Η Κρίση του Χρέους

Του Χρήστου Βανδώρου

Η σημερινή φάση της καπιταλιστικής κρίσης εξελίσσεται ραγδαία και επικίνδυνα για τις κοινωνίες της Ν. Ευρώπης  και όλου του κόσμου.

‘Ένας ανεξέλεγκτος παγκόσμιος νομισματικός πόλεμος με υποκείμενο και αντικείμενο το νόμισμα οδηγό, δολάριο – ευρώ,  εξελίσσεται  στις χώρες της Ευρώπης. Τα συμφέροντα  γύρω από  το δολάριο, μαζί με την αγγλική στερλίνα, βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση “αγάπης” και «μίσους» με  το Γερμανικό Ευρώ στη προσπάθεια όλων να δώσουν, αφαιρώντας  χώρο από τη κινέζικη  οντότητα, η οποία κινδυνεύει λιγότερο από τη κρίση λόγω και της ιδιομορφίας του κράτους της.  Η κρίση αναδεικνύεται  σαν μια από τις μεγαλύτερες καταγραμμένες στα παγκόσμια χρονικά (1870, 1929 , 2008).

Στη πραγματικότητα όταν μιλάμε για κρίση , μιλάμε για 3 αλληλοκαλυπτόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες παραμέτρους.

Α) Κρίση κεφαλαίου δηλ. υποαπασχόληση παραγωγικού κεφαλαίου και εγκαταστάσεων, μείωση κερδών. (περίπου 30% παραγωγικού κεφαλαίου είναι εκτός παραγωγής)

Β) Δημοσιονομική κρίση , κρίση κρατικού χρέους και ελλειμμάτων.

Γ) Κρίση στο επίπεδο της εργασίας (ανεργία-μείωση εισοδημάτων-διάλυση κοινωνικού κράτους.

Το συνδικαλιστικό  κίνημα σαφέστατα, ενδιαφέρεται και αναφέρεται στη τρίτη παράμετρο  εφόσον  ξεκινώντας από αυτή μπορεί  να διεκδικήσει προοδευτική διέξοδο επηρεάζοντας  αποφασιστικά και τις άλλες δυο παραμέτρους.

Το ιδιαίτερο όμως αυτής της κρίσης είναι η συσσώρευση και άλλων παραγόντων όπως η περιβαλλοντική κρίση, η κρίση στην ενέργεια, η κρίση τροφίμων & νερού. Πρόκειται επομένως για μια συστημική κρίση, πάνω και πέρα από την οικονομία, η οποία αν δεν μπορέσει το δημοκρατικό κίνημα να την ανατρέψει, θα δηλητηριάσει βαθύτατα κάθε πτυχή της κοινωνίας.

«το μόνο κομμάτι του κράτους που ανήκει στο λαό είναι το εθνικό χρέος».

Η τακτοποίηση των οικονομικών του κράτους για τις κυβερνήσεις –  & τη δική μας – είναι το φαινομενικά υπερταξικό εργαλείο προκειμένου να αποδοθούν τα βάρη  στον εργαζόμενο και να νομιμοποιηθούν στη συνείδηση της κοινωνίας οι ακραίες κάθε φορά παρεμβάσεις στα λεγόμενα κεκτημένα. Στην υπηρεσία αυτού του σκοπού καλείται να πάρει θέση  και ο κοινωνικός αυτοματισμός. Φυσικοί σύμμαχοι των κυβερνώντων προστρέχουν  τα ΜΜΕ και οι πληρωμένες πένες τους.

Βοήθεια!!! οι τράπεζες…

Μετά την αποκάλυψη της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 οι κυβερνήσεις αποφάσισαν τη στήριξη των τραπεζών διαθέτοντας τεράστια ποσά. Αυτό γιατί οι τράπεζες στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού είναι τα λειτουργικά κέντρα-παράκεντρα του. Η καρδιά και το αίμα του, (μόνο στις ΗΠΑ το 40% των κερδών «παράγονται» στις τράπεζες.

28 δις€ διέθεσε η Ελλάδα από τα οποία 7 δις ζεστό χρήμα. Με αυτό το ποσό το κράτος ήταν σε θέση να ελέγξει άμεσα τις κυριότερες τράπεζες (Εθνική, Άλφα, Γιούρομπανκ) παίρνοντας κοινές μετοχές έναντι των προνομιούχων που δεν συμμετέχουν στη διοίκηση. Προκρίθηκε όμως το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα, το οποίο θεωρεί ιεροσυλία την ανάμιξη του κράτους στη διοίκηση επιχειρήσεων. Η κρίση τραπεζών αποσοβήθηκε σε βάρος των κρατών και των δημοσιονομικών τους.

Αρκεί μόνο αυτό;

Από μόνο του δεν  ήταν αρκετό να οδηγήσει με τέτοια ένταση  τα πράγματα στο σημείο που σήμερα βρισκόμαστε. Η συνολική  νεοφιλελεύθερη διαχείριση των τελευταίων 25 χρόνων Κυβερνήσεων και Ε.Ε. αντάμα, οδήγησαν σε κατάρρευση τα δημόσια οικονομικά.

Μερικά στοιχεία

Το 1980 το χρέος ήταν στο 20% του ΑΕΠ. Το 1990  στο 80%, το 1993 στο 120% και  σταθεροποιημένο σε ποσοστό 100-120 % έκτοτε.

Αντίστοιχα ο φορολογικός συντελεστής το 1981 για τις επιχειρήσεις ήταν στο 40-45% για να βρεθεί στα 2001 στο 35%, το 2010 στο 25% με δέσμευση να πάει στο 20% τα επόμενα  5 χρόνια.

Τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού η κυβέρνηση της ΝΔ τα πήγε από 41% του ΑΕΠ  στο 34% ,ενώ αντίστοιχα τις δαπάνες στο 46% του ΑΕΠ και όλα αυτά χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα, καθώς μεγάλο μέρος  ανταποκρινόταν σε δαπάνες για αστυνομία –στρατό-φρεγάτες-υποβρύχια, και αμαρτωλές συμβάσεις.

Ο ελληνικός προϋπολογισμός για 30 περίπου χρόνια είναι ελλειμματικός.  Η νόμιμη φοροαπαλλαγή και η νόμιμη φοροδιαφυγή δίνουν και παίρνουν.

Παράδειγμα: Έχουμε τεράστιο εμπορικό στόλο σε σχέση με τον πληθυσμό μας . Οι εφοπλιστές κατέχουν το 15% της παγκόσμιας χωρητικότητας και σε 2 κατηγορίες πλοίων (πετρελαιοφόρα – χύδην φορτίο) περίπου το 22%. ΟΜΩΣ πληρώνουν λιγότερο φόρο από όσο ένας μετανάστης προκειμένου να νομιμοποιηθεί. Έχουν 56 φοροαπαλλαγές. Μία από αυτές! Η επιστροφή ΦΠΑ στα προϊόντα που αγοράζουν από Ελλάδα! Η ίδια φοροαπαλλαγή ισχύει στα ιδιωτικά σχολεία, τα ιδιωτικά νοσοκομεία και τα …καζίνο!! Μόνο από την κατάργηση αυτού του μέτρου, θα είχαμε 5 δις € έσοδα. Όσα δηλ, παίρνει η κυβέρνηση με τα μέτρα της ενάντια στην εργασία.

Δε θα φύγουν σε άλλες χώρες!

Όσο για το αντεπιχείρημα πως το εφοπλιστικό κεφάλαιο θα μετανάστευε σε χώρες με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, αυτό το έχει κάνει. Κάτι ξέρει η Κύπρος από αυτά. Η ανάγκη όμως να ελέγχει τον πρόεδρο στο Ι.Μ.Ο στα πλαίσια του ΟΗΕ δεν του επιτρέπουν να φύγει από Ελλάδα. Άρα πρόκειται για εξυπηρέτηση.

Να’ταν μόνο αυτό

Μια τράπεζα φορολογείται λιγότερο από ένα μισθωτό των 2000 € το μήνα, καθώς τα κέρδη από χρηματιστηριακά προϊόντα και εργασίες ουσιαστικά δεν φορολογούνται. Μη ξεχάσουμε και τα άγια των αγίων. Καλά στην εκκλησία της χρωστάμε ακόμη τη κόκκινη μηλιά και την Αγιά Σοφία. Που να φορολογηθεί.

Παρόλα αυτά τη 10ετία 1997-2007 είχαμε ανάπτυξη 4% κατά έτος. Άρα το ΑΕΠ αυξήθηκε 40-45%.  Αν το χρέος το 1997 ήταν στο 100% και δεν αυξανόταν σαν ποσότητα χρήματος το 2007 πρέπει να  ήταν στο 60% καθώς το ποσοστό χρέους είναι στον αριθμητή του κλάσματος (χρέος / ΑΕΠ).

Έγινε κάτι τέτοιο; Θεός φυλάξει!!

Οι γενναίες φοροαπαλλαγές στο Κεφάλαιο είναι από τις βασικές αιτίες αύξησης του χρέους. Όσο για την αυξημένη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή! Πρόκειται για πολιτική επιλογή των κυβερνώντων διαχρονικά. Στην Ελλάδα έχουμε  διευρυμένα στρώματα μικρομεσαίων και ελευθεροεπαγγελματιών, (περίπου 800.000) που αποτελούν την εκλογική βάση αλλά και την ιδεολογική δύναμη των κομμάτων εξουσίας. Η ευνοϊκή μεταχείριση τους, ουσιαστικά η αναγκαστική διαφθορά τους από την εκάστοτε κυβέρνηση  μαζί με την παρασιτική  λειτουργία των εισπρακτικών μηχανισμών και λειτουργών (εφοριακοί-ΙΚΑ κτλ και αυτό πολιτική επιλογή) δρουν , ώστε να κυβερνούν ανενόχλητοι οι κρατούντες, να δημιουργούνται δεσμοί συμμαχίας μεσαίων μεγάλου κεφαλαίου, ώστε να καθυποτάζεται και ο εργαζόμενος.

Η αριθμητική των φόρων

Οι φόροι προέρχονται κατά 66% περίπου από τη κατανάλωση.(έμμεσοι φόροι). Αυτό και αν είναι βάσανο για τον μισθωτό. Οι άμεσοι φόροι, κατά 12% από μισθωτούς, κατά 10% από επιχειρήσεις και 12% από μικρομεσαίους. Το ΙΝΕ- ΓΣΣΕ σε σχετική μελέτη διαπιστώνει πως η φορολόγηση της εργασίας στην Ελλάδα είναι στο 35,5% έναντι 36,5% στην Ε.Ε. των 25 ενώ η φορολόγηση  κερδών στο 15,9%, έναντι 33% στην Ε.Ε. των 25. Οι άμεσοι φόροι στην Ελλάδα την ίδια χρονιά ήταν στο 7,7% ΑΕΠ έναντι του 12,2% στην Ε.Ε.των15. Ο νοών νοεί το. Σημαντική απόκλιση με υπεύθυνες τις κυβερνήσεις διαχρονικά.

Αφού το ανώτερο εισοδηματικά στρώμα του 20%-30% που ελέγχει το 50% του ΑΕΠ δεν πληρώνει ανάλογους φόρους πως θα αυξηθούν τα έσοδα;

Φταίνε οι μισθοί;

Σε αντίθεση με το ευρέως διαδεδομένο -δεν παράγουμε τίποτα- η ανάπτυξη στην Ελλάδα είναι στο 95% περίπου της Ευρωζώνης με τους μισθούς στο 70% Ανοιγμένη ψαλίδα η οποία μεγαλώνει με τα τελευταία μέτρα. Βέβαια το 95% κρύβει τη πραγματικότητα καθώς  η ποιοτική  σύνθεση, η κοινωνική αποτελεσματικότητα δεν φαίνονται, δεν προσμετρώνται.

Όσο για το αν φταίνε οι μισθοί δημοσίου, πέρα από την παρασιτική λειτουργία σημαντικού όγκου-επιτροπές- κτλ. που πάλι είναι επιλογή ενός πελατειακού συστήματος, το 2008 οι δαπάνες προσωπικού του δημοσίου ανήλθαν σε 11,5% ΑΕΠ έναντι 10,1% Ε.Ε.των 27. Άρα δεν είναι διογκωμένες όπως παπαγαλίζουν.

Δανεισμός και τράπεζες . Ρέκβιεμ στο ιδιωτικό!

Εντός της ευρωπαϊκής  Ένωσης,  οι κυβερνήσεις καλύπτουν τις διαφορές εσόδων εξόδων με δάνεια από ιδιωτικές τράπεζες. Να διευκρινίσουμε.  Η κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα είναι και αυτή ιδιωτική δηλ. ανεξέλεγκτη από αποφάσεις κοινοβουλίων. Στηρίζει βέβαια τις πολιτικές αποφάσεις της Ε.Ε. σύμφωνα πάντα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, και είναι ο σημαντικότερος ρυθμιστής της ρευστότητας του χρηματοοικονομικού τομέα.  Στο διοικητικό συμβούλιο της, μετέχουν οι διοικητές  των  κεντρικών τραπεζών των χωρών μελών, οι οποίες όντας ιδιωτικές  ελέγχονται από άγνωστα κεφάλαια.- Στη τράπεζα της Ελλάδας  μόνο 6,5% έχει  το Ελληνικό κράτος. Σύμφωνα  με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, η κεντρική τράπεζα δανείζει μόνο ιδιωτικές  και μάλιστα με 1% έναντι κρατικών τίτλων, για να δανείσουν αυτές το κράτος με 5%! Νόμιμη τοκογλυφία.

Σαν αντιστάθμισμα στα παραπάνω να αναφέρουμε ότι η Ιαπωνία με χρέος 200% ΑΕΠ , εκδίδοντας ομόλογα που αγοράζει η κεντρική τράπεζα της με επιτόκιο μέχρι 1% τα διαθέτει στο κοινό σαν λαϊκό ομόλογο και χρηματοδοτεί το χρέος της. Στην Ελλάδα  το ύψος των καταθέσεων είναι περίπου στα 300 δις € όσο δηλ. και το χρέος. Μπορούσε επομένως να επιδιωχθεί τέτοια ρύθμιση , παρόλο που και αυτή η λύση  θέλει συζήτηση.

Μέσα η έξω από την ΟΝΕ και την Ε.Ε.;

Να ξεκαθαρίσουμε πως κανένα από τα δύο δεν μπορούν να αποτελέσουν το άγιο δισκοπότηρο για το εργατικό κίνημα.  Κόκκινη γραμμή για εμάς, είναι η χρυσή τομή, η ακολουθούμενη διαδικασία μέσα από την οποία θα πάμε στην έξοδο από την κρίση προασπίζοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων. Άλλωστε την απόφαση εισόδου στο € την επέβαλλαν οι τραπεζίτες… Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, οδήγησε στην αδυναμία άσκησης αυτόνομης οικονομικής πολιτικής ανατρέποντας τον υφιστάμενο  Ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας   ωφελώντας τις περισσότερο ανεπτυγμένες  οικονομίες (όπως λέμε Γερμανία). Οι τράπεζες λοιπόν στην Ελλάδα ωφελήθηκαν…από τον καταμερισμό εντός της ζώνης. Δανείζοντας και δανειζόμενες  επεκτάθηκαν στη βαλκανική και στη Τουρκία την ίδια ώρα που η παραγωγική δομή μας άλλαζε μετατρέποντας την Ελλάδα σε χώρα  υπηρεσιών. Πάνω από 1900 υποκαταστήματα Ελληνικών τραπεζών είναι στη Βαλκανική καθώς στο τραπεζικό τομέα έπεσε ο κλήρος να προσαρμόσει στα νεοφιλελεύθερα πρότυπα τα καθεστώτα της Βαλκανικής.

Τα τριάκοντα αργύρια!

Η αποβιομηχάνιση, το κτύπημα της αγροτικής παραγωγής, πήγε πλάι- πλάι με τις επιδοτήσεις στους αγρότες για παραγωγή 4% του ΑΕΠ με χτύπημα παραδοσιακών καλλιεργειών καθώς και της κτηνοτροφίας,  παράλληλα με την προσπάθεια εξαγοράς των εργαζομένων στις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις μέσα από συνέδρια  και σχολές επανακατάρτισης που πλούτιζαν μαυραγορίτες. Διαδικασίες συνειδητής αλλοίωσης της συλλογικής συνείδησης, την ίδια ώρα που σήμερα την οδηγούν στην απόγνωση.  Όλα αυτά είναι τα 30 αργύρια έναντι της παραγωγικής αποδιάρθρωσης .

Και φτάνουμε στο σήμερα.

Σύμφωνα με τελευταία στοιχεία το 2010 το ΑΕΠ θα υποστεί μείωση έως 8%, ενώ το 2014 θα είναι 5% του 2009!! Το δημόσιο χρέος θα εκτιναχθεί στο 150-170% ΑΕΠ-2014 και οι τόκοι που θα πληρώνουμε θα αντιστοιχούν στο 7,2% -8% του ΑΕΠ, από 5% που είναι σήμερα.

Στη θέση που ήμασταν το Φλεβάρη έρχονται οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, σύντομα το σύνολο των χωρών. Με τα καινούργια δάνεια την επόμενη 5ετία πρέπει να πληρώσουμε 200 δις€. Αυτό όταν από το 2000-2009 δώσαμε σε τοκοχρεολύσια 300 δις για να χρωστάμε το 2010 πάλι 300 δις!! Για δε τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό έχουμε δώσει άλλα 150 δις.

Ο παραλογισμός στο μεγαλείο του.

Ο εμπρηστής γίνεται πυροσβέστης;

Στο γενικότερο κάδρο πρέπει να φωτιστούν αρκετά σημεία. Η διεθνής κρίση βρίσκει ανέτοιμες τις κυβερνήσεις , τα κόμματα , τα συνδικάτα . ΓΙΑΤI;

Ίσως μια ακόμη εξήγηση

Για αρκετά χρόνια και μέχρι το 1980 μπορούμε να ισχυριστούμε πως ο εργατικός μισθός, η παραγωγικότητα της εργασίας και η αύξηση της κερδοφορίας βρίσκονταν γενικά σε αυξητική τροχιά. Στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού κερδίζαμε κατακτήσεις με αποτέλεσμα την αύξηση της καταναλωτικής μας δύναμης.

Χοντρικά από το 1980 με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, του Ρηγκανισμού, Θατσερισμού αλλά κυρίως με τη προσχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας στα νεοφιλελεύθερα δόγματα, την υποχώρηση της αριστεράς σαν θεωρία και πράξη έχουμε αντιστροφή των πραγμάτων. Δηλαδή με αυξημένη παραγωγικότητα και κερδοφορία μετράμε σταθεροποίηση των μισθών έως ελαφρά μείωσή τους,- σαν ονομαστικοί μισθοί –αλλά συνολικά σαν εισόδημα δραστική μείωσή τους μέσα από το χτύπημα στένεμα των νεκρών εργασιακών χρόνων (επιλογή ωρομίσθιου, 4ωρων, 3ωρων, έλεγχο ανεργίας μέσα από περιορισμό ποσοστού εργασίας στο σύνολο του ετήσιου κλπ). Η κατάσταση αυτή  συνέβαλε αποφασιστικά ώστε η μη παραγωγικά αξιοποιούμενη μάζα χρήματος να κατευθυνθεί και στους εργαζόμενους δια μέσου ατομικού δανεισμού. Μπορούμε  να ισχυριστούμε  πως η κερδοφορία του κεφαλαίου προερχόταν όλο και περισσότερο όχι από επενδύσεις αλλά από χρηματοοικονομικά προϊόντα προκρίνοντας μια χρηματιστηριακοποίηση της κοινωνίας και του κράτους . Έχοντας οι εργαζόμενοι κατακτήσει ένα συγκεκριμένο καταναλωτικό επίπεδο, υποβλήθηκαν στην ανάγκη  διατήρησης του καταφεύγοντας στο τραπεζικό δανεισμό. Οι τράπεζες δουλεύοντας βάση του κλασματικού αποθεματικού συστήματος δηλ 1€ κατάθεση 10 € δανειοδότηση (και αυτό τυπικό)   δημιουργούσαν χρήμα από το χρέος αυτονομώντας το από τη παραγωγή. Έπρεπε βέβαια και οι καταθέσεις των εργαζομένων να ελαττωθούν.

Η βίαιη καταστροφή των καταθέσεων  μέσα από τη χρηματιστηριακή φούσκα του 1999-2001 έκανε μονόδρομο τη διατήρηση του επιπέδου διαβίωσης με χρήση δανείων και καρτών , καθώς υπήρχε άρνηση επενδύσεων ανάλογης της μάζας χρήματος και ισχυρή αντίσταση για αυξήσεις μισθών.

Η ανάπτυξη προκρίθηκε μέσα από μια γενική ασύμμετρη κατανάλωση την ίδια ώρα που οι συμβιβασμοί τάξεων εντός της κάθε κοινωνίας διόγκωναν το χρέος και τα ελλείμματα. Οι χρηματοοικονομικές πυραμίδες στήνονταν γρήγορα και αποτελεσματικά. Το βιομηχανικό κεφάλαιο μπορούσε ταχύτερα να κερδίσει από αυτές παρά από τη παραγωγική του επέκταση. Όλο και μεγαλύτερη μάζα χρήματος, κατευθυνόταν στην εξυπηρέτηση  της  κατανάλωσης  των ανωτέρων αστικών στρωμάτων  περιορίζοντας δραστικά κάθε ίχνος ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ των επενδυτικών κεφαλαίων. Συγχρόνως τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, εγκλωβίζονταν σε μια καταναλωτική κατεύθυνση μέσω δανεισμού η οποία τους δημιουργούσε συνθήκες συνενοχής άρα και υποτέλειας απέναντι στην αστική τάξη. Έτσι αντί να διεκδικούν μισθό και κοινωνικές παροχές τις οποίες αυτά παρήγαγαν και τους οφείλονταν, συμπλήρωναν μέσα από τραπεζικές κάρτες και δάνεια το επίπεδο διαβίωσης τους. Παράλληλα καταστρατηγήθηκε το 8ωρο, 40ωρο και γενικά ο χρόνος εργασίας έγινε λάστιχο προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις δόσεις των δανείων.

Η χρηματιστηρικοποίηση πάνω απ΄ όλα

Η χρηματιστηρικοποίηση  δεν είναι μια σημαία ευκαιρίας για το κεφάλαιο αλλά μια συνολική κίνηση ανοίγματος και καθιέρωσης ενός δρόμου που θα χαρακτηρίζει από δω και πέρα τον  καπιταλισμό και την κοινωνία. Οι όποιοι συμβιβασμοί μεταξύ πολιτικών-διαχειριστών- χρηματιστών θα γίνονται στα πλαίσια αυτού του δρόμου ανεξάρτητα από τα «τροχαία» ατυχήματα που θα προκαλούνται καθώς στον ίδιο δρόμο θα κινούνται νταλίκες-συρόμενα- βαγόνια και Ι.Χ.

Η ατομικοποιημένη κοινωνία μετατρέπεται σε χρηματιστηριακό προϊόν και το άτομο, ο μισθός, η σύνταξη μια ακόμη ιδιόμορφη μετοχή. Οι κοινωνικές σχέσεις διαλύονται και ανασυνθέτονται μέσα από τον φετιχισμό του παράγωγου, του ομόλογου, της μετοχής. Όπως ανεβοκατεβαίνει η τιμή του πετρελαίου, έτσι θα γίνεται με τη σύνταξη, το μισθό, αλλά και το χρόνο εργασίας. Αυτή η σκελετοποίηση  των κοινωνικών σχέσεων, η αλλοίωση της συνείδησης, είναι  που ο νεοφιλελευθερισμός προωθεί σήμερα. Το ίδιο το κράτος γίνεται χρηματιστηριακό προϊόν, κατατμίζεται σε «μετοχές»,πουλιέται και αγοράζεται μέσα στα πλαίσια μιας νέας μορφής αποικιοκρατίας και πολιτικού νεοφασισμού.

Για την Ελλάδα «ρε γαμώτο»

Ουσιαστικά η άρχουσα τάξη και τα παρασιτικά ανώτερα μεσοστρώματα διαμορφώθηκαν σε μια ειδική τάξη ραντιέρηδων μαυραγοριτών που –για την Ελλάδα σήμερα- επενδύουν τα συμφέροντα τους στην ελεγχόμενη χρεοκοπία πτώχευση της χώρας και του λαού. Η κυβέρνηση Παπα-Καρατζαφέρη με κεντρικό σύνθημα «σωτηρία της πατρίδας» διαχειρίζεται τη κατάσταση ώστε να διασφαλίσει τα συμφέροντα του ντόπιου και διεθνούς μαυραγοριτισμού, τα συμφέροντα των ελβετικών καταθέσεων (250 δις € από Έλληνες). Στρατηγική, την οποία ο εργαζόμενος λαός οφείλει να αποκρούσει. Μα για να αποκρουστεί η επίθεση –σε πρώτο στάδιο η  μείωση μισθών- το ασφαλιστικό, η ανεργία πρέπει να δούμε βασικά ζητήματα.

Μέτωπο αγώνα

Οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις να σταματήσουν να κρύβονται πίσω από τους συνδικαλιστές και τα σωματεία. Χωρίς να θέλουμε να αποσείσουμε τις ευθύνες των τελευταίων, ειδικά των ανώτερων και ανώτατων οργάνων μπορούμε και να τα υπερβούμε αλλά κύρια να τα αιχμαλωτίσουμε σε μια άλλη κατεύθυνση.

Δεν είναι δυνατόν να αρκούμαστε είτε στην καταγγελία, είτε στην «αγωνιστική ενημέρωση» μέσω φαξ, είτε στο άλλοθι –κυρίως αυτό- του δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων.

Έχουμε αποδεχτεί και μεταφέρει το δικομματικό πολιτικό σύστημα στο συνδικαλιστικό στίβο. Τα σωματεία που ελέγχονται από τις κυβερνητικές παρατάξεις σε ελάχιστα διαφέρουν από τα αντίστοιχα των αριστερών παρατάξεων. Ου σιαστικά εχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς ανακοινώσεων καταγγελίας. Χωρίς ανάληψη ενωτικής αλληλέγγυας δράσης προϋπόθεση της οποίας θα είναι η αλήθεια, η διαφάνεια σκοπών-στόχων-προοπτικών η ύπαρξη τους καταντάει άλλοθι, παγίωση θέσεων, νομής εξουσίας, ή καταμέτρησης μερικών ψήφων σε ένα ανούσιο κοινοβουλευτικό παιχνίδι .

Ένα πλατύ Ενωτικό  Αντινεοφιλελεύθερο Μέτωπο είναι αναγκαίο όσο ποτέ. Με διάρκεια και αποφασιστικότητα.

Το οποίο βέβαια θα αφήνει ανοιχτούς τους δρόμους για παραπέρα πορεία κοινωνικής ανάτασης. Εδώ είναι ο ρόλος μας. Γιατί ζητάμε από τους άλλους να κάμουν αυτά που θέλουμε και πιστεύουμε εμείς. Την ίδια στιγμή που καταγγέλλουμε τα ανώτατα συνδικαλιστικά όργανα σαν ξεπουλημένα, γιατί ζητάμε από αυτά να οδηγήσουν τους εργαζόμενους στη κοινωνική απελευθέρωση. Ειδικά γιατί η εξωκοινοβουλευτική αριστερά τα αναγάγει όλα σε αριθμητική απεργιών

Οι απεργίες διαμαρτυρίας είτε κρατάνε 2 ώρες, είτε 2 μέρες, είτε 2 βδομάδες, καταλήγουν τουφεκιές στον αέρα  όσο δεν  αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού σχεδίου το οποίο πρέπει να υπάρξει.

Το εργατικό κίνημα αλλά…

Εξ ανάγκης γινόμαστε το στοίχημα για την επίθεση-πειθάρχηση ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στην Ε.Ε.

Τα υποζύγια πάνω στα οποία στήνουν τα σαμάρια  προκειμένου να μπουν θριαμβευτές στη Νέα Ιερουσαλήμ, στη Νέα Μέκκα οι κεφαλαιοκράτες. Σίγουρα θα αντιδράσουμε.

ΑΛΛΑ η μισθωτή εργασία πολιτικά κοινωνικά και ιδεολογικά ξεκινάει από ήττα. Η αποδιάρθρωση της παλιάς φρουράς μέσα από τη συναινετική πολιτική διαπραγμάτευσης προνομίων, μέσα από την ιδιότυπη εκμετάλλευση της νέας φρουράς (μετανάστες-επισφαλής εργασία) είναι το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της ήττας. Κάτι ανάλογο με τη «διαφθορά» των εργατικών Τάξεων στην Ευρώπη σε σχέση με τις αποικίες.

Η νέα φρουρά γενικά νιώθει μια αποστροφή για ότι είναι οργανωτικά, πολιτικά, ιδεολογικά κατακτημένο και θεσμοθετημένο από τη παλιά φρουρά. Ρέπει στην αναρχοαυτονομία όπου δύσκολα μπορεί να συγκροτηθεί και να αναπτυχθεί σαν ενιαίο κίνημα τη στιγμή που η παλιά φρουρά όσα ανοιγοκλεισίματα και να κάνει στα σαθρά πλέον συρματοπλέγματα της δεν μπορεί να την εκφράσει. Απαιτείται σοβαρή προσπάθεια μέσα από ενότητα, αλληλεγγύη, στη βάση των νέων κοινωνικών αναγκών με όπλο τους κοινωνικούς αγώνες και με διάρκεια.

Τολμώ να πω ότι ακόμα και η απεργία δεν λέει αυτή τη στιγμή πολλά στο νέο εργαζόμενο. Ειδικά σ’ αυτόν που εργάζεται περιστασιακά, χωρίς σταθερή σχέση εργασίας, τόπου, εργοδότη, στο μπλοκάκι κ.τ.λ.

Να επαναπροσδιορίσουμε τον συνδικαλισμό

Να επαναπροσδιορίσουμε τις κοινωνικές ανάγκες αλλά και την κατανάλωση.

Να καταλάβουμε πως ο συνδικαλισμός και η πολιτική δεν είναι πλέυ στέισον ώστε να ξαναγυρίζουμε και να ρυθμίζουμε καταστάσεις κατά το δοκούν.

Ένα συνεκτικό πρόγραμμα αγώνων, πάλης και στόχων μέσα από ανοιχτό συνέδριο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με εκπροσώπηση της ανεργίας των μεταναστών της ανασφάλιστης εργασίας μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο. Σ΄ αυτές τις ώρες δεν είναι σωστό η απομάκρυνση  της ΓΣΕΕ (έτσι θα βολευτεί καλύτερα) όσο δυσκοίλιος και αν είναι ο ρόλος της, αλλά  η περικύκλωση της, η αιχμαλωσία της στη κατεύθυνση των αγώνων. Η αυτόνομη δράση πρωτοβάθμιων σωματείων, εργατικών Κέντρων, συλλογικοτήτων πολλά μπορεί να προσφέρει εφόσον καταλάβουμε πως δεν είναι η πιο κατάλληλη ώρα προκειμένου να επιλύσουμε τις μεταξύ μας διαφορές.

Να υψωθούμε πάνω από τις μικροκομματικές διαφορές έχοντας κατά νου πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο κόμματα στην Ελλάδα. Αυτοί και εμείς. Άρα και ένα μόνο συνδικάτο. Το συνδικάτο του αγώνα .

Δεν πληρώνω! δεν πληρώνω!

Δεν πληρώνουμε τη κρίση.

Δεν πληρωνόμαστε από αυτήν.

Η ανεργία οι απολύσεις επηρεάζουν αρνητικά κάθε εργαζόμενο. Είναι ανάγκη να ψάξουμε για να καταλήξουμε σ΄ εκείνες τις κοινωνικές συγκροτήσεις που θα καταλήγουν δημιουργικά σε συνεκτικές και αποτελεσματικές θέσεις. Άνοιγμα στο χώρο της γειτονιάς για να πορευτούμε με τον άνεργο τον 3ωρο…Άνοιγμα  των Εργατικών Κέντρων στη συνοικία. Ειδικά το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας πνιγμένο στην Ομόνοια από τα δευτεροβάθμια τι άλλο ρόλο μπορεί να παίξει παρά μόνο να γίνει το συνδικάτο ενοποίησης των κινημάτων σε επίπεδο γειτονιάς. Η αλληλεγγύη να γίνει το όπλο μας.

Τα εκατομμύρια των ανέργων και νεόπτωχων δε θα ζήσουν με συνθήματα, ούτε θα χορτάσουν με ανακοινώσεις. Διεκδίκηση Κάρτας ανεργίας με την οποία κάθε άνεργος θα έχει όχι μόνο δωρεάν μετακίνηση στα δημόσια μεταφορικά μέσα, αλλά και ένα ελάχιστο καταναλωτικό όριο στα βασικά δημόσια κοινωνικά καταναλωτικά προϊόντα, όπως σε ρεύμα, τηλέφωνο, νερό, δημοτικά τέλη, επιδότηση ενοικίου, φαγητού. Τα λιμνάζοντα κεφάλαια των  σωματείων ειδικά της κοινής ωφέλειας, να κατευθυνθούν στη δημιουργία ενίσχυσης αγώνων, καταλήψεις κλειστών εργοστασίων, και μιας αλληλέγγυας αποεμπορευματοποιημένης οικονομίας .

 Παράλληλα να διεκδικήσουμε το άνοιγμα όλων των δημόσιων συμβάσεων των τελευταίων χρόνων, την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και να υψώσουμε τοίχος στη παραπέρα ιδιωτικοποίηση εθνικής περιουσίας.  Η κοινωνικοποίηση της εργασίας επιβάλλει να καταχτήσουμε Δημοκρατικό Κοινωνικό έλεγχο σ’ όλες τις επιχειρήσεις ανεξάρτητα αν ανήκουν στο δημόσιο η στον ιδιωτικό τομέα πχ στο κλάδο υγείας. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει βέβαια να αλλάξει ριζικά.

Άνοιγμα στον Ευρωπαίο εργαζόμενο. Να καταλάβουμε πως για να διατηρήσουμε το βιοτικό μας επίπεδο πρέπει να διατηρήσει και να διευρύνει το δικό του ο Γερμανός ο Αλβανός ο Βούλγαρος εργαζόμενος. Για να αντιμετωπίσουμε το φτηνό Κινέζο , Ινδό και Πακιστανό εργαζόμενο πρέπει να πληρωθεί κανονικά ο μετανάστης στην Ελλάδα.

Η όλοι οι εργαζόμενοι θα υποτιμηθούμε, η όλοι θα σωθούμε.

Η διεύρυνση της δημοκρατίας είναι απαραίτητη προκειμένου να βγούμε από τη κρίση. Η συμμετοχή των εργαζομένων στο κοινωνικό γίγνεσθαι μέσα από τα συνδικάτα είναι όρος γι’ αυτό. Η διεύρυνση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τουλάχιστον στα ζητήματα που άμεσα αφορούν εργαζόμενους π.χ. εργασιακά νομοσχέδια μπορεί να διεκδικηθεί.

Δύσκολα! Ναι αλλά…τους βλέπουμε μεγάλους γιατί είμαστε σκυφτοί. .

Σηκώνουμε κεφάλι θα σκύψουνε αυτοί.

Υ.Γ. Στοιχεία για το άρθρο από: ιός της Ελευθεροτυπίας, Γ. Μηλιός και εφημερίδες