του Κώστα Ανδριανόπουλου
Προωθούν τη χώρα – μπανανία με κυβερνήσεις ανδρείκελων και πολίτες υπηκόους.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε για απώλεια της ανεξαρτησίας, οι περισσότεροι θεώρησαν πως πρόκειται για διπλωματική και πολιτική αποδυνάμωση, που θα περιόριζε τις επιλογές μας ως χώρα και θα εξανάγκαζε σε αποδοχή δυσάρεστων λύσεων. Υποταγμένοι μεν, αυτοδιοίκητοι δε.
Όταν αμέσως μετά υποστήκαμε τη δημοσιονομική προσαρμογή, το σοκ -από την αποκάλυψη όσων πρόκειται να γίνουν- συγκάλυψε την ταπεινωτική εικόνα με τον Όλι Ρεν να απευθύνει καθ’ υπαγόρευση τα μέτρα στον ελληνικό λαό.
Τώρα, μετά την πλήρη υπαγωγή στο ΔΝΤ, νύχτα και στα κρυφά, επικυρώθηκε πως οι αποφάσεις του ΔΝΤ δεν θα μπαίνουν ούτε προς συζήτηση, ούτε προς επικύρωση στη Βουλή. Θα εφαρμόζονται πάραυτα μέσω του Παπακωνσταντίνου. Το κοινοβούλιο με μια πραξικοπηματική τροπολογία –στα πεταχτά- συνέταξη την «εξουσιοδότηση» που απαίτησε το ΔΝΤ.
Για όποιον δεν κατάλαβε, περνάμε σε μια νέα πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για μια ακόμα επίπτωση πλάι στις άλλες που ανακύπτουν μέσα στο χαμό των ημερών. Πρόκειται για κεντρικό, κορυφαίο ζήτημα.
Η μετά-ΔΝΤ εποχή δεν σημαίνει μόνο φτώχεια, οικονομική καταστροφή, κοινωνική διάλυση. Εγκαινιάζει πρώτα απ’ όλα μια νέα καθεστωτική φάση. Μια καθεστωτική φάση απαραίτητη για την αντιμετώπιση των πολιτικών αντιδράσεων και των μεγάλων κινητοποιήσεων, που προκαλούν πολιτικά ρήγματα, τα οποία αρχίζουν κιόλας να διαφαίνονται. Καθεστωτική φάση, η οποία επιβάλλεται, όμως, και από το γεγονός ότι καταστρέφεται οριστικά η κοινωνική βάση πάνω στην οποία είχε οικοδομηθεί το μέχρι τώρα οικονομικοπολιτικό πρότυπο.
Δηλαδή, αυτό της ανοιχτής κοινωνίας, των ίσων ευκαιριών, της ευημερίας που στηρίζεται σ’ ένα υλικοτεχνικό υπόβαθρο και στον συνακόλουθο καταναλωτισμό, στην κοινωνική προστασία κ.λπ.
Διατάγματα αλά κομαντατούρ
Η Ελλάδα στο εξής θα κυβερνιέται με διατάγματα. Η νέα ανώτατη αρχή, η σύγχρονη κομαντατούρ εγκαταστάθηκε και λειτουργεί στην Αθήνα. Στον ιστό του κοινοβουλίου θα μπορούσε να κυματίζει πλέον και η σημαία του ΔΝΤ.
Στην ουσία, η δημόσια ζωή, η πολιτική οργάνωση της χώρας και η συνταγματική της πραγματικότητα αναιρούνται, ακυρώνονται, είναι εντελώς τυπικές χωρίς καμιά ουσία.
Σε μια εντελώς κακόγουστη παράσταση, με υπουργούς να βγαίνουν στα παράθυρα, με διαφήμιση ταξιδιών στο εξωτερικό, με ένταση όλων των δημόσιων σχέσεων, με επισκέψεις αρχηγών κρατών, με σοβαροφανείς τεχνοκράτες των Βρυξελλών που αναλύουν πίνακες και στατιστικά και όλα αυτά για να μας πείσουν ότι έννοιες όπως «μπανανία», «μισοαποικία», «τοποτηρητές», είναι λέξεις από άλλη εποχή.
Δεν αφορούν εμάς, που είμαστε ακόμα στη σύγχρονη Ευρώπη, στην μεγάλη «ευρωπαϊκή οικογένεια».
«Το μέλλον σας έτσι κι αλλιώς θ’ αποφασίζεται αλλού, θα σας ανακοινώνεται με διατάγματα από τον άλφα ή τον βήτα που ελεύθερα μπορείτε εσείς να ψηφίζετε». Αυτός το τύπος «δημοκρατίας» θα εφαρμοστεί από δω και στο εξής.
Παράλληλα, κατασκευάζεται ο καινούριος τύπος πολιτικού που θα στελεχώσει τη νέα πολιτική εποχή (το μόνο που δεν έχει λυθεί είναι το κατά πόσον θα είναι ο ίδιος νέος κι άφθαρτος). Είναι αυτός που εκ των προτέρων ξεκαθαρίζει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για όλα αυτά, δεν μπορεί να παρέμβει στις άνωθεν αποφάσεις. Άλλοτε λυπάται γι’ αυτό, άλλοτε δηλώνει «καλά να πάθετε», αναλόγως. Αυτός σε κάθε περίπτωση βρίσκεται εδώ απλώς για να χειρίζεται υποθέσεις, είτε είναι εκλεγμένος από κόμμα, είτε εκ προσωπικοτήτων, είτε επιχειρηματίας -εξ εθνικής ανάγκης ορμώμενος.
Νοοτροπία εθελοδουλίας πρέπει να κατακλύσει στη χώρα, με ανδρείκελα στην ηγεσία της. Αυτό προβλέπει το νέο καθεστωτικό πρότυπο.
Έναρξη από την Ελλάδα
Δεν πρέπει να διαφεύγει ότι όλα αυτά δεν έχουν μια περιορισμένη τοπική σημασία. Στην Ελλάδα παίζεται και πάλι ένα στοίχημα με παγκόσμια σημασία, όπως παίχτηκε με το ζήτημα του χρέους.
Αφορά, όχι μια γενικόλογη θεωρητική προοπτική, αλλά ένα άμεσα εφαρμόσιμο μοντέλο πολιτικής διακυβέρνησης, μέσα από νέους μηχανισμούς επιβουλής και επιβολής, που, μάλιστα, τίθεται εσπευσμένα σε εφαρμογή μετά την τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση. Ένα πείραμα που δεν αφορά μόνο την ένταση της δράσης και την πύκνωση του δικτύου των παγκόσμιων εξουσιαστικών μηχανισμών, αλλά την υπαγωγή ολόκληρων κρατών (που ανήκουν στην καρδιά της Ευρώπης, όπως η Ελλάδα) στην απόλυτη δικαιοδοσία τους.
Στις συνθήκες αυτές, ένα μέτωπο αγώνα (μέτωπο με την πλήρη έννοια του όρου και όχι προσχηματικό ή ψευδεπίγραφο) γύρω από τη γραμμή αποκατάστασης της ουσίας του Συντάγματος, της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας είναι απαραίτητο αλλά και αυτονόητο για τους πολλούς. Κάτω απ’ αυτούς τους όρους, η πλειοψηφία της Αριστεράς θα εξαναγκαστεί σε μια τέτοια στάση, καθώς μέχρι τώρα στην πλειοψηφία της δεν το αποδέχεται.
Και το σημαντικότερο, είναι πως αυτός ο αγώνας δεν θα εξαντληθεί σε μια προσπάθεια να επανέλθουμε στην «προτεραία» κατάσταση, δηλαδή, σε μια προ-ΔΝΤ εποχή, αλλά θα τοποθετηθεί στο έδαφος μιας άλλης κοινωνικοπολιτικής προοπτικής για τη χώρα.
Όταν αμέσως μετά υποστήκαμε τη δημοσιονομική προσαρμογή, το σοκ -από την αποκάλυψη όσων πρόκειται να γίνουν- συγκάλυψε την ταπεινωτική εικόνα με τον Όλι Ρεν να απευθύνει καθ’ υπαγόρευση τα μέτρα στον ελληνικό λαό.
Τώρα, μετά την πλήρη υπαγωγή στο ΔΝΤ, νύχτα και στα κρυφά, επικυρώθηκε πως οι αποφάσεις του ΔΝΤ δεν θα μπαίνουν ούτε προς συζήτηση, ούτε προς επικύρωση στη Βουλή. Θα εφαρμόζονται πάραυτα μέσω του Παπακωνσταντίνου. Το κοινοβούλιο με μια πραξικοπηματική τροπολογία –στα πεταχτά- συνέταξη την «εξουσιοδότηση» που απαίτησε το ΔΝΤ.
Για όποιον δεν κατάλαβε, περνάμε σε μια νέα πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για μια ακόμα επίπτωση πλάι στις άλλες που ανακύπτουν μέσα στο χαμό των ημερών. Πρόκειται για κεντρικό, κορυφαίο ζήτημα.
Η μετά-ΔΝΤ εποχή δεν σημαίνει μόνο φτώχεια, οικονομική καταστροφή, κοινωνική διάλυση. Εγκαινιάζει πρώτα απ’ όλα μια νέα καθεστωτική φάση. Μια καθεστωτική φάση απαραίτητη για την αντιμετώπιση των πολιτικών αντιδράσεων και των μεγάλων κινητοποιήσεων, που προκαλούν πολιτικά ρήγματα, τα οποία αρχίζουν κιόλας να διαφαίνονται. Καθεστωτική φάση, η οποία επιβάλλεται, όμως, και από το γεγονός ότι καταστρέφεται οριστικά η κοινωνική βάση πάνω στην οποία είχε οικοδομηθεί το μέχρι τώρα οικονομικοπολιτικό πρότυπο.
Δηλαδή, αυτό της ανοιχτής κοινωνίας, των ίσων ευκαιριών, της ευημερίας που στηρίζεται σ’ ένα υλικοτεχνικό υπόβαθρο και στον συνακόλουθο καταναλωτισμό, στην κοινωνική προστασία κ.λπ.
Διατάγματα αλά κομαντατούρ
Η Ελλάδα στο εξής θα κυβερνιέται με διατάγματα. Η νέα ανώτατη αρχή, η σύγχρονη κομαντατούρ εγκαταστάθηκε και λειτουργεί στην Αθήνα. Στον ιστό του κοινοβουλίου θα μπορούσε να κυματίζει πλέον και η σημαία του ΔΝΤ.
Στην ουσία, η δημόσια ζωή, η πολιτική οργάνωση της χώρας και η συνταγματική της πραγματικότητα αναιρούνται, ακυρώνονται, είναι εντελώς τυπικές χωρίς καμιά ουσία.
Σε μια εντελώς κακόγουστη παράσταση, με υπουργούς να βγαίνουν στα παράθυρα, με διαφήμιση ταξιδιών στο εξωτερικό, με ένταση όλων των δημόσιων σχέσεων, με επισκέψεις αρχηγών κρατών, με σοβαροφανείς τεχνοκράτες των Βρυξελλών που αναλύουν πίνακες και στατιστικά και όλα αυτά για να μας πείσουν ότι έννοιες όπως «μπανανία», «μισοαποικία», «τοποτηρητές», είναι λέξεις από άλλη εποχή.
Δεν αφορούν εμάς, που είμαστε ακόμα στη σύγχρονη Ευρώπη, στην μεγάλη «ευρωπαϊκή οικογένεια».
«Το μέλλον σας έτσι κι αλλιώς θ’ αποφασίζεται αλλού, θα σας ανακοινώνεται με διατάγματα από τον άλφα ή τον βήτα που ελεύθερα μπορείτε εσείς να ψηφίζετε». Αυτός το τύπος «δημοκρατίας» θα εφαρμοστεί από δω και στο εξής.
Παράλληλα, κατασκευάζεται ο καινούριος τύπος πολιτικού που θα στελεχώσει τη νέα πολιτική εποχή (το μόνο που δεν έχει λυθεί είναι το κατά πόσον θα είναι ο ίδιος νέος κι άφθαρτος). Είναι αυτός που εκ των προτέρων ξεκαθαρίζει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για όλα αυτά, δεν μπορεί να παρέμβει στις άνωθεν αποφάσεις. Άλλοτε λυπάται γι’ αυτό, άλλοτε δηλώνει «καλά να πάθετε», αναλόγως. Αυτός σε κάθε περίπτωση βρίσκεται εδώ απλώς για να χειρίζεται υποθέσεις, είτε είναι εκλεγμένος από κόμμα, είτε εκ προσωπικοτήτων, είτε επιχειρηματίας -εξ εθνικής ανάγκης ορμώμενος.
Νοοτροπία εθελοδουλίας πρέπει να κατακλύσει στη χώρα, με ανδρείκελα στην ηγεσία της. Αυτό προβλέπει το νέο καθεστωτικό πρότυπο.
Έναρξη από την Ελλάδα
Δεν πρέπει να διαφεύγει ότι όλα αυτά δεν έχουν μια περιορισμένη τοπική σημασία. Στην Ελλάδα παίζεται και πάλι ένα στοίχημα με παγκόσμια σημασία, όπως παίχτηκε με το ζήτημα του χρέους.
Αφορά, όχι μια γενικόλογη θεωρητική προοπτική, αλλά ένα άμεσα εφαρμόσιμο μοντέλο πολιτικής διακυβέρνησης, μέσα από νέους μηχανισμούς επιβουλής και επιβολής, που, μάλιστα, τίθεται εσπευσμένα σε εφαρμογή μετά την τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση. Ένα πείραμα που δεν αφορά μόνο την ένταση της δράσης και την πύκνωση του δικτύου των παγκόσμιων εξουσιαστικών μηχανισμών, αλλά την υπαγωγή ολόκληρων κρατών (που ανήκουν στην καρδιά της Ευρώπης, όπως η Ελλάδα) στην απόλυτη δικαιοδοσία τους.
Στις συνθήκες αυτές, ένα μέτωπο αγώνα (μέτωπο με την πλήρη έννοια του όρου και όχι προσχηματικό ή ψευδεπίγραφο) γύρω από τη γραμμή αποκατάστασης της ουσίας του Συντάγματος, της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας είναι απαραίτητο αλλά και αυτονόητο για τους πολλούς. Κάτω απ’ αυτούς τους όρους, η πλειοψηφία της Αριστεράς θα εξαναγκαστεί σε μια τέτοια στάση, καθώς μέχρι τώρα στην πλειοψηφία της δεν το αποδέχεται.
Και το σημαντικότερο, είναι πως αυτός ο αγώνας δεν θα εξαντληθεί σε μια προσπάθεια να επανέλθουμε στην «προτεραία» κατάσταση, δηλαδή, σε μια προ-ΔΝΤ εποχή, αλλά θα τοποθετηθεί στο έδαφος μιας άλλης κοινωνικοπολιτικής προοπτικής για τη χώρα.
Για να μην μπερδευεται με τον άλλο Ανδριανόπουλος, γράφτε ολόκληρο το όνομα: Κώστας
ΑπάντησηΔιαγραφή