«Είμαστε οι πολλοί, θα σας νικήσουμε»

Πηγή: Το ΒΗΜΑ

ΣΠ. ΜΑΡΚΕΤΟΣ | Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Η ενορχηστρωμένη επίθεση που εκτυλίσσεται σήμερα ενάντια στη συνδικαλιστική ελευθερία είναι θλιβερή αλλά δεν εκπλήσσει. Εχοντας ειδικευθεί στη μελέτη του φασισμού γνωρίζω με πόση ευκολία τον υποστήριξαν στον Μεσοπόλεμο πολλοί ως τότε φιλελεύθεροι, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την άνοδο των εργατικών διεκδικήσεων και της Αριστεράς. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει να απεργεί. Κανείς δεν απεργεί αν δεν είναι αναγκασμένος να απεργήσει. Υστατο όπλο άμυνας των εργαζομένων· αν την περιορίσεις, έχεις τελικά εξέγερση. Το απεργιακό κύμα οφείλεται στο ότι οι εργαζόμενοι δέχονται πρωτοφανείς επιθέσεις στο βιοτικό τους επίπεδο και βλέπουν την κυβέρνηση να διαλύει το στοιχειώδες κράτος προνοίας και να καταργεί δικαιώματα κερδισμένα με αίμα, ενώ προεκλογικά είχε δεσμευθεί ότι θα έκανε ακριβώς τα αντίθετα. 

Δουλεύω, όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου, από το πρωί ως το βράδυ και αμείβομαι αρκετά περισσότερο απ΄ ό,τι ο μέσος Ελληνας. Ωστόσο με δυσκολία τα φέρνω πέρα, και το ίδιο συμβαίνει σχεδόν σε όλους όσους γνωρίζω. Πληρώνουμε τα πάντα ακριβότερα από τους ευρωπαίους συναδέλφους μας και πληρωνόμαστε κλάσμα του μισθού τους. Στην Ελλάδα έχουμε τις χαμηλότερες αμοιβές της εργασίας σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση και τα υψηλότερα κέρδη του κεφαλαίου. Τα κυβερνητικά κόμματα μας φυλάκισαν στο ευρώ τάζοντας σύγκλιση με την Ευρώπη, και σήμερα δεν μας έχουν απλώς οδηγήσει σε απόκλιση, πρακτικά μάς χρεοκόπησαν. Το κάθε νοικοκυριό χωριστά και τη χώρα στο σύνολό της. Αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στον λαό, μας ματώνουν τώρα για να πληρωθούν στο ακέραιο οι δανειστές. Ουσιαστι

Αλιευτικά σκάφη εμπόδισαν στο λιμάνι του Πειραιά τα δρομολόγια της ακτοπλοΐας, με συνέπεια οι λιμενικές αρχές να διακόψουν, την περασμένη Τετάρτη, για πολλές ώρες τους απόπλους και κατάπλους των πλοίων

κά, για να μην πέσουν οι τράπεζες, που σε όλη την Ευρώπη και στην Αμερική επιβιώνουν μόνο χάρη στην ασταμάτητη κρατική βοήθεια, ύψους πολλών τρισεκατομμυρίων. 

Αλλά οι τράπεζες χρόνια τώρα απεργούν και κανείς δεν σκέφτεται να βάλει σε αυτές όρια. Υπάρχουν για να μεταφέρουν πόρους από τους πλεονασματικούς τομείς της οικονομίας σε εκείνους που έχουν ανάγκη πιστώσεων. Εχουν όμως πάψει να δανείζουν, και έτσι στραγγαλίζουν την οικονομία. Πόσα από τις δεκάδες δισεκατομμύρια που τους δώσαμε πρόσφατα προώθησαν στην παραγωγή; Υπάρχει χειρότερη απεργία; Το πραγματικό κόστος της είναι τεράστιο, πολλαπλάσιο των δυσκολιών που προκαλούν όλες οι άλλες απεργίες μαζί. Μια απεργία διαρκείας, που θα λήξει μόνον όταν τις εθνικοποιήσουμε. 

Οι εργαζόμενοι, αντίθετα, απεργούν για την επιβίωση των ίδιων και των οικογενειών τους, και γι΄ αυτό δεν θα υποχωρήσουν μπροστά στην κυβερνητική ωμότητα. Εκφράζουν τη δίκαιη οργή μιας κοινωνίας που διαπιστώνει την ασυδοσία των ισχυρών και την κένωση της δημοκρατίας. Την οικτρή αυτοκατάργηση της Βουλής, την ατιμωρησία των καταχραστών και εκείνων που βιτριόλισαν τη συνδικαλίστρια Κούνεβα. Την κυνική καλλιέργεια του φόβου από καθεστωτικούς διανοουμένους και χρυσοπληρωμένα ημιαναλφάβητα παπαγαλάκια των τηλεπαραθύρων. Δεν υπερασπίζονται απλώς τη δημοκρατία, αλλά την αξιοπρέπεια της εργασίας και την ίδια την πολιτισμένη κοινωνία. Δεν λένε «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», αλλά «είμαστε οι πολλοί, είστε πολύ λίγοι, θα σας νικήσουμε». 

Ο κ. Σπύρος Μαρκέτος είναι επίκουρος καθηγητής Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.