Εξουσία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης...

ΠΗΓΗ: Γναθολόγιο (via Steveniko)

Δ. Τρικεριώτης

Όπως δεν βγαίνουν οι αριθμοί με τα μνημόνια, παρά τις επικαιροποιήσεις και τις αναδιαρθρώσεις, άλλο τόσο τώρα δεν βγαίνουν τα εκλογικά ποσοστά για να συνεχίσει να κυβερνά ο δικομματισμός.Το διπλό αδιέξοδο της εξουσίας βρίσκει την κοινωνία να έχει ήδη αρχίσει να βιώνει την επόμενη μέρα της. Η πολιτική και κοινωνική αστάθεια βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και οι κυρίαρχοι του παιγνιδιού, εντός κι εκτός της χώρας, είναι φυσικό να ανησυχούν ότι μπορεί μετεκλογικά να χάσουν τον έλεγχο. Και ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που θα ισοδυναμούσε με την προσπάθεια να αποδράσει ένα γουρουνάκι πειραματόζωο από το κλουβί του, θα δημιουργούσε απρόβλεπτες εξελίξεις στην πειραματική φάρμα της Ευρωπαϊκής περιφέρειας. Και μια εξουσία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης δεν μπορεί παρά να μηχανεύεται και να απεργάζεται λύσεις κάθε τύπου, που θα μπορούσαν να καταταγούν σε δύο κατηγορίες: (1) κινήσεις καιροσκοπικές και (2) κινήσεις πανικού.

(1) Κινήσεις Καιροσκοπικές.

Ενδυνάμωση του πελατειακού κράτους.

Από τη μια, προσπάθεια εκλογικής χειραγώγησης των ψηφοφόρων μέσα από δημοσκοπήσεις που υπαγορεύουν οι κομματικές δημόσιες σχέσεις. Από την άλλη, σωρεία προεκλογικών πελατειακών ρυθμίσεων τελευταίας στιγμής που αποκαλύπτουν την υποκρισία του δικομματισμού και την αδυναμία του να ηγηθεί ενός αξιοκρατικού και δίκαιου κράτους που είναι θεμελιώδης προϋπόθεση και για την πιο ασήμαντη διαρθρωτική αλλαγή. Αλλά τέτοιες προσπάθειες είναι καταδικασμένες και διότι η εναλλακτική διαδικτυακή ενημέρωση είναι καταιγιστική και διότι η δικαιολογημένη καχυποψία της κοινωνίας είναι υπέρμετρη. Άλλωστε ούτε η βέλτιστη συσπείρωση και των πιο αφοσιωμένων κομματικών στρατών δεν μπορεί να εγγυηθεί σήμερα το ποθητό αποτέλεσμα.

Αποδυνάμωση των εκλογικών αντιπάλων.

Προεκλογικές κινήσεις εντυπωσιασμού σε καυτά καθημερινά ζητήματα όπως το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης με στόχο την αποδυνάμωση κυρίως της ακροδεξιάς, που όλα δείχνουν ότι μπορεί συνολικά να συγκεντρώσει τα υψηλά ποσοστά των αντίστοιχων κομμάτων της Βόρειας Ευρώπης. Κινήσεις που δεν θα αποδώσουν διότι η ψήφος σε τέτοια και παρόμοια κόμματα δεν θα έχει ιδεολογικό χαρακτήρα, ούτε χαρακτήρα απλής διαμαρτυρίας, που συνήθως ενισχύει κόμματα της αριστεράς, αλλά θα εκφράζει με τον πιο ακραίο τρόπο την οργή και το ματαιωμένο αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη. Προς τα αριστερά η αποδυνάμωση επιχειρείται να έχει τη μορφή της πρόσκαιρης ενσωμάτωσης.

(2) Κινήσεις Πανικού

Αναβολή των εκλογών.

Η μετάθεση των εκλογών ώστε να δοθεί χρόνος για βελτίωση των ποσοστών και εξασφάλιση της πλειοψηφίας όχι μόνο των 151, αλλά και των 180 για τις αλλαγές στο Σύνταγμα που θα ικανοποιήσουν τη Γερμανία. Η επίκληση ανοικτών θεμάτων όπως το PSI και η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, μπορούν να δώσουν νομότυπη επικάλυψη και έτσι να προσπελαστεί ο σκόπελος της αβεβαιότητας του εκλογικού αποτελέσματος και να εγκριθούν και τα νέα μέτρα του Ιουνίου, δεσμεύοντας έτσι ακόμη περισσότερο την μετεκλογική πιθανή νέα διακυβέρνηση. Ωστόσο μια μετάθεση των εκλογών θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη αθροιστική πτώση των ποσοστών του δικομματισμού εφόσον η συμπίεση της κοινωνίας θα συνεχίζεται αμείωτη και τα τραγικά πλέον γεγονότα θα αυξάνονται και θα τροφοδοτούν την αντιπαλότητα.

Υποδαύλιση της λαϊκής οργής.

Αν για την κοινωνία ισχύει πως ό,τι δεν την σκοτώνει την κάνει πιο δυνατή, αντίστοιχα για την εξουσία ισχύει πως ό,τι δεν μπορεί να το ελέγξει το καταστέλλει και αν χρειαστεί το σκοτώνει. Η επιθετική στάση της αστυνομίας των τελευταίων ημερών είναι εμπρηστικού χαρακτήρα και αποσκοπεί στην πρόκληση ταραχών, που με τη συνδρομή των γνωστών παρακρατικών θα μπορούσαν να σπείρουν τέτοιο φόβο και καταστροφή ώστε να αιτιολογηθεί όχι μόνο μια επ’ αόριστον αναβολή των εκλογών, αλλά και η «σωτήριος» επιβολή ενός ακόμα πιο αυταρχικού καθεστώτος από το σημερινό.

Πριν ενάμισυ χρόνο, σε ανάρτησή μας με τίτλο «Το θράσος στην ελπίδα», γράφαμε: «Με αυτούς τους ρυθμούς και για να λειτουργήσει το ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονίων η χώρα κινδυνεύει να μετατραπεί σε στρατόπεδο.Και οι πολιτικοί που εφαρμόζουν αυτήν την πολιτική, οι δημοσιογράφοι που άμεσα ή έμμεσα την στηρίζουν, οι αστυνομικοί που θα καλούνται τις εκρηκτικές ώρες να την επιβάλλουν, όλοι αυτοί κινδυνεύουν να μετατραπούν στους «κάπο» αυτού του στρατοπέδου, γιατί στην ουσία είμαστε όλοι κρατούμενοι, στο βαθμό που αισθανόμαστε και θέλουμε ακόμη να είμαστε Έλληνες. Και βέβαια κανείς δεν επιθυμεί να ανεγερθεί μετά το 2020 στο Σύνταγμα το μνημείο του άγνωστου νεοέλληνα…». Το μεσοδιάστημα ήταν αρκετό για να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η οριστική ανατροπή του δικομματισμού είναι το κεντρικό ζήτημα για τις εκλογές και τη διάσωση της κοινωνίας και της χώρας.