Πανευρωπαϊκή η επίθεση στους μισθούς

Ημερομηνία δημοσίευσης: 28/03/2010

Αυγή: Novalis

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι και όλες στη ριζοσπαστική Αριστερά ότι οι παθογένειες που πλήττουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και τις εργαζόμενες τάξεις είναι κοινές και διαφοροποιούνται οι όροι και η οξύτητα με τους οποίους εκδηλώνονται. Ας σταχυολογήσουμε ενδεικτικά και κατ' ανάγκην αποσπασματικά:

Θεωρούμε, φερ' ειπείν, ότι η αποσάθρωση της αγροτικής τάξης είναι κυρίως ελληνικό φαινόμενο; Ας στραφούμε προς την κυρίως ευνοημένη από τους προϋπολογισμούς της ΚΑΠ, τη Γαλλία. Ο ίδιος ο υπουργός Γεωργίας αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η γαλλική γεωργία αντιμετωπίζει τη "σοβαρότερη κρίση εδώ και τρεις δεκαετίες". Όλοι οι τομείς της αγροτικής και της κτηνοτροφικής παραγωγής έχουν χτυπηθεί άσχημα από την κρίση, με χειρότερες συνέπειες για τους γαλακτοπαραγωγούς. Το αγροτικό εισόδημα το 2009 μειώθηκε κατά 34%, ενώ το 2008 είχε ήδη μειωθεί κατά 20%. Και η αγωνία των Γάλλων αγροτών βρίσκεται στο κατακόρυφο, καθώς προβλέπεται μελλοντικά δραστική περικοπή του προϋπολογισμού της ΚΑΠ.

Θεωρούμε ότι η άγρια flexicurity αποχαλινώνεται ακόμα περισσότερο μόνο στην Ελλάδα, ενώ η μακάρια Ολλανδία μπορεί να απολαύσει ακόμα τα όποια εργασιακά κεκτημένα της απέμειναν; Γελιόμαστε! Ο χριστιανοδημοκράτης Γιάν Πέτερ Μπάλκενέντε δήλωσε υπερηφάνως ότι προτίθεται να αναλάβει εν μέσω της κρίσης "επιθετική στρατηγική" στα ζητήματα της εργασίας και της ασφάλισης με περιστασιακές "ενέσεις" για τη στήριξη της καταναλωτικής δύναμης και των ιδιωτικών επενδύσεων. Από την τεκμηρίωση των μέτρων του δεν θα μπορούσε να λείψει η "τεχνογνωσία" του ΟΟΣΑ. Σύμφωνα με την οποία, η ήδη ελαστικοποιημένη ολλανδική εργασία θεωρείται ως "υπερβολικά προστατευμένη" και ότι αν δεν αλλάξει πάλι η νομοθεσία δεν θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας (τι σάς θυμίζει;). Άλλος διακηρυγμένος στόχος του Μπαλκενέντε είναι να μειώνει στο εξής τις δημόσιες δαπάνες κατά 20% ανά έτος και να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης από τα 66 στα 67 έτη. Η δε ρευστότητα βρίσκεται σε δραματικά επίπεδα: Οι ολλανδικές τράπεζες, παρά τα 50 δισ. ευρώ που έλαβαν από το κράτος για να "αποτοξινωθούν", έχουν κλείσει για τα καλά τους κρουνούς.

Στο Βέλγιο, η "συγκρατημένη ικανοποίηση" αποτελεί την επίσημη θέση της κυβέρνησης. Ωστόσο, το δημόσιο χρέος προβλέπεται να εκτοξευθεί στο 100% του ΑΕΠ, ενώ οι επιχειρήσεις απολύουν συνεχώς κόσμο, με την ανεργία να φτάνει ήδη στο 10% ΄του ενεργού πληθυσμού σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Στην Αυστρία, το κράτος εθνικοποίησε με ιδιαίτερη ζέση κατά 100% την έκτη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας, την Hypo Group Alpe Adria, η οποία κατέχει το 10-35% της αγοράς στα δυτικά Βαλκάνια και ήταν προηγουμένως γνωστή από τη στήριξη των μεγαλεπήβολων σχεδιασμών του ακροδεξιού Χάιντερ. Δεν επιδείχθηκε, όμως, η ίδια προθυμία και στην ενίσχυση της εργασίας: Οι Αυστριακοί πρέπει να αποκτήσουν ενοχές που συνταξιοδοτούνται "προνομιακά" κατά μέσο όρο στα 58 χρόνια τους και "επιβαρύνουν" τις κοινωνικές δαπάνες κατά 22,8% για την καταβολή των συντάξεων. Επίσης, επί τη ευκαιρία της κρίσης, εισήχθη από τη γειτονική Γερμανία το πρότυπο της κακοπληρωμένης υποαπασχόλησης (Kurzarbeit), με πρόσχημα την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των 40.000 αυστριακών εξαγωγικών επιχειρήσεων. Εκ παραλλήλου, το πρότυπο αυτό βοηθάει τη διατήρηση των ποσοστών της ανεργίας στο 4,7%, διότι Κύριος οίδε ποιές είναι οι διαστάσεις της πραγματικής ανεργίας...

Σύμφωνα με τον Γάλλο οικονομικό αναλυτή Τιερρύ Πες (Thierry Pech), τα τελευταία δέκα χρόνια οι ανισότητες των εισοδημάτων μεταξύ του 20% των φτωχότερων και του 20% των πλουσιότερων αυξήθηκαν κατά 4,6-5% για την Ε.Ε. και 4,6-4,9% ειδικότερα για την Ευρωζώνη. Επειδή, όμως, οι μέσοι όροι είναι συχνά παραπλανητικοί, ας υπογραμμίσουμε ότι στη Γερμανία το ποσοστό αύξησης των εισοδηματικών ανισοτήτων κινήθηκε μεταξύ 3,6 και 4,9%, ενώ στη Μ. Βρετανία μεταξύ 5,3-5,8%. Σε ό,τι αφορά τη Γαλλία, έρευνα του οικονομολόγου Καμίγ Λαντέ (Camille Landais) καταδεικνύει πως από το 1998 μέχρι το 2006 το 0,01% των λεγόμενων "υπερπλουσίων" ("ultrariches"), αύξησε τα εισοδήματά του στο ιλιγγιώδες 69%. Ταυτόχρονα, τα φτωχότερα στρώματα την ίδια περίοδο αντιμετώπισαν περισσότερη επισφάλεια, περισσότερη ανεργία και μεγαλύτερα έξοδα για τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως τρόφιμα, στέγη, συγκοινωνίες, ενέργεια.

Η κατεύθυνση εθνικής αναδίπλωσης, εκ μέρους τμημάτων της αριστεράς, αγνοεί τουλάχιστον μία σοβαρή παράμετρο: Η ιστορική εμπειρία του 20ου αι. υποδεικνύει ότι οποιοσδήποτε περιορισμός "σε μια μόνο χώρα" είναι καταδικασμένος σε πολλαπλά αδιέξοδα, όπως και ότι σπανίως η στροφή στο έθνος-κράτος είναι ευνοϊκή για το ταξικό κίνημα και την αριστερά. Αντιθέτως, μια ριζική στροφή τέτοιου είδους, θα σήμαινε για κάθε ευρωπαϊκή χώρα που θα την ακολουθούσε ένταση της εθνικής ιδεολογίας εναντίον του "εσωτερικού εχθρού". Ο τρόπος μετάβασης από το τοπικό στο ευρωπαϊκό και η κατοχύρωση της ευρωπαϊκής διάστασης στα πλαίσια των τοπικών κινητοποιήσεων είναι η αναγκαία σύνθεση, που μόνο η υλοποίησή της θα αποδείκνυε ότι το έλλειμμα αποτελεσματικής αριστερής πολιτικής παρέμβασης αρχίζει να ξεπερνιέται.

φωτο: http://www.autom.teithe.gr/~thanostakis/dpgr/test/Megaloi%20Photographoi/andreas_skines_08.jpg