Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Competitiveness will not save the euro


ΠΗΓΗ: FT
By Wolfgang Münchau

After Germany’s 2002 elections, its government embarked on a series of economic reforms, mostly to the labour and welfare sectors. The German economy continued to stagnate until about 2005 but experienced a solid recovery, interrupted by the 2009 recession. These are the facts. But the story told across Europe is that the reforms have caused a new German economic miracle.
The argument is a logical fallacy of the post hoc ergo propter hoc variety: after this, therefore because of this. First the reforms, then growth, hence causality, hence universal applicability. Every European official seems to have bought into this chain of argument. And they are now applying their flawed logic to France.

Last week a report by Louis Gallois, former chairman of EADS, suggested measures to render France more competitive. The report and the debate that came with it reflect a wider intellectual muddle about the nature of reforms. I detect a triple misdiagnosis – about the effects of reforms in Germany; about the kind of reforms that are now needed in France, and in Italy and Spain; and about the focus on competitiveness.
The first of the three fallacies concerns Germany. Throughout the postwar period, Germany’s economy performed strongly in fixed exchange rate mechanisms. Its first economic miracle occurred during the Bretton-Woods era of the 1950s and 1960s, as it managed to devalue its real exchange rate against other members of the system. It should come as no surprise that Germany prospers in the eurozone doing exactly the same thing. The recovery that followed the financial crunch in the early part of the last decade was caused by a long period of wage moderation.

Το Πανεπιστήμιο της ολιγαρχίας: ένας κατάλογος προσόντων


Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/11/2012
του Νικου Παρασκευοπουλου

Αντί εισαγωγής, ένας τόπος κοινής αποδοχής: οι γνώσεις είναι το όπλο της νέας εποχής. Στις προνεωτερικές κοινωνίες, οι αλλόφυλοι, οι δούλοι, οι περιθωριακοί, δεν μπορούσαν να φέρουν όπλα. Στις νέες κοινωνίες της ανισότητας, οι φτωχοί είναι εκείνοι που δεν μπορούν πια να έχουν πρόσβαση στις γνώσεις. Ο παραλληλισμός, μάλιστα, ενέχει μια ένταση. Τότε, τα όπλα ήταν κατά βάση μέσα επίθεσης και αρπαγής. Τώρα, οι γνώσεις είναι κάτι ακόμη πιο ζωτικό: έχουν γίνει εργαλεία επιβίωσης, σε έναν κόσμο που αντιμετωπίζει το φάσμα της περιβαλλοντικής καταστροφής και της πλήρους κοινωνικής απορρύθμισης.

Η οικονομική κρίση και η κοινωνική δίνη επιδρούν καταλυτικά στην απόκτηση και τη μετάδοση της γνώσης. Καταλυτικά, οπωσδήποτε, αλλά όχι και ασύντακτα. Με εμπειρικές παρατηρήσεις ή με θεωρίες συνωμοσίας, με σταδιακές αναλύσεις ή με αιφνίδιες αφαιρέσεις, συγκλίνουμε στο ίδιο εύρημα: η μετανεωτερική κρίση στην εκπαίδευση έχει ως σταθερό και σαφέστερο όλων προσανατολισμό την ολιγαρχική διαχείριση της γνώσης. Σε μια συμπυκνωμένη περιγραφική αναφορά, τα πιο ευδιάκριτα σημεία που σηματοδοτούν την παραπάνω πορεία είναι τα ακόλουθα.

Greece’s debt burden. How to end the agony



Greece will remain a disaster until it gets the treatment given to heavily indebted poor countries in the past


Nov 10th 2012 | from the print edition


A GENERAL strike; protesters on the streets; parliamentary battles over austerity measures needed to unlock rescue funds; and a sinking economy with an ever bigger debt burden. The situation in Athens this week is grimly familiar—and not just because Greece has had so many similar weeks over the past couple of years. There are also eerie echoes of the developing-country debt crises of the 1980s and 1990s.

The experience of dozens of debt-ridden countries in Latin America and Africa holds lessons that Greece’s rescuers ought to heed. For years, the IMF and rich-world governments tried to help them with short-term rescue loans. But the most indebted started to recover only when their debts, including those owed to official creditors, were slashed. In Europe, Poland also provides a precedent: its economy took off in the 1990s after it too was given a break by its creditors.


Greece is in the same boat. Provided that the country’s parliament passes the 2013 budget on November 11th, a fresh infusion of rescue funds will stave off imminent catastrophe (see article). Yet Greece’s economy won’t recover until it has more debt relief. That should involve, broadly, a two-part process: first, agree on a plan to reduce debt if certain targets are met; then cut the debt in stages over the next decade.

Έχουν για δανειστές, δεν έχουν για μισθούς



Tα μέτρα είναι «αναπόφευκτα», οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις «αναγκαίες», η νέα λιτότητα «απαραίτηση» κ.ο.κ. Γιατί; Επειδή «δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις». Πρόκειται για το γνωστό παραμύθι που ακούμε τρία χρόνια τώρα.
Λες, δηλαδή, και δεν το έχουν καταλάβει ακόμα και οι πέτρες ότι δεν είναι τα δάνεια και οι δόσεις που μέσω αυτών πληρώνονται οι (κομμένοι) μισθοί και οι (κομμένες) συντάξεις, αλλά είναι οι (κομμένοι) μισθοί και οι (κομμένες) συντάξεις που πληρώνουν τους τόκους για τα δάνεια και τις δόσεις.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπάρχει έστω και ένας κόκκος αλήθειας σε αυτό που λένε. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Ποια είναι η αιτία;
Η αιτία είναι πως η βασική έννοια των κυβερνώντων δεν είναι το πώς και το αν θα ζήσουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Η βασική τους έννοια είναι να πληρώνονται στην ώρα τους οι δανειστές. Δηλαδή, οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι. Αλλά αν «πρέπει» να πληρώνεις τοκογλύφους, τότε λογικό είναι να μην φτάνουν τα λεφτά για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.

Στη ζούλα
Αυτό, άλλωστε, το ομολογούν οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Δεν το ομολογούν, βέβαια, τόσο φωναχτά και τόσο «λεβέντικα», όπως όταν παριστάνουν τους «σωτήρες». Το ομολογούν στα μουγγά, το ομολογούν στα κιτάπια τους και μάλιστα στα πιο επίσημα. Όπως για παράδειγμα στους προϋπολογισμούς τους.

Αποκάλυψη: Το Ελληνικό Πείραμα Μίλγκραμ. Του Πάνου Παναγιώτου




ΠΗΓΗ: tvxs.gr

του Πάνου Παναγιώτου

Το 1961 ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Yale, Στάνλεϊ Μίλγκραμ, διεξήγε ένα ιστορικό πείραμα που έδειξε ότι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση εξουσίας είναι ικανοί να προβούν σε πράξεις που αντιβαίνουν στην κοινή λογική και το αίσθημα δικαίου παραβιάζοντας την ίδια τη συνείδηση τους, αρκεί αυτές να γίνονται κατόπιν εντολής από μία εποπτεύουσα αρχή που υποτίθεται πως κατέχει υψηλού επιπέδου γνώση και δρα με καλό σκοπό.

Στο πείραμα, ένας εκπρόσωπος της επιστημονικής 'αρχής' διαχώριζε μία ομάδα ατόμων σε 'δασκάλους' και 'μαθητές', παρέχοντας στους πρώτους την εξουσία να ελέγχουν τους δεύτερους ως προς τη γνώση τους σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και να τους τιμωρούν μέσω της πρόκλησης σταδιακά αυξανόμενης έντασης ηλεκτροσόκ όταν δε γνώριζαν τις σωστές απαντήσεις.
Αν κατά τη διάρκεια του πειράματος ο 'δάσκαλος' αμφισβητούσε τη χρησιμότητα του ή πάθαινε κρίση συνείδησης, παρενέβαινε ο επόπτης με 'παραινέσεις' και 'απειλές', ζητώντας του να ολοκληρώσει τη διαδικασία, και λέγοντας του άλλοτε ότι 'το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε', άλλοτε πως 'είναι απολύτως κρίσιμο να συνεχίσετε' και άλλοτε πως “δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να συνεχίσετε.”

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ή ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ;


ΠΗΓΗ: ΕΠΙΚΑΙΡΑ (via aristerh diexodos)
Του Π.Παπακωνσταντίνου*

Το Μνημόνιο 3 θα φέρει την κατάρρευση της τρίτης μνημονιακής κυβέρνησης. Η Αριστερά ενώπιον ιστορικών προκλήσεων.

Οι καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου δεκαημέρου με επίκεντρο το ολέθριο, για την κοινωνική πλειονότητα και εθνική κυριαρχία, Μνημόνιο 3 έθεσαν το πολιτικό σκηνικό σε τροχιά επιταχυνόμενης αποσταθεροποίησης για τρίτη συνεχή φορά, μετά την κατάρρευση των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου.
Το χειρότερο, για την υφιστάμενη πολιτική τάξη, είναι ότι αυτή τη φορά δε διαγράφεται στον ορίζοντα ομαλή εναλλακτική λύση- πλην βεβαίως του απεχθούς σεναρίου κάποιου είδους αυταρχικής εκτροπής. Ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία είναι η τελευταία ζώνη άμυνας ενός συστήματος που εξαντλεί τις εφεδρείες του. Με το ΠΑΣΟΚ κλινικά νεκρό, το μόνο ανοιχτό ερώτημα είναι αν το ιστορικό κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου διατηρεί κάποια αξία χρήσης ως δωρητής οργάνων προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Το ενδεχόμενο να βρεθεί η Ελλάδα σε αχαρτογράφητα νερά, με μια κυβέρνηση της Αριστεράς στο πηδάλιο, τίθεται στην ημερήσια διάταξη.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για μια καμπή ιστορικών διαστάσεων. Για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά θα κληθεί να κυβερνήσει όχι ένα έθνος της «περιφέρειας» (Λατινική Αμερική, Ασία) αλλά μια αναπτυγμένη χώρα της Δύσης.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Οι Ιταλοί κέρδισαν τη μάχη της ιδιωτικοποίησης του νερού



Το νερό και οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να παραμείνουν Δημόσια.

 Πηγή: Babylonmedia (via Rednotebook)


Στις 20 Ιουλίου το Συνταγματικό Δικαστήριο έδωσε πίσω τη φωνή των Ιταλών πολιτών και της Δημοκρατίας της Ιταλίας.

Αυτό επιτεύχθηκε με την ανακήρυξη του άρθρου 4 του νομοθετικού διατάγματος 138 της 13ης Αυγούστου 2011 (με το  οποίο η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι καταπάτησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και επανεισήγαγε την ιδιωτικοποίηση των τοπικών δημόσιων υπηρεσιών) ως αντισυνταγματικού και επομένως απαράδεκτου. Η απόφαση αυτή αποκλείει επίσης όλες τις μεταγενέστερες τροποποιήσεις, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων  της κυβέρνησης Μόντι.

Η απόφαση εξηγεί  σαφώς ότι το δημοψήφισμα  θίγεται  από το άρθρο 4, και δηλώνει ότι ο νόμος που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι παραβίασε το άρθρο 75 του Συντάγματος. Αυτό επιβεβαιώνει ό, τι είχαμε πει ένα  έτος πριν, ότι το μέτρο θα επαναφέρει την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και θα καταπατηθεί η βούληση των πολιτών.

Η απόφαση επιβεβαιώνει εντόνως τη βούληση των πολιτών όπως διατυπώθηκε στις 12 και 13 Ιουνίου 2011 και είναι μια προειδοποίηση προς την κυβέρνηση Μόντι και όλες τις μελλοντικές δυνάμεις που κερδοσκοπούν με τα κοινά αγαθά. Μετά την εξαιρετική νίκη του δημοψηφίσματος που χτίστηκε από κάτω προς τα πάνω, σήμερα κατέστη σαφές προς όλους, ότι αυτό που 27 εκατομμύρια Ιταλοί επέλεξαν, πρέπει να τηρείται:

Το  νερό και οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να παραμείνουν Δημόσια.


Το μεγάλο φαγοπότι


ΠΗΓΗ: The Press Project
Πέτρος Παπακωνσταντίνου


Την πρώτη, σοβαρή τρικυμία στην εσωτερική τρόικα Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη προκάλεσαν οι επιδόσεις του Γ. Στουρνάρα στο πρόσφατο Eurogroup. Δεν φτάνει που μας έφερε από τις Βρυξέλλες νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3 δισ. ευρώ, ο υπερκομματικός υπουργός Οικονομικών αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής των τριών εταίρων, παραιτούμενος και από αυτήν την τόσο ποθητή επιμήκυνση (της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής). «Το τανγκό θέλει δύο», δήλωσε αφοπλιστικά ο πρώην υπάλληλος του ΣΕΒ. Αφού λοιπόν η κ. Μέρκελ δεν εννοεί να μας χαρίσει το τανγκό της επιμηκυμένης αναδιαπραγμάτευσης, μοιραία θα περιοριστούμε σε μοναχικές ηδονές, σέρνοντας το μακρύ ζεϊμπέκικο των ιδιωτικοποιήσεων: Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια χώρα που δεν ζεί...
Προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλημμα “είτε θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειας είτε θα κόψουμε κι άλλο μισθούς και συντάξεις”, η κυβέρνηση Σαμαρά εννοεί να επαναφέρει την Ελλάδα στα χρόνια του “αθλιέστατου προτεκτοράτου”, όταν οι κάτοικοι της Αθήνας έπαιρναν ρεύμα από την ΠΑΟΥΕΡ και νερό από την ΟΥΛΕΝ. Πρέπει να ανατρέξει κανείς στη Ρωσία του Γέλτσιν για να βρει συγκρίσιμη λεηλασία του εθνικού πλούτου από τα αρπακτικά του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου. Ο ΟΤΕ, με καθαρά κέρδη 119,7 εκ. πέρυσι, θα παραδοθεί στην Deutsche Telekom. Η ΔΕΗ, με κέρδη 558 εκ. το 2010 και 693 εκ. το 2009 προορίζεται για τις γαλλικές GFF και EdF, αλλά και για τη γερμανική Siemens, γνωστή για τις τόσο αποδοτικές επενδύσεις της στο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας. Ο ΟΠΑΠ, ίσως η πιο κερδοφόρα εταιρεία του Δημοσίου, παίρνει σειρά να εκποιηθεί αντί τιμήματος που είναι ζήτημα αν καλύψει τα κέρδη τριών μηνών. Από την “αξιοποίηση” του Καταριανού (πρώην Ελληνικού), ολόκληρη η παράκτια ζώνη από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο προορίζεται να γίνει μια τεράστια, αραβικών συμφερόντων τσιμεντούπολη -κατ' ευφημισμόν Αττική Ριβιέρα- κάνοντας να ωχριά ακόμη και τον Μητσοτάκη της δεκαετίας του '90, που είχε βαλθεί να δώσει το Λαγονήσι και τον Πάτροκλο στον γιο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν για να ανοίξει καζίνο.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Greece Drinks the Hemlock



ΠΗΓΗ: New York Times
EDITORIAL

Greece’s Parliament did what it had to do on Thursday. Despite some defections from the ruling centrist coalition, lawmakers narrowly approved a $23 billion package of new austerity measures, including further spending cuts to social services, pensions and public salaries, as well as tax increases demanded by Greece’s European lenders.

In return, the troika of official creditors — the European Commission, the European Central Bank and the International Monetary Fund — promise to consider, but not guarantee, reducing the punitive interest rates they charge Greece for bailout loans and unlocking a $40 billion aid payment Athens needs to avoid a default on its debts.

No responsible Greek lawmaker could have ignored the terrible consequences of voting no. But no one can dismiss the threat to social stability from these cuts. Even Prime Minister Antonis Samaras, who fought hard to push the package through Parliament, characterized the cuts it imposed as “unfair.”

The fact is, just about everything in this austerity package has been tried before and failed disastrously. These unpalatable steps will do nothing to make Greece’s debts more payable, bring its budgets closer to balance or help make the structural reforms Greece needs to revive its economy. Instead they will almost certainly further shrink an economy that has already shrunk by an astounding 25 percent over the past few years, making fiscal improvement nearly impossible.

Greece's austerity: democracy tested to destruction


Editorial
The Guardian, Thursday 8 November 2012 

In the heart of Europe, a democracy now teeters on the edge

In spring 2010, as Athens wrangled with the IMF and the rest of Europe for what would turn out to be a €110bn emergency loan, a revealing, chilling phrase slipped out. When Greece's then-premier, George Papandreou, begged for easier borrowing terms, he was told by Angela Merkel that the deal had to hurt. According to a well-sourced report in the Wall Street Journal, the German chancellor said: "We want to make sure nobody else will want this."

She certainly made good on her side of the deal: Greece has spent the past two years on a financial life-support that has kept its government ticking over, but which has destroyed its economy and pushed its entire democracy to the brink of collapse. This week, Athens re-enacted what has become a traditional ritual. Under duress from its troika of creditors (the IMF, the European commission and the European Central Bank), the government identified more areas for cuts and deregulation: another 8,000 civil servants to be sacked by next Christmas, yet more slashing of pensions and wages and of the minimum wage. Meanwhile, the country went on a general strike and petrol bombs were lobbed at the Vouli, the parliament, even as MPs voted through the package. If the government also passes its 2013 budget this Sunday, it will get another chunk of cash to keep paying salaries and other bills.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

US Set to Restage Greek Tragedy


πηγή: SPIEGEL
By David Böcking

The US has more in common with heavily indebted southern European countries than it might like to admit. And if the country doesn't reach agreement on deficit reduction measures soon, the similarities could become impossible to ignore. The fiscal cliff looms in the near future, and its not just the US that is under threat.


The US has finally voted and the dark visions of America's future broadcast on television screens across the country -- and most intensively in battleground states -- have come to an end. Supporters of both Barack Obama and Mitt Romney had developed doomsday scenarios for what would happen if their candidate's opponent were to win. Four more years of Obama, the ads warned, would result in pure socialism. A Romney presidency would see the middle and lower classes brutally exploited.

But following Obama's re-election, Americans are now facing a different, much more real horror scenario: In just a few weeks time, thousands of children could be denied vaccinations, federally funded school programs could screech to a halt, adults may be forced to forego HIV tests and subsidized housing vouchers would dry up. Even the work of air-traffic controllers, the FBI, border officials and the military could be drastically curtailed.

Νοσηρός κοινοβουλευτισμός



Του Δημήτρη Μπελαντή
 ΠΗΓΗ: Rednotebook
                            
Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό κοινοβούλιο μαρτυρούν μια ριζική καμπή στο ιστορικό πρότυπο του κοινοβουλευτισμού, σε ελληνική ιδίως, αλλά και σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Πρέπει να τα αξιολογήσουμε τόσο σε σχέση με το ουσιαστικό περιεχόμενο των αποφάσεων που λαμβάνονται, όσο και σε σχέση με  την διαδικασία που τηρείται. 

Γνωρίζουμε καλά ότι η μετάβαση από τον ολιγαρχικό φιλελεύθερο κοινοβουλευτισμό του 18ου και 19ου αιώνα στον μαζικοδημοκρατικό κοινοβουλευτισμό του 20ου αιώνα σήμανε μια πραγματική μετατόπιση του κέντρου χάραξης των αστικών πολιτικών από το κοινοβούλιο  προς την εκτελεστική εξουσία και την διοικητική γραφειοκρατία (Λουίτζι Φεραγιόλι, Πουλαντζάς). Όπως έχει δείξει, επίσης,  το «λαμπρό παιδί» του γερμανικού 1968, ο Γιοχάνες Ανιόλι, σε όλα τα χρόνια της φορντιστικής καπιταλιστικής κυριαρχίας (ιδίως 1945-1980), τα κοινοβούλια λειτούργησαν περισσότερο ως ιμάντες μεταβίβασης  και νομιμοποίησης των πολιτικών της διοίκησης, η οποία κρατά και την βασική σχέση με τους μονοπωλιακούς και καπιταλιστικούς ομίλους και συμφέροντα. Την ίδια στιγμή αλλοιώνεται ο πολιτικός  λόγος που εκφέρεται στο κοινοβούλιο και ο νόμος που ψηφίζεται από αυτό, μεταβαίνοντας από το γενικό, αφηρημένο και καθολικό στις τεχνικές, συγκεκριμένες και συγκυριακές ανάγκες μιας σύνθετης δράσης της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία ενσωματώνει και διαχειρίζεται αντιμαχόμενα αλλά και κατακερματιζόμενα συμφέροντα. Οι βουλευτές διαχωρίζονται σε «ηγέτες» και «υπεύθυνους», εκλεκτούς της εκτελεστικής εξουσίας  και σε «πεζικάριους των πίσω εδράνων» (“Hinterbaenkler”), οι οποίοι μηχανικά  επικυρώνουν τις γραφειοκρατικές πολιτικές. Σε ένα επόμενο στάδιο, οι βουλευτές των πίσω εδράνων γίνονται απλώς manager της ατομικής τους προβολής και ευημερίας.  

Νέα μέτρα και ρήτρες ζητά η τρόικα


Πηγή:www.capital.gr
Της Δήμητρας Καδδά 


Πριν καν στεγνώσει το μελάνι στο πολυνομοσχέδιο των Prior Actions που απαιτούνται για την καταβολή της επόμενης δόσης, το οποίο οριακά υπερψηφίστηκε αργά χθες το βράδυ, αρχίζει νέος διπλωματικός μαραθώνιος για να αποφευχθούν νέα μέτρα, εδώ και τώρα. Πληροφορίες αναφέρουν η τρόικα βλέπει «κενά» στο πολυνομοσχέδιο και ζητά "διορθωτικές κινήσεις". 

Τα στελέχη της περιμένουν μεταφράσεις του νόμου στα αγγλικά. Θέλουν να «τσεκάρουν» αν όλα τα «προαπαιτούμενα» που υπάρχουν στο 3ο Μνημόνιο -που οριστικοποιείται στις δύο πλευρές του Ατλαντικού- έχουν νομοθετηθεί. 

Πληροφορίες κάνουν λόγο για πιέσεις σε δύο πεδία: 

- Δια νόμου αποσαφήνιση της ρήτρας αυτόματης λήψης νέων μέτρων σε περίπτωση δημοσιονομικής απόκλισης (θεωρητικά και αυτόματης περικοπής των μέτρων αν η οικονομία πάει καλύτερα) αλλά και ειδικού λογαριασμού που θα διαχειρίζεται τη δόση. 

- Νέες μικρές δημοσιονομικές «προσαρμογές» για το 2013 αλλά και προσθήκες σε φορολογικές παρεμβάσεις (στις διατάξεις για τον ΚΒΣ και τον Ειδικό Γραμματέα Εσόδων). 

Ως κέντρο πίεσης για νέες παρεμβάσεις φέρονται συγκεκριμένα κράτη-μέλη και πλευρές της τρόικας. Πάντως, κοινοτικές πηγές αναφέρουν ότι κατανοούν τις πιθανές πολιτικές επιπτώσεις και ότι ασκούνται ήδη διπλωματικές πιέσεις να αποφευχθούν -προς το παρόν τουλάχιστον- οι νέες αυτές παρεμβάσεις δια νόμου. 

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Το Άρθρο 2 που ξεπουλάει τη χώρα


ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Ανυπολόγιστης αξίας οι δημόσιες επιχειρήσεις που βγαίνουν μέσω ΤΑΙΠΕΔ στο σφυρί. Επιμέλεια: Μαίρη Ευθυμιάτου

Mε ισχνή πλειοψηφία πέρασε τελικά την προηγούμενη Τετάρτη, το άρθρο 2 του νομοσχεδίου που αφορούσε την ιδιωτικοποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων, μέσω της ένταξής τους στο ΤΑΙΠΕΔ. Ο ασθμαίνων τρικομματικός θίασος έφερε εις πέρας την εντολή της Άνγκ. Μέρκελ, προκειμένου να ξεπουλήσει άνευ όρων όλους τους επικερδείς δημόσιους Οργανισμούς.
Τι προβλέπει το περιβόητο Άρθρο 2; Σύμφωνα και με το επίσημο κείμενο, την «Κύρωση της κατάργησης του ελάχιστου ποσοστού του δημοσίου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουμενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας».
Το ελληνικό κράτος ξεπουλιέται άνευ όρων με πρώτο σταθμό το τέλος του έτους (και έπεται συνέχεια). Αυτό απαιτούν οι δανειστές, αυτό ορίζουν οι συμφωνίες -φανερές και κρυφές- μεταξύ των… αφεντικών και της ελληνικής κυβέρνησης. Ο στόχος σαφής και οι οδηγίες αυστηρές: η Ελλάδα θα πρέπει να αντλήσει 8,8 δισ. ευρώ από τις ιδιωτικοποιήσεις έως τα τέλη του 2015 και συνολικά 50 δισ. ευρώ έως το 2020.

Σαμίρ Αμίν: "Ο καπιταλισμός εισήλθε στη γεροντική του φάση "



ΠΗΓΗ: Το Περγάδι

"Η νεοκλασική οικονομική σκέψη είναι ένα ανάθεμα για τον σύγχρονο κόσμο." Ο Samir Amin, 81 ετών, δεν μασάει τα λόγια του όταν αναφέρετε σε πολλούς συναδέλφους του οικονομολόγους. Και ακόμα λιγότερο στην πολιτική των κυβερνήσεων. " Λιτότητα για να μειωθεί το χρέος; Ψεύδονται ασύστολα". "Ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Φράσεις κενές περιεχομένου." 
 
του RubenRamboer
 
Ξεχάστε το Nouriel Roubini, γνωστό  και ως Δρ Doom, τον Αμερικανό οικονομολόγο που έγινε διάσημος επειδή το 2005 προέβλεψε το τσουνάμι, του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο  Samir Amin, ήταν αυτός που είχε ανακοινώσει την κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 1970. "Εκείνη την εποχή, οικονομολόγοι όπως ο Frank, ο Arrighi, ο Wallerstein, ο Magdoff, ο Sweezy και εγώ, είχαμε πει ότι η νέα Μεγάλη Ύφεση είχε ήδη αρχίσει. Η Μεγάλη. Όχι κάποια συνηθισμένη με τις ταλαντώσεις της, όπως τόσες πολλές μέχρι τότε, θυμάται ο  Samir Amin, Επίτιμος Καθηγητής, Διευθυντής του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου στο Ντακάρ και συγγραφέας πολλών βιβλίων μεταφρασμένα σε όλο τον κόσμο. "Μας πέρασαν για ανόητους. Ή για κομμουνιστές που επιθυμούσαν να γίνει κάτι τέτοιο. Όλα πήγαιναν κατ’ευχή, κυρία Μαρκησία του ... Αλλά η Μεγάλη Ύφεση άρχισε πραγματικά εκείνη την περίοδο και η πρώτη φάση της κράτησε  από το 1972-73 μέχρι το 1980. "

Μιλάμε για την κρίση των τελευταίων πέντε χρόνων. Ή μάλλον τις κρίσεις: των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής αξιοπιστίας, την πιστωτική, την κρίση χρέους, την οικονομική, του ευρώ ... Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε;
Samir Amin. Όταν το 2007 με την κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής αξιοπιστίας τα πάντα τινάχτηκαν στον αέρα, οι πάντες έκαναν πως δεν έβλεπαν. Οι Ευρωπαίοι σκεφτόντουσαν ότι: "Η κρίση έρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα την απορροφήσουμε γρήγορα." Αλλά αν η κρίση δεν είχε έρθει από εκεί, θα είχε αρχίσει από αλλού. Το ναυάγιο του συστήματος αυτού ήταν προδιαγεγραμμένο και μάλιστα από τη δεκαετία του 1970. Οι αντικειμενικές συνθήκες μιας συστημικής κρίσης υπήρχαν παντού. Οι κρίσεις είναι εγγενείς στον καπιταλισμό, που τις γεννά, περιοδικά, και κάθε φορά βαθύτερες. Τις κρίσεις δεν θα πρέπει να τις εξετάζουμε  ξεχωριστά, αλλά συνολικά.

Κρεμμυδόνες Υ Παέγια και ο αγώνας τώρα δικαιώνεται


Πηγή: Techie Chan
Αν προσπαθήσει κανείς να αποτραβηχτεί και να ξεφύγει από τις κρίσεις ημέρας που του σερβίρουν τα ΜΜΕ, είναι εμφανές πως ολόκληρο το ντόπιο μελόδραμα της συγκυβέρνησης είναι μια τρικυμία στο φλυτζανάκι του τσαγιού που λένε και οι αγγλοσάξωνες. Όχι γιατί τα μέτρα που θέλει να ψηφίσει η κυβέρνηση δεν είναι καταστροφικά, αλλά διότι είναι παντελώς αδιάφορα. Τόσο γιατί δεν πρόκειται να διορθώσουν μισό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, όσο και γιατί κανείς στην ευρώπη δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το αν τα μέτρα στην ελλάδα θα είναι 12-15-18δις.
Η ευρωζώνη πήρε μια σημαντική απόφαση τον ιούνη -πάνω από το πτώμα των γερμανών- να αντιγράψει την αμερικάνικη και βρετανική λύση, δηλαδή να τυπώσει υπερ των πλουσίων ομολογιούχων. Μια λύση που όπως και στις ΗΠΑ δεν θα λύσει το πρόβλημα της κρίσης φυσικά, αλλά τουλάχιστον θα μας απαλλάξει από αυτό το κατασκευασμένο μελόδραμα της κρίσης χρεών των κρατών του ευρώ. Γιατί κατασκευασμένο? Διότι καμία χώρα που το χρέος της είναι αποτυπωμένο στο νόμισμά της δεν μπορεί να χρεοκοπήσει. Η βρετανία λόγου χάρη, δεν είναι λιγότερο χρεοκοπημένη από την ισπανία, κι όμως η πρώτη εμφανίζεται να σκάει από υγεία σε σχέση με τη δεύτερη που δείχνει να βρίσκεται πολύ κοντά στα όρια της πιστωτικής ασφυξίας.

BLOOMBERG: If You Want to Save Greece, Stop Lending It Money


ΠΗΓΗ: BLOOMBERG
By Klaus Adam 

The Greek rescue program is seriously derailed. By the end of this year, the economy will be a fifth smaller than it was five years ago, and the government is forecasting another 4.5 percent decline in 2013. This figure may once again prove overly optimistic.
The collapse helps to explain the high drama involved this week, as the Greek government tries to drive through parliament a double dose of austerity in the teeth of recession, and the country’s international creditors worry over whether to give the country its next 31 billion euros ($40 billion) of life support, rather than let it default on debt repayments later this month and crash out of the euro.
Given such a desperate situation, it’s all the more surprising that Greece continues to borrow abroad at a stunning rate. The current account deficit, a measure of external borrowing for the country as a whole, was 21 billion euros in 2011, or about 10 percent of gross domestic product. While it slowed somewhat in 2012, Greek borrowing still ran at an annualized rate of 14 billion euros in the first half of the year.
The continued borrowing is often overlooked in the debates over how to rescue Greece, and it indicates that the effort to avoid default is doomed.

Permanent Slowdown

Heavy foreign borrowing is sensible when a country is faced with a temporary fall in growth. It can help to cushion the effects on domestic consumption. But Greece is not suffering from a temporary slowdown in the economic cycle. In a situation where the decline in activity is more permanent, large-scale borrowing to sustain consumption only increases the pain down the road. It requires cutting back consumption to fall in line with lower production levels, as well as additional reductions to service the accumulated external debt.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

ΣΥΡΙΖΑ: Οι τράπεζες δεν θα "ρίξουν" ούτε ένα ευρώ από τα 25 δισ. στην αγορά Πηγή:www.capital.gr


ΠΗΓΗ: www.capital.gr

"Στις σημερινές συνθήκες βαθιάς ύφεσης και ενώ το σύνολο των μισθωτών και συνταξιούχων βλέπουν να εξανεμίζεται το εισόδημά τους και φθάνουν στο σημείο να μη μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, οι τραπεζίτες έχουν ήδη εισπράξει 25 δις από το ΤΧΣ και με την αναμενόμενη δόση των 31,5 δις περιμένουν να εισπράξουν τα υπόλοιπα για την ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών τους, διατηρώντας παράλληλα και το management, αφοί οι όροι που θα τεθούν θα είναι ευνοϊκοί". Αυτο αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ σε ανακοίνωση που εξέδωσε.

Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι εκπρόσωποι της εσωτερικής τρόικας στις εμφανίσεις τους στα ΜΜΕ υπερασπίζονται τα δικαιώματα των τραπεζιτών, προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι δεν είναι υπαίτιοι οι ίδιοι για την κατάρρευση των τραπεζών τους αλλά η πτώχευση της ελληνικής οικονομίας, που προκάλεσε την υποβάθμιση των τραπεζών με αποτέλεσμα αυτές να αποκλειστούν από τις διεθνείς αγορές χρήματος και κεφαλαίων. Ακόμη υποστηρίζουν ότι τα κεφάλαια, που θα μπουν στο τραπεζικό σύστημα από αυτή τη διαδικασία, θα ενισχύσουν την τελείως « στεγνή» εσωτερική αγορά, και έτσι θα έχει θετική επίπτωση στην εξέλιξη της οικονομικής κατάστασης. 

Βαρουφάκης: Για να μην πάει χαμένη


Πηγή: protagon gr
του Γ. Βαρουφάκη



Τι θα γίνει με την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αν ενστερνιστεί η κυβέρνηση την πρόταση για αλλαγή πορείας που κατέθεσα εδώ το Σάββατο; Προφανώς η επανακεφαλαιοποίηση της τάξης των 23 με 30 δις που θα χρηματοδοτούνταν από την επόμενη δόση, εφόσον ψηφιστούν τα μέτρα, θα αναβληθεί επ’ αόριστον (συγκεκριμένα μέχρι να ολοκληρωθεί μια νέα συμφωνία με την ΕΕ στο πλαίσιο της οποίας η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει άμεσα από την Ευρώπη, όπως προβλέπει η Σύνοδος Κορυφής του Ιουνίου).

«Δεν είναι τραγικό αυτό;», ρωτούν πολλοί. Όχι, δεν είναι. Για την ακρίβεια, παρόλο που η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είναι απαραίτητη, δεν πρέπει επ’ ουδενί να γίνει από τα χρήματα και με τους όρους της επόμενης δόσης. Αν γίνει έτσι, θα πάει χαμένη. Θα οδηγήσει σε περισσότερα προβλήματα από εκείνα που θα λύσει.

Έστω ότι τα μέτρα περνάνε από την Βουλή (όπως μάλλον θα συμβεί) και η δόση καταβάλλεται, αν και κουτσουρεμένη, ώστε να δοθούν πάνω από 20 δις στις τράπεζες (και τα υπόλοιπα να χρησιμοποιηθούν για αποπληρωμή παλαιών ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ συν κάποια ψίχουλα για τις ανάγκες του Δημοσίου). Η κυβέρνηση μας λέει ότι αυτά τα νέα κεφάλαια θα βρουν τον δρόμο τους, υπό την μορφή δανείων, προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Μακάρι να ήταν έτσι. Δεν είναι όμως.

Το γεγονός ότι τα κεφάλαια αυτά θα προστεθούν στο ήδη μη βιώσιμο δημόσιο χρέος, σημαίνει ότι οι επενδυτές (έλληνες και ξένοι) θα αποφύγουν να αγοράσουν μετοχές των τραπεζών. Ποιός επενδυτής αγοράζει μετοχές τραπεζών που εδρεύουν σε ένα κράτος το οποίο τελεί, και πάλι, υπό προσεχή πτώχευση; Το ίδιο και οι καταθέτες. Γιατί να φέρουν πίσω τα ξενητεμένα χρήματά τους όσο βλέπουν και διαβάζουν ότι το δημόσιο χρέος βρίσκεται σε εκρηκτική πορεία (δεδομένης μάλιστα της κοινής γνώσης ότι οι τράπεζές μας επιβιώνουν λόγω της γενναιοδωρίας του εν λόγω, υπό πτώχευση, κράτους);

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΦΩΤΗ ? (δείτε το προεκλογικό spot της ΔΗΜΑΡ στις πρόσφατες εκλογές του 2012)



ΠΗΓΗ: Για την Κοινωνική Αριστερά


" Οι προϋποθέσεις που θέτουμε (για κυβέρνηση συνεργασίας) είναι:
- Σύμπτωση σε προοδευτικό πρόγραμμα.
- Φερέγγυες πολιτικές και αξιόπιστα πρόσωπα για την εφαρμογή του.
Την πρότασή μας αυτή την απευθύνουμε σε όλες τις δυνάμεις του προοδευτικού χώρου."







Ο κόσμος των πολυεθνικών “εκ των έσω”




του Νίκου Προγούλη

Όσο οι μνήμες μου είναι ακόμη ξεκάθαρες, θα ήθελα να καταγράψω με συνοπτικό τρόπο εμπειρίες και σκέψεις από τη 17ετή θητεία μου σε πολυεθνικές εταιρείες. Υπάρχουν φυσικά αναρίθμητοι “πολυεθνικάριοι” με πολύ πιο πλούσιες εμπειρίες από εμένα. Αυτοί θα θεωρήσουν κοινότοπα και καθημερινά τα όσα αναφέρω. Εδώ, απευθύνομαι κυρίως σε όσους αγνοούν τον εσωτερικό κόσμο των πολυεθνικών, αλλά και σε εκείνους που, χωρίς να τον αγνοούν, δεν τον είδαν απ΄τη δική μου σκοπιά.
Χωρίζω το κειμενάκι αυτό σε 5 μικρές ενότητες:

1. Ένα σύντομο προσωπικό ιστορικό, και ένας προβληματισμός: Τι σημαίνει “πολυεθνική” εταιρεία;
2. Μια ειδική κατηγορία πολυεθνικάριων: Οι πολίτες του κόσμου
3. Η αποτελεσματικότητα των πολυεθνικών
4. Εταιρικός πατριωτισμός και πλύση εγκεφάλου
5. Η αντιστροφή της ηθικής


1. Ένα σύντομο προσωπικό ιστορικό, και ένας προβληματισμός: Τι σημαίνει “πολυεθνική” εταιρεία;
Η πρώτη μου επαφή με πολυεθνική εταιρεία ήταν στις αρχές της 10ετίας του ΄90, όταν εργάστηκα στη Γερμανία για μια αμερικανική εταιρεία hardware εισηγμένη στον NASDAQ. Από τις ΗΠΑ προέρχονταν τα κεφάλαια, εκεί βρισκόταν η ανώτατη διοίκηση κι εκεί γινόταν η έρευνα. Η παραγωγή γινόταν εν μέρει στις ΗΠΑ και, κυρίως την Κίνα. Οι πωλήσεις της δικής μας θυγατρικής γινόταν μόνο στη Γερμανία. Ήμουν ο μοναδικός Έλληνας σε μια εταιρεία όπου οι περισσότεροι συνάδελφοι ήταν Γερμανοί αλλά υπήρχαν και άλλοι από Τσεχία, Πολωνία, Κροατία, και Ολλανδία. Για την επικοινωνία στο εσωτερικό της εταιρείας ήταν απαραίτητη, (και αρκούσε), η γερμανική γλώσσα. Ορισμένες από τις αναφορές μου πήγαιναν σε ΗΠΑ και ΗΒ, και ήταν στα αγγλικά, όπως στα αγγλικά, φυσικά, επικοινωνούσα και με κάποιους Κινέζους.

Τότε είχα την αίσθηση ότι δούλευα σε μια πολυεθνική εταιρεία.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Λαπαβίτσας - Τσακαλώτος - Ιωακείμογλου: Βίντεο από την εκδήλωση περί εναλλακτικών πολιτικών απέναντι στο μνημόνιο



ΠΗΓΗ: The Press Project


Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία την Πέμπτη 1 Νοεμβρίου η εκδήλωση συζήτηση της Αυτόνομης Παρέμβασης με θέμα: Η ανάγκη διατύπωσης ενός εναλλακτικού σχεδίου από τα συνδικάτα απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές. (Με αφορμή την έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ για την Οικονομία).

Στην κατάμεστη αίθουσα του Ξενοδοχείου Τιτάνια πάνω από 450 άτομα παρακολούθησαν τις παρεμβάσεις των τριών εισηγητών και συγκεκριμένα κατά τη σειρά των τοποθετήσεων, του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Κώστα Λαπαβίτσα, του οικονομολόγου Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ευκλείδη Τσακαλώτου και του οικονομολόγου επιστημονικού συνεργάτη του ΙΝΕ ΓΣΕΕ Ηλία Ιωακείμογλου.

Τον συντονισμό της συζήτησης είχε η αναπληρώτρια Γραματέας της Αυτόνομης Παρέμβασης Δέσποινα Σπανού ενώ το άνοιγμα έκανε ο Γραμματέας της Αυτόνομης Παρέμβασης Γιώργος Γαβρίλης.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Π. Λαφαζάνης, οι Βουλευτές Δ. Στρατούλης, Ν. Βαλαβάνη, Μ. Μπόλαρη, Θ. Φωτίου, Θ. Πετράκος, Α. Αλεξόπουλος, αρκετά μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, ο καθηγητής Πανεπιστημίου Ε. Μπιτσάκης, ο νέος πρέσβης της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, συνδικαλιστικά στελέχη και εργαζόμενοι από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα καθώς και άνθρωποι από τα κοινωνικά κινήματα.



Δείτε τα σχετικά βίντεο με τις παρεμβάσεις των εισηγητών





Ο γρίφος του ελληνικού χρέους


ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ
Αγγ. Αθανασόπουλος

Την ώρα που στην Ελλάδα η κυβέρνηση Σαμαρά θα προσπαθεί να περάσει από τη Βουλή άλλο ένα πακέτο επώδυνων μέτρων, οι εταίροι και πιστωτές της θα αναζητούν για άλλη μία φορά λύση για τη βιωσιμότητα του χρέους της. Χωρίς αυτή, οποιοδήποτε πακέτο βοήθειας κινδυνεύει να είναι χρήματα πεταμένα σε ένα «βαρέλι χωρίς πάτο».

Τίποτα δεν αποδεικνύει του λόγου το αληθές καλύτερα από τις προβλέψεις για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Στον προϋπολογισμό που κατέθεσε στο Κοινοβούλιο ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Στουρνάρας, το χρέος προβλέπεται να ανέλθει στο 189% του ΑΕΠ το 2013 (περίπου 346 δισεκατομμύρια ευρώ) και στο 192% το 2014, όταν μόλις στις αρχές Οκτωβρίου η πρόβλεψη ήταν για χρέος 179,3% του ΑΕΠ για την επόμενη χρονιά. Όλα αυτά ξεπερνούν ακόμη και το πλέον απαισιόδοξο σενάριο που είχε παρουσιάσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) τον περασμένο Μάρτιο για 171% του ΑΕΠ.

Στην τηλεδιάσκεψη του Eurogroup την περασμένη Τετάρτη, οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης άρχισαν για πρώτη φορά να συζητούν με συγκεκριμένο τρόπο σενάρια για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, προϋπόθεση απαραίτητη όχι μόνο για να βρεθεί η χρηματοδότηση της διετούς επιμήκυνσης του προγράμματος προσαρμογής από το 2014 στο 2016. Αυτή θα πρέπει ουσιαστικά να θεωρείται ειλημμένη απόφαση, για να υλοποιηθεί όμως θα απαιτηθούν περίπου 30 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον, όπως προβλέπει και η ενδιάμεση έκθεση που παρουσίασε το Ταμείο πρόσφατα.

Θεατές μιας Γενοκτονίας




«Για να αποφύγουν να τους κλέβουν, οι μεγαλύτεροι κλέφτες βάλανε νόμους. Αυτοί που τους σέβονται…Δεν ξέρουν πως οι νόμοι είναι ψεύτικοι, πως οι κλέφτες τους έχουν κλέψει πολύ προτού να γεννηθούν.» (Λιού-Κιάνγκ-Τσέου.)

Το ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα της χώρας σε συνεργασία με τους πυρομανείς του ΔΝΤ, το διευθυντήριο της ΕΚΤ και τις ορντολιμπεραλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, οδηγεί την χώρα σε πλήρη γεωοικονομική και γεωπολιτική υποβάθμιση, ταυτόχρονα με μιαν ανελέητη επίθεση προς τα λαϊκά στρώματα. Η περιβόητη «ανάπτυξη» δεν είναι παρά η οδός προς την πλήρη υπανάπτυξη. 
Η χώρα μετατρέπεται σε αποικία-προτεκτοράτο του γερμανικού κεφαλαίου, ενώ τα αποτελέσματα της άγριας οικονομικής γενοκτονίας είναι η ανθρωπιστική κρίση που θα γίνεται εντονότερη και θα παίρνει την μορφή βιολογικής γενοκτονίας. Ωφελημένη από αυτή την απροκάλυπτη δολοφονική διαδικασία που δεν αφήνει ορατά ίχνη στα χέρια των δολοφόνων, είναι η λεγόμενη αστική τάξη της χώρας, που προσδοκά κέρδη από το ξεπούλημά της και την εξαθλίωση των εργαζομένων. 

Ιδού ο εφιάλτης!




ΠΗΓΗ: http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=17954&pos=4&cat_id=48


Την ώρα που η προπαγάνδα των ΜΜΕ ασχολείται με τις καντρίλιες του Κουβέλη, του Βενιζέλου και των βουλευτών του, ενώ στο παρασκήνιο τα κομματικά επιτελεία μαζεύουν τα «κουκιά» τους για να ψηφίσουν, με διαδικασίες-εξπρές ενός διήμερου το νέο εφιαλτικό «πακέτο», κανένας τους δεν ασχολείται με το ίδιο το «πακέτο». Διαβάστε προσεκτικά τον διπλανό πίνακα. Είναι από τον προϋπολογισμό, που κατατέθηκε την Τρίτη στη Βουλή και πέρασε ασχολίαστος. Μπορεί να μη γνωρίζουμε ακριβώς τα μέτρα, γνωρίζουμε όμως, πλέον, τους αριθμούς. Γνωρίζουμε τι καλείται να πληρώσει ο ελληνικός λαός με τα νέα μέτρα.

Κι αυτοί είναι αριθμοί ακριβείς. Οταν λένε «τόσα θα κόψουμε από μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα», υπολογίζουν ακριβώς. Δεν είναι σαν την ύφεση, που στις αρχές του χρόνου την υποβαθμίζουν κι ύστερα φουντώνει. Οπως κάνουν για παράδειγμα με την ύφεση του 2012, που μέσα στην ίδια την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού την υπολογίζουν πότε 7% και πότε 6,5% (τους ξέφυγε κάποιος πίνακας και δεν τον διόρθωσαν). ‘Η όπως κάνουν με την ύφεση του 2013, που πριν από δυο βδομάδες την υπολόγιζαν στο 3,8% και τώρα την πήγαν στο 4,5%, ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι θα είναι κατά πολύ βαθύτερη (όπως γίνεται κάθε χρόνο, άλλωστε).