Πηγή: Techie Chan
Νομίζω πως πια διανύουμε και επισήμως την κρίση νούμερο 2 (η επιστροφή). Ή τουλάχιστον έτσι την ονομάζουν τα μέσα. Διότι όσο αφορά εμένα, δεν είδα πουθενά κάποια ανάκαμψη για να δικαιολογήσω το 2. Στην ουσία πρόκειται για την ίδια καλή πιστωτική κρίση που μας συντροφεύει από το 2007. Μόνο που το δεύτερο μέρος της -αρχικά- φαίνεται να αφορά περισσότερο την Ευρώπη και τα χρέη των κυβερνήσεών της. Όπως η πρώτη -αρχικά- αφορούσε τις κουτσουκέλες των αμερικάνικων επενδυτικών (και όχι μόνο) τραπεζών. Κι άλλωστε τα χρήματα στις αγορές βγαίνουν από την μανιοκατάθλιψη. Εάν όλοι λέγαμε πως η κρίση δεν τελείωσε, πως θα είχαμε αυτό το υπέροχο χρηματιστηριακό ράλι από τον Μάρτη του 2009 μέχρι τον Οκτώβρη?
Στην ουσία, με καναρίνι την Ελληνική κρίση του χρέους, όλος ο κόσμος έχει μπει σε μια δεύτερη φάση πιστωτικής συρρίκνωσης και αποπληθωρισμού. Μη βλέπετε που εμείς εδώ χτυπάμε κάτι 5,5% στον πληθωρισμό, η τάση έξω είναι ακριβώς η ανάποδη. Σύμφωνα με το bloomberg, το ύψος των καταθέσεων που κρατάνε οι εμπορικές τράπεζες στην ΕΚΤ, έφτασε τα 320δις την προηγούμενη βδομάδα, ύψος που έχουμε να δούμε από το Φθινόπωρο του 2008 και την κατάρρευση της Lehman. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως καμία τράπεζα δεν θέλει να δανείσει την άλλη και προτιμά να το κάνει μέσω ΕΚΤ προκειμένου να μην εκτεθεί σε πιθανή χρεοκοπία του δανειζόμενου. Με λίγα λόγια η διατραπεζική αγορά είναι για μια ακόμη φορά νεκρή, καθώς όλοι φοβούνται πως τα ζόμπι που κρύβουν οι τράπεζες στη ντουλάπα τους είναι πολύ μεγαλύτερα. Κι έτσι χαρούμενοι ακολουθούμε την πορεία της Ιαπωνίας του 1991 και του ζόμπι τραπεζικού συστήματός της.
Στο διεθνές τραπεζοκεντρικό οικονομικό σύστημα, τα κράτη, μάλλον, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να μάθουν καλά τη διάκριση μεταξύ χρηματιστηριακής και πραγματικής οικονομίας αλλά και τους πολύπλοκους τρόπους που αυτές οι δύο συνδέονται μεταξύ τους. Η Ελλάδα προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε αυτό το διφυές σύστημα από ιδρύσεως του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το 1821 και το πετυχαίνει άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη επιτυχία. Το μυστικό έγκειται στην αναγνώριση και την κατανόηση των αδυναμιών του συστήματος ώστε να μπορέσει να γίνει όσο το δυνατόν σωστότερη εκμετάλλευση τους αλλά και στη συνειδητοποίηση της εγγενούς αδυναμίας των κρατών, τουλάχιστον των περισσότερων εξ αυτών, να κινηθούν εναντίον του είτε να προσπαθήσουν να το παρακάμψουν. Όσο περισσότερο πλησιάζουμε στο σήμερα τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάπτυξη της χρηματιστηριακής οικονομίας και η επιρροή της στην πραγματική οικονομία. Και όπως και στην μία έτσι και στην άλλη, υπάρχουν μονοπώλια, ολιγοπώλια και καρτέλ, δηλαδή συσσωματώσεις δυνάμεων που προσπαθούν, πάση θυσία, να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.
