Το τέλος του κοινωνικού κράτους ΜΕΡΟΣ Β’: Η λαφυραγώγηση του λαϊκού πλούτου

Πηγή: Σχολιαστές χωρίς σύνορα

του Γαλαξιάρχη

Στο βωμό του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας έχουμε ακούσει τις χίλιες μύριες κουταμάρες από τους εκπροσώπους του παρασσιτικού κεφαλαίου, δηλαδή τραπεζίτες, πλοιοκτήτες έως και άεργους εργοστασιάρχες. Τι «Σοβιετία» έχει χαρακτηριστεί η χώρα; Τι κλάμα έχει πέσει για τον «άτυχο επιχειρηματία»; Τι πατριωτική κορώνα για τον «Καταριανό επενδυτή»; Το Μνημόνιο υπήρξε μία πρώτης τάξης ευκαιρία να επεκταθεί ο γκεμπελισμός και στους πρώην σοσιαλδημοκράτες, νυν και αεί πολιτικούς απατεώνες. Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα συγκρίνεται μόνο με λατινοαμερικάνικες μπανανίες της «χρυσής εποχής» των αμερικανοκινούμενων δικτατοριών και φεουδαρχικές αποικίες του νεοφιλελευθερισμού (πρώην Ανατολικό Μπλοκ). Το κεφάλαιο είναι ασύδοτο, κρατικοδίαιτο και… τσιφούτικο.

Το Ελληνικό αστικό κράτος έχει μακραιώνια θητεία στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Από τους «επιχειρηματίες της Αυλής» όπου χαρίζονταν ολόκληρα ασφαλιστικά ταμεία στη δεκαετία του ’50, ως τα θαλασσοδάνεια της Χούντας και από το σοσιαλιστικό Κοκκαλιστάν έως το λαϊκοδεξιό Μπομπολιστάν, το φορολογικό σύστημα και οι μηχανισμοί του κράτους υπηρέτησαν πιστά τους πιο αδίστακτους αεριτζήδες και τους πιο διαπλεκόμενους κρατικοδίαιτους μεγιστάνες του εφοπλισμού και της… τσιμεντοποίησης. Το ελληνικό κράτος ήταν, είναι και θα παραμείνει ιδιωτικό, ταξικό και πέρα για πέρα άδικο για τον εργαζόμενο, ακόμη και τον μικρό επιχειρηματία.

Το ταξικό κράτος…

• Δεν πληρώνω φόρο εισοδήματος από τα κέρδη της επιχείρησής μου, ούτε τέλη κυκλοφορίας, ούτε φόρους μεταβίβασης. Τι είμαι; Πλοιοκτήτης.
• Δε αποδίδω φόρους για τα έσοδά και την εκμίσθωση της γης και των ακινήτων που κατέχω, ούτε συμπληρώνω Ε9. Μου πληρώνουν τους μισθούς των εργαζομένων μου. Τι είμαι; Η Εκκλησία της Ελλάδας.
• Δεν αποδίδω φόρο για μελέτες και διαφημιστικές δαπάνες. Μου πληρώνουν τα μπόνους και πριμ των εργαζομένων μου, ακόμη και τα πανέρια με τις γαρδένιες στα μπουζούκια(!). Τι είμαι; Έλληνας βιομήχανος.

Τα ήδη χαμηλά -για τα ευρωπαϊκά δεδομένα- έσοδα από τη φορολογία μειώνονται συνεχώς την τελευταία δεκαετία, ενώ διατηρείται παραδοσιακά η αδικία των υπέρογκων έμμεσων φόρων.

Όλοι ασχολούνται με τις δαπάνες, λίγοι με τα έσοδα και ακόμη λιγότεροι με την πηγή των εσόδων. Αν ρίξουμε την προσοχή μας όμως στη διαμόρφωση των φορολογικών εσόδων του ελληνικού κράτους, αποκαλύπτεται μεγάλος αριθμός ταξικών αδικιών. Πρώτα από όλα η φορολόγηση του κεφαλαίου(κέρδη, μεταβιβάσεις, μετοχές, ομόλογα κ.λπ.) είναι σταθερά μειούμενη από το 2000, έχοντας φτάσει σε επίπεδα λατινοαμερικάνικων μπανανιών και τον πάτο της ΕΕ των 27 με15,8% το 2008, δίπλα στην Ιρλανδία και πάνω μόνο από Λιθουανία και Εσθονία. Αντίθετα, ο φόρος της εργασίας κινείται σταθερά πάνω από το 35%. Αξίζει μάλιστα εδώ να σημειωθεί το πόσο πριμοδοτήθηκε ο μεταπρατικός κλάδος την τελευταία δεκαπενταετία και ειδικά μεταξύ 1995 και 2005, όταν οι φόροι κατανάλωσης στην Ελλάδα σημείωσαν τη μεγαλύτερη βουτιά (περισσότερο από 5%) σε σχέση με όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά δεύτερον, η σχέση των άμεσων φόρων μεταξύ φυσικών και νομικών προσώπων στην ίδια δεκαετία, και πιο έντονα από το 2006 και μετά, γέρνει συνεχώς προς ώφελος των δεύτερων. Αυτό, σε συνάρτηση με την παραδοσιακά υψηλή (την υψηλότερη στην Ευρωζώνη) σχέση έμμεσων/άμεσων φόρων (6:4),αποκαλύπτει ένα άθλια ταξικό  και προκλητικότατα ευνοϊκό προς τα μη παραγωγικά κεφάλαια φορολογικό σύστημα. Κι αν νομίζετε ότι οι υποσχέσεις του Γιώργου Παπανδρέου περί δίκαιης ανακατανομής των φορολογικών βαρών θα είχαν μεγαλύτερη αξία από ένα χρησιμοποιημένο μυξομάντηλο πλανιέστε. Ο προϋπολογισμός του 2011 προβλέπει νέες μειώσεις φόρων στα νομικά πρόσωπα και ακόμη μεγαλύτερο φορτίο στις κοινωνικές δαπάνες για τα μισθολογικά κόστη (επιδότηση εισφορών).

15% το κεφάλαιο, 35% η εργασία. Ο ορισμός της ταξικότητας στο φορολογικό μας σύστημα και μάλιστα με αυξητικούς ρυθμούς.

Οι σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και οι ακόμη πιο προκλητικές επιχορηγήσεις και ατέλειες, έχουν ιστορία δεκαετιών στην Ελλάδα και μάλιστα κλιμακώθηκαν επί εποχής «εκσυγχρονιστκής σοσιαλδημοκρατίας». Για παράδειγμα, μόνο το 2001 το κράτος στερήθηκε 1,6 δισ. ευρώ (550 δισ. δρχ.) έσοδα από τις φοροαπαλλαγές των μεγάλων επιχειρήσεων και των εισηγμένων στο χρηματιστήριο. Στην τετραετία 2005-08 ο τραπεζικός τομέας απέδωσε 800 εκατ. ευρώ λιγότερα από όσα θεωρητικά επέβαλε ο φορολογικός συντελεστής. Είναι ενδεικτικό ότι οι απολαβές του δημοσίου από την άμεση φορολόγηση των Ελλήνων πλοιοκτητών είναι μικρότερες από τα έσοδα από τα παράβολα της κάρτας παραμονής των μεταναστών(!). Στα χρόνια που πέρασαν, ακόμη περισσότερα χαρίστηκαν σε επιχειρήσεις και ειδικά σε χρηματιστηριακές και επενδυτικές εταιρίες. Έως και οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν αφορμή για τη νομιμότατη φοροαποφυγή δεκάδων πολυεκατομμυριούχων ιδιωτών (βλ. σπόνσορες). Μία τακτική που, σε συνδυασμό με τους χαμηλούς πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές, εξυπηρετεί κατ’ εξοχήν το αεριτζίδικο κεφάλαιο που επιδιώκει το γρήγορο κέρδος.

Οριακά πάνω από το 20% του ΑΕΠ προέρχεται από φορολογικά έσοδα. Πέντε ολόκληρες μονάδες κάτω από το μ.ο. της Ευρωζώνης (χωρίς ασφαλιστικές εισφορές – στοιχεία 2008)

Τριτοκοσμική παραμένει η σχέση έμμεσων/άμεσων φόρων και συγκρίνεται μόνο με νεοεισερχόμενες στο ευρωπαϊκό κλαμπ ανατολικές χώρες, γνωστές για τον εναγκαλισμό τους με τον πιο σκληρό καπιταλισμό (στοιχεία 2008).

Πηγές: Ετήσια Έκθεση Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Taxation Trends in EU 2010), Εθνικοί Προϋπολογισμοί 2004-2011, ΙΣΤΑΜΕ

…και η ιδιωτική κλοπή

Σα  να μην έφταναν όλα αυτά. Η κυβέρνηση ομολόγησε με κυνισμό ότι αδυνατεί να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή. Ο Γιώργος της Διαφάνειας και ο (έτερος) Γιώργος της Αξιοπιστίας δε δίστασαν να αμνηστεύσουν με μία κίνηση δεκάδες χιλιάδες φοροφυγάδες και μάλιστα σε βάθος δεκαετίας. Ο κλέφτης του νεαρού δημοσίου υπαλλήλου και ο λωποδύτης του συνταξιούχου παππού αποφάσισαν ότι είναι πολλά τα 30 δισ. της φοροδιαφυγής για τα δόντια τους και, έχοντας υφαρπάξει 6 δισ. από τις τσέπες μισθωτών και συνταξιούχων, το έπαιξαν χουβαρντάδες με τα δεκάδες δισεκατομμύρια των ιδιωτών φοροκλεφτών. Ήταν δε τόσος ο ενθουσιασμός τους, ώστε έστειλαν αφειδώς χαρτιά περαίωσης σε άρτι αποφοιτήσαντες πιτσιρικάδες, υπέργηρους συνταξιούχους, ακόμη και πεθαμένους. Σημειώστε επίσης ότι μέχρι στιγμής, έχουν εισπράξει περί τα 500 εκατομμύρια, «περαιώνοντας» επί δικαίων και αδίκων. Και απατεώνες και ανίκανοι.

«Οι ζημιές (των ΔΕΚΟ) από το 2007 στο 2009 έχουν αυξηθεί κατά 31% και ανήλθαν σε 1,7 δισ. ευρώ για το 2009, δηλαδή περισσότερα από όσα εξοικονομίσαμε από την περικοπή της 13^ης και 14^ης σύνταξης»

Μνημείο γκεμπελισμού καταγεγραμμένο στην επίσημη εισήγηση του Προϋπολογισμού του 2011

Μιλώντας για «ανικανότητα». Μία πρόχειρη ματιά στην εκτέλεση των τελευταίων προϋπολογισμών δείχνει προφανή κατάρρευση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και ταυτόχρονη εκτόξευση της φοροδιαφυγής. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το 2007 έως και τη χρονιά που τρέχει, τα έσοδα από νομικά πρόσωπα (εταιρείες)μειώνονται σε απόλυτα νούμερα περίπου 400 εκατ. ευρώ το χρόνο, τη στιγμή που το χρέος αυξάνει σχεδόν κατά 20 δισ. το χρόνο. Κι όλα αυτά  με το ΑΕΠ να υποχωρεί φέτος κάτω από τα επίπεδα του 2007. Τα επικοινωνιακά κόλπα με τους «σκαφάτους γιατρούς» και τους «πισινάτους δικηγόρους» έπεσαν στο κενό, αφού η περίφημη περαίωση επιβράβευσε τους φοροκλέφτες μίας ολόκληρης δεκαετίας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι όλο αυτό τον καιρό οι μεγάλες ΠΑΕ και τα ιδιωτικά ΜΜΕ λειτούργησαν ως βιτρίνες ξεπλύμματος μαύρου χρήματος για πολύ γνωστούς επιχειρηματίες και πλοιοκτήτες, ακόμη και με σκανδαλώδεις κρατικές ρυθμίσεις. Παραδείγματα ουκ ολίγα: από το περιβόητο 2% στις δαπάνες των ΜΜΕ έως τις συνεχείς απαλλαγές χρεών των ΠΑΕ, αλλά και την καραμπινάτη περίπτωση των «μαύρων τιμολογίων» του Alter.

Οι κορώνες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου περί δίκαιου και σταθερού φορολογικού συστήματος με αφετηρία το 2010 και ορίζοντα δεκαετίας ηχούν πλέον κακόφωνα με μία δόση σαρκασμού. Το νέο φορολογικό σύστημα του 2011 (σ.σ. η μακροβιότητα του προηγούμενου μετριέται σε… μήνες) επιστρέφει στην εποχή Αλογοσκούφη, με μικρότερους φορολογικούς συντελεστές για τις επιχειρήσεις και -κατά πάσα πιθανότητα- για τα διανεμόμενα κέρδη. Ούτε ένα χρόνο δεν άντεξε η αναδιανομή. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, πάμε για αναδιανομή από την… ανάποδη, καθώς μόνο με τις αυξήσεις και τη διεύρυνση του ΦΠΑ μαζί με την εξίσωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα (μέτρα που πλήτουν κατεξοχήν τα χαμηλομεσαία εισοδήματα) οι φορολογούμενοι θα επιβαρυνθούν με 1 δισ. ευρώ επιπλέον. Παράλληλα οι επιχειρήσεις θα ελαφρυνθούν κατά 320 εκατ. ευρώ. Φραγκοδίφραγκα θα μου πείτε δίπλα στο όργιο φοροκλοπής που ξεπλύθηκε με την περαίωση.

Φορολογικοί συντελεστές που θυμίζουν Μπανανία. Στα ύψη οι εργαζόμενοι, ψίχουλα οι εργοδότες. Μόνο το τρίο Λετονία-Εσθονία-Λιθουανία “χαρίζεται” περισσότερο από την Ελλάδα στο κεφάλαιο (στοιχεία 2008).

Το κράτος (ιδιωτικό) λάφυρο

Ας αφήσουμε όμως λίγο στην άκρη την φοροδιαφυγή η οποία -με βάση τις συνθήκες του αστικού μας κράτους- και πλασματική σε μεγάλο βαθμό είναι και δεν αποτελούσε καν το ζητούμενο, καθώς ακόμη και η περαίωση έγινε για μπαλωματικούς λόγους (σ.σ. για να προλάβουν τα χειρότερα με την αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009). Ούτως ή άλλως το σύστημα που δημιουργεί πλασματική υπεραξία για να διογκώσει τα κέρδη του ενός, μοιράζοντας μόνο ένα κλάσμα στον εργαζόμενο, δε με αφορά καν. Η εγγενής αδικία δε διορθώνεται με φορολογικούς νόμους, ούτε η αυθαίρετη συσσώρευση με εφοριακούς μπάτσους.

Στο -πανευρωπαϊκής πρωτοπορίας- κόλπο της ενσωμάτωσης των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ σε αυτό της Κεντρικής Κυβέρνησης, αναφέρθηκα στο πρώτο μέρος. Στο επόμενο θα σταθώ στη λεγόμενη «εξυγίανση» των Δημοσίων Εταιρειών και Οργανισμών, η οποία γίνεται με φωτογραφικούς όρους μεταβίβασής τους (για πενταροδεκάρες) σε ιδιώτες. Πρόκειται για τους ίδιους ιδιώτες που είναι ανίκανοι να παράγουν ούτε πινέζες χωρίς κρατική επιχορήγηση. Πρόκειται για επιχειρηματίες που δε φαίνεται να πιστεύουν και τόσο πολύ στο σύστημα που πρεσβεύουν, καθώς αρνούνται να πάρουν τα ρίσκα που απαιτεί ο απάνθρωπος ανταγωνισμός του καπιταλισμού και κυνηγούν τα έτοιμα και τα σίγουρα. Όπως, για παράδειγμα τα περιβόητα ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα), τα οποία διαφημίζουν ως πρωτοπορία ακόμη και οι «σοσιαλδημοκράτες» κομπάρσοι του πασοκικού θιάσου. Έργα υποδομών συνχρηματοδοτούμενα από το κράτος (και την ΕΕ), που όμως εξασφαλίζουν μέσω λεόντιων συμβάσεων σίγουρο κέρδος στον ιδιώτη πριν καν ξεκινήσουν. Κέρδος, το οποίο μεταφράζεται σε αυξημένο κόστος υπηρεσιών για τους πολίτες και ταυτόχρονα επιβάρυνση των κρατικών εσόδων (που ήδη είδαμε ποιο ταξικό χαρακτήρα έχουν) σε περίπτωση που το κέρδος αυτό δεν εξασφαλίζεται από τη χρέωση των «καταναλωτών». Περίφημο παράδειγμα οι Εθνικές Οδοί, με τα υπερδιπλάσια -μέσα σε δύο χρόνια- κόστη χρήσης, χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί ή έστω συντηρηθεί επαρκώς.

Κι επειδή είμαι σίγουρος ότι κάποιοι κατά φαντασίαν «σοσιαλδημοκράτες», τρόφιμοι του κυβερνητικού φρενοκομείου, θα καγχάσουν επικαλούμενοι (εκτός της Β. Κορέας και της Κούβας ως συνήθως) την ανάγκη του λεγόμενου «επενδυτικού κεφαλαίου» για την ανόρθωση της χώρας και την αντιμετώπιση της παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας, προκειμένου να αμφισβητήσουν τη μία και μόνη πραγματικότητα που θέλει τους (μεγάλους) επιχειρηματίες στην Ελλάδα να απολαμβάνουν μίας προκλητικότατης, επιπέδου πινοτσετικής Χιλής, κρατικής εύνοιας, ας με ενημερώσουν πρώτα για τα παρακάτω:

Πληροφορήστε με παρακαλώ για τα πλάνα όλων αυτών των πατριωτών ιδιωτών (αυτών που με το πρώτο ψιλόβροχο έσπρωξαν 30+ δισ. σε τράπεζες του εξωτερικού), σχετικά με νέες επενδύσεις που δεν έχουν να κάνουν με την εκποίηση δημόσιας περιουσίας και εργολαβίες του δημοσίου. Ενημερώστε με ποια και πόσα εργοστάσια ετοιμάζονται να κατασκευάσουν. Πληροφορήστε με αν έχει εκδηλωθεί καν από το εξωτερικό (εκεί που οι επενδυτές είναι «σοβαροί») κάποιο ενδιαφέρον για κατασκευή νέων παραγωγικών μονάδων στην Ελλάδα και όχι μόνο «σφάξιμο» π.χ. για  το ποιος θα πρωτοβάλει χέρι στα κοιτάσματα λιγνίτη και μάλιστα χωρίς να ρίξει μία φτυαριά, αλλά να τα πάρει έτοιμα από τη ΔΕΗ. Ενημερώστε με σχετικά με το στρατηγικό πλάνο του «σοσιαλδημοκρατικού» ΠΑΣΟΚ με στόχο την «υγιή επιχειρηματικότητα» μακριά από τα μπακίρια της περιουσίας του λαού αυτής της χώρας (γιατί τα ασημικά τα ξεφορτώθηκε ήδη ο Καραμανλής, μετά το ξεπούλημα των χρυσαφικών του «εκσυγχρονισμού»).

Zaphod

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Αχ θάλασσά μου σκοτεινή, «Ιός»

Το ελληνικό παράδοξο: φόρος εργαζόμενων 35%, αφεντικών 15%, Ελευθεροτυπία

“Μαζί τα φάγαμε”, Ριζοσπάστης

Εκκλησιαστικές απαλλαγές, Καθημερινή

Πραγματικοί φορολογικοί συντελεστές τραπεζών, Ελευθεροτυπία

Φορολογικές τάσεις στην ΕΕ – 2010, Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Συγκρίνοντας ευρωπαϊκά Φορολογικά Συστήματα, ΙΣΤΑΜΕ)

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

ΜΕΡΟΣ Α’: Οι τέσσερις μύθοι του “κακού δημοσίου”

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

ΜΕΡΟΣ Γ’: Ειδικότητα Δημόσιος Υπάλληλος. Ο μύθος της «αναδιάρθρωσης» του Δημοσίου Τομέα και η μεγάλη «βούτα» των ιδιωτών στις δημόσιες υποδομές και στο φθηνό καταρτισμένο προσωπικό.