Αντιφάσεις και αδιέξοδα της ηγεσίας του ΚΚΕ

Πηγή: ΕΠΟΧΗ

Του

Στάθη Κουτρουβίδη

Το ΚΚΕ βρίσκεται για πρώτη φορά ίσως στη σύγχρονη ιστορία του, και σίγουρα από την περίοδο της μεταπολίτευσης σε μια τόσο δύσκολη καμπή. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος και πλήρους αποκαθήλωσης του δικομματισμού, δεν αυξάνει παρά ελάχιστα τα εκλογικά του ποσοστά και αυτό γεννά ερωτήματα. Η ηγεσία του σκληραίνει την επίθεσή της προς τον ΣΥΡΙΖΑ και σύμφωνα με τις τελευταίες αναλύσεις, ο κύριος αντίπαλος του κόμματος του Περισσού δεν είναι ο καπιταλισμός, δεν είναι τα μονοπώλια, ακόμα και η ΕΕ, αλλά ο “αφερέγγυος” και “επικίνδυνος” ΣΥΡΙΖΑ. Διότι όπως υποστηρίζουν, ο ΣΥΡΙΖΑ «δημιουργεί αυταπάτες στο λαό», και μόνο το ΚΚΕ είναι σε θέση να τις διαλύσει.

Στο στόχαστρο του Περισσού

Το πολιτικό τοπίο δείχνει ακόμα πιο δυσκολοδιάβατο για το ΚΚΕ, καθώς από τις έως τώρα δημοσκοπήσεις φαίνεται να έχει σοβαρές απώλειες κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που δικαιολογεί και τη σκλήρυνση της στάσης της Αλ. Παπαρήγα. Πρόσφατα, με παρέμβασή της σε τηλεοπτική εκπομπή δήλωσε ότι η πολιτική υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ από τα ΜΜΕ αντιβαίνει τη στοιχειώδη έννοια ισοτιμίας. Στρέφοντας ακόμα περισσότερο τα πυρά της σε αυτόν, η ηγεσία του ΚΚΕ κατηγόρησε όσους υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει κίνδυνος πτώχευσης, ότι εγκληματούν σε βάρος του λαού. Τα σενάρια χρεοκοπίας δεν είναι μπλόφα, καθώς ο κίνδυνος πτώχευσης είναι υπαρκτός, σημείωσε, ενώ ξεκαθάρισε πως το «όχι στο μνημόνιο, όχι στα αντεργατικά μέτρα» και το «πάση θυσία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση» είναι δυο πράγματα ασυμβίβαστα. Η τομή για το ΚΚΕ είναι σήμερα ανάμεσα στις δυνάμεις της ΕΕ και το ΚΚΕ. Η ΕΕ δεν θεωρείται ούτε πεδίο ταξικής πάλης σήμερα.

Η επίθεση που εξαπέλυε έναντι του έως τώρα κυρίαρχου δικομματικού πόλου, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στη σημερινή συγκυρία υποκαταστάθηκε από την ανάγκη αποφυγής κεντροδεξιών ή κεντροαριστερών λύσεων, εννοώντας ακόμα και την πιθανότητα σχηματισμού κυβερνήσεων από δυνάμεις της αριστεράς και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ταύτιση όμως του ΣΥΡΙΖΑ με τις δυνάμεις που οδήγησαν την κοινωνία σε αυτή την κατάσταση, δεν πείθει ακόμα και τους πιο συνεπείς ψηφοφόρους του. Παράλληλα, η πίεση που ασκείται στην ηγεσία είναι μεγάλη και προέρχεται όχι μόνο από τους ψηφοφόρους και τα στελέχη του, αλλά και από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας - εκτός των γραμμών της - που βλέπει ότι ήρθε η ώρα της αριστεράς για τη χώρα. Σε αυτήν την πρόκληση το ΚΚΕ αντί να εκμεταλλευτεί θετικά και προς όφελος των πολλών τη συγκυρία και να συμμετάσχει σε αυτήν την  πιθανή διαδικασία αλλαγής, ακολουθεί μια φοβική πορεία, η οποία σε πολλά σημεία αντιβαίνει ακόμα και σε αποφάσεις των συνεδρίων του. Η άρνηση οποιασδήποτε μορφής συνεργασίας βρίσκεται στον αντίποδα της απόφασης του κόμματος για μια μεταβατική κυβέρνηση συνεργασίας αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, όπως αυτή καταγράφηκε στο 15ο Συνέδριο. Η πρόταση αυτή έχει αντικατασταθεί από τη θολή πρόταση για κυβέρνηση λαϊκής εξουσίας.

Εσωτερικές αντιδράσεις

Η δυσκολία όμως για την ηγεσία του ΚΚΕ πολλαπλασιάζεται από τα κείμενα εσωτερικής κριτικής που επιβεβαιώνουν ότι στο εσωτερικό του, παρά την πολιτική «απαγόρευσης» που ακολουθείται (απειλεί με μηνύσεις το facebook), έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση. Στελέχη και μέλη του μάλιστα με κείμενο τους, επιχειρώντας να ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, επιβεβαιώνουν την παραπάνω σκέψη. Σημειώνουν: «Το ΚΚΕ βρίσκεται σε πορεία απομόνωσης από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, από τον ελληνικό λαό, εξ αιτίας της πολιτικής γραμμής που ακολουθεί, χρόνια τώρα, η ηγεσία του» (http://neaspora.blogspot.com).

Η κριτική στη συνέχεια συγκεκριμενοποιείται και αφορά στην αδυναμία του κόμματος να υλοποιήσει τις αποφάσεις των συνεδρίων: «…Η ηγεσία του κόμματος εγκατέλειψε την προσπάθεια να εφαρμόσει τη βασική του πρόταση, στο πνεύμα της σύγχρονης περιόδου που διανύουμε, προωθώντας τη δημιουργία του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου, που θα διεκδικούσε και τη διακυβέρνηση της χώρας, με τη δημιουργία αντίστοιχης κυβέρνησης, που θα εξέφραζε και θα στηριζόταν στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, στη νεολαία και τη διανόηση της χώρας μας, που θα συνένωνε αρμονικά την πάλη των εργαζομένων για τα άμεσα προβλήματά τους με την προοπτική του σοσιαλισμού.» Παράλληλα τα μέλη αυτά, ασκούν έντονη κριτική στην ηγεσία, διότι με την πολιτική της επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να καρπωθεί την κοινωνική και στην πορεία πολιτική αγανάκτηση.

Πορεία δίχως τέρμα

Η δυσκολία βέβαια του ΚΚΕ, περισσότερο από όλα, είναι να πείσει τους ψηφοφόρους του, όσους βρέθηκαν στους δρόμους και συμμετείχαν στους αγώνες εναντίον των χαρατσιών, των διοδίων, στις κινητοποιήσεις ενάντια στη νομιμοποίηση της εξουσίας των μνημονίων, στις μειώσεις μισθών, ότι ο κόπος τους είχε αντίκρισμα και δεν πήγε χαμένος. Και αν αυτό όμως το πετύχει, πώς σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τη δυνατότητα αυτή; Μήπως πρόκειται να σχηματίσει κυβέρνηση ή να συμβάλλει στο σχηματισμό της αριστερής κυβέρνησης; Όχι. Άλλωστε το ΚΚΕ είναι κομμουνιστικό και όχι αριστερό κόμμα...

    Η αφοπλιστική απάντηση ως προς αυτό το ερώτημα έχει και άλλο σκέλος που είχε δοθεί πριν τις εκλογές της 6η Μαΐου. Τότε η Αλ. Παπαρήγα αναρωτήθηκε δημόσια αν το ΚΚΕ μπει στην κυβέρνηση, ποιος θα βρεθεί στην αντιπολίτευση. Η πολιτική του προς το πουθενά αφορά μια πορεία χωρίς τέλος. Διότι από τη μια δεν επιδιώκει να κυβερνήσει, ή, έστω σε αυτές τις συνθήκες, να συμβάλλει στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και ως κύρια αντιπολίτευση που θα αμυνθεί σθεναρά για να μην περάσουν τα δυσβάσταχτα μέτρα, που ελπίζει το ΚΚΕ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων και λόγω της Ευρωζώνης θα πιεστεί να λάβει εάν είναι πρώτο κόμμα, δεν θέτει άμεσους στόχους. Το ΚΚΕ αποφεύγοντας να θέσει ένα πολιτικό σχέδιο κυβέρνησης εναλλακτικού τύπου, θα συνεχίσει να απομονώνεται πολιτικά. Η συνεχής επανάληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ ότι ο λαός δεν είναι ακόμα έτοιμος και, επομένως, εκεί οφείλεται η αδυναμία ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών, ακυρώνει τον ίδιο το ρόλο του ως πολιτικού φορέα. Η πλειοψηφία όμως της κοινωνίας αν και αντιλαμβάνεται τη σημασία της αντιπολίτευσης, βλέπει ότι υπάρχει η δυνατότητα εναλλακτικής λύσης που θα τη βγάλει από τα αδιέξοδα.