Είναι η δραχμή διαρθρωτική αλλαγή;

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ 29/4

Του. Π. Παπαδόπουλου

Οι ηγεσίες του ΠαΣοΚ και της Νέας Δημοκρατίας γνωρίζουν ότι μόνο ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να συγκριθεί με το μνημόνιο από την άποψη της επίδρασης στην ελληνική οικονομία. Η λιτότητα μείωσε την κατανάλωση, εκτόξευσε την ανεργία, βάθυνε την ύφεση και θρυμμάτισε τη συναίνεση που είναι προϋπόθεση για την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών. Η μεγέθυνση της ύφεσης ανέστειλε τις επενδύσεις, ματαίωσε τις ιδιωτικοποιήσεις και σάπισε τις τράπεζες, οι οποίες, φορτωμένες με «κόκκινα» δάνεια και «κουρεμένα» κρατικά ομόλογα, περιόρισαν τη χρηματοδότηση της οικονομίας. Οταν επικρατούν τέτοιες συνθήκες, καμία οικονομία δεν ανακάμπτει, ακόμη και αν πραγματοποιηθούν όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές μέσα σε μία νύχτα.

Μαζί με τους Ελληνες, οι Ιρλανδοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, ακόμη και οι Γάλλοι, αντιλαμβάνονται ότι η πρόταση της Γερμανίας για την Ευρώπη ισοδυναμεί με τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν το αντιλαμβάνονται στο ΠαΣοΚ και στη ΝΔ όπου δεν έχουν τίποτε να προτείνουν πέρα από αμήχανες διακηρύξεις και δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν πέρα από... τον Πύρρο Δήμα (ΠαΣοΚ) και τον Αντώνη Ρέμο (ΝΔ).

Οι κορυφαίοι έλληνες πολιτικοί δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί με την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, αδυνατούν να συλλάβουν ότι η Ελλάδα παραμένει ισότιμη με τους εταίρους της και δεν διαθέτουν ούτε το θάρρος ούτε την ικανότητα ούτε τη φιλοδοξία να αρθρώσουν και να υποστηρίξουν έναν τεκμηριωμένο, σθεναρό και συμπαγή ελληνικό λόγο για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Για ποιον λόγο λοιπόν θα κινδυνεύσει η Ελλάδα περισσότερο απ' όσο έχει ήδη κινδυνεύσει αν το ΠαΣοΚ και η ΝΔ υποστούν την επόμενη Κυριακή ένα πλήγμα που θα επιταχύνει την αντικατάστασή τους από νέα κόμματα;

Η έξοδος από την ευρωζώνη, την οποία προβάλλουν ως φόβητρο, εξαρτάται λιγότερο από το αποτέλεσμα των εκλογών και περισσότερο από τα συμφέροντα του Βερολίνου. Αν ποτέ γίνει, θα συνοδευθεί από πρόγραμμα στήριξης της δραχμής από το ΔΝΤ, στο οποίο η Ελλάδα είναι επίσης ισότιμο μέλος. Οπως έδειξε η τελευταία τριετία, δεν χρειαζόμαστε τη δραχμή για να καταστραφούμε, αφού χάρη στους πολιτικούς μας μπορούμε άριστα να καταστραφούμε μέσα στην ευρωζώνη.

Κορυφαίοι οικονομολόγοι, όπως ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν, εκτιμούν ότι αν η Γερμανία παραμείνει αδιάλλακτη, τότε η δραχμή, το ισπανικό πέσο και η ιταλική λιρέτα μπορεί να αποδειχθούν αναπόφευκτη διαρθρωτική αλλαγή. Θέλουμε να την αποφύγουμε, γιατί η δραχμή θα είναι πικρή, αλλά δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε, αφού χώρες που έχουν υποστεί συνέπειες αντίστοιχες με εκείνες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ίσως δεν διαθέτουν πολλές επιλογές για να εξασφαλίσουν την ανασυγκρότησή τους.