Πηγή: Βαθύ Κόκκινο
του ciaoant1
Σε παλιότερο άρθρο μας, με τίτλο "Εδώ η ανάπτυξη, εκεί η ανάπτυξη, που είναι η ανάπτυξη;", σχολιάζαμε μια έκθεση του ΔΝΤ στην οποία παραδεχόταν μόνο του ότι "Οι κάθετες περικοπές των κρατικών δαπανών για να μειωθούν τα χρέη θα έχουν ασυνήθιστα καταστροφικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη...Ας μη γελιόμαστε. Βραχυπρόθεσμα, οι αυξήσεις των φόρων και οι περικοπές των δαπανών θα μειώσουν την ανάπτυξη και θα αυξήσουν τα ποσοστά των ανέργων".
Όπως λοιπόν σχολιάζαμε τότε:
Αν λοιπόν ακόμα και το ΔΝΤ, "ναυαρχίδα" ίσως της προάσπισης των δυτικών καπιταλιστών αμφισβητεί τη "λιτότητα", τότε...γιατί την εφαρμόζουν;
Η απάντηση είναι πως ναι μεν η άρχουσα τάξη γνωρίζει ότι με τα μέτρα αυτά θα χειροτερέψει τα πράγματα τώρα, όμως, αν τα μέτρα περάσουν χωρίς οι εργαζόμενοι να απαντήσουν, τότε στο μέλλον οι εργαζόμενοι θα έχουν κινεζοποιηθεί, και άρα η άρχουσα τάξη, έστω και με απώλειες, θα μπορεί να τους εκμεταλλεύεται πολύ περισσότερο, αυξάνοντας έτσι τα [μελλοντικά] κέρδη της.
Όσο για τις αμφιβολίες που ακόμα και το ΔΝΤ διατυπώνει, αυτές οφείλονται στο ότι άρχουσα τάξη δεν είναι σίγουρη για το πως θα απαντήσουν οι εργάτες. Είναι άλλωστε ιστορικά αποδεδειγμένο πως δε μπορούν να μείνουν "με σταυρωμένα τα χέρια" απέναντι σε μια τέτοια επίθεση που δέχονται, και θα δέχονται για πολύ ακόμα.
Κάποιοι λοιπόν στην άρχουσα τάξη κάνουν την εκτίμηση ότι οι λαοί θα μπορούσαν να τους απειλήσουν στο μέλλον, αν όχι άμεσα, και προτείνουν "αυτοσυγκράτηση".
Οι περισσότεροι όμως, όπως φαίνεται από τις πράξεις τους, θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο να επιτεθούν μέχρι τέλους, βλέποντας και τη σημερινή διαλυμένη κατάσταση του εργατικού κινήματος. Με απλά λόγια, δε μας θεωρούν και σημαντική απειλή, και άρα επιτίθενται, διότι θεωρούν ότι οι κινητοποιήσεις των λαών δε θα μπορέσουν να τους νικήσουν.
Στο πρόσφατο λοιπόν συνέδριο του Economist, ο Τόμσεν, εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Τρόικα, δήλωσε κάτι αντίστοιχο - ιδού ένα σχετικό άρθρο:
Δεν μπορεί να συνεχιστεί η μείωση των μισθών και συντάξεων για να μειωθεί περαιτέρω το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας, δήλωσε ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Τρόικα κ. Πόουλ Τόμσεν, μιλώντας σε συνέδριο του Economist με τίτλο : «Κρατώντας το ευρώ ζωντανό και η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας» . «Είχε μεγάλο θάρρος η Κυβέρνηση και περιόρισε πολύ το μισθολογικό κόστος. Δεν μπορούμε, όμως, να συνεχίσουμε επ' αόριστον να μειώνουμε μισθούς και συντάξεις»...Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ συνέχισε, λέγοντας ότι το πρόβλημα της μείωσης του ελλείμματος δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά και πολιτικό. «Πρέπει να υπάρχει μια ευρύτερη πολιτική συναίνεση για την προώθηση του προγράμματος και να εξακολουθήσει να είναι αυτό κοινωνικά αποδεκτό»
Εδώ λοιπόν βρίσκεται η ουσία: Ο Τόμσεν και και κάθε Τόμσεν γραμμένους μας έχει, αν είναι να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη της άρχουσας τάξης, σαν την Κίνα και χειρότερα θα μας έκανε. Ο καλός στρατηγός όμως γνωρίζει τα όρια του, και δεν το "παρακάνει" στο πεδίο της μάχης, διότι "όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα". Υπάρχει λοιπόν ρήγμα μέσα στους κόλπους της άρχουσας τάξης, για το πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η επίθεση εναντίον των εργατών, καθώς όσο περισσότερο αυτοί δείχνουν αξιόμαχοι, τόσο περισσότερες αμφιβολίες θα γεννιούνται στο μυαλό τους για το πόσο μακρυά μπορούν να πάνε...
Ενδιαφέρον έχει επίσης και μια φαινομενικά "άσχετη" είδηση, με μερικούς δισεκατομμυριούχους στις ΗΠΑ να δωρίζουν μεγάλο μέρος της περιουσίας τους σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Πρόσφατα επίσης ο Γ. Μπάφετ, από τους πιο επιτυχημένους σπεκουλαδόρους όλων των εποχών, δήλωσε ότι είναι αντίθετος με τις φοροαπαλλαγές που είχε δώσει στους πλούσιους ο Μπους και επέκτεινε ο Ομπάμα.
Τι τους έπιασε άραγε όλους αυτούς; Ξαφνικά τους "φώτισε ο Θεός" όλους αυτούς ταυτόχρονα να νοιαστούν "για το συνάνθρωπο";
Μάλλον όχι. Αντίθετα, σκέφτονται μακροπρόθεσμα: Ο κόσμος είναι εξοργισμένος, τον φοβούνται. Προκειμένου λοιπόν να αποφύγουν τα χειρότερα γι' αυτούς (δηλαδή οργανωμένες κινητοποιήσεις), ή να τα μετριάσουν όσο μπορούν, κάνουν ορισμένες μικρές ή μεγάλες παραχωρήσεις (ανάλογα με το πόσο λίγο ή πολύ μας υπολογίζουν ως αντίπαλο) ώστε να "εξευμενίσουν τα πλήθη". Πρόκειται δηλαδή για μία "τακτική αναδίπλωση/υποχώρηση", και είναι θετική για εμάς, στο βαθμό που δείχνει ότι τελικά έχουν κάτι να φοβούνται από τους λαούς, δεν είμαστε και τόσο αδύναμοι όσο ίσως θα ήθελαν.
Αν όμως η επίθεση διαρκείας που έχουν εξαπολύσει εναντίον μας στεφθεί με επιτυχία τα επόμενα χρόνια, τότε τα μακροπρόθεσμα κέρδη θα είναι για αυτούς πολύ μεγαλύτερα: Ακόμα και να χάσουν τώρα ένα μέρος από την περιουσία τους, μετά θα έχουν πολύ μικρότερο "εργατικό κόστος", και άρα θα μπορούν να επενδύουν με τεράστιο ποσοστό κέρδους. Έτσι, μακροπρόθεσμα όχι απλά θα "ρεφάρουν" για τα λεφτά που τώρα δίνουν σε φιλανθρωπίες, κτλ, αλλά θα βγουν και κερδισμένοι...
το ιδιο νοημα με ορους απο την βιολογια:
ΑπάντησηΔιαγραφή"το επιτυχημενο παρασιτο δεν σκοτωνει τον ξενιστη του!"
Σωστά. Το ΔΝΤ ξέρει πόσο καταστροφικά είναι τα μέτρα του, όσο ξέρει οτι ΑΝ περάσουν τότε η εργατική τάξη θα έχει κατρακυλήσει ιστορικά και μετά την παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ θα έχει υποστεί τη τρίτη μεγάλη ιστορική της ήττα (η δεύτερη ήταν όταν με τη λήξη του Β' Πολέμου η ευρωπαϊκή εργατική τάξη δεν βγήκε στο ιστορικό προσκήνιο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι σημαίνει "ΑΝ περάσουν" τα μέτρα; Πολύ απλά πως υπολογίζει πάρα πολύ στα ρεφορμιστικά κόμματα. Χωρίς τις πολύτιμες υπηρεσίες τους, τα μέτρα δεν θα μπορούσαν να περάσουν σε καμιά χώρα του κόσμου (Αργεντική, Γουατεμάλα, Ιρλανδία, Ελλάδα φυσικά, Πορτογαλία και Ισπανία - Ιταλία σύντομα).
Το βιβλίο the art of war , περιέχει σοφές κλασσικές οδηγίες και διδάσκεται οχι μόνο στις στρατιωτικές ακαδημίες αλλά και στις σχολές managment.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κετρική του ιδέα είναι οτι δίνεις μάχη μόνο αν την έχεις ήδη κερδίσει.
Εννοώντας οτι έχεις υπολογίσεις με ακρίβεια τις εκατέρωθεν δυνάμεις πολύ καλά.
Το ΔΝΤ και η άρχουσα τάξη γνωρίζει οτι η εργατική τάξη δεν έιναι προετοιμασμένη να αντιδράσει σοβαρά γιατί βρίσκεται κυρίως κάτω από ανάξιες ηγεσίες και γι΄αυτό περνάει πρωτοφανή μέτρα που μας γυρίζων δύο αιώνες πίσω.
Έχει τύχει να διαβάσω το βιβλίο χωρίς να είμαι ούτε στρατιωτικός ούτε μάνατζερ! συμφωνώ με όσα λέει ο Στέλιος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα, που αναγκαστικά το βιβλίο δεν διαπραγματεύεται, είναι οτι η αριστερά ΣΥΝΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ το αν οι συνθήκες είναι τέτοιες ώστε να κερδίσει ή να χάσει τη μάχη.
ANDREAS
★ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ & ΠΡΑΞΗ
www.theorystudies.blogspot.com
Πολύ καλό άρθρο (όπως μας έχεις συνηθίσει ciaoant1)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο σημείο όπου διαφωνώ λιγάκι είναι στο τέλος, όσον αφορά την τάση πολλών δισεκατομμυριούχων να κάνουν τεράστιες δωρεές. Εχουν μάλιστα ιδρύσει και σύλλογο με βασικό όρο συμμετοχής την υπόσχεση να δώσουν ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τη μισή περιουσία τους σε φιλανθρωπίες, είτε όσο ζουν, είτε... μετά το θάνατό τους.
Δεν νομίζω ότι το κίνητρό τους γι' αυτό είναι ο φόβος, ή κάποια υστεροβουλία (πέραν των... φορολογικών απαλλαγών).
Νομίζω ότι περισσότερο είναι η επίγνωση ότι το σύστημα που τους έκανε πλούσιους πάσχει από αδικαιολόγητες ανισότητες, οι οποίες κατάντησουν δυσάρεστες ΚΑΙ στους ίδιους. Η προσπάθειά τους έχει στόχο την εκλογίκευση του συστήματος, την ιδεολογική του ισχυροποίηση και διαιώνιση, μέσω ενός "νέου ήθους" στο οποίο η ίδια η βούληση των πλουσίων μπορεί -δήθεν- να ενσωματώσει ιδεολογικά (ή και να αναιρέσει) τις παρενέργειες του πλουτισμού τους.
Ουσιαστικά καταλήγουμε περίπου στο ίδιο, δηλαδή, αλλά χωρίς -απαραίτητα- τη διάσταση του "φόβου". Αν υπάρχει φόβος, είναι για το μέλλον, για το ενδεχόμενο αποτυχίας και ανατροπής του συστήματος που έκανε πλούσιους αυτούς τους ανθρώπους. Ομως δεν είναι φόβος μην τυχόν και τους πάρουν τα πλούτη
οι φτωχοί στο ΠΑΡΟΝ. Δυστυχώς όπως είπε κι ο Γουώρεν Μπάφετ, "η δική μας τάξη (των καπιταλιστών) είναι νικηφόρα"...
Πάντως... ας μη νομίζουμε ότι όλοι οι πλούσιοι στερούνται ενοχών ή συνείδησης, έστω κάποια στιγμή στη ζωή τους. Το υπαρξιακό τους πρόβλημα ΔΕΝ λύθηκε μέσω του πλούτου. Αρκετοί μάλιστα -παραδόξως- νοιώθουν ΚΑΙ δυστυχισμένοι. Η διάσταση του "να τα βρουν με τον εαυτό τους" υπάρχει κι αυτή, σε πολλούς (που σίγουρα θα ζουν στην ΙΔΙΑ χλιδή και με τα μισά ή και με λιγότερα). Πρέπει, εξάλλου, νάναι κανείς και λίγο... ψυχοπαθής, αν έχει κάποια δισεκατομμύρια πλούτου και ταυτόχρονα βλέπει δισεκατομμύρια πεινασμένων ΧΩΡΙΣ να ενοχλείται, έστω και λιγάκι.