Η κρίσιμη καμπή του ευρώ και η Ελλάδα

Πηγή: Καθημερινή (10/6)

Του Ιασονα Μανωλοπουλου*

​​Ενώ σύμφωνα με την επίσημη γραμμή το ευρώ παραμένει ακλόνητο, οι αγορές διαφωνούν. Θεωρούν ήδη δεδομένη μια διάλυση, τουλάχιστον σε δύο μπλοκ. Σε όλη την Ευρώπη παρατηρείται μια σιωπηρή, αλλά μαζική φυγή καταθέσεων. Οι πλουσιότεροι στις χώρες της περιφέρειας αγοράζουν ακίνητα, ή στέλνουν χρήματα σε χώρες που θεωρούνται ασφαλέστερες. Οι καταθέσεις έχουν μειωθεί κατά 7% στην Ιταλία, κατά 16% στην Πορτογαλία και πάνω από 25% στην Ελλάδα.

Γιατί, λοιπόν, δεν έχουμε καταστεί ακόμα μάρτυρες μιας διάλυσης του ευρώ, δεδομένου ότι πολλές από αυτές τις ανισορροπίες και τις πιέσεις ήταν ορατές επί τουλάχιστον δύο χρόνια; Η απάντηση έγκειται σε έναν μηχανισμό που είναι γνωστός ως Target2.

Τα αρχικά TARGET σημαίνουν (Διευρωπαϊκό Αυτοματοποιημένο Σύστημα Ταχείας Μεταφοράς Κεφαλαίων σε Συνεχή Χρόνο). Ως αποτέλεσμα της κρίσης του 2008 οι ευρωπαϊκές τράπεζες άρχισαν να μην αλληλο-εμπιστεύονται, ο διατραπεζικός δανεισμός άρχισε να γίνεται όλο και δυσκολότερος, ώσπου τελικά διακόπηκε εντελώς. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παρενέβη και υποκατέστησε τον διατραπεζικό δανεισμό μέσω του συστήματος Target 2 που κατέστησε δυνατές τις νομισματικές μεταβιβάσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, μέσω της χρέωσης και πίστωσης λογαριασμών που τηρούνται στις εθνικές κεντρικές τράπεζες. Λειτουργεί περίπου ως εξής: ένας Ελληνας εισαγωγέας δίνει παραγγελία για ηλιακούς συλλέκτες σε μια γερμανική εταιρεία. Οι πληρωμές μεταξύ των λογαριασμών του εισαγωγέα και του κατασκευαστή διενεργούνται μέσω των κεντρικών τραπεζών. Γίνεται, λοιπόν, πίστωση του λογαριασμού που τηρεί η τράπεζα της γερμανικής εταιρείας στην Bundesbank, η οποία με τη σειρά της αποκτά μια απαίτηση έναντι της ΕΚΤ, και οι συλλέκτες αποστέλλονται στην Αθήνα. Η τράπεζα του Ελληνα εισαγωγέα δημιουργεί μια οφειλή έναντι της Τράπεζας της Ελλάδος, η οποία με τη σειρά της έχει μια υποχρέωση έναντι της ΕΚΤ.

Ο παραδειγματικός χαρακτήρας της ελληνικής κρίσης

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

του Κ. Τσουκαλά

Από την πρώτη κιόλας μέρα, ένα φάντασμα στοιχειώνει τους Έλληνες: το φάντασμα της ιστορικής τους μοναδικότητας. Η βαριά καταγωγική σφραγίδα τούς αντιδιέστειλε προς τη «βάρβαρη» μουσουλμανική Ανατολή και η ένδοξη ελληνική γλώσσα τούς ξεχώριζε από τους κατά τεκμήριον άξεστους σλαβόφωνους γείτονές της. Την ίδια στιγμή όμως, το υπανάπτυκτο και φτωχό λίκνο του πολιτισμού δεν μπορούσε παρά να παραμένει ριζικά «άλλο» σε σχέση με τον ανεπτυγμένο κόσμο της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης. Οι συνέπειες υπήρξαν μακροπρόθεσμα καταλυτικές. Σε καμία άλλη χώρα τα πολιτιστικά και πολιτικά διλήμματα δεν υπήρξαν τόσο εγγενή και έμμονα. Ακόμα και σήμερα, το ερώτημα «πού ανήκουμε» εξακολουθεί να ταλανίζει το συλλογικό συνειδητό. Έχοντας υπάρξει ταυτόχρονα τα θύματα, οι αναγκαίοι συνεργοί και οι πρόθυμοι διαμεσολαβητές ενός επείσακτου, διαμεσολαβημένου και κακοχωνεμένου ελληνοκεντρικού οριενταλισμού, οι «ανάδελφοι» Έλληνες δεν έπαψαν σε καμιά στιγμή να κοιτάζονται στον παραμορφωτικό καθρέφτη της φυσιολογικής τους μοναδικότητας. Ίσως, άλλωστε, αυτή να είναι η κοινή μοίρα των λεγόμενων «περιούσιων» λαών. Ενδοσκοπώντας ακατάπαυστα και ψυχαναγκαστικά γύρω από τους ιδρυτικούς τους μύθους, τείνουν να παραβλέψουν ότι, όπως έλεγε ο Καρλ Μαρξ σε σχέση με τους Εβραίους, επιζούν και υπάρχουν όχι εις πείσμα, αλλά λόγω της Ιστορίας, προφανώς δε και της πανουργίας της.

"Οι Ελληνες καλούνται να πληρώσουν για κάτι που δεν προκάλεσαν"

ΠΗΓΗ: capital

"Την πλήρη κατανόησή του για τη δυσθυμία των Ελλήνων, οι οποίοι, όπως αναφέρει, καλούνται τώρα να πληρώσουν για κάτι που δεν προκάλεσαν, εκφράζει ο Αυστριακός πρώην υπουργός Οικονομικών των κυβερνήσεων (1970-1983) του ιστορικού καγκελάριου Μπρούνο Κράισκι και σήμερα κορυφαίος οικονομικός παράγοντας της χώρας, Χάνες Αντρος, σε σημερινή συνέντευξή του στη μεγάλης κυκλοφορίας, αυστριακή εφημερίδα "Εστεραιχ".

Σημειώνοντας πως, όταν ένας δανειστής δανείζει σε μία χώρα 372 δισεκατομμύρια Ευρώ, τότε ο δανειστής είναι εξίσου υπεύθυνος εάν ο δανειολήπτης δεν μπορεί να αποπληρώσει τα δάνεια, ο κ. Αντρος επισημαίνει ότι 170 δισεκατομμύρια Ευρώ δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα, αλλά κατέληξαν στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες.

Στη συνέντευξή του, ο θεωρούμενος ως ένας από τους σημαντικότερους υπουργούς Οικονομικών της μεταπολεμικής Αυστρίας, προειδοποιεί ότι, όπως η υπερβολική χρήση ενός φαρμάκου -- "επειδή ένα φάρμακο είναι καλό, δεν σημαίνει ότι το χορηγούμε δέκα φορές την ημέρα " -- μπορεί να εξελιχθεί σε δηλητήριο, ακριβώς αυτό μπορεί να συμβεί και στην περίπτωση της υπερβολικής λιτότητας, προσθέτοντας πως χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση.

Πού πάνε ευρώ και ΕΕ;

Πηγή: ΕΘΝΟΣ

του Γ. Δελαστίκ

Φαινόμενα αποσύνθεσης εμφανίζονται πλέον όλο και πιο συχνά στην Ευρωζώνη. Τρεις χώρες έχουν ήδη τεθεί υπό καθεστώς μνημονίου - Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία. Δύο ακόμη βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού - η Ισπανία και η Κύπρος. Στο βάθος διαγράφεται η απειλή μνημονίου και για την Ιταλία. Κάτι που αν συμβεί θα σηματοδοτήσει τη διάλυση της Ευρωζώνης και το τέλος του ευρώ - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείεται η κατάρρευση του ενιαίου νομίσματος ακόμη και αν δεν υπαχθεί η Ρώμη σε καθεστώς οικονομικής υποτέλειας. Η προπαγανδιστική ταύτιση εκ μέρους των Ευρωπαίων ηγετών του ευρώ με την εξοντωτική λιτότητα των μνημονίων, οδηγεί φυσικά στην αποξένωση εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών της Ευρώπης από την ασκούμενη πολιτική της ΕΕ.

«Ευρώ ίσον μνημόνιο» διαβεβαιώνουν οι ηγέτες της ΕΕ για να εκβιάσουν τους υπηκόους τους να αποδεχτούν την καταβαράθρωση του βιοτικού τους επιπέδου, αν θέλουν να παραμείνουν στο κοινό νόμισμα. Αποδεικνύεται όμως ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί αρνούνται να δεχτούν τη λιτότητα ως υπέρτατη ευρωπαϊκή αξία. Παραμένουν αμετακίνητοι στο «Οχι στο μνημόνιο» παρά τους εκβιασμούς.

Greece and the future of the European project

ΠΗΓΗ: Al Jazeera

του Στ. Γουργουρή

Τhe neoliberal economic experiment with Greece will make or break the European Union as we know it.

New York, NY -  For the survival of the euro zone and global capitalism in general, Greece's elections on June 17 will be even more important than the landmark vote on May 6. 

The May 6 electoral result demonstrated that the majority of the Greek people are refusing to accept the imposed dismantling of their social and economic infrastructure, the flash impoverishment across broad strata of society, the annihilation of the next generation's future, and the vilification of an entire way of life. Even more important, Greek society showed that it will not accept being used as an experiment of global neoliberal economics. As argued in recent article in The Wall Street Journal, this was not merely an economic experiment. German Chancellor Angela Merkel is quoted admitting that, in imposing such painful austerity measures, the troika singled out Greece for punishment as a lesson to any other European societies who might consider resisting its commands.

Nothing surprises us here, least of all the cynicism of both global financial power and the mainstream media in its service. It is, in many ways, an old story. This is not the first time in history where the fate of whole societies was held in the hands of bankers, although it may be dutiful for us to remember that when this is pushed to the extreme, societies unravel in extraordinary violence and international war. Given that the European Union as a political ideal was constituted in order to prevent such unravelling, it is remarkable that its political and economic leadership is most responsible for pursuing this catastrophic course against all sense of prudence and measure.