Οι λυκάνθρωποι του καπιταλισμού

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΤου ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr

Ενα μεθοδολογικό τέχνασμα που χρησιμοποίησαν κατά το παρελθόν πολλοί πολιτικοί φιλόσοφοι για να δικαιολογήσουν ή να απορρίψουν την κρατούσα τάξη πραγμάτων, ήταν η σύγκρισή της με μια φυσική κατάσταση, την οποία κατασκεύαζαν είτε κατ' εικόνα και σε αρμονία με την υπάρχουσα κατάσταση όταν ήθελαν να ταχθούν υπέρ της τελευταίας, είτε σε αναντιστοιχία μαζί της όταν επεδίωκαν να την απορρίψουν.

Ετσι, για παράδειγμα, ο Πλάτωνας για να τεκμηριώσει την κριτική του στάση απέναντι στα υπάρχοντα κατά την εποχή του πολιτεύματα και την αναγκαιότητα της προτεινόμενης από αυτόν Πολιτείας, τα θεωρούσε ως αποτέλεσμα μιας πορείας κατάπτωσης από μια ειδυλλιακή από άποψη κοινωνικής συμβίωσης πρώτη πολιτεία, η οποία δεν διακατεχόταν από το «αμάρτημα» της πλεονεξίας.

Σε αντίθετη κατεύθυνση, ο Χομπς για να τεκμηριώσει τον πρωτοεμφανιζόμενο στην εποχή του καπιταλισμό της Αγγλίας είχε διαμορφώσει μια φυσική κατάσταση κατ' εικόνα και ομοίωσή του, κατά την οποία κυριαρχούσαν ο ανταγωνισμός και η αρχή «ο άνθρωπος λύκος για τον άνθρωπο».

H Επανάσταση του Γιώργου και τα 100 πρώτα δύσκολα χρόνια…

Πηγή: Ακτιβιστής

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε επαναστάτης «εξ απαλών ονύχων»! Αυτό διδάσκει ο μύθος που καλλιεργεί το καθεστώς  γι’ αυτόν. Ανήκει στις καταπιεσμένες υπάρξεις προνομιούχων οικογενειών που ονειρεύτηκαν ότι επαναστατούν εναντίον του συστήματός τους, εναντίον του μπαμπά τους, εναντίον του κόμματός τους, εναντίον των συντρόφων τους, εναντίον της χώρας τους και εναντίον του κακού εαυτού του Έλληνα, αλλά ποτέ εναντίον του εαυτού τους. Κακομαθημένα παιδιά. Ζημιάρικα πλάσματα, που δεν τα σταματά τίποτε μπροστά στην επιθυμία να καταστρέψουν.

Εκκινώντας από την ιδέα  περί δημιουργικής καταστροφής, «the process of creative destruction», του Joseph Schumpeter, χρησιμοποιούν μάλλον την δημιουργία ως πρόσχημα για την καταστροφή και τίποτε άλλο. Είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν τελικά καταστροφή και μόνον καταστροφή, επιχειρώντας να την νομιμοποιήσουν ως δημιουργική καταστροφή, για να δικαιολογήσουν το δημιούργημά τους. Τα παιδιά αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει κάθε επιτήδειος ....

για να τα μετατρέψει σε καταστροφείς κάθε είδους. Τέτοιους χρησιμοποιούν σήμερα εξτρεμιστές φονταμενταλιστές και εξτρεμιστές των αγορών, για να κάνουν την δουλειά τους, επιβάλλοντας ολοκληρωτικές δομές εξουσίας και αυταρχικά καθεστώτα διακυβέρνησης.

Το Μνημόνιο, η χύτρα και το «σημείο βρασμού»

Πηγή: Καθημερινή

Tου Σταυρου Λυγερου

Με κηδεμόνα την τρόικα και με όπλο το εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή πτώχευση», η κυβέρνηση Παπανδρέου λειτουργεί σαν οδοστρωτήρας. Και μάλιστα μέχρι στιγμής με μεγάλη επιτυχία. Η διάλυση της απεργίας των φορτηγατζήδων είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, που ενίσχυσε την εντύπωση ότι η αντίσταση στην κυβερνητική επιλογή είναι ατελέσφορη και ως εκ τούτου μάταιη. Κυριαρχεί η πεποίθηση πως λόγω των ειδικών συνθηκών η κυβέρνηση δεν έχει περιθώριο υποχώρησης.

Επιπροσθέτως, λόγω και της προπαγάνδας των ΜΜΕ, η οποιαδήποτε απεργία αντιμετωπίζεται από την κοινή γνώμη εχθρικά, με αποτέλεσμα να ασκείται στους απεργούς όχι μόνο η ασφυκτική πίεση της κυβέρνησης, αλλά και μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, η απεργία έχει ηθικοπολιτικά κηρυχθεί αντικοινωνική ενέργεια, με πρακτικό αποτέλεσμα οι επαγγελματικές ομάδες να μην διαθέτουν πια καμία δυνατότητα άμυνας έναντι της κυβερνητικής πολιτικής.

Σχέδιο ΕΕ – ΔΝΤ για την προστασία τραπεζών & δανειστών με θύμα την Ελλάδα

Πηγή: Sofokleous10

του Π. Παναγιώτου

Σε πρόσφατο άρθρο μου με τίτλο ‘ποιος ακριβώς σώζεται από το πακέτο στήριξης;’ υποσχέθηκα να παρουσιάσω  αναλυτικά τα συμπεράσματα έρευνας για το ελληνικό πακέτο στήριξης, του Κέντρου Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών της Ουάσιγκτον (CERP-cerp.net) που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2010. Στην συμβουλευτική ομάδα του CERP συμπεριλαμβάνονται οι βραβευμένοι με Νόμπελ οικονομολόγοι Robert Solow και Joseph Stiglitz και άλλοι εξέχοντες οικονομολόγοι. 

Οτιδήποτε διαβάσετε στη συνέχεια αποτελεί μετάφραση τμημάτων της έρευνας. Οι δικές μου παρεμβάσεις είναι από ανεπαίσθητες ως ανύπαρκτες και όπου γίνονται είναι για να συνδέσουν τμήματα της έκθεσης η οποία είναι δεκασέλιδη και έτσι υπερβολικά μεγάλη για ένα συμπεριληφθεί ολόκληρη σε ένα άρθρο. Χωρίς αμφιβολία, το πιο συγκλονιστικό κομμάτι είναι τα συμπεράσματα της έκθεσης.

Εξετάζοντας το οικονομικό υπόβαθρο που οδήγησε στην κρίση, η έρευνα εκτιμά ότι η Ελλάδα:  ‘υπέπεσε σε μερικά σοβαρά οικονομικά λάθη στα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης. Η δημοσιονομική πολιτική ακολουθούσε τους γενικούς κύκλους της οικονομίας (αντί να ακολουθεί πολιτικές που θα εκμεταλλεύονταν τις καλές περιόδους και θα προστάτευαν την οικονομία από τις περιόδους υφέσεων). Τα κρατικά έσοδα μειώθηκαν ουσιαστικά από το 2000 μέχρι το 2004 παρά την ανάπτυξη του ΑΕΠ με μέσους ετήσιους ρυθμούς της τάξης του 4,5% σε αυτά τα χρόνια. (Τα έσοδα αντιστοιχούσαν στο 43% του ΑΕΠ το 2000 για να μειωθούν στο 38% του ΑΕΠ μέχρι το 2004 καταγράφοντας πτώση κατά 11,6%, ενώ οι πρωτογενείς δαπάνες αυξήθηκαν στο ίδιο διάστημα από το 39% του ΑΕΠ στο 41%). Οι φόροι, ήδη κάτω από το μέσο όρο της Ευρώπης (περίπου στο 44% του ΑΕΠ), συντρίφθηκαν. Από το 2007 και μετά και κυρίως ως αντίδραση στη διεθνή οικονομική ύφεση, οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν ταχύτατα. Επιπλέον, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αποτύπωναν πλήρως  τις παραπάνω τάσεις στα επίσημα στατιστικά τους στοιχεία

Nobody has to be vile: who are these Liberal Communists?

Πηγή: London Review of Books

by Slavoj Žižek
6/4/2006

Since 2001, Davos and Porto Alegre have been the twin cities of globalisation: Davos, the exclusive Swiss resort where the global elite of managers, statesmen and media personalities meets for the World Economic Forum under heavy police protection, trying to convince us (and themselves) that globalisation is its own best remedy; Porto Alegre, the subtropical Brazilian city where the counter-elite of the anti-globalisation movement meets, trying to convince us (and themselves) that capitalist globalisation is not our inevitable fate – that, as the official slogan puts it, ‘another world is possible.’ It seems, however, that the Porto Alegre reunions have somehow lost their impetus – we have heard less and less about them over the past couple of years. Where did the bright stars of Porto Alegre go?

Some of them, at least, moved to Davos. The tone of the Davos meetings is now predominantly set by the group of entrepreneurs who ironically refer to themselves as ‘liberal communists’ and who no longer accept the opposition between Davos and Porto Alegre: their claim is that we can have the global capitalist cake (thrive as entrepreneurs) and eat it (endorse the anti-capitalist causes of social responsibility, ecological concern etc). There is no need for Porto Alegre: instead, Davos can become Porto Davos.