Οικονομική Κρίση: η έντονη οικονομική δυσπραγία που βιώνει μια χώρα ως συνέπεια τόσο των διεθνών χρηματαγορών όσο και των εθνικών διαχειριστικών σχεδίων και η οποία αναμένεται να περάσει, αφού είναι «κρίση», αν και είναι άγνωστο το πότε.
Θα γίνω αιρετική πάλι: αν έτσι είναι τα πράγματα, οικονομική κρίση δεν υπάρχει. Αφενός, μια κρίση χαρακτηρίζεται από έκτακτα οικονομικά φαινόμενα, και όχι από τις συνήθεις οικονομικές δυσπραγίες που βαραίνουν τους αδύναμους. Αφετέρου, αν μια κρίση απαιτεί έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπισή της, γιατί τα μέτρα που προτείνονται για την Ελλάδα είναι τα ίδια που προσπαθεί να περάσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα από το 1990/6 και μετά [παλαιότερο σχόλιό μου εδώ];
Σε αυτό το τελευταίο πρέπει να σταθούμε. Τα μέτρα που προτείνονται σε μια κρίση πρέπει να είναι αυτά που θα την οδηγήσουν στην έξοδο από αυτήν, σωστά; Ναι, αλλά… Τα μέτρα που παίρνει η σημερινή κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν έχουν κανέναν σκοπό να μας οδηγήσουν έξω από τη φερόμενη ως κρίση. Ας δούμε τρεις σχετικούς άξονες.
Πρώτον: δανεισμός. Όλη η «κρίσιμη προσπάθεια» της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ εστιάζει στον δανεισμό της χώρας, και στο πώς αυτός θα γίνει με ελάχιστα μικρότερο επιτόκιο για να θριαμβολογήσει την επιτυχία της. Αλήθεια, σε ένα υπερχρεωμένο νοικοκυριό, από πότε ο διαχειριστής που θα κάνει τον δανεισμό εθνική σημαία παίρνει τα εύσημα;
Δεύτερον: οι μεγάλες «τρύπες» [βλέπε: μισθοί συμβούλων, υπαλλήλων ΕΡΤ, Μεσογειακοί Αγώνες, Eurovision, χαριστικές χρεών σε ημετέρους κλπ] του ελληνικού νοικοκυριού παραμένουν ορθάνοιχτες, εξασφαλίζοντας ότι και τα δάνεια που θα πάρουμε θα καταναλωθούν στο να καλύψουν υποχρεώσεις, μισθούς και τοκοχρεολύσια, χωρίς να μπορεί να δημιουργηθεί καμία υποδομή στη χώρα – απ’ αυτές που θα εξασφάλιζαν κάποτε την επιβίωσή της χωρίς δάνεια.
Τρίτον: φορολογική επιδρομή, περικοπές, αύξηση του ΦΠΑ, αυξήσεις σε έμμεσους φόρους, παρακράτηση του 14ου μισθού, ολική περικοπή του δώρου των ανέργων(!), κ.ά. Αυτός είναι ο πιο κρίσιμος παράγοντας. Διότι, όταν περικόπτεις την καταναλωτική δυνατότητα των πολιτών και τους αναγκάζεις στην ανέχεια, είναι προφανές ότι αυτοί δεν θα ξοδέψουν στα εμπορικά καταστήματα τα χρήματά τους, αφού δεν θα έχουν. Τα μαγαζιά από την άλλη θα απολύσουν υπαλλήλους διότι προφανώς και αυτά δεν θα έχουν να τους πληρώσουν αφού ο «τζίρος» τους θα πέσει, είτε θα κλείσουν τα ίδια – ήδη ο αριθμός των μικρών και μικρο-μεσαίων επιχειρήσεων που κλείνει αυξάνεται δραματικά. Αυξάνοντας όμως την ανεργία θα μειωθεί ακόμη περισσότερο η ζήτηση, οπότε θα πρέπει να πέσει και η προσφορά προκειμένου να κρατηθεί το κόστος παραγωγής σε χαμηλά επίπεδα. Μεγάλες επιχειρήσεις τότε θα απολύσουν κόσμο, αλλά και θα προβούν σε εκβιαστικές περικοπές «προκειμένου να σώσουν τις θέσεις εργασίας». Όλα τα εργασιακά κεκτημένα θα αλωθούν στο όνομα της κρίσης. Η οποία όλο και θα εντείνεται. Ή μήπως απλώς θα δημιουργείται;
Στην πραγματικότητα, είναι ολοφάνερο ότι τα μέτρα αυτά θα δημιουργήσουν μια πρωτοφανή κρίση μέσα από την έλλειψη ρευστότητας και την ανεργία. Και αυτοί που την δημιούργησαν έχουν ήδη έτοιμο το άλλοθι: με τέτοια κρίση, τι να κάναμε;
Κι έτσι φτάνουμε στο προκείμενο: όταν η κρίση θα έχει πράγματι πλέον εξαπλωθεί, τι θα κάνει το υπερχρεωμένο νοικοκυριό για να σωθεί; Μα, θα πουλήσει το σπίτι του και θα μείνει στο ενοίκιο. Το έδαφος για κάτι τόσο σκληρό προετοιμάζεται ήδη από τώρα. Οι πιο επικερδείς επιχειρήσεις της χώρας έχουν ήδη ξεπουληθεί, ενώ οι επόμενες θα ακολουθήσουν. Το ξεπούλημα όμως της ίδιας της χώρας σε εύλογο χρονικό διάστημα δεν θα επιφέρει καμία αντίδραση: η προετοιμασία έχει ξεκινήσει από τώρα, με τις "εκκλήσεις" των "εταίρων μας" να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την πώληση της ακίνητης περιουσίας μας: μα τόσα νησιά έχουμε... Κι αν αυτό σήμερα ακούγεται παράλογο, όταν θα ακούγεται για αρκετούς μήνες συνεχόμενα, θα είναι πλέον αποδεκτό [σ.σ. όσο πιο σκληρά τα μέτρα, τόσο περισσότερο χρόνο πρέπει να κρατήσει η σχετική προπαγάνδα]. Πάντως, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, η μεθοδολογία είναι ίδια: shock doctrine!
Είναι σαφές ότι αυτό που μόλις περιέγραψα είναι ακριβώς ο σχεδιασμός της κυβέρνησης. Σκεφτείτε μόνο το εξής: ενώ αυτούς τους κινδύνους τους επισημαίνουν διάφοροι πολίτες, από φοιτητές μέχρι απλούς εργαζόμενους, επιστήμονες και αναλυτές μέχρι δημοσιογράφοι του εξωτερικού, είναι δυνατόν να μην έχουν περάσει ποτέ από το μυαλό τόσων έγκριτων και εξειδικευμένων οικονομολόγων όπως αυτών που διαθέτει η κυβέρνησή μας; Ας μη γελιόμαστε: αυτό που βιώνουμε είναι απλώς η φάση της υλοποίησης μιας από καιρό σχεδιασμένης σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο πολιτικής.
Ενδεικτικές στιγμές της πρόσφατης επικαιρότητας απλώς καταδεικνύουν τον σχεδιασμό:
- Η προηγούμενη κυβέρνηση που είναι –υποτίθεται- η αποκλειστική υπεύθυνη για την οικονομική μας κατάντια, παραχώρησε την εξουσία στην επόμενη. Η επόμενη χρησιμοποίησε αυτή τη διαδοχή ως άλλοθι: «εμείς, με αίσθημα ευθύνης, απλώς διαχειριζόμαστε τα μπάχαλα της Ν.Δ., δεν φταίμε…».
- Η επόμενη κυβέρνηση, επίσης, χρησιμοποίησε «μέτρα» της προηγούμενης για να φανεί η ίδια ως «καλή». Δηλαδή, οι πρώτες κινήσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν να ανακοινώσει την απόσυρση μέτρων που είχαν προκαλέσει έντονη δυσαρέσκεια κατά το προηγούμενο διάστημα: νόμος για την κουκούλα, απαγόρευση χρήσης χημικών κλπ. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτές οι εξαγγελίες ποτέ δεν υλοποιήθηκαν αλλά, αντιθέτως, και άλλα μέτρα που εξαγγέλθηκαν από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν εφαρμόστηκαν ποτέ (π.χ. ότι οι αστυνομικοί θα φέρουν διακριτικά). Διότι, μετά τη χειρότερη κυβέρνηση που είδαμε ποτέ, ακολούθησε η πιο χυδαία…
- Επειδή τα μέτρα της κυβέρνησης ήταν αναμενόμενο να ξεσηκώσουν αντιδράσεις, η «λύση» δρομολογούνταν ήδη από καιρό – από την προηγούμενη κυβέρνηση δηλαδή. Τώρα, οι προειδοποιήσεις προς τον κόσμο δόθηκαν με τις αθρόες συνταγματικές παραβιάσεις του Δεκέμβρη αλλά και τη δημόσια υπεράσπισή τους από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη (sic). Και μετά τις προειδοποιήσεις ο εκφοβισμός: σύλληψη και προφυλάκιση του εργαζόμενου γυμναστή Μάριου Ζέρβα που τραβούσε φωτογραφίες στην μεγάλη πανεργατική πορεία. Η περίπτωση του Μάριου Ζέρβα είναι εμφανώς και εσκεμμένως δείγμα κρατικής αυθαιρεσίας [κρατικής, όχι αστυνομικής] και αποσκοπεί στο να μεταδώσει δύο σημαντικά μηνύματα: πρώτον, μην κατεβαίνετε στους δρόμους, μην βγαίνετε απ' το σπίτι, μην απομακρύνεστε από τις τηλεοράσεις: είτε κάνετε κάτι ποινικά κολάσιμο είτε όχι, μπορεί να συλληφθείτε. Δεύτερον, όποιος βγαίνει απ' το μαντρί τον τρώει ο λύκος: τουτέστιν αν δεν ανήκεις σε κανένα "χώρο", σε κανένα θεσμοθετημένο "μαντρί" που θα εγγυηθεί την ασφάλειά σου(;), μπορεί να βρεθείς στη φυλακή κατηγορούμενος για κακουργηματικές πράξεις. Άλλωστε, η επιλογή της προφυλάκισης του συγκεκριμένου συλληφθέντα μόνο τυχαία δεν είναι [δείτε σχόλιο του Κούλογλου εδώ].
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η περίπτωση της Κάρμεν Μ. μια νέα περίπτωση που θυμίζει την Κούνεβα. Η Κάρμεν ξυλοκοπήθηκε έξω απ’ το σπίτι της προς εκφοβισμό, χωρίς οι δράστες να φροντίσουν να το κάνουν να φανεί ως ληστεία: ήθελαν να ξέρουμε ότι δεν ήταν ληστεία… Και γιατί όχι: μήπως κανείς αναζήτησε τους δράστες της επίθεσης στην Κούνεβα;
- Μιας και μιλάμε για θεσμοθετημένα «μαντριά», ας δούμε δύο περιπτώσεις. Η μία είναι η «επίθεση» που δέχτηκε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, κος Παναγόπουλος, μια επίθεση με μπουκάλια και νερά αλλά, κυρίως, με έντονο γιουχάισμα από τους παρευρισκόμενους, η οποία εξομοιώθηκε από τα ΜΜΕ με την επίθεση με χημικά στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου. Ο κος Παναγόπουλος, εκλεγμένος στη διοίκηση της ΓΣΕΕ από το 1998, είναι γ.γ. της ΠΑΣΚΕ από το 2006 και «μέλος του Εθνικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ κατόπιν εκλογής του στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τον Μάρτιο του 2005, θέσης την οποία εξακολουθεί να κατέχει με τη θεσμική του ιδιότητα (προβλεπόμενη εκ του καταστατικού)» [παράθεμα από το βιογραφικό του στο www.gsee.gr]. Η θέση σημαντικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ στην κεφαλή του μεγαλύτερου και θεσμοθετημένου συνδικαλιστικού οργάνου που έχει ως σκοπό την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, καθώς και οι αιτίες της επίθεσης που δέχτηκε, μπορούν ίσως να ερμηνεύσουν και να ερμηνευτούν από την εναρκτήρια ομιλία του στο συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Να σημειωθεί ότι ούτε η ΓΣΕΕ ούτε καμία άλλη ηγεσία συνδικαλιστικού κινήματος έχει τοποθετηθεί για τα συμβάντα αυτά, για την καταστολή στους εργαζόμενους στα πλαίσια των διαδηλώσεων που αυτές έχουν εξαγγείλει. Συνεχίζουν όμως να σχεδιάζουν δήθεν απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες γίνονται με τρόπο διασπαστικό και χωρίς αιτήματα, προκειμένου απλώς να δείξουν ότι «είμαστε κι εμείς εδώ» και αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα το εργατικό κίνημα – διότι οι συνεχείς δήθεν διαμαρτυρίες χωρίς αντίκρισμα κουράζουν και αποπροσανατολίζουν.
- Θεσμοθετημένα «μαντριά» η συνέχεια: ο σχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποτελεί το μοναδικό κοινοβουλευτικό σχήμα που δεν έχει εμφανώς συμμαχήσει με τις παραπάνω αναλυθείσες πολιτικές επιλογές και δυνάμεις στην Ελλάδα και, με αυτή και μόνο την έννοια, δεν ανήκει στο πολιτικό-κοινοβουλευτικό «μαντρί», δέχεται πολλαπλές επιθέσεις. Για του λόγου το αληθές, σύσσωμο το θεσμοθετημένο ελληνικό πολιτικό σύστημα (λοιπά κόμματα και ΜΜΕ) τον κατηγορούσαν για τη βία του Δεκέμβρη το 2008, ενώ ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ άφησε αιχμές εναντίον συνιστώσας του μετά την πρόσφατη «επίθεση» που δέχτηκε. Η πιο έξυπνη όμως προπαγάνδα γίνεται εκεί που δεν φαίνεται: βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. δήλωσε σε τηλεοπτική κάμερα, με αφορμή τη βόμβα που εξερράγη στα Πατήσια, ότι «πρέπει να τελειώνουμε με τις συνιστώσες της τρομοκρατίας»!
Για να συνοψίσουμε: η οικονομική κρίση, που είναι αμφίβολο αν σήμερα υπάρχει με τους όρους που μας λένε, είναι βέβαιο ότι χτίζεται σταδιακά και θα την βιώσουμε εφεξής ως κομμάτι του Πραγματικού. Με αυτή την έννοια, πρόκειται για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Οι στόχοι του εν λόγω σχεδιασμού είναι καθαρά συστημικοί και εντοπίζονται στην επιβολή των σκληρότερων μορφών που μπορεί να πάρει ο ακραίος καπιταλισμός με την πιο καθαρή μεταβολή του συστήματος της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» σε αυταρχικό κράτος.
Η «κρίση» που εντοπίζεται σήμερα δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η ίδια η δομική διάρθρωση ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που έχει ως στόχο την εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης από ένα κλειστό κύκλο ανθρώπων προς ίδιο όφελος. Είναι η φυσική κατάληξη ενός καπιταλισμού που έχει αυτονομηθεί και δεν χαλιναγωγείται πλέον ούτε από τα ιδεολογικά του χαρακώματα. Η σημερινή δόμηση αυτού του συστήματος ξεπερνά κατά πολύ τις συνήθεις δυσπραγίες και την εκμετάλλευση που συναντούσαμε παραδοσιακά στον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός, άλλωστε, στηρίζεται στην ιδιοποίηση της υπεραξίας με σκοπό, πέραν του ατομικού πλουτισμού, την επανεπένδυση του πλεονάζοντος πλούτου χάριν της διατήρησης και διαιώνισης του συστήματος. Αυτό δεν τηρείται σήμερα, και γι’ αυτό, για παράδειγμα, παρατηρούμε ότι ο πλούτος συσσωρεύεται ολοένα και σε λιγότερους ανθρώπους/καρτέλ χωρίς να επανεπενδύεται, ενώ οι παραδοσιακοί σύμμαχοι του καπιταλισμού (π.χ. μικροαστοί) ξαφνικά βλέπουν τον εαυτό τους εκτός του πολυπόθητου πλουτισμού και συστήματος. Ταυτόχρονα, τα πολιτικά και οικονομικά καρτέλ, σε αγαστή συνεργασία, έχοντας υποπέσει στο «αμάρτημα» της αλαζονείας και της απληστίας, έχουν θεωρήσει εαυτούς αλώβητους με αποτέλεσμα να αποκόπτονται ταχύτατα από τον παραδοσιακό ιδεολογικό τους σύμμαχο, τον νέο-φιλελευθερισμό (από τον φιλελευθερισμό έχουν αποκοπεί από... πάντα). Συγκεκριμένα, προκειμένου να αποφύγουν τις συνέπειες της λαϊκής δυσαρέσκειας, εναγκαλίζονται την καταστολή και την προπαγάνδα, καθώς επίσης και τις παραδοσιακές μορφές εξουσίας και ελέγχου: την Εκκλησία και τον πατερναλισμό, τη φασίζουσα δεξιά και την συντηρητική-πατριωτική αριστερά. Ταυτόχρονα, προβάλλεται ο Τρόμος, ο οποίος είναι πάντα ο συνδετικός κρίκος των παραπάνω.
Με αυτές τις συνθήκες, και ο ίδιος ο νέο-φιλελεύθερος καπιταλισμός οδηγείται στα άκρα, οδηγώντας στην αυτοαναίρεσή του. Στη αναίρεση μάλιστα οποιουδήποτε πολιτικού και οικονομικού συστήματος.Διότι, στον Πόλεμο δεν μιλάμε για ιδεολογίες και πολιτικοοικονομικό σύστημα∙ μιλάμε για απώλειες των πιο στοιχειωδών…
Αυτό το σκηνικό το έχουμε ξαναδεί: πρόκειται για το ίδιο σκηνικό που έδωσε τροφή στην άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη από το 1928-9 και μετά. Και η άνοδος του φασισμού, μιας παραδοσιακά αυταρχικής ιδεολογίας που εξιδανικεύει την μάχη και την πολεμική ιαχή, όλοι ξέρουμε που οδηγεί.
Μπράβο Νέλλυ,
ΑπάντησηΔιαγραφήεξαιρετική ανάρτηση