Γιωργάκης: "Πάμε καλά", Σαρκοζί: "Φταίνε οι Ρομά", ΗΠΑ/Αγγλία/Ιαπωνία: "Τυπώστε Χρήμα", Γερμανία: "μη τυπώνετε Χρήμα"

Πηγή: ciaoant1

"Πάμε καλά" - έτσι είπε ο πρωθυπουργός. Τι και αν ο λαός χρεωκοπεί, με την ανεργία να φουντώνει, το άγχος και το αίσθημα της αβεβαιότητας ακόμα και για το αν θα υπάρχει δουλειά μετά από ένα χρόνο ή έστω και μερικούς μήνες θεριεύει. Οι χρεωκοπημένες τράπεζες όμως δεν χρεωκοπούν, οι πιστωτές παίρνουν τους τόκους τους, και οι εργάτες, όσοι δουλεύουν (δε χρειάζονται και όλοι - άλλωστε, υπάρχουν και οι Κινέζοι που είναι πιο ανταγωνιστικοί), "κινεζοποιούνται" ολοένα και περισσότερο. "Πάμε καλά".

Και τέλος πάντων, εντάξει, υπάρχουν και μερικά προβλήματα, αλλά εντάξει, "όλοι μαζί τα φάγαμε", διευκρίνισε ο Πάγκαλος. Άρα, φωνές και διαμαρτυρίες δε χωρούν. Ούτε για τα όσα έγιναν, ούτε για τα όσα γίνονται, με δις ευρώ να διοχετεύονται στις τράπεζες, ντόπιες και ξένες. "Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από άλλα", όπως εύστοχα έλεγε και ο Όργουελ στη "Φάρμα των ζώων".

Μιλάμε για κατόρθωμα: Οι τράπεζες έχουν γίνει τόσο δυνατές που έχουν καταφέρει να ταυτίσουν τους εαυτούς τους με την Ελλάδα: Χαρίζονται στις τράπεζες αμύθητα ποσά, και όχι μόνο δεν παραδέχονται την κλεψιά, αλλά το παρουσιάζουν και ως "πακέτο σωτηρίας της Ελλάδας". Προφανώς στην Ελλάδα δεν συμπεριλαμβάνονται οι αμέτρητοι άνεργοι, φτωχοί, αυτοί που ζουν στην 

αβεβαιότητα, διότι αυτοί όχι μόνο δε σώζονται, αλλά ρημάζονται. Αντίθετα, υπάρχει μια εκπληκτική ομοιότητα ανάμεσα στο "πακέτα σωτηρίας των τραπεζών", και στο "πακέτα σωτηρίας της Ελλάδας" - είναι λες και οι τράπεζες είναι η Ελλάδα.

Αυτό είναι τελικά και το πρόβλημα: Οι οντότητες αυτές, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι που ελέγχουν την παραγωγή και την μετακομίζουν στη Βουλγαρία ή την Κίνα ναι μεν είναι λίγες στον αριθμό, αλλά έχουν συγκεντρώσει τρομερή ισχύ. Τι "διάλογο" να κάνεις με αυτόν που ζητά δις ευρώ σε "πακέτα σωτηρίας", ή με αυτόν που εμπράκτως σου δείχνει ότι ο μισθός για τον εργάτη πρέπει να κυμαίνεται στα ένα με δύο δολάρια την ημέρα (με το να πηγαίνει τα εργοστάσια στην Κίνα, την Ινδία ή όπου αλλού ισχύουν αυτά τα μεροκάματα);

Αφού δε θέλουν διάλογο. Θέλουν "κινεζοποίηση". Τις λεπτομέρειες ναι, αυτές μάλλον τις συζητούν (μην πείτε ότι δεν είναι και συζητήσιμοι, θα παρεξηγηθούν). Αλλά, κατά τα άλλα, μπα, δεν υπάρχει διάλογος. Ας θυσιαστούν και μερικοί εργάτες, και μερικοί μικροαστοί, ακόμα και μερικοί κεφαλαιοκράτες. Είναι σαν την απόβαση της Νορμανδίας: Όλοι το ήξεραν, από τον στρατηγό που έδωσε τη διαταγή, μέχρι τον στρατιώτη που πρωτοκατέβηκε από το πλοίο της απόβασης, ότι ένα μεγάλο ποσοστό των στρατιωτών θα πέθαινε από τα πυροβόλα των ναζί. Αφού οι ναζί απλά είχαν στηθεί στην παραλία και τους περίμεναν, και όποιο πλοίο κατέβαζε στρατιώτες, απλά έριχναν και τους θέριζαν, ειδικά τους πρώτους-πρώτους. Αλλά αυτές οι απώλειες είναι αποδεκτές, στο τέλος οι σύμμαχοι κέρδισαν, κατέλαβαν τη Νορμανδία και οι ναζί δέχτηκαν ένα μεγάλο πλήγμα. Ομοίως και στο Στάλινγκραντ, ο Στάλιν έβαλε μερικούς στρατιώτες να δέχονται επίτηδες τα πυρά από τα κανόνια των ναζί και να πεθάνουν, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους υπόλοιπους να δουν πόσα κανόνια έχουν οι ναζί, και το πού τα έχουν, ώστε να μπορέσουν μετά να τα εξουδετερώσουν. Και αυτό έγινε.

Έτσι και εδώ, έχουμε την ίδια λογική: Εντάξει, μερικοί θα ψοφήσουν, τόσο από τη μία, όσο και από την άλλη πλευρά. Αλλά αν στο τέλος οι εργάτες έχουν "κινεζοποιηθεί", αυτό θα είναι μια τεράστια νίκη για τους εργοδότες, έτσι δεν είναι;

Και το χειρότερο είναι πως στις μάχες των ναζί με τους Συμμάχους στο Στάλινγκραντ ή στη Νορμανδία, τόσο η μία, όσο και η άλλα πλευρά ήξερε ότι ήταν μια "μάχη μέχρις εσχάτων", και πάλευε αναλόγως. Σήμερα, μόνο η μία πλευρά το έχει καταλάβει αυτό, η άλλη πιάστηκε απροετοίμαστη. Αν πχ έβγαινε ένας στρατηγός των ναζί (ή των Συμμάχων) και έλεγε "πάμε καλά", τότε αυτό δε θα χαροποιούσε την άλλη πλευρά. Αντίθετα, σήμερα βγαίνουν οι κυβερνώντες, λένε "πάμε καλά" (δηλαδή κινεζοποιούμε τους εργάτες - αυτός είναι ο στόχος μας), και υπάρχουν πάμπολλοι εργάτες που...χαίρονται και ειλικρινά αδυνατούν να κατανοήσουν τα (εντελώς αντιπαραθετικά με τα δικά του) συμφέροντα που εκπροσωπεί ο Γιωργάκης ή ο Τρισέ ή ξέρω και εγώ ποιος άλλος. Ειλικρινά έχουν πιστέψει ότι ο Γιωργάκης όταν λέει "πάμε καλά", μιλάει με γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα, και όχι τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Η μάλλον, δεν έχουν καν κατανοήσει το πόσο διαφορετικά είναι αυτά τα δύο συμφέροντα μεταξύ τους.

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως αυτό αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, καθώς πλέον μιλάμε για άγριο σφυροκόπημα: Όταν τρως ξύλο, πονάς, αλλά όταν φτάνεις στο σημείο να αρχίζεις να αιμορραγείς, ε τότε όσο και να θέλεις να το αγνοήσεις, δε μπορείς να μην καταλάβεις ότι κάποιος σε χτυπάει.

Και γι' αυτό αυτοί που χτυπούν, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, κτλ συν το πολιτικό τους προσωπικό (οι κυβερνήσεις) προσπαθούν ολοένα και περισσότερο να εφεύρουν κάποιον εχθρό: Στις ΗΠΑ, οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν ανακάμψει δημοσκοπικά, με την πιο ακραία τους πτέρυγα να κυριαρχεί στο εσωτερικό τους: Η Σάρα Πέιλιν, ο Γκλεν Μπεκ, κτλ, όλοι αυτοί έχουν βρει τον εχθρό, είναι η Αλ Κάιντα, το Ιράν, και αν πάρουν την εξουσία, αυτοί δε θα έχουν πρόβλημα να "ρίξουν τις βόμβες". Άλλωστε, οι ΗΠΑ είναι οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά χρεωκοπημένες, μόνο όπλα έχουν - "κρίμα" δε θα ήταν να τα αφήσουν αχρησιμοποίητα?

Στη Γαλλία, ο Σαρκοζί βρήκε επίσης τον εχθρό - είναι οι Ρομά. Ναι, αυτοί φταίνε για τις ορδές ανέργων. Δώστε εσείς λεφτά στους τραπεζίτες, και ο Σαρκοζί θα κυνηγήσει τους Ρομά.

Στη Γερμανία, τραπεζίτης που μάλιστα ήταν και μέλος του "Σοσιαλδημοκρατικού" Κόμματος, βρήκε άλλον εχθρό, τους μετανάστες, προετοιμάζοντας πιθανόν το έδαφος και για κάθοδο του στην πολιτική με κάποιο ακροδεξιό κόμμα.

Είπαμε, κάποιος πρέπει να πληρώσει - ο λαός αιμορραγεί, και όταν σε χτυπούν σε σημείο αιμορραγίας, εννοείται ότι θέλεις να βρεις ποιος σε χτυπά και να τον σταματήσεις. Και εννοείται ότι αυτός που σε χτυπά θα προσπαθήσει να τα φορτώσει αλλού, όλο και κάποιο "κορόιδο" υπάρχει...

Σε οικονομικό επίπεδο, οι "τρύπες" στους ισολογισμούς των τραπεζών δεν έχουν τελειωμό, και εννοείται πως όλες οι κυβερνήσεις τυπώνουν χρήμα. Όλες εκτός από τη Γερμανία. Εξάλλου, με την εκτύπωση-υποτίμηση του νομίσματος, φτηναίνουν και οι εξαγωγές, και έτσι γίνονται πιο ανταγωνιστικές, οπότε η Ιαπωνία τυπώνει, η Αγγλία ετοιμάζεται να ξανατυπώσει, το ίδιο και οι ΗΠΑ, κτλ. Και όσο περισσότερο τυπώνουν, τόσο περισσότερο οι επενδυτές απομακρύνονται από τα νομίσματα, δεν τα εμπιστεύονται. Ποιος θα επενδύσει σε ένα νόμισμα, όταν ξέρει/πιστεύει ότι η κυβέρνηση θα το υποτιμήσει; Κανείς. Και αν κανείς δεν εμπιστεύεται ένα νόμισμα, πόσο αξίζει αυτό το νόμισμα? Μάλλον τίποτα (υπερπληθωρισμός). Γι' αυτό και ο χρυσός (που μένει σταθερός) σπάει το ένα ρεκόρ έναντι του άλλου έναντι του δολαρίου (που πέφτει)

Όσο για τη Γερμανία, δεν τυπώνει ευρώ, και γι' αυτό και το ευρώ έχει και αυτό "ανέβει" έναντι του δολαρίου (=το δολάριο έχει πέσει ΚΑΙ έναντι του ευρώ). Αν όμως το ευρώ είναι "ακριβό", τότε εξαγωγές γιοκ. Καλά, για Ελλάδες, κτλ δεν το συζητάμε καν, αλλά αν το ευρώ συνεχίζει να "ανεβαίνει" (=το δολάριο συνεχίσει να πέφτει), τότε ούτε η Γερμανία θα μπορεί να εξάγει, θα είναι υπερβολικά ακριβή.

Η Γερμανία βέβαια το ξέρει αυτό, και μάλλον θα συνεχίσει να κάνει αυτό που έκανε και έως τώρα: Κάθε φορά που το ευρώ "ανεβαίνει", η Γερμανία διαπιστώνει το πόσο χρεωκοπημένη είναι η Ελλάδα, ή η Ιρλανδία, κτλ. Και όντως είναι - στην πραγματικότητα η Γερμανία "παίζει με τη φωτιά". Υπενθυμίζοντας όμως στους επενδυτές τις χρεωκοπίες αυτές, οι επενδυτές πουλάνε και το ευρώ, και έτσι το ευρώ υποτιμάται χωρίς η Γερμανία να χρειάζεται να κόψει χρήμα, ή μάλλον για την ακρίβεια χωρίς να χρειάζεται να κόψει τόσο χρήμα όσο οι υπόλοιποι (μιας και όλο και κάτι δισεκατομμυριάκια έχει τυπώσει και αυτή).

Στους υπόλοιπους 1-2 μήνες λοιπόν (το αργότερο), όλο και κάποιες ανησυχίες θα βγουν στην επιφάνεια για την ευρωζώνη, ώστε η Γερμανία να ρίξει κάπως το ευρώ, που τώρα έχει αρχίσει να γίνεται υπερβολικά ακριβό ακόμα και για τη Γερμανία.

Την ίδια στιγμή, οι ΗΠΑ πιέζουν την Κίνα να ανατιμήσει το γουάν, να το κάνει ακριβότερο, ώστε να γίνει λιγότερο ανταγωνιστική - και όντως η Κίνα θα το κάνει αυτό κάποια στιγμή, όταν πλέον θεωρήσει ότι δε μπορεί να εξάγει άλλα εμπορεύματα στους "δυτικούς καταναλωτές". Τότε, και μόνο τότε, θα ανεβάσει όντως το γουάν, ώστε να ανεβάσει τη αγοραστική δύναμη των δικών της εργατών, ώστε να κάνουν αυτοί την κατανάλωση. Έως τότε όμως θα αρνείται...

Σχετικά links για όλα τα παραπάνω (συν πολλά ακόμα) μπορούν να βρεθούν εδώ