Η επουράνια αγυρτεία

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη

Το σύστημα συνδέει την απελπισία με το λυτρωτικό Καλό. Συνδέει τη χαρά, το αλληλέγγυο δέσιμο των ανθρώπων, με το Κακό. Τα βάσανα, η αγωνία, ο τρόμος είναι τα εργαλεία της επουράνιας βασιλείας, της Αρετής. Οι σχέσεις των ανθρώπων, η πολιτική σκέψη, η μέριμνα, η τρυφερότητα είναι ο δρόμος της ύφεσης, της συντεχνίας, της αμαρτάνουσας λαϊκιστικής αριστεράς. Τα πρώτα μπορείς να τα εμπιστεύεσαι, αφού το Καλό είναι δυσάρεστο, τα δεύτερα μην τα πιστεύεις, αφού το κρισιακό Κακό πάντα χάιδευε αυτιά.

Το διαπαραταξιακό σύστημα κάνει λογικά και ηθικά άλματα, οργανώνει την ενάρετη ζούγκλα. Σπάει το κρύσταλλο, συνδέει καλώδια, κλέβει το αυτοκίνητο. Περίπου εκεί θεμελιώνονται οι αντιαριστερές αθλοπαιδιές, η καταδιωκτική απονομιμοποίηση της αριστεράς. Απ' τους τσιριγμούς του Άδωνη μέχρι τον νοήμονα σκοταδισμό του Ράμφου, όλα κινούνται στην άρση μιας σχετικά ομαλής πολιτικής, αστικής συνθήκης των 35 τελευταίων χρόνων.

ε όλες τις περιόδους πολιτικής κρίσης, η αριστερά είτε θρυμματίζονταν, είτε αθροίζονταν. Ουδέποτε, ή σπάνια, συνέθεσε ένα πυκνό ιδεολογικό πόλο με δουλειά, με εργαστήρι σκέψης και καθαρό μάτι, πέρα από μυωπικές ανασφάλειες και μικρομέγαλους εγωισμούς. Στις περισσότερες περιπτώσεις, βιαστικές και επίπλαστες αθροίσεις έστηναν τις πιο τραυματικές διασπάσεις.

Τώρα υπάρχει ένας αμείλικτος πόλεμος τάξης και πολιτικής γλώσσας και η ενότητα προκύπτει όχι ως εκλογικίστικη πολυτέλεια, αλλά ως υπαρξιακή ανάγκη. Άμυνα είναι το στοχαστικό βάθος, όχι η απλή πρόσθεση μεριδίων αριστεράς. Δουλειά στο συγκεκριμένο, με όλα τα ρεύματα αριστερής σκέψης. Όχι στο αποτυχημένο μοντέλο φυλάρχων, αλλά στο ανοιχτό πεδίο μιας διαρκούς πράξης, ενός εργαστηρίου σεναρίων και μακροανάλυσης. Η βραχεία καθημερινή πάλη είναι, πριν απ' όλα, πνευματική μάχη απέναντι στο καθαρτήριο των αγορών και της διακονίας στην πιο σκοταδιστική πολιτική θεολογία.