Το Μνημόνιο και τα διόδια

Πηγή: Καθημερινή Του Παντελη Μπουκαλα Πάνε αιώνες, σε πολιτικό χρόνο, αφότου πρωτοκυκλοφόρησε ένας «αστικός μύθος», από αυτούς που δεν τους έχει γραφτεί ζωή πέραν του τριμήνου. «Μόλις μπούμε στην ΕΟΚ θα καταργηθούν τα διόδια, γιατί ο Ευρωπαίοι δεν πληρώνουν, άρα κι εμείς σαν Ευρωπαίοι που θα γίνουμε δεν θα πρέπει να πληρώνουμε»... Και, φυσικά, δεν πάψαμε ποτέ να πληρώνουμε. Οπως δεν πάψαμε ποτέ να παίζουμε τη ζωή μας κορόνα-γράμματα στις εθνικές· κι όχι μονάχα επειδή είμαστε κακομαθημένοι οδηγοί, αλλά και επειδή το οδικό δίκτυο, από την κατασκευή και τις αμέτρητες ανακατασκευές του οποίου θησαύρισαν πολλοί στυλοβάτες του έθνους, παραμένει επικίνδυνο. Και βέβαια πανάκριβο. Τα διόδια όχι μόνο δεν καταργήθηκαν, αλλά και πολλαπλασιάστηκαν και η τιμή τους αυξήθηκε κατακορύφως, σε πλήρη αναντιστοιχία με ό,τι προσφέρεται στους εποχούμενους. Με τα διόδια, λοιπόν, συμβαίνει ό,τι περίπου και με το Μνημόνιο. Πρώτον, πληρώνουμε σήμερα, πληρώνουμε δηλαδή επί δεκαετίες, «για να φτιάξουν αργότερα τα πράγματα». Δεύτερον, επειδή τα πράγματα δεν φτιάχνουν (ούτε οι δρόμοι ούτε τα οικονομικά μας), διότι οι «διαχειριστές» έχουν άλλα στο μυαλό τους, καλούμαστε να ξαναπληρώσουμε και μάλιστα περισσότερα, υποχρεωτικά, δίχως δυνατότητα διαφυγής. Τρίτον, τις συχνές υποσχέσεις των αρμοδίων υπουργών ότι θα μειωθεί η τιμή των διοδίων τις ακολουθεί η αύξησή της, ακριβώς όπως τις διαβεβαιώσεις ότι δεν θα ληφθούν νέα οικονομικά μέτρα τις σφραγίζει η λήψη νέων μέτρων. Τέταρτον, η στρατηγική της χρονικής επιμήκυνσης χρησιμοποιείται και στους δύο τομείς, και με το ίδιο πρόσχημα: ότι γίνεται προς το συμφέρον μας. Για το καλό μας (για να συνεχίσουμε να πληρώνουμε και να κινδυνεύουμε) αναβάλλουν οι κοινοπραξίες την παράδοση των οδών (άλλωστε, οι συμβάσεις τους με το κράτος δεν είναι λεπτομερώς γνωστές), για το καλό μας επιμηκύνεται ο χρόνος αποπληρωμής του δανείου με τιμωρητικά αυξημένο επιτόκιο. Σαν την εθνική οδό Αθηνών - Πατρών είναι το Μνημόνιο: Πληρώνουμε όχι για ν’ αγοράσουμε μια ασφαλή πορεία αλλά για να μας δοθεί το «δικαίωμα» να μπούμε σε κίνδυνο ενόσω άλλοι θα πλουτίζουν από την αγωνία μας.