Πηγή: Αριστερά και Πολιτική
Μια σχετικά απλή αλλά τεκμηριωμένη περιγραφή της σύμφυσης οικονομικής (ταξικής) και πολιτικής (διαχειριστικής) εξουσίας του καπιταλισμού, του Β. Βιλιάρδου στο «sofokleous10» με τίτλο «Η ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ», έφερε στην επιφάνεια με υπόκωφο τρόπο τα σημάδια της γοργής παρακμής του συστήματος.
Το άρθρο περιγράφει με αρνητικό τρόπο το πέρασμα της εξουσίας διαχείρισης του συστήματος από τη πολιτική στην οικονομική ολιγαρχία, αρχικά αφανώς και υπόγεια αλλά στη πραγματικότητα άμεσα.
Φυσικά δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα σε αυτό από την Ελλάδα όπου η Τρόικα (και μαζί της τα διεθνή χρηματιστηριακά κονσόρτσιουμ) κυβερνά και η κυβέρνηση εκτελεί, η δε Βουλή ασχολείται με τα αρχαία της τα λούσα.
Όπως αναφέρει ο αρθογράφος, "Οι σκιώδεις κυβερνήσεις, οι ιδιωτικές λέσχες τύπου Bilderberg, η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας της Πολιτικής, οι ιδιαιτερότητες της δύναμης και οι προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των κρατών όπως φαίνεται, πλησιάζουμε γρήγορα στα τελευταία στάδια των «φιλελεύθερων ιδιωτικοποιήσεων», (…) η διαδικασία «τείνει» στο τέλος της - με τις ενέργειες της ολοκληρωτικής «κατάληψης» της Πολιτείας".
Γερμανός κοινωνιολόγος (αναφέρεται στο ίδιο άρθρο), παρατηρεί ήδη ότι "Πρακτικά, μεταξύ του κόσμου της Πολιτικής και του κόσμου της Οικονομίας, δεν μεσολαβεί ούτε καν ένα λεπτό φύλο χαρτιού. Οι σύγχρονες τάσεις, με την πρωτοβουλία των μονοπωλιακών υπερεπιχειρήσεων, φαίνεται να μας οδηγούν στην επαναφορά της φεουδαρχίας. Αυτό σημαίνει ότι, δίπλα από τις τυπικές δομές, δίπλα δηλαδή από τα δημοκρατικά εκλεγμένα κοινοβούλια, η «άτυπη», η σκιώδης καλύτερα εξουσία, κερδίζει ξανά ειδικό βάρος - με συνεχώς αυξανόμενους ρυθμούς. Οι εκλεκτοί της άτυπης εξουσίας τώρα, οι αυτοαποκαλούμενοι βέβαια εκλεκτοί, οι οποίοι κυβερνούν τον κόσμο εκ των άνω, κρύβονται όλο και περισσότερο από τους υπόλοιπους» – σε λέσχες με κρυφά, αυστηρώς εμπιστευτικά θέματα συζητήσεων, καθώς επίσης πίσω από τις «εκλεγμένες» κυβερνήσεις".
Αύριο όμως ίσως τα απαξιωμένα πλέον κοινοβούλια πάνε στο καλάθι των αχρήστων και έχουμε ενός νέου τύπου φασιστική διακυβέρνηση της οικονομικής ολιγαρχίας με πλήρη παράδοση της πολιτικής στα υπερμονοπώλια και τους οργανισμούς τους.
Δεν είναι χώρος για μεγάλες θεωρητικές αναλύσεις. Από τον συγγραφέα που τόσο λεπτομερώς κάνει τη περιγραφή διαφεύγουν βασικά στοιχεία ανάλυσης γιατί δεν αντιλαμβάνεται τον καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό σαν ένα ταξικό σύστημα με ιστορικά όρια και την αστική δημοκρατία σαν μια από τις πολιτικές μορφές διαχείρισής του, αλλά σαν φυσική κατάσταση που τώρα κάποιοι έρχονται να αλλοιώσουν!
Όμως γίνεται φανερό ότι συντελείται μια μεγάλη μεταβολή, στο διαχειριστικό μέρος του συστήματος, που ούτε στο παλιό φασισμό γινόταν. Η τάξη, το κράτος, τα κόμματα της τάξης, οι θεσμοί του συστήματος, ο πολιτικός κόσμος του συστήματος γίνονται όλα ένα, το ένα υποκαθιστά το άλλο χωρίς όρια με πραγματικά όρια τη δύναμη της επιβολής του ισχυρού και του άμεσου συμφέροντός του.
Όταν όμως τα όρια των εξουσιών, των τάξεων, των θεσμών και του κράτους χάνονται και η ταξική εξουσία μετατρέπεται σε πολιτική για να διασώσει τα συμφέροντα της, το σύστημα βρίσκεται σε βαθιά παρακμή. Τότε η συλλογική συνείδηση του κεφαλαίου που εκφράζεται από τους πολιτικούς της τάξης, παραμερίζεται και στη θέση της μπαίνει η επί η μέρους ταξική εξουσία των πιο άγριων μονοπωλίων τσαλαπατώντας τους όρους και τους θεσμούς που θεσπίστηκαν για την ομαλή και διευρυμένη κοινωνική αναπαραγωγή του ίδιου του συστήματος. Το σύστημα τρώει τις σάρκες του!
Κάποιοι θα νομίσουν ότι το κεφάλαιο έτσι εξασφαλίζει τα συμφέροντά του. Στην πραγματικότητα θυσιάζει το μέλλον του, στο παρόν του διότι συσσωρεύτηκε σε τέτοιο βαθμό που μόνο με αυτόν τον τρόπο θα πάρει μερικές πρόσκαιρες ανάσες (κέρδη) επιβίωσης.
Κάποτε το τραπεζικό κεφάλαιο μοίραζε δάνεια με τοκογλυφικούς όρους, σαν να επρόκειτο να μην πληρωθούν ποτέ. Όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής κατάλαβαν όλοι ότι δεν υπάρχουν λεφτά, τα είχε μαζέψει όλα το κεφάλαιο. Τα μελλοντικά εισοδήματα είχαν θυσιαστεί στα προηγούμενα δάνεια και στους τόκους τους. Έτσι η κρίση πληρωμών σήμανε και κρίση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου αφού οι αποδόσεις κατακρημνίστηκαν. Και όλοι γνωρίζουμε ότι κεφάλαιο χωρίς κέρδη είναι νεκρό κεφάλαιο όπως ο βρικόλακας χωρίς νέο αίμα!
Αυτό προσπαθούν να αποφύγουν τώρα και «δανείζονται» πολιτικά, θεσμικά και οικονομικά από το μέλλον. Όμως θα πάθουν ό,τι οι δανειολήπτες. Αύριο δεν θα υπάρχει καμιά εφεδρεία για να σωθεί το σύστημα. Και δεν μιλάμε μόνο για οικονομικά "δάνεια" (άγρια φορολογία της πραγματικής οικονομίας που συρρικνώνεται) αλλά και για κοινωνικά δάνεια. Το σύστημα αυτοϋπονομεύεται πέρα από την κύρια και βασική υπονόμευση που υφίσταται αντικειμενικά από την όξυνση της πάλης της εργατικής τάξης και των πληττόμενων στρωμάτων. Όταν αυτά τα δυο ανταμώνουν οι καμπάνες χτυπάνε το τέλος του συστήματος.
Το θέμα έχει πολύ ουσία και είναι άξιο να παρατηρηθεί η πορεία «ιδιωτικοποίησης της πολιτικής». Θα είναι η πραγματική πορεία της ψυχής του συστήματος προς την παρακμή και τη καταστροφή.
Θυμίζω μια άλλη «ιστορία». Η ταύτιση τάξης, κράτους, κόμματος, συνδικάτων και θεσμών, υπήρξε ο πρώτος όρος για την υπονόμευση του σοσιαλισμού από τα πρώτα στάδια εφαρμογής του μοντέλου αυτού στη δεκαετία του ΄20 που είδαμε στην ΕΣΣΔ. Μη ψάχνουμε τις αιτίες στο τελευταίο στάδιο διάλυσης αλλά στο πρώτο γενεσιουργό.
Εκεί όμως πληρώθηκε το λάθος. Εδώ τι θα γίνει; Εδώ είναι υπόθεση της ταξικής πάλης… και σε αυτή την υπόθεση ο ίδιος ο καπιταλισμός πάντα είναι πρόθυμος να προσφέρει (πουλήσει) όπλα στον αντίπαλο που θα τον ανατρέψει, αρκεί να κερδίσει σήμερα από τη «πώληση»!
Η σημερινή κρίση του χρέους μπορεί να προσεγγιστεί ακριβώς από την ανάποδη μεριά, από αυτή που περιγράφεται στο άρθρο! Η πολιτική εξουσία είναι αυτή που κυριαρχεί και διευθύνει τα κράτη βρίσκεται σε ρήξη με το χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι η κυρίαρχη μερίδα του κεφάλαιου. Το κεφάλαιο λοιπόν εκβιάζει λοιπόν κράτη και τα απειλεί με κατάρρευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αναφερόμενος στις αντιδράσεις που θα υπάρξουν από την πλευρά των αγορών στην καθιέρωση κανόνων ελέγχου, στις αρχές του Μάη τόνιζε ότι: «Χρειαζόμαστε άμεσα κανόνες για τις αγορές. Οι αγορές βρίσκονται αυτή τη στιγμή εκτός ελέγχου. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τις αντιδράσεις. Όταν θέλεις να ξεράνεις ένα βάλτο δεν ρωτάς πρώτα τα βατράχια…».
Περισσότερα για αυτό το ζήτημα εδώ:
Για το Κράτος και το Κεφάλαιο.
ΕΟΣ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό γενική άποψη όλες οι απόψεις είναι κατ αρχήν ίσες ως προς την αλήθεια τους. Όμως πως θα ξεχωρίσουμε ποια εκφράζει τη γενεσιουργό αιτία και ποια τις παράγωγες;
Δεν θα υπάρξει άκρη αν δεν βρεθεί κοινή βάση για το τι είναι εξουσία και τι τα παράγωγα της. Όλα θα εμφανίζονται ισότιμα.
Θυμίζω τη μεγάλη σύγχυση για το ποια ήταν η κύρια αιτία της κρίσης και ακόμη σήμερα δεν υπάρχει καμιά συμφωνία. Ειπώθηκαν όλα για το τι φταίει:
Η υπεσυσσώρευση κεφαλαίου
Η υπερκατανάλωση
Τα γκόλντεν μπόϊς
Οι τράπεζες,
Ένας νόμος του Κλίντον γι τις τράπεζες
τα δάνεια για σπίτια τις ΗΠΑ,
οι σπατάλες των κυβερνήσεων,
οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων,
οι συνταξιούχοι με τις… υψηλές συντάξεις,
τα… υψηλά μεροκάματα (!)
η έλλειψη ελέγχου των κεφαλαίων
η φοροδιαφυγή και πάει λέγοντας!
Για το θέμα της εξουσίας και πάλι ο καθένας μπορεί αυθαίρετα να πει ότι οι κυβερνήσεις καθορίζουν τις πολιτικές και συγκρούονται με το κεφάλαιο ή ότι το κεφάλαιο έχει τις κυβερνήσεις να το υπηρετούν και αν δεν το κάνουν τις αλλάζει.
Το θέμα είναι αν παραδέχεται κάποιος ότι υπάρχουν δυο εξουσίες η μια η ταξική και η μία η πολιτική. Η δεύτερη είναι παράγωγη της πρώτης και διαχειριστής της και όσο ο διευθυντής μπορεί να πάει κόντρα στον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης τόσο μπορεί και ο διαχειριστής μιας εξουσίας να πάει κόντρα στην εξουσία που υπηρετεί.
Αυτό που βλέπουμε σαν σύγκρουση κυβερνήσεων – κεφαλαίου θα πρέπει να το βλέπουμε σαν εσωτερική σύγκρουση συλλογικών και επί μέρους συμφερόντων του κεφαλαίου. Κατά κανόνα η πολιτικές ηγεσίες του κεφαλαίου εκφράζουν τα συλλογικά συμφέροντα του κεφαλαίου με σχετική πρόταξη της ομάδας του κεφαλαίου που κυριαρχεί στην ιεραρχία των κεφαλαίων. Κάποιες ομάδες κεφαλαίων όμως είτε για να κερδίσουν περισσότερα είτε για να διασωθούν από κρίσεις ή επιβάλλουν στις κυβερνήσεις διακριτικές πολιτικές που τους ευνοούν σε βάρος άλλων νομάδων (πχ στρατιωτικοβιομηχανικά συγκροτήματα, φαρμακευτικές εταιρείες, τραπεζικό, εφοπλιστικό, χρηματιστηριακό κεφάλαιο κλπ.) ή παραβιάζουν άμεσα ή έμμεσα τους κανόνες σχέσεων των κεφαλαίων και βρίσκονται σε σύγκρουση με τις κυβερνήσεις που εκφράζουν τα γενικότερα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Ενίοτε βλέπουμε νόμους φωτογραφία όπως πχ «Για την ειρήνη» ή «Για την άμυνα» που σημαίνει μείωση ή αύξηση των αμυντικών δαπανών με τεράστιες συνέπειες στα άλλα κεφάλια κ.ο.κ. Αν οι παρενέργειες είναι μεγάλες γίνεται μάχη κεφαλαίων για να ανατραπεί η μια πολιτική και να επιβληθεί άλλη. Στη μάχη αυτή σέρνονται και λαοί με τα ελεγχόμενα από το κεφάλαιο μέσα ενημέρωσης και βλέπουμε πολιτικές μάχες υπέρ της ειρήνης ή υπέρ του πολέμου των άστρων στο λαό!!! Πασίγνωστα όλα αυτά.
Φυσικά οι λαοί έχουν και τη δική τους αυτοτέλεια και σε κάποια στιγμή βάζουν τη δική τους σφραγίδα στη πολιτική καμιά σχέση έχουσα με τη κυρίαρχη τάξη.
Η πολιτική εξουσία στον καπιταλισμό έχει καθήκον να συμβιβάζει τις πολιτικές του κεφαλαίου με τη κοινωνία, να μετατρέπει σε νόμους αποδεκτούς τις πολιτικές αυτή, να τις "διορθώνει" όταν βλέπει ότι εξόφθαλμα η ταξική εξουσία θα ζημιωθεί με τις παράλογες απαιτήσεις κάνοντας δήθεν φιλολαϊκή πολιτική και εν πάση περιπτώσει να διαχειρίζεται και να νομιμοποιεί την ύπαρξη μιας εξουσίας που αναπαράγει τα κέρδη του κεφαλαίου με κοινωνική νομιμοποίηση. Αν αυτό δεν είναι δυνατό έχουμε πολιτική δικτατορία.
Όταν λοιπόν βλέπουμε συγκρούσεις σαν αυτή που αναφέρετε, σημαίνει ότι η συλλογική συνείδηση του κεφαλαίου που είναι οι κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματά της σε καιρό κοινοβουλευτισμού, καταλαβαίνει ότι σε κάποιο τμήμα του πρέπει να επιβληθεί θυσία προκειμένου να διατηρηθεί όλο το σύστημα. Έτσι έχουμε σύγκρουση πολιτικής εξουσίας (διαχείρισης) με τμήμα της ταξικής εξουσίας που εμείς εκλαμβάνουμε σαν σύγκρουση κυβερνήσεων και κρατών με το κεφάλαιο. Όλα μπορεί να συμβαίνουν εκτός από αυτό.
Υπ’ αυτή την έννοια ερμηνευμένες οι πολιτικές των κυβερνήσεων απογυμνώνονται από τους δήθεν ηθικούς όρους άσκησής τους. στη πραγματικότητα προστατεύουν το συλλογικό συμφέρον του κεφαλαίου με επιβολή μέτρων στο άτακτο κομμάτι του.