Οι δολοφόνοι στον τόπο του εγκλήματος

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η δήλωση του επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος - Καν ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γ. Παπανδρέου ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, ούτε δύο μήνες αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, είχε ζητήσει την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα μας, παρότι δημοσίως απέρριπτε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο, για πολλούς ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Το ρεπορτάζ της χθεσινής Καθημερινής έλεγε για την ακρίβεια ότι ο Στρος - Καν έκανε τη σχετική δήλωση σε ντοκιμαντέρ του γαλλικού καναλιού Canal+ που θα μεταδοθεί τον επόμενο μήνα. Τι είπε ο... φίλος μας ο Ντομινίκ; Αντιγράφω από το ρεπορτάζ της εφημερίδας:

«Σύμφωνα με τον κ. Στρος- Καν, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός του έθεσε πριν από 14 μήνες την ιδέα προσφυγής στο ΔΝΤ, εκείνος απάντησε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα δεχτούν σε καμία περίπτωση τη μονομερή παρέμβαση του Ταμείου σε μία χώρα της Ευρωζώνης».

Γιατί, όμως, πρόκειται περί «βόμβας», όπως χαρακτηρίστηκε η συγκεκριμένη είδηση; Υποτίθεται επειδή αποκαλύπτεται ότι ο Παπανδρέου εσκεμμένα και προσχεδιασμένα μας οδήγησε στο ΔΝΤ και την τριπλή επιτήρηση, της οποίας τα καταστροφικά αποτελέσματα και το πλήρες αδιέξοδο ήδη διαπιστώνει και υφίσταται ολόκληρη η χώρα.

● Μήπως όμως ο ίδιος και οι υπουργοί του δεν έχουν κατ’ επανάληψη πει ότι τον παρόντα μηχανισμό «στήριξης» τον δημιούργησαν οι ίδιοι;

● Μήπως αυτό δεν το γνωρίζαμε ήδη από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο, ο οποίος έχει δηλώσει ότι πριν από τις εκλογές του 2009 Καραμανλής και Παπανδρέου είχαν εγκαίρως ενημερωθεί από τον ίδιο για την κατάσταση της οικονομίας;

● Μήπως αυτό δεν το γνωρίζαμε ήδη από τη μαρτυρία του νυν υφυπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη, ο οποίος έχει δηλώσει ότι ήδη από τις 5 Οκτωβρίου (την... επομένη των βουλευτικών εκλογών) το ΠΑΣΟΚ, πριν ακόμη αναλάβει την κυβέρνηση και ενημερωθεί επισήμως, είχε αποφασίσει την προσφυγή στο ΔΝΤ – άρα γνώριζε άριστα από πριν και είχε μάλιστα ήδη επιλέξει το... «φάρμακο»;

Βεβαίως λοιπόν ο πρωθυπουργός ήξερε και βεβαίως είχε επιλέξει τον δρόμο στον οποίο θα έβαζε την Ελλάδα. Μήνες τώρα το λέμε. Όσο για το τι ακριβώς ήξερε και από πότε, θυμίζουμε ότι, σε κείμενό μας με τίτλο Ομερτά συνενοχής, στις 7 Οκτωβρίου 2010, γράφαμε:

«Ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός πολιτικός Πέερ Στάινμπρουκ, τον Ιανουάριο του 2009, ήταν υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του "μεγάλου συνασπισμού" υπό την Άγγελα Μέρκελ. Από μια μαρτυρία του (η οποία καταγράφεται στο βιβλίο του με τίτλο Under Strich, που στα ελληνικά σημαίνει κάτι σαν "Ο απολογισμός") προκύπτει ότι ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου γνώριζε την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας από τον Ιανουάριο του 2009!

Όπως καταγράφεται σε χθεσινά δημοσιεύματα (Ελευθεροτυπία, Ελεύθερος Τύπος κ.λπ.), Στάινμπρουκ και Παπανδρέου είχαν συναντηθεί εκείνες τις μέρες στο Βερολίνο και, όπως ισχυρίζεται ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού άκουσε όσα του είπε ο Γερμανός ομοϊδεάτης του για την εξαιρετικά κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, "του ζήτησε συμβουλές για τη μείωση του ελλείμματος".

Ύστερα από την ενημέρωση, ο Γ. Παπανδρέου είπε ότι "δεν είναι πλέον σίγουρος αν πραγματικά θέλει να κερδίσει τις εκλογές"...».

Γιατί όμως ο Ιανουάριος του 2009 είναι σημαντικός μήνας και γιατί η πληροφόρηση που δίνει ο Στάινμπρουκ στον Παπανδρέου είναι κρίσιμης σημασίας; Διότι εκείνο τον μήνα η κυβέρνηση Καραμανλή αντιμετωπίζει έντονο πρόβλημα κάλυψης των ελληνικών ομολόγων. Είναι η πρώτη κρίση δανεισμού μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης. Αυτού του είδους την κρίση παρέλαβε η κυβέρνηση Παπανδρέου και, εξ αιτίας των δημόσιων χειρισμών της, τη μετέτρεψε σε κρίση χρέους φέρνοντας την Ελλάδα σε κατάσταση χρεοκοπίας...

Το «πιστόλι»

Να θυμίσουμε ότι ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009 ο νυν πρωθυπουργός απειλούσε τους Ευρωπαίους πως, αν δεν «βοηθήσουν» την Ελλάδα, θα προσφύγει μονομερώς στο ΔΝΤ. Ήταν το περίφημο «πιστόλι πάνω στο τραπέζι». Βεβαίως λίγο αργότερα όλοι καταλάβαμε πού ακριβώς θα κατέληγε το πιστόλι...

Εκείνη άλλωστε την εποχή κυβερνητικά στελέχη έλεγαν σε δημοσιογράφους ακόμη και την ακριβή επιχειρηματολογία περί προσφυγής στο ΔΝΤ αν δεν «βοηθούσε» η Ε.Ε.: το ΔΝΤ θα μας δάνειζε... φθηνότερα! Τα παλληκάρια είχαν ήδη κάνει όχι μόνο την προσέγγιση, αλλά και τη συμφωνία. Έλειπε μόνο το σερβίρισμα.

Τα ερωτήματα όμως που συνεχώς επανέρχονται από ΜΜΕ και αντιπολίτευση είναι γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είπε την αλήθεια αμέσως μετά τις εκλογές και γιατί δεν έλαβε μέτρα που θα περιόριζαν το έλλειμμα για να μην αναγκαστούμε να προσφύγουμε στον περίφημο «μηχανισμό». Την απάντηση δίναμε στο ίδιο κείμενό μας τον Οκτώβριο:

● «Σύμφωνα με όσα ο ίδιος ο νυν υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου είπε στο Mega, δεν μπορούσε η κυβέρνηση να αναιρέσει όσα το ΠΑΣΟΚ έλεγε προεκλογικά: δηλαδή όλα όσα εν συνεχεία στην πράξη αναίρεσε στο φορολογικό, το ασφαλιστικό κ.λπ.».

● «Κατά έναν άλλο ισχυρισμό, το να μιλούσαν θα επιδείνωνε το διεθνές κλίμα. Αυταπόδεικτο το ψέμα, από τη στιγμή που ο ίδιος ο πρωθυπουργός γύριζε τον πλανήτη φωνάζοντας ότι η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη και βαθύτατα διεφθαρμένη χώρα προκαλώντας διεθνή σάλο και θέτοντας επί της ουσίας ο ίδιος την Ελλάδα "εκτός αγορών"».

Σήμερα απλώς αποδεικνύεται, κατά τον πιο επίσημο τρόπο, το γιατί έγινε εκείνη η απίστευτη εκστρατεία δυσφήμησης της χώρας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της.

Πολλαπλό αδιέξοδο

Αν όμως μένει κάτι από την κατραπακιά που ρίχνει ο Στρος - Καν στον Παπανδρέου, δεν είναι τα παραπάνω ερωτήματα, που κατά κόρον έχουν ήδη τεθεί, αλλά το γιατί το ΔΝΤ επιλέγει να εκθέτει συνεχώς την κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες. Ας μην ξεχνάμε ότι, λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα, ο αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΔΝΤ David Hawley δήλωνε πως το σχέδιο του πλήρους ξεπουλήματος της ελληνικής περιουσίας μέχρι τα 50 δισ. ευρώ δεν ήταν σχέδιο του Ταμείου, αλλά της κυβέρνησης.

Παράλληλα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε αυτό που κατ’ επανάληψη έχουν καταγράψει τα ρεπορτάζ του «Π»: τη δυσαρέσκεια των Ευρωπαίων για τους συνεχείς εκβιασμούς της κυβέρνησης και την προσκόλλησή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Αυτό που αρχίζει να φαίνεται λοιπόν είναι ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε πολλαπλό αδιέξοδο. Καθώς οι ανισορροπίες μεταξύ ΔΝΤ και ισχυρών Ευρωπαίων δείχνουν να εξομαλύνονται με την υιοθέτηση του μόνιμου μηχανισμού επιτήρησης, εσαεί λιτότητας και ελεγχόμενων πτωχεύσεων, ο οποίος αποτελεί την επιθυμητή από τις «αγορές» «ενιαία απάντηση» στην κρίση της Ευρωζώνης, η Ελλάδα καλείται να «ξεμπερδεύει». Αφού ο λογαριασμός έτσι κι αλλιώς δεν βγαίνει και η αναπόφευκτη κατάληξη είναι η ελεγχόμενη πτώχευση, καλείται να ξεφορτωθεί με το ζόρι και σε ελάχιστο χρόνο την περιουσία της.

Ο χρόνος που έχει στη διάθεσή της η κυβέρνηση Παπανδρέου, ώστε να υλοποιήσει όσα η ίδια έχει ήδη συμφωνήσει με τους δανειστές και επιτηρητές της χώρας, είναι ελάχιστος. Όσα ψέματα κι αν λέει περί «αξιοποίησης» της εθνικής περιουσίας ή περί νόμου που θα απαγορεύει το ξεπούλημα «ελληνικής γης», Ευρωπαίοι και ΔΝΤ ξεκαθαρίζουν πανομοιότυπα ότι απαιτούν πώληση - ρευστοποίηση.

Αρχίζει ο Γολγοθάς

Η αδυναμία της κυβέρνησης όμως σήμερα να διαχειριστεί πολιτικά στο εσωτερικό της χώρας τις συμφωνίες της είναι προφανής. Όπως άλλωστε και η προσπάθειά της να μετριάσει τις εντυπώσεις ή, έστω, να βρει το «επικοινωνιακό» μοντέλο για να περάσει τα πρωτοφανή που έχει συμφωνήσει μέσω της δανειακής σύμβασης για τα 110 δισ. ευρώ του μηχανισμού «στήριξης». Κανείς ωστόσο δεν δείχνει διατεθειμένος να την περιμένει:

● Η ελληνική κοινωνία, σοκαρισμένη και έκπληκτη από το μέγεθος της επίθεσης που εξαπολύθηκε εναντίον της, δείχνει ότι πλησιάζει στο όριο αντοχής της.

● Οι διεθνείς νταβατζήδες απαιτούν «εδώ και τώρα» τη ρευστοποίηση κάθε σημαντικού περιουσιακού στοιχείου και την εκχώρηση – με απειλή κατάσχεσης – όσων είναι αδύνατο ή ασύμφορο να ρευστοποιηθούν.

Εύκολη πολιτική διαχείριση δεν υπάρχει πια. Η κυβέρνηση Παπανδρέου θα πρέπει να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος και μάλιστα μόνη ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τη μορφή μιας «ψευδο-οικουμενικής» με τσόντες από «μνημονιακά» κόμματα και κομματίδια – για όσο υπάρχουν ακόμη, καθώς ύστερα από εκλογές δεν είναι βέβαιο τι θα επιβιώσει κοινοβουλευτικά.

Όσο η κοινωνική κρίση θα οξύνεται τόσο περισσότερο κάθε ράπισμα στην κουρελιασμένη «αξιοπιστία» του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του θα γίνεται επικίνδυνο ακόμη και για την επιβίωσή της. Όσο οι – εγχώριοι και διεθνείς – νταβατζήδες θα πιέζουν για την επίσπευση των υπεσχημένων και των υπογεγραμμένων τόσο η κυβέρνηση θα διακινδυνεύει να βρεθεί προ της πλήρους απαξίωσης.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω χρήζει πολλών αναγνώσεων το κύριο άρθρο της χθεσινής Καθημερινής, το οποίο καταλήγει ως εξής:

«Ο κ. Παπανδρέου έδωσε το σύνθημα, με τον χειρισμό στην υπόθεση της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, στο βαθύ ΠΑΣΟΚ και τις συντεχνίες να σηκώσουν παντιέρα και να καταστήσουν αδύνατη την υλοποίηση του Μνημονίου.

Αυτός ο ίδιος προκαλεί την τύχη του με τις αποφάσεις του και το στυλ διακυβέρνησης. Και συνεπώς ο ίδιος θα φέρει την ευθύνη – και όχι το βαθύ ΠΑΣΟΚ ή οι συντεχνίες – όταν οι δανειστές μας αρνηθούν να πληρώσουν μια δόση του δανείου οδηγώντας τη χώρα σε μια άνευ προηγουμένου δοκιμασία. Αν ο κ. Παπανδρέου το καταλάβει αυτό σήμερα, όχι αύριο, και δράσει αναλόγως, έχει ακόμη λίγες ελπίδες να είναι ο πολιτικός που θα μας βγάλει από την κρίση. Αν όχι...».

Αν όχι... έχει κι αλλού πορτοκαλιές. Το κρίσιμο καταληκτικό ερώτημα όμως είναι αν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, που μόνο με ψέματα κινήθηκαν ήδη πριν κατακρεουργήσουν εκλογικά τον Καραμανλή, έχουν τη δύναμη να ανέβουν τον Γολγοθά που μας περιμένει όλους – ο οποίος μόλις τώρα αρχίζει. Εγκαταλελειμμένοι μάλιστα από τους κηδεμόνες και συνεργούς τους (Τρόικα), οι οποίοι πλέον συμπεριφέρονται ανοιχτά ως κοινοί εκβιαστές.

Το ζήτημα πάντως δεν είναι αν η συγκεκριμένη κυβέρνηση θα δεχτεί αυτόν τον ανοιχτό εκβιασμό, αλλά αν ο ελληνικός λαός θα θελήσει να παραμείνει απαθής θεατής σε μια τραγωδία της οποίας ο κεντρικός ήρωας είναι και θα παραμείνει ο ίδιος...