Ο πλούτος της συμφοράς

πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
του Αντώνη Καρακούση

Το ότι η χώρα βρίσκεται σε κρίση βαθιά δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία. Το κράτος δίνει μάχη επιβίωσης, ο ιδιωτικός τομέας παλεύει με νύχια και με δόντια και η κοινωνία αγωνιά για τις δουλειές που χάνονται, για τα εισοδήματα που δεν φθάνουν, για το άδηλο μέλλον και κυρίως για τα παιδιά που σκοτώνουν τον χρόνο τους εδώ και εκεί. Αν επιχειρήσει κανείς να ακτινογραφήσει τις κυρίαρχες δυνάμεις της χώρας θα κατανοήσει σχεδόν αυτόματα ότι η λύση δεν μπορεί παρά να προέλθει από την κινητοποίηση και τη συμμετοχή μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού σε μια καινούργια προσπάθεια ανόρθωσης. Η οποία προφανώς δεν μπορεί να αναληφθεί από την επιχειρηματική τάξη της χώρας. 

Δυστυχώς η κατέχουσα τον πλούτο επιχειρηματική τάξη απέδειξε με τη στάση της ότι δεν πιστεύει στη χώρα, ότι δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τον τόπο, ότι το μόνο που τη νοιάζει είναι πώς να εξασφαλίσει τα κατακτηθέντα στα χρόνια της ευφορίας υπερκέρδη.

Με εξαίρεση ελάχιστους παραδοσιακούς παραγωγούς και ορισμένους ιδεολόγους του εμπορίου και των υπηρεσιών, η υπόλοιπη νεόπλουτη τάξη το πρώτο που φρόντισε ήταν να φυγαδεύσει αποταμιεύματα και κέρδη στο εξωτερικό. 

Τα περίπου 30 δισ. ευρώ που διέρρευσαν στις τράπεζες του εξωτερικού αποδεικνύουν του λόγου το ασφαλές και φανερώνουν ότι η νεόπλουτη τάξη δεν νοιάζεται για την πατρίδα, την αντιμετωπίζει ως εργαλείο κερδοσκοπίας και τίποτε άλλο. Οπως λέει και ένας από τους πιο δημιουργικούς τραπεζίτες των τελευταίων δύο δεκαετιών «στην Ελλάδα δεν υφίσταται επιχειρηματική τάξη με συνείδηση εθνική». 

Υπό αυτή την έννοια, από πρόσωπα που στην πρώτη στραβοτιμονιά παίρνουν τα λεφτά και φεύγουν δεν έχεις να περιμένεις πολλά. Θα ξανάρθουν στην Ελλάδα μόνον όταν νιώσουν το πεδίο ασφαλές και οι δουλειές που θα ανοίξουν δεν θα είναι παραγωγικές, την κερδοσκοπία θα επιδιώξουν και πάλι, με τον τζόγο, χρηματιστηριακό και μη, θα ασχοληθούν, τα γρήγορα λεφτά θα στοχεύσουν. 

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, όσοι τέλος πάντων δεν έλκονται από αυτόν τον κερδοσκοπικό κύκλο, οφείλουν να κατανοήσουν ότι η αναγέννηση της χώρας δεν μπορεί παρά να προέλθει από την κινητοποίηση της πολυπληθούς μεσαίας τάξης, από τη συστράτευση του ευρύτατου κύκλου των εργαζομένων, από την ενεργοποίηση των μικρών παραγωγών και της μεγάλης μερίδας των εκατοντάδων χιλιάδων εκπαιδευμένων νέων, που ζητούν παραγωγική διέξοδο. 

Τούτη τη φορά οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να σχεδιάσουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Να φαντασθούν και να οργανώσουν τόπους αυτάρκεις, περιοχές ενεργειακά αυτόνομες, παραγωγικά δυναμικές, μοντέρνες και ικανές να δημιουργούν απασχόληση διαρκείας. Τα νησιά μας, οι τουριστικές περιοχές οφείλουν να οργανωθούν έτσι ώστε τα βασικά αγαθά να παράγονται επί τόπου, να είναι ξεχωριστά, να αποδίδουν κουλτούρα, να ανεβάζουν το τουριστικό προϊόν, την ίδια τη χώρα να ανυψώνουν. 

Τα σχέδια υπάρχουν, οι μηχανισμοί επίσης, οι άνθρωποι διψούν, δεν μένει παρά να απαλλαγεί η ελληνική πολιτική από αυτό το σφιχταγκάλιασμα με τον πλούτο της συμφοράς.