Άρχισε η μεγάλη μοιρασιά

Πηγή: Ποντίκι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Για μέρες σερνόταν η πληροφορία ότι ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, πηγαίνοντας στο Αμέρικα, θα είχε στην ατζέντα του τηναναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους – ή, σωστότερα, τους όρους με τους οποίους αυτή θα επέλθει. Κάποιοι πολύ δύσπιστοι απέρριπταναυτή την εκδοχή θεωρώντας αξιόπιστες τις συνεχείςδιαψεύσεις τόσο του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου όσο και του υπουργού του επί των Οικονομικών, πολλών Ευρωπαίων κ.λπ. Άλλη μια φορά θεωρήθηκε από κάποιους ότι οι κακές «αγορές» διέσπειραν φήμες έχοντας κερδοσκοπικές βλέψεις.

Αν, μάλιστα, κάποιος, τις μέρες της πρωθυπουργικής επίσκεψης στις ΗΠΑ, διάβαζε ελληνικές εφημερίδες (εκτός του «Π» βεβαίως), θα θεωρούσε, με το... δίκιο του ίσως, ότι αναζητούμε επενδύσεις, ανάπτυξη και όλες τις άλλες ανοητολογίες που κατά κόρον γράφτηκαν και ακούστηκαν εδώ κι εκεί. Στην πραγματικότητα αυτό που βρισκόταν στο τραπέζι ήταν η μεγάλη μοιρασιά – σε όλα τα επίπεδα.

Κατ’ αρχάς στο πεδίο της αναδιάρθρωσης ξεκαθάρισε το τοπίο. Όταν ο Παπακωνσταντίνου πήγε εσπευσμένα – διαρκούντος του πρωθυπουργικού ταξιδιού στις ΗΠΑ – στον Γερμανό υπουργό ΟικονομικώνΒόλφγκανγκ Σόιμπλε για να ζητήσει χρονική αναδιάρθρωση του χρέους και εισέπραξε άρνηση, επί της ουσίας επιχείρησε να τον «εκβιάσει» (!) με τον συνήθη – και ήδη γνωστό από το πρόσφατο παρελθόν... – τρόπο: «Αν δεν το κάνετε εσείς, θα το κάνει το ΔΝΤ».

Ο άτεγκτος Γερμαναράς παρέμεινε, όπως αναμενόταν, αμετακίνητος στη γερμανική θέση ότι πέραν του 2013 δεν υπάρχει παράταση του «μηχανισμού στήριξης». Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, αλλά το σύνολο της Ευρωζώνης: όποιος απειληθεί από χρεοκοπία θα κληθεί είτε να τα βγάλει πέρα μόνος του είτε να προσφύγει αποκλειστικά στο ΔΝΤ.

Η Γερμανία δεν έχει όρεξη να πληρώσει τα σπασμένα κανενός. Γι’ αυτό, άλλωστε, αντί για ενίσχυση τουυποτιθέμενου «μηχανισμού στήριξης», προωθεί τη δυνατότητα για ελεγχόμενη χρεοκοπία χωρών της Ευρωζώνης, με έσχατο όπλο εκβιασμού ακόμη και τη δική της αποχώρηση από το ευρώ!

Άλλωστε για τους Γερμανούς τα πράγματα είναι σαφή, όπως κι άλλες φορές έχουμε γράψει: Ό,τι είχαν να κερδίσουν από την Ευρωζώνη το έχουν ήδη ταμιεύσει και πλέον βρίσκονται σε φάση αποδρομής, με στρατηγικό προσανατολισμό προς την Ανατολή. Όποιος λοιπόν δεν τα βγάζει πέρα ας τα βρει με το ΔΝΤ, το οποίο η ίδια η Γερμανία έχει βάλει κατά το ένα τρίτο όχι μόνο στον ελληνικό «μηχανισμό στήριξης», αλλά και στον μεγάλο ευρωπαϊκό των 750 δισ. ευρώ.

Το σημαντικό, για όσους τυχόν δεν έχουν δει παλαιότερα κείμενά μας, είναι ότι το μεγάλο πακέτο στήριξηςουδέποτε υπήρξε στ’ αλήθεια με κάποιον... ρεαλιστικό και μετρήσιμο τρόπο. Η υποτιθέμενη δημιουργία του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια διαπραγματευτικού τύπου «εγγύηση» προς τις παντοδύναμες αγορές, αφού η συμμετοχή του ΔΝΤ στο όλο πακέτο ανερχόταν στο ένα τρίτο, δηλαδή σε 250 δισ. ευρώ.

Από τα υπόλοιπα το μεγαλύτερο μέρος δεν ήταν ποτέ πραγματικό χρήμα, αλλά ασαφείς... «εγγυήσεις», οι οποίες, ως γνωστόν, ανά πάσα στιγμή μπορούν να αποσυρθούν. Ε, λοιπόν, τώρα αποσύρονται διότι τα φράγκα απλώς δεν υπάρχουν!

Στην περίπτωση της Ελλάδας η εγγύηση φαίνεται να αποσύρεται για πολλούς και διάφορους λόγους, στους οποίους θα αναφερθούμε πολύ πιο αναλυτικά προσεχώς τόσο από την ιστοσελίδα μας όσο και από το έντυπο «Π».

Κατόπιν όλων αυτών ο πρωθυπουργός της χώρας έχει πλέον ως μόνο συνομιλητή (για το ζήτημα του χρέους) τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ. Δηλαδή η χώρα θα πρέπει να πλέον οριστικά παραδομένη στους Αμερικανούς, με τους οποίους είναι αστείο να θεωρήσουμε ότι υπάρχει πιθανότητα... διαπραγμάτευσης.

Μόνο ο Γιώργος ξέρει...

Ωστόσο θα είναι λάθος να θεωρήσουμε ότι οι Ευρωπαίοι πιστωτές και συμμέτοχοι στην τρόικα της επιτήρησης (με προεξάρχοντες πάντα τους Γερμανούς) βρίσκονται εκτός παιχνιδιού στο μεγάλο πάρτι της διανομής της λείας. Κάθε άλλο. Το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους είναι αρκετάπερίπλοκο ως προς τους όρους και τις διαδικασίες και πολλές εκκρεμότητες παραμένουν. Ήδη όμως φαίνεται να διαμορφώνονται κάποιες κατευθύνσεις:

● Οι Γερμανοί έχουν ήδη, από τη διακυβέρνηση Σημίτη και Καραμανλή, κερδίσει σαφείς θέσεις στις τηλεπικοινωνίες και τις αερομεταφορές. Σήμερα ζητούν τράπεζες, ενεργειακές και μεταφορικές υποδομές, πιθανώς στον σιδηρόδρομο και σίγουρα σε λιμάνια και αεροδρόμια, ενώ και στον τομέα των αμυντικών προμηθειών διεκδικούν και κερδίζουν νέα προνόμια (μια ματιά στη σελ. 8 του τρέχοντος φύλλου του «Π» είναι αρκετή).

● Ο πρωθυπουργός στις ΗΠΑ μίλησε για τη δημόσια περιουσία προβάλλοντας κυρίως διάφορες μορφές real estate, το οποίο, στην περίπτωση του ήδη παρόντος... μνημονίου με το Κατάρ, περιλαμβάνει, κατά τα φαινόμενα, τριτοκοσμικού τύπου «επενδύσεις» παροχής «υπηρεσιών».

● Οι Αμερικανοί, ως ήδη νικητές στον ανταγωνισμό με την Ευρώπη για τη διαχείριση της πανευρωπαϊκής «κρίσης χρέους», φαίνεται ότι θα επιλέξουν τα φιλέτα γεωστρατηγικής σημασίας, αφού το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στη διαχείριση του «οικοπέδου» (ενεργειακά κοιτάσματα και οικονομικές ζώνες αποκλειστικής επιρροής και ρύθμισης στο Αιγαίο, τη Μακεδονία και τη Θράκη) παρά στην είσπραξη ρευστού από δευτερεύουσες παρασιτικές δραστηριότητες.

Άλλωστε το πιθανότερο είναι ότι, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι την προτεραιότητα και το κουμάντο της αναδιάρθρωσης του χρέους, θα έχουν τον τελευταίο λόγο και στην «αναδιάρθρωση» του τραπεζικού συστήματος. Σ’ αυτή την περίπτωση θα ελέγξουν και το «ζεστό» χρήμα.

Αυτή η πρόχειρη καταγραφή ωστόσο αφορά μόνο τις έως σήμερα ενδείξεις, άρα τίποτε δεν αποκλείειαλλαγές «στα σημεία». Οι εξελίξεις στο παιχνίδι που διεξάγεται στη «μεγάλη σκακιέρα», την οποία θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε το επόμενο διάστημα, θα διαμορφώσουν την τελική μορφή και τις «αναλογίες» στη μοιρασιά.

Το μόνο βέβαιο προς το παρόν είναι ότι η Ελλάδα μεταβάλλεται γοργά σε πεδίο βολής και οικόπεδο προς διανομή. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να γνωρίζει με ακρίβεια τι πρόκειται να συμβεί και με ποιους όρους. Εκτός, ίσως, του πρωθυπουργού της χώρας. Του μόνου που βρίσκεται σε θέση όχι μόνο να γνωρίζει τις προθέσεις και τις διαθέσεις της κάθε πλευράς, αλλά και του ανθρώπου ο οποίος θα δώσει το τελικό ΟΚσε κάθε είδους διευθέτηση...