση τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς παγκόσμιας κατανομής και ανακατανομής.

Στην επίταση των αγώνων επιχειρεί να δώσει μια πολιτική έκφραση, απαλλαγμένη από εντάσεις, η Σαντάλ Μουφ. Με το εγχείρημά της θέλει να καταστήσει τον αγώνα δεξιάς και αριστεράς γνώμονα μιας δημοκρατικής-φιλελεύθερης πολιτικής, σε διεθνές μα και σε εθνικό επίπεδο. Η καινοτομία της είναι ότι για να το επιτύχει, στο μικρό βιβλιαράκι με τίτλο Επί του πολιτικού, επιστρατεύει τον Καρλ Σμιτ και δοκιμάζει να συνδυάσει το εννοιολογικό οπλοστάσιό του με την γκραμσιανή έννοια της ηγεμονίας και την επαναλαμβανόμενη κριτική της στο λαϊκισμό.

Κοινοβουλευτική Αλητεία

ΠΗΓΗ: Aformi blog

του Άγγελου Κ.

Το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία υπεράσπισης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, δεν επιδέχεται καμιάς αμφιβολίας. Επέδειξαν, για μια ακόμα φορά, ανέντιμη υποκρισία αλλάζοντας ρόλους μέσα σε ελάχιστες μέρες. Τη μία μέρα παριστάνοντας τους (δήθεν) σθεναρούς «υπερασπιστές των λαϊκών δικαίων» που αντιτάσσονται στα σχέδια «του Λοβέρδου» και την επομένη ψηφίζοντας το ασφαλιστικό και εργασιακό Νταχάου -στο τέλος δεν κράτησαν ούτε καν τα προσχήματα:

Με τις ψήφους όλων των κυβερνητικών βουλευτών υπερψηφίστηκε την Πέμπτη 8/7 και επί των άρθρων το Ασφαλιστικό νομοσχέδιο, την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλωναν ειρηνικά έξω από τη Βουλή.

Μέρες πριν, δημοσιογράφοι και πολιτικοί της Αριστεράς προσπαθούσαν να απευθυνθούν στις ανύπαρκτες κοινωνικές ευαισθησίες των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Ο Αλέκος Αλαβάνος ζήτησε από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ «να μη συμβάλουν σε αυτή τη βαρβαρότητα που ούτε χούντες δεν έχουν κάνει».[1] «Να ορθώσουν το ανάστημά τους στη Βουλή» τους κάλεσε ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ακολουθώντας το παράδειγμα «της Σοφίας Σακοράφα, του Βασίλη Οικονόμου και του Γιάννη Δημαρά».

Η ΕΕ, η Ελλάδα και οι διεκδικήσεις της Αριστεράς-Μέρος 1/4

ΠΗΓΗ: http://www.marxismos.com/content/view/888/1/ Γράφει ο Σταμάτης Καραγιαννόπουλος

23.06.10

Η Ε.Ε, η Ελλάδα και οι διεκδικήσεις της Αριστεράς - Μέρος 1 Ένα απέραντο σκοτάδι λιτότητας, φτώχειας και ανεργίας απλώνεται πάνω από ολόκληρο τον πλανήτη, εκφράζοντας το μέγεθος του ιστορικού αδιεξόδου και της παρακμής του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι η παρούσα κρίση, η μεγαλύτερη από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, είναι μια κλασσική καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής. Η αιτία δηλαδή, που βρίσκεται στη «ρίζα» της κρίσης, είναι το γεγονός ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα εμποδίζεται από τα στενά όρια των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και του θεματοφύλακά τους, του εθνικού κράτους. Η επιδημία «εκτόξευσης» του δημόσιου χρέους που έχει πλήξει βαρύτατα μεταξύ πολλών άλλων χωρών και τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία της κρίσης. Με αυτή την έννοια, ο όρος «κρίση χρέους» που χρησιμοποιείται σήμερα από τους αστούς αναλυτές στα ΜΜΕ, είναι λαθεμένος και αποπροσανατολιστικός. Η αιτία διόγκωσης του δημόσιου χρέους στη μια χώρα μετά την άλλη, σε τελική ανάλυση είναι η αδυναμία ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων πάνω σε καπιταλιστική βάση. Αυτή η αδυναμία οδηγεί την παγκόσμια οικονομία στα πρόθυρα μιας νέας, «διπλής», απανωτής ύφεσης, που από τη μια πλευρά περιορίζει τα φορολογικά έσοδα των αστικών κρατών και από την άλλη, ωθεί τις αστικές κυβερνήσεις σε απλόχερες επιδοτήσεις για να συγκρατηθούν τα κέρδη των καπιταλιστών. Η αναπόφευκτη συνέπεια είναι η σημερινή εκρηκτική τάση ανόδου του δημόσιου χρέους παγκόσμια.

«Τσουνάμι» στην οικονομία της χώρας...

ΠΗΓΗ: Καθημερινή

ZEZA ZHKOY

Η κρίση που σιγοκαίει στην Ευρωζώνη εδώ και επτά μήνες ενδεχομένως να γίνει πυρκαγιά ανεξέλεγκτη. Αντί όμως η Ελλάδα να αποδειχθεί μεμονωμένο επεισόδιο που καταλήγει σε σκληρό παραδειγματισμό του δημοσιονομικού παραβάτη με την υπαγωγή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Αυτό που έχουμε είναι μια γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Τα προβλήματα είναι παντού. Ηδη στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αναρωτιούνται με τρόμο «αν θα καταντήσουμε όπως η Ελλάδα».

Στην προσπάθειά τους να περάσουν αυτά τα μέτρα, οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης Παπανδρέου επιστρατεύουν το –πολύ γνωστό μας– επιχείρημα ότι η κοινωνία ζει πάνω από τις δυνατότητές της. Το επιχείρημα δεν είναι αβάσιμο, αλλά, όπως πάντα, τα μεγάλα ψέματα χρησιμοποιούν σαν όχημα μισές αλήθειες. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα είναι ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Η μεταλλαγή της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε κρίση δημοσίου χρέους έγινε το όχημα για να επιβληθεί μία αντιστροφή στην κατανομή των βαρών. Σήμερα, καλούνται να πληρώσουν τη μερίδα του λέοντος οι έντιμοι αστοί και τα μικρομεσαία στρώματα, που ευθύνονται λιγότερο για την κρίση. Αντιθέτως, αυτοί που έχουν τη μερίδα του λέοντος των ευθυνών καλούνται να πληρώσουν αναλογικά πολύ λιγότερα.

«Σοσιαλιστικό σοκ»

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΤου ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η σοσιαλδημοκρατία, που τόσο μάγεψε την Αριστερά τα τελευταία τριάντα, σαράντα χρόνια, αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν ήταν παρά ένα από τα πολλά προσωπεία του καπιταλισμού.

Δημιούργησε αυτές τις δεκαετίες ένα σαθρό υπόβαθρο κοινωνικών παροχών, προώθησε φρούδες ελπίδες και ψευδαισθήσεις στο πόπολο, αλλά άμα τη πληρώσει του χρόνου παίρνει πίσω την ψεύτικη ευτυχία. «Αρκετά σας δώσαμε και για πολύ καιρό» μας λένε, «ήρθε η ώρα το χρήμα να επιστρέψει εκεί που ανήκει· στους λίγους εμάς που φτιάξαμε το Σύνταγμα των ΗΠΑ». Και να η Ευρώπη, η μήτρα της Πρόνοιας, γεννά εκτρώματα πλέον, ως βιασθείσα από τον αμοραλισμό και το συμφέρον της «θυγατρός» Αμερικής.

Ναι μεν έγινε ανακατανομή τού εισοδήματος όλα αυτά τα χρόνια (αλλά με κίβδηλα δάνεια), ναι μεν πολλαπλασιάστηκαν οι κοινωνικές παροχές, ναι μεν δημιουργήθηκαν εκείνες οι προϋποθέσεις ώστε να μην πεθαίνουν όλοι από την πείνα, αλλ' ουδέποτε η σοσιαλδημοκρατία κατάφερε (ουδέποτε επεδίωξε) να πλάσει εκείνο το θεσμικό επίπεδο στο οποίο θα μπορούσε να συμμετάσχει η κοινωνία. Το κράτος-τέρας δεν απώλεσε την αναισχυντία της αυθαιρεσίας του, της παντοδυναμίας του, της αδικίας του. Μας παραμύθιασε, απλώς, με τη δήθεν συμμετοχή μας στο όνειρο της επιτυχίας, του πλουτισμού, της μεγάλης ζωής! Και οι πλείστοι ακούσαμε σαν χάννοι τα παραμύθια του καπιταλισμού.

Τι είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;

ΠΗΓΗ: Δρόμος της Αριστεράς (10-7-2010)

του Δ. Καζάκη

Στην αριστερά κυριαρχούσε ανέκαθεν μια ιδιότυπη έπαρση. Για κάποιον περίεργο και μεταφυσικό λόγο θεωρείται ως δεδομένο από πολλούς ότι ο λαός, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη έχουν απόλυτη ανάγκη την αριστερά Και μάλιστα ανεξάρτητα από την πραγματική κατάσταση της ίδιας της αριστεράς. Επομένως το κυρίαρχο ζήτημα είναι πρώτα να κάνει διάλογο η αριστερά, να τα βρει με τον εαυτό της και κατόπιν να αναλάβει τα ηνία του λαού, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν τον απασχολεί τίποτε άλλο εκτός από το πότε και το πώς θα τεθεί επικεφαλής η αριστερά. Μέχρις όμως να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει υπομονετικά να περιμένει πότε θα είναι έτοιμη η αριστερά για να ηγηθεί του αγώνα. Δυστυχώς αυτή την αντίληψη αποπνέει και η πρωτοβουλία που δημοσιοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα με σκοπό τον διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς.

Το σκηνικό είναι γνώριμο από παλιά. Το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές από την εποχή της «ενωμένης αριστεράς» του 1974, του πάλαι ποτέ ενιαίου συνασπισμού της δεκαετίας του ’80 και πάει λέγοντας μέχρι τις μέρες μας. Κάθε φορά που η ζωή και η ταξική πάλη επιτάσσει να στραφούμε στον κόσμο, στους απλούς εργαζόμενους, να οργανώσουμε τη μαζική πάλη τους, να βοηθήσουμε στο ξεκαθάρισμα των άμεσων στόχων και των αιτημάτων εκείνων που θα επιτρέψουν να γεννηθεί ένα αληθινό πλειοψηφικό κίνημα μέσα στο λαό και την εργατική τάξη, ορισμένοι αναζητούν καταφύγιο στο διάλογο της αριστεράς στη βάση του «όλοι αριστεροί είμαστε, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός».

Οι ευρωπαικές τράπεζες στη ρίζα της ευρωπαικής κρίσης

Πηγή: Σοφοκλέους 10
9/7/2010

Η Ευρώπη παραμένει το επίκεντρο της Δεύτερης Πράξης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έχει πλέον μεταλλαχθεί σε κρίση δημόσιου χρέους των κρατών της Ευρωζώνης. Πώς γίνεται αυτό από τη στιγμή που, τουλάχιστον στα χαρτιά, όλα τα προβλήματα λύθηκαν κατά την έκτακτη ευρωπαϊκή συνάντηση κορυφής του Μαΐου, η οποία οδήγησε στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και διασφάλισε συνολική χρηματοδότηση της τάξης του 1 τρις ευρώ;

Μάλιστα οι υποσχέσεις του Μαΐου έχουν γίνει στο μεταξύ πιο συγκεκριμένες με την ίδρυση ενός Οχήματος Ειδικού Σκοπού στο Λουξεμβούργο, που έχει συγκεντρώσει εκατοντάδες δις ευρώ για παροχή εγγυήσεων από τα κράτη μέλη. Αν αυτοί οι πόροι χρησιμοποιηθούν στο σύνολό τους φτάνουν για να καλύψουν το σύνολο της απαιτούμενης χρηματοδότησης για όλες τις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα (Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία) για 2 τουλάχιστον χρόνια. Επιπλέον η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει αρχίσει να αγοράζει κρατικά και εταιρικά ομόλογα για την αντιμετώπιση των πιέσεων της αγοράς.

Τι είπε, τι εννοούσε και τι απέκρυψε ο Γ. Παπανδρέου

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΤου ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

Στο δεύτερο μέρος της τετρασέλιδης συνέντευξης που παραχώρησε ο πρωθυπουργός και δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» της 5.7.10 (το πρώτο μέρος της δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 4.7.10) δήλωσε ότι «η κριτική είναι ευπρόσδεκτη».

Διάβασα με πολλή προσοχή και τα δύο μέρη της συνέντευξης και στο άρθρο αυτό θα κάνω κριτική της, με την ελπίδα ότι θα είναι «ευπρόσδεκτη» από τον πρωθυπουργό. Ξεκινώ με ορισμένα γενικά κριτικά σχόλια για τα όσα δήλωσε και στα δύο μέρη της συνέντευξής του:

(α) Το υψηλό δημόσιο έλλειμμα του 2009 (για το ύψος του οποίου είχε ενημερωθεί προεκλογικά από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος) δεν οφείλεται αποκλειστικά στην αποτυχημένη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως επανειλημμένα ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός. Εκτός από την πολιτική της Ν.Δ., οφείλεται και: (ι) στην κακή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, την οποία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέδωσε το 2004 στη Ν.Δ. (δημόσιο χρέος 98,6% του ΑΕΠ), (ιι) στα αποτελέσματα της ύφεσης που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση από το 2008 και στη χώρα μας, δηλαδή τη μείωση των εσόδων και αύξηση των δαπανών, και (ιιι) σε αποφάσεις της σημερινής κυβέρνησης να συμπεριληφθούν στο έλλειμμα του 2009 παροχές μετά τις εκλογές και μέρος των χρεών των νοσοκομείων (τα οποία τώρα ρυθμίζει με ομόλογα).

Άρχισε η σταδιακή παύση πληρωμών

Πηγή: Ποντίκι, 8/7/2010 

Δημήτρης Καζάκης

Όλα δείχνουν ότι η αναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους όχι μόνο έχει ξεκινήσει, αλλά βρίσκεται ήδη σε προχωρημένο στάδιο. Παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης περί του αντιθέτου. Αυτή η αναδιαπραγμάτευση γίνεται υπό την άμεση εποπτεία του ΔΝΤ και κυρίως της ΕΚΤ, η οποία αγωνίζεται να απεξαρτήσει τις βασικές ευρωπαϊκές τράπεζες (κυρίως τις Γαλλικές) από το ελληνικό χρέος, έτσι ώστε μια επιμήκυνση του χρόνου εξυπηρέτησης των ομολογιακών δανείων της Ελλάδας να μην επηρεάσει την ήδη εύθραυστη κατάστασή τους.

Η αναδιαπραγμάτευση συνοδεύεται ήδη από μια σταδιακή παύση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου προς προμηθευτές και εργαζόμενους. Με ανακοίνωσή του το δημόσιο δήλωσε ότι αδυνατεί να εξοφλήσει μετρητοίς τις υποχρεώσεις του προς τους προμηθευτές των νοσοκομείων και προτείνει μια ρύθμιση των χρεών, ύψους 5,36 δισ. ευρώ, με εκδόσεις ομολόγων zero coupon (χωρίς κουπόνι), διάρκειας δύο έως τεσσάρων ετών, ανάλογα με την παλαιότητα των οφειλών (τα χρέη του 2007 θα εξοφληθούν με ομόλογα διετούς διάρκειας, του 2008 με τίτλους τριετούς διάρκειας και του 2009 με ομόλογα τετραετούς διάρκειας).