Οικονομική Κρίση: η έντονη οικονομική δυσπραγία που βιώνει μια χώρα ως συνέπεια τόσο των διεθνών χρηματαγορών όσο και των εθνικών διαχειριστικών σχεδίων και η οποία αναμένεται να περάσει, αφού είναι «κρίση», αν και είναι άγνωστο το πότε.
Θα γίνω αιρετική πάλι: αν έτσι είναι τα πράγματα, οικονομική κρίση δεν υπάρχει. Αφενός, μια κρίση χαρακτηρίζεται από έκτακτα οικονομικά φαινόμενα, και όχι από τις συνήθεις οικονομικές δυσπραγίες που βαραίνουν τους αδύναμους. Αφετέρου, αν μια κρίση απαιτεί έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπισή της, γιατί τα μέτρα που προτείνονται για την Ελλάδα είναι τα ίδια που προσπαθεί να περάσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα από το 1990/6 και μετά [παλαιότερο σχόλιό μου εδώ];
Σε αυτό το τελευταίο πρέπει να σταθούμε. Τα μέτρα που προτείνονται σε μια κρίση πρέπει να είναι αυτά που θα την οδηγήσουν στην έξοδο από αυτήν, σωστά; Ναι, αλλά… Τα μέτρα που παίρνει η σημερινή κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν έχουν κανέναν σκοπό να μας οδηγήσουν έξω από τη φερόμενη ως κρίση. Ας δούμε τρεις σχετικούς άξονες.
Πρώτον: δανεισμός. Όλη η «κρίσιμη προσπάθεια» της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ εστιάζει στον δανεισμό της χώρας, και στο πώς αυτός θα γίνει με ελάχιστα μικρότερο επιτόκιο για να θριαμβολογήσει την επιτυχία της. Αλήθεια, σε ένα υπερχρεωμένο νοικοκυριό, από πότε ο διαχειριστής που θα κάνει τον δανεισμό εθνική σημαία παίρνει τα εύσημα;
Δεύτερον: οι μεγάλες «τρύπες» [βλέπε: μισθοί συμβούλων, υπαλλήλων ΕΡΤ, Μεσογειακοί Αγώνες, Eurovision, χαριστικές χρεών σε ημετέρους κλπ] του ελληνικού νοικοκυριού παραμένουν ορθάνοιχτες, εξασφαλίζοντας ότι και τα δάνεια που θα πάρουμε θα καταναλωθούν στο να καλύψουν υποχρεώσεις, μισθούς και τοκοχρεολύσια, χωρίς να μπορεί να δημιουργηθεί καμία υποδομή στη χώρα – απ’ αυτές που θα εξασφάλιζαν κάποτε την επιβίωσή της χωρίς δάνεια.
