16/4/2010
Δημήτρης Καζάκης
Όταν μιλάμε για κρίση σήμερα στην Ελλάδα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε πρώτα απ’ όλα για το δημόσιο χρέος. Όχι μόνο γιατί συνοψίζει την κρίση και τη χρεωκοπία του ελληνικού καπιταλισμού σήμερα, αλλά γιατί το δημόσιο χρέος με την εξυπηρέτησή του έχει μετατραπεί σε βασικό μοχλό ανατροπής του συνόλου των ιστορικών κατακτήσεων της εργαζόμενης κοινωνίας σε εργασιακές σχέσεις, κοινωνικά δικαιώματα, δημοκρατία. Με το χρέος επιχειρείται η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου που έχει γίνει ποτέ σε βάρος του λαού και της χώρας. Επιχειρείται να παγιωθεί ένα πρωτόγνωρο καθεστώς γενικευμένης εκποίησης υπό την πολιτική εποπτεία της ΕΕ και την αποικιοκρατική κηδεμονία του ΔΝΤ. Θα το δεχτεί αυτό η αριστερά;
Επομένως δεν μπορεί κανείς να είναι πειστικός στην αντίθεσή του με τα μέτρα της κυβέρνησης, αν δεν απαντά πρώτα απ’ όλα στο θεμελιώδες ερώτημα: Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος; Γιατί ο λαός και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να επωμιστούν την αποπληρωμή του; Γιατί θα πρέπει να αναγνωρίσουν ως δική τους υποχρέωση το χρέος που συσσώρευσε η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία μέσα από την λεηλασία αυτού του τόπου; Γιατί θα πρέπει να πληρώσουν για το καθεστώς της διαφθοράς και της ασυδοσίας του οποίου προϊόν αποτελεί το δημόσιο χρέος; Τι σόι αριστερά είναι αυτή που αντί να πει το αυτονόητο, κάθεται και διαπραγματεύεται απλά τους όρους διαχείρισης και αποπληρωμής του χρέους; Τι σόι αριστερά είναι αυτή που αντί από θέση αρχής να παλέψει για την άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους μέσα από μια μονομερή παύση πληρωμών, συζητά μόνο για το πώς θα καταφέρει η χώρα να βρει χαμηλότοκα δάνεια; Λες κι αν η χώρα βρει δάνεια με επιτόκια Γερμανίας ή με 1%, λύθηκε το πρόβλημα. Λες και θα πάψει η απομύζηση πλούτου και εισοδημάτων της χώρας από τους διεθνείς κερδοσκόπους, τοκογλύφους και δανειστές.
Το δίλλημα που ξεκαθαρίζει σήμερα την ήρα από το στάρι, τους αβανταδόρους των πολυεθνικών και των τραπεζιτών από τους αληθινούς αγωνιστές του λαού και της εργατικής τάξης, έχει ήδη τεθεί από την ίδια την κοινωνία. Κι αυτό δεν είναι το δεξιά ή αριστερά. Ούτε το υπέρ ή κατά των μέτρων της κυβέρνησης. Αλλά το αν πρέπει ή όχι ο λαός και η χώρα να ξεπουληθεί προκειμένου να πληρώσει το δημόσιο χρέος της ρεμούλας και της κερδοσκοπίας. Ιδίως όταν ο ελληνικός λαός μέσα από τη διασπάθιση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων του έχει πληρώσει μιάμιση φορά το υπάρχων χρέος μέσα στην τελευταία δεκαετία και πάνω από δυόμιση φορές αν υπολογιστεί από την πρώτη επιβολή της μονόπλευρης λιτότητας το 1984.
Όποιος σήμερα αποφεύγει να τοποθετηθεί καθαρά και να προτάξει το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους μέσα από τη μονομερή παύση πληρωμών, τότε βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Είτε το ξέρει, είτε όχι. Είτε προσπαθεί να θολώσει τα νερά με γενικές καταγγελίες του καπιταλισμού, όπως κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Είτε τρέμει μήπως και τεθεί θέμα εξόδου από το ευρώ και την ΟΝΕ, όπως συμβαίνει με την ηγεσία του ΣΥΝ.
Το περίεργο και τερατώδες με τις ηγεσίες της αριστεράς σήμερα είναι ότι καλούν τον απλό κόσμο να υποστεί τη δήμευση της ζωής και της χώρας του, γιατί αν τυχόν και διεκδικήσει μονομερή παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, τότε χιλιάδες λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί θα επιπέσουν στους άμοιρους που αψήφησαν τον Ύψιστο εκ Βρυξελών και Ουάσιγκτον. Αντί να επενδύσουν στη δύναμη του λαού, στους αγώνες του, στην ανάγκη του να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση, να σπάσει τα δεσμά και τα τετελεσμένα, επικαλούνται την αδυναμία του μπροστά στις δήθεν πανίσχυρες αγορές, το ισχυρό ευρώ και τη δήθεν πανίσχυρη ΕΕ.
Αφήστε πρώτα να φτιάξουμε μια άλλη Ευρώπη, αφήστε να εφεύρουμε ένα καλύτερο ευρώ, αφήστε να ανακαλύψουμε μια καλύτερη ΕΚΤ που να χρηματοδοτεί με 1% τα κράτη, αφήστε να διαπραγματευτούμε με τους γύπες των αγορών μήπως και μας φιλοδωρήσουν με την ελεημοσύνη τους, αφήστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί και τέλος πάντων αφήστε να έρθει η επουράνια βασιλεία του Κυρίου και έπειτα βλέπουμε. Έπειτα, αφού η χώρα θα έχει ξεπουληθεί μέχρι το τελευταίο ακατοίκητο νησάκι της, αφού ο λαός θα έχει υποστεί τα πάνδεινα, θα έρθουν όλοι αυτοί που σήμερα αρνούνται να θέσουν το αυτονόητο για να πουν ότι δικαιώθηκαν. Αριστερή πολιτική πάνω στο πτώμα της χώρας και των εργαζομένων δεν μπορεί να υπάρξει.
Το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι «ύστατο μέσο», ούτε κάτι που μπορεί εύκολα να «απορροφήσει» ο καπιταλισμός. Αποτελεί μαζί με την έξοδο από το ευρώ τη μόνη δυνατή αφετηρία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του λαού. Όλες οι άλλες επιλογές αποτελούν προϊόν φόβου, ήττας και συνθηκολόγησης με την κυρίαρχη πολιτική.
"…Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η επιβάρυνση και πόσο ανατροφοδοτεί την έξαρση του δημόσιου χρέους, αρκεί να πούμε το εξής: Την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του περίπου 450 δις ευρώ. Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δις ευρώ! Και μιλάμε για μια περίοδο όπου το ύψος των επιτοκίων με το οποίο δανειζόταν το ελληνικό δημόσιο ήταν το ίδιο με αυτό της Γερμανίας. Επομένως το ζήτημα δεν είναι να βρεθούν με κάποιο τρόπο νέα χαμηλότοκα δάνεια. Κάθε νέο δάνειο που συνάπτει το ελληνικό δημόσιο αποτελεί ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη κι αν κατορθώσει να αποσπάσει ξανά επιτόκιο του επιπέδου της Γερμανίας."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι σημαίνει στάση πληρωμών και γιατί είναι αναγκαία
Παρατίθεται απόσπασμα από το βιβλίο του Karl Marx; "Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία από το 1848 έως το 1850"
"..Αντίθετα η ομάδα της αστικής τάξης που κυβερνούσε και νομοθετούσε με τα κοινοβούλια, είχε άμεσο συμφέρον στη κατά χρέωση του κράτους. Το κρατικό έλλειμμα, αυτό ήταν ίσα - ίσα το καθαυτό αντικείμενο της κερδοσκοπίας της και η κύρια πηγή του πλουτισμού της. Κάθε χρόνο κι από ένα νέο έλλειμμα. Ύστερα από κάθε τέσσερα - πέντε χρόνια κι από ένα νέο δάνειο. Και κάθε νέο δάνειο πρόσφερε στη χρηματιστική αριστοκρατία μία καινούργια ευκαιρία να κατακλέβει το κράτος, που κρατιόταν τεχνικά στο χείλος της χρεοκοπίας - και που ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματεύεται με τους τραπεζίτες κάτω από τους ποιο δυσμενείς όρους. Κάθε νέο δάνειο της πρόσφερε μιαν ακόμη ευκαιρία να καταληστεύει με χρηματιστηριακές εταιρίες το κοινό που τοποθετούσε τα κεφάλαια του σε κρατικά ομόλογα και που μυστικά τους ήταν μπασμένες η κυβέρνηση και η πλειοψηφικά της Βουλής. Γενικά η αστάθεια της κρατικής πίστης και η γνώση των κρατικών μυστικών, έδινε στους τραπεζίτες και στους συνεταίρους τους στα κοινοβούλια και στο θρόνο τη δυνατότητα να προκαλούν εξαιρετικές , απότομες διακυμάνσεις στην τρέχουσα των κρατικών τίτλων, που δεν μπορούσαν να έχουν κάθε φορά άλλο αποτέλεσμα παρά την καταστροφή της μάζας μικρότερων κεφαλαιούχων και το μυθικό γρήγορο πλουτισμό των μεγάλων παιχτών...Τα τεράστια ποσά που κυλούσαν έτσι μέσα από τα χέρια του κράτους, έδιναν επιπλέον ευκαιρίες για δόλια συμβόλαια προμηθειών, για δωροδοκίες, καταχρήσεις και για κάθε λογής μπαγαποντιές. Οι σχέσεις ανάμεσα στη Βουλή και στην κυβέρνηση πολλαπλασιαζόνταν σα σχέσεις ανάμεσα σε ξεχωριστές διαχειρίσεις και σε ξεχωριστούς εργολάβους.."
Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία από το 1848 έως το 1850 Karl Marx
Την μονομερής παύση πληρωμών ειδικά τώρα, την φοβούνται πρώτα από όλους οι καπιταλιστές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει μια βιομηχανία «χρέους». Η οποία στηρίζεται στο "δάνειο για το δάνειο". Τα δε χρηματοοικονομικά τους προϊόντα,στηρίζονται σημαντικά στο κατά πόσο αποπληρώνεται το χρέος. Είτε δημόσιο χρέος είτε ιδιωτικό.
Και μιας σε δύσκολες εποχές το ιδιωτικό χρέος δεν συμμαζεύεται, το όλο θέμα εστιάζεται στο κατά πόσο πληρώνεται το δημόσιο χρέος. Και στο κατά πόσο το δημόσιο εγγυάται τα χρέη του ιδιωτικού τομέα.Που δρα ως εγγυητής έσχατης ανάγκης.
Αν π.χ. ένα κράτος κηρύξει την μονομερή παύση, τότε χάνονται όχι μόνο οι τόκοι αλλά απαξιώνετε και το κεφάλαιο. Γιατί το επενδυμένο κεφάλαιο δεν θα αποδίδει τα σίγουρα ποσοστά κέρδους.Η "πυραμίδα" με τα τραπουλόχαρτα των "εξελιγμένων τραπεζικών προϊόντων" τινάζεται στον αέρα.
Αυτή είναι η «αχίλλειος» φτέρνα τους.Έχουν λοιπόν και αυτοί κάτι να φοβούνται..
Μετά από λίγο καιρό(το πολύ σε 3 χρόνια) θα είναι αργά. Ο «Καλλικράτης» των 13 μισό-κυβερνήσεων, τα «μέτρα ανάπτυξης», η «πράσινη ανάπτυξη», η νομοθεσία Fast-Track πάει χέρι-χέρι με τις απαιτήσεις των «αγορών»(δηλαδή τραπεζών όπως ορθά ονομάζει τις ονομάζει ο Τράγκας). Ντόπιων και ξένων. Μετά οι «φιλεύσπλαχνες» αγορές θα μας «επιτρέψουν» να χρεοκοπήσουμε. Αφού πρώτα αυτές θα έχουν διασφαλιστεί με γη, φιλέτα κερδοφόρων δραστηριοτήτων. Προσθέτοντας 100-250.000 στη λίστα του ΟΑΕΔ
Η Ελλάδα βγαίνει στο σφυρί σε τιμή ευκαιρίας
Όσοι δεν θέλουν να βραζιλιανό-ποιηθεί η κοινωνία δεν έχουν συμφέρον από την λογική του "χαμηλότοκου δανείου".Η ταινία «Η πόλη του Θεού» χτυπά την πόρτα του καθενός μας
Ακόμη και αν δεν φτάσουμε σε στάση πληρωμών και έξοδο από το Ευρώ, που δεν θα φτάσουμε διότι με τα σημερινά δεδομένα αυτό θα ήταν επανάσταση,ας δημιουργήσουμε ένα αντίπαλο δέος στην κρατούσα πολιτική του συστήματος,δηλ.στην πολιτική του καλού ,ευπειθούς και ευπρεπούς οφειλέτη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αυτό και μόνο αξίζει να παλέψουμε για δημοψήφισμα για τους τρόπους αντιμετώπισης του χρέους όπως ΄πολύ ωραία το έθεσε στην ομώνυμη ανάρτηση η Cunical προχθές!
Δείτε τις αντιδράσεις ,που δυστυχώς δεν ήταν ενθαρρυντικές κατ αρχήν αλλά οι περισσότερες δεν απαντούσαν στην ουσία της ανάρτησης!
Και πάρτε θέση!
Επί του συγκεκριμένου!
@nikos__alfa
ΑπάντησηΔιαγραφήXμ..
Κάτι σαν πρόγραμμα δημοσιεύτηκε
εδώ