Πατώντας το πλήκτρο play μετά από λίγα δευτερόλεπτα (10΄΄-20΄΄) ξεκινάει το βίντεο. Μεταφέρεστε σε πλήρη οθόνη (full screen) κάνοντας κλικ στο εικονίδιο με τα λευκά βελάκια που βρίσκεται στο κάτω δεξιά μέρος του player. Επιστρέφεται σε κανονική απεικόνιση πατώντας το πλήκτρο escape (Esc).
Πηγή: Aformi Blog
Συνεχίζοντας τον κύκλο συζητήσεων με θέμα «οικονομική κρίση και Αριστερά» η aformi πήρε συνέντευξη από τον Κώστα Λαπαβίτσα.
Ο Κώστας Λαπαβίτσας διδάσκει οικονομικά στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Λονδίνου. Ειδικεύεται σε χρηματοπιστωτικά θέματα και στην ιαπωνική οικονομία και έχει δημοσιεύσει πλήθος επιστημονικών άρθρων στα αγγλικά, ιαπωνικά και ελληνικά. Έχει διδάξει σε πανεπιστήμια της Ιαπωνίας, της Τουρκίας και αλλού, ενώ επίσης αρθρογραφεί στον ελληνικό Τύπο.
ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις κι επιτέλους μία ολοκληρωμένη εξήγηση για την παρούσα κατάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος το τέλος της συνέντευξης, συνοψίζοντας, Ο άνθρωπος λέει πράγματα που θα ήταν αυτονόητα λίγο παλιότερα, δηλαδή βάσει των τότε κοινωνικοιστορικών ταξικών συσχετισμών. Δηλαδή, να αποκτήσουμε τον έλεγχο της οικονομίας, να υπάρξει δημόσιος έλεγχος στους μοχλούς ανάπτυξης της οικονομίας κλπ. και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου τονίζει ότι η αριστερά θα πρέπει να ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ λύσεις. Επιτέλους τι σκατά γίνεται?? Δεν τολμούν να πουν για εθνικοποίηση τραπεζών? Δεν τολμούν ανοιχτά να βγούν και να πουν ότι δεν πρέπει να πληρώσουμε το επαχθές και τοκογλυφικό χρέος, αρχής γενομένης τώρα π.χ πλασάροντας έντεχνα μέσω των ΜΜΕ ότι τα πρώτα 20 δις θα πάνε όλα στο ομόλογο και στις τράπεζες (για το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας) και φράγκο δε θα πάει σε συντάξεις όπως λεει ο Γιώργος??
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι τα μέτρα είναι άδικα το λέει και ο Αυτιάς τα πρωινά ρε γαμώ. Don't you get it? (που λέει και ο Max keiser!) Αν το 15 % προτείνει σύσσωμο αυτές τις λύσεις θα γίνουν και οι απαραίτητες ζυμώσεις ώστε αυτό το ποσοστό να μπορέσει και να αυξηθεί και γιατί όχι να παίξει σημαντικό ρόλο τώρα που καταρρέει το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Εν πάσει περιπτώσει για να μην παρεξηγηθώ κιόλας, η Αριστερά έτσι και αλλιώς είναι η μόνη ελπίδα και συμβάλλει αποφασιστικά στην κάθοδο του κόσμου σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Αυτό ακόμα το κάνει ευτυχώς.