Γεράκια λιτότητας οι γερμανοί

Πηγή: ΕΘΝΟΣ 26/6/2010
του Γιωργου Δελαστίκ

Εξω φρενών είναι ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στους "Τάιμς της Νέας Υόρκης" και αναδημοσιεύθηκε σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Εκρήγνυται εναντίον της υστερίας επιβολής μέτρων λιτότητας που έχει καταλάβει όλους τους ηγέτες. "Ξαφνικά, η δημιουργία θέσεων είναι εκτός μόδας. Η πρόκληση πόνου είναι εντός.

Η καταδίκη των ελλειμμάτων και η άρνηση παροχής βοήθειας προς μια οικονομία που παλεύει έχει γίνει η νέα μόδα παντού" γράφει στην αρχή του άρθρου του και χαρακτηρίζει "τεράστιο λάθος" αυτήν τη στροφή προς τη λιτότητα.

Με τόλμη θέτει ένα θέμα που στην Ευρώπη όλοι το διαισθάνονται, αλλά κανείς δεν το βάζει προς συζήτηση: τους κινδύνους για την ίδια τη δημοκρατία που προκαλεί αυτή η ανάλγητη οικονομική πολιτική.

"Στη Γερμανία λίγοι επιστήμονες βλέπουν αναλογίες με την πολιτική του Χάινριχ Μπρίνινγκ, του καγκελάριου από το 1930 έως το 1932, του οποίου η αφοσίωση στην οικονομική ορθοδοξία κατέληξε να σφραγίσει την καταδίκη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης", γράφει ευθέως ο Κρούγκμαν - δηλαδή την πολιτική που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία!

"Παρά όμως αυτές τις προειδοποιήσεις, τα γεράκια των ελλειμμάτων κυριαρχούν στα περισσότερα μέρη - και πουθενά περισσότερο από όσο στη Γερμανία", συμπληρώνει ο Αμερικανός νομπελίστας, τονίζοντας ότι δεν έχουν καμία απολύτως οικονομική λογική, π.χ. τα μέτρα λιτότητας ύψους 80 δισεκατομμυρίων ευρώ που αποφάσισε η γερμανική κυβέρνηση.

Ακόμα και ένας από τους πιο αδίστακτους κερδοσκόπους, ο Αμερικανός Τζορτζ Σόρος, δεν συμφωνεί με την πολιτική του Βερολίνου. "Η πολιτική της Γερμανίας αποτελεί κίνδυνο για την Ευρώπη. Θα μπορούσε να καταστρέψει το ευρωπαϊκό σχέδιο", δήλωσε ευθέως.

Ο Πολ Κρούγκμαν, όμως, γνωρίζει καλά τη νοοτροπία των Γερμανών ηγετών. "Οι Γερμανοί πολιτικοί φαίνονται αποφασισμένοι να αποδείξουν τη δύναμή τους, επιβάλλοντας πόνο και βάσανα - και οι πολιτικοί όλου του κόσμου ακολουθούν την ηγεσία τους", γράφει και εξηγεί τι συνέπειες θα έχει αυτό: "Θα υπάρξει φυσικά τίμημα για αυτή τη στάση ισχύος των Γερμανών. Μόνο ένα τμήμα αυτού του αντιτίμου θα πέσει στη Γερμανία. Η γερμανική λιτότητα θα χειροτερεύσει την κρίση στην ευρωζώνη, καθιστώντας πολύ δυσκολότερη την ανάκαμψη της ισπανικής και άλλων οικονομιών που έχουν προβλήματα".

Το εξωφρενικό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες στραγγαλίζουν το κοινωνικό κράτος, επιβάλλοντας εξοντωτική λιτότητα στους εργαζομένους και λεηλατώντας τους μισθούς και τις συντάξεις τους στο πλαίσιο μιας παραληρηματικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, στις ΗΠΑ συμβαίνει το αντίθετο.

Η κυβέρνηση Ομπάμα χορηγεί άφθονα φθηνά δάνεια σε επιχειρήσεις και καταναλωτές, μειώνει τη φορολόγηση των οικογενειών, παρέχει υποστήριξη στους ανέργους και επενδύει σε δημόσια έργα υποδομών, για να υπάρξει ανάπτυξη και να δουλεύει ο κόσμος!

Ακόμη πιο παράλογη αποδεικνύεται η ευρωπαϊκή στάση, αν συγκρίνει κανείς τα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη ΗΠΑ και ΕΕ.

Οι Αμερικανοί χρηματοδοτούν αναπτυξιακή πολιτική, παρόλο που οι ΗΠΑ θα σημειώσουν αύξηση του ΑΕΠ τους φέτος κατά 2,8% και η Ευρώπη που υπολογίζει να έχει ανάπτυξη μόνο 1% κατά το 2010 ακολουθεί περιοριστική πολιτική που εμποδίζει την ανάπτυξη! Τι να πει κανείς για τους Ευρωπαίους ηγέτες;

Η Ουάσιγκτον επιλέγει την αναπτυξιακή πολιτική, παρόλο που το 2011 υπολογίζεται ότι το έλλειμμα του αμερικανικού προϋπολογισμού θα ανέλθει στο 13% - όσο δηλαδή το περσινό της Ελλάδας! Προτιμάει, όμως, να δουλεύουν οι άνθρωποι, παρά να ευημερούν οι αριθμοί.

Η ΕΕ εκτιμά ότι το έλλειμμά της το 2011 θα είναι μόνο το μισό από το αμερικανικό (6,9%), αλλά παρ' όλα αυτά ακολουθεί πολιτική που θα στείλει πολλά εκατομμύρια Ευρωπαίους στην ανεργία.

Είναι προφανές ότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στη Γηραιά Ηπειρο...

G-20

Αλλη πολιτική οι ΗΠΑ, άλλη η ΕΕ

"Συγκρούονται η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες για το έλλειμμα τις παραμονές του G-20" έγραφε χθες η ισπανική "Ελ Παΐς", εν όψει της συνόδου κορυφής των είκοσι μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη, που αρχίζει σήμερα στο Τορόντο του Καναδά. "Οι ΗΠΑ θεωρούν πιο σημαντικό να διασφαλίσουν την ανάπτυξη, ενώ η Ευρώπη, κυριαρχούμενη από το βάρος της Γερμανίας, εξακολουθεί να κυριαρχείται από τη μονομαχία της μείωσης του ελλείμματος.

 Η μάχη στους G20 διαγράφεται τώρα ως μάχη ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη", υπογραμμίζει η εφημερίδα. Ποιος να το φανταζόταν ότι η ΕΕ θα γινόταν πιο αντιλαϊκή από τις ΗΠΑ...