Πώς να σώσουμε το παραγωγικό δυναμικό

Αν δεν μπορούν τα αφεντικά, μπορούμε εμείς!

Ή πώς να σώσουμε το παραγωγικό δυναμικό

ΠΗΓΗ: RedNotebook

Του Ηλία Ιωακείμογλου Για να βγει από την κρίση του ο καπιταλισμός δεν καταβροχθίζει μόνο ανθρώπινες ζωές. Τρώει, επιπλέον, από τις ίδιες του τις σάρκες, καταστρέφει πάγιο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο όμως αυτό, συμβαίνει να είναι, ταυτοχρόνως, και τα μέσα παραγωγής, τα εργαλεία, οι μηχανές, οι υποδομές, από την χρήση των οποίων ζουν και αναπαράγονται οι εργαζόμενες τάξεις (και το σύνολο του πληθυσμού). Η τάξη των κεφαλαιοκρατών, κρατώντας στα χέρια της την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, θεωρεί δικαίωμά της να τα καταστρέφει, και όντως τα καταστρέφει, όταν αυτά δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως κεφάλαιο, δηλαδή όταν δεν αποφέρουν το επιθυμητό κέρδος. Καταστρέφει έτσι και τους υλικούς όρους συντήρησης και αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων που οδηγούνται αυτές οι ίδιες πλέον σε καταστροφή. Η ανθρωπιστική κρίση απορρέει από το δικαίωμα της τάξης των κεφαλαιοκρατών να καταστρέφουν τις υλικές προϋποθέσεις της ζωής μας όταν αυτές δεν λειτουργούν ικανοποιητικά ως κεφάλαιο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα της εσωτερικής υποτίμησης, όπου πραγματοποιείται μια διαδικασία αποεπένδυσης, με την έννοια ότι ο επενδύσεις παγίου κεφαλαίου που πραγματοποιούνται είναι τόσο μικρές ώστε δεν φτάνουν ούτε για να αναπληρώσουν τις πάγιες παραγωγικές εγκαταστάσεις που αποσβένονται ή αποσύρονται από το παραγωγικό δυναμικό εξαιτίας της παύσης της λειτουργίας ολόκληρων επιχειρήσεων ή τμημάτων επιχειρήσεων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μειώνεται ο συνολικός όγκος προϊόντος που θα ήμασταν σε θέση να παραγάγουμε ακόμη και εάν υπήρχε η απαραίτητη ζήτηση για τα προϊόντα μας. Έχει καταστραφεί πλέον ένα μέρος των συνολικών παγίων εγκαταστάσεων με το οποίο γινόταν η παραγωγή πριν από την κρίση. Αντίστοιχα έχει μειωθεί η ικανότητά μας να μειώσουμε την ανεργία (που γίνεται όλο και πιο "διαρθρωτική", δηλαδή ανεξάρτητη από την πολιτική διαχείρισης της ζήτησης).

Ο στρουθοκαμηλισμός στη φοροδιαφυγή: το παράδειγμα του transfer pricing

Περί αποφυγής φορολόγησης

ΠΗΓΗ: RedNotebook

Του Δημήτρη Λιάκου Η κατάθεση του επικαιροποιημένου μεσοπρόθεσμου για την περίοδο 2013-2016 προκάλεσε νέες συζητήσεις τόσο για τη δομή του προγράμματος (βαθμός επίδρασης του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή) όσο και για την αναγκαιότητα λήψης νέων μέτρων. Το δημοσιονομικό κενό για τα έτη 2015-2016 ανέρχεται περίπου σε 4 δισ.ευρω, ενώ η διαφαινόμενη αποτυχία και αυτού του προγράμματος θα προκαλέσει πιέσεις από την πλευρά της τρόικα για νέα μέτρα ή/και επέκταση των υφιστάμενων. Μελετώντας το νέο ΜΠΔΣ γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η περιβόητη φορολογική μεταρρύθμιση δεν αποτελεί σημαντική προτεραιότητα για την τρικομματική κυβέρνηση. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός της μείωσης των προβλεπόμενων εσόδων λόγω της φορολογικής μεταρρύθμισης στα 851 εκατ.ευρω από 1,23 δισ.ευρω του αρχικού, προ τριμήνου, ΜΠΔΣ. Η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων, των οικονομικών αναλυτών, των επαγγελματικών φορέων αναγνωρίζουν ότι η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών – λόγω της ανεργίας και της ύφεσης – έχει πλέον εξαντληθεί. Την ίδια στιγμή όλοι συμφωνούν στην ανάγκη εξορθολογισμού των κρατικών δαπανών και αύξησης της άμεσης φορολογίας που διαχρονικά υπολείπεται από τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, με την ουσιαστική διαφορά ότι οι κυβερνήσεις των ετών του μνημονίου ακολουθούν την πεπατημένη οδό, της μείωσης του κράτους πρόνοιας και της αφαίμαξης των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων.

Η ΔΡΑΧΜΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

ΠΗΓΗ: ΕΠΙΚΑΙΡΑ (via ΙΣΚΡΑ)

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ

Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΡΚΕΤΟΥ

Όσοι υποστηρίζουν σήμερα το ευρώ συνήθως αγνοούν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δέθηκε η Ελλάδα σε μια νομισματική ένωση. Δύο προηγούμενα τέτοια πειράματα, το πρώτο στα τέλη του 19ου αιώνα και το δεύτερο στο Μεσοπόλεμο, είχαν οικτρή κατάληξη. Το τρίτο και χειρότερο, όπως αποδεικνύεται, είναι το ευρώ.

Για να κρατήσει σταθερό το νόμισμα, όπως απαιτούσε ηφιλελεύθερη ορθοδοξία της εποχής, η Αθήνα είχε προσχωρήσει από το 1868 στη Λατινική Ένωση, μια συμφωνία της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελγίου και της Ελβετίας –και άλλων χωρών αργότερα– να διατηρούν νομίσματα σταθερής ισοτιμίας και συνδεδεμένα με τον χρυσό. Διευκολύνθηκε έτσι ένας κύκλος δανεισμού, που χρηματοδότησε έργα υποδομής, τα οποία, ωστόσο, ελάχιστα ωφέλησαν τους φτωχότερους.

Παρά το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη, το 1896 η εύπορη αστική Ελλάδα ζούσε σε κλίμα ευφορίας, που κορυφώθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Όταν, όμως, έχασε τον Πόλεμο του 1897, η χώρα υποχρεώθηκε να πληρώσει βαρύτατες πολεμικές αποζημιώσεις, που καλύφθηκαν με νέο δανεισμό. H υποταγή στις «Εγγυήτριες Δυνάμεις» έκανε τον ιστορικό Γιώργο Λεονταρίτη να τη χαρακτηρίσει «τυπικά μόνον ανεξάρτητη χώρα». Συνάμα οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες τής επέβαλαν το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ).

Και πάλι για τους μισθούς και τον ΣΥΡΙΖΑ

ΠΗΓΗ: ΕΠΟΧΗ

Του 

Ηλία Ιωακείμογλου

Απο­τε­λεί κοι­νή πε­ποί­θη­ση των α­στι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων ό­τι κά­θε αύ­ξη­ση των μι­σθών εί­ναι ε­πι­ζή­μια για την οι­κο­νο­μία, ό­τι ο­δη­γεί σε μείω­ση των ε­πεν­δύ­σεων και της πα­ρα­γω­γής, σε ε­πι­δεί­νω­ση της α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και σε αύ­ξη­ση της α­νερ­γίας.

Απέ­να­ντι σε αυ­τόν τον ι­σχυ­ρι­σμό, δια­κρί­νου­με τρεις προ­βλη­μα­τι­κές α­πα­ντή­σεις της Αρι­στε­ράς: Σύμ­φω­να με την πρώ­τη, ο κα­πι­τα­λι­σμός «πράγ­μα­τι έ­τσι εί­ναι», δεν μπο­ρεί να α­πο­δεχ­θεί αυ­ξή­σεις μι­σθών στην πα­ρού­σα συ­γκυ­ρία ά­ρα πά­με τώ­ρα για συ­νο­λι­κή α­να­τρο­πή του ε­νι­σχύο­ντας την πο­λι­τι­κή πρω­το­πο­ρία της ερ­γα­τι­κής τά­ξης. Η δεύ­τε­ρη α­πά­ντη­ση, που εί­ναι μια με­τριο­πα­θής πα­ρέκ­κλι­ση προς το Κέ­ντρο, α­μή­χα­νη μπρο­στά στις υ­πο­τι­θέ­με­νες βλα­βε­ρές αυ­ξή­σεις των μι­σθών θα πει ό­τι ο­φεί­λου­με να δε­σμευ­τού­με ό­χι για την αύ­ξη­ση των μι­σθών, αλ­λά για τη στα­θε­ρο­ποίη­σή τους και τη στα­δια­κή αύ­ξη­σή τους υ­πό την αί­ρε­ση να υ­πάρ­ξει πρώ­τα οι­κο­νο­μι­κή α­νά­πτυ­ξη. Έχει εμ­φα­νι­στεί και μια α­ρι­στε­ρί­στι­κη πα­ρέκ­κλι­ση, η ο­ποία συμ­φω­νεί και αυ­τή ό­τι κά­θε αύ­ξη­ση του μι­σθού ση­μαί­νει αυ­το­μά­τως μείω­ση των κερ­δών, αλ­λά α­πα­ντά ό­τι αυ­τό δεν εί­ναι δι­κό μας πρό­βλη­μα και ό­τι η αύ­ξη­ση του ει­σο­δή­μα­τος της ερ­γα­σίας δεν θα γί­νει για α­να­πτυ­ξια­κούς λό­γους, αλ­λά για να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι, α­γνοώ­ντας την α­πό­κρι­ση του συ­στή­μα­τος στην δι­κή μας ε­πί­θε­ση.

Η σύγκρουση με τα μεγάλα ΜΜΕ στη Λατινική Αμερική

Ένας πόλεμος για τη Δημοκρατία

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/03/2013

TOY ΚΩΣΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ*

Το ότι στην Ελλάδα οι πάντες γνωρίζουν πάντα τα πάντα για τη διαπλοκή και τον «ειδικό» ρόλο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην πολιτική ζωή της χώρας δεν αποτελεί είδηση. Ούτε αποτελεί είδηση η ομερτά που επιβάλλουν αφενός ο φόβος (για το βαρύ χέρι της διαπλοκής και των ΜΜΕ) και αφετέρου η ελπίδα (για ένα βήμα σε κάποιο δελτίο των οκτώ). Υπάρχει όμως μια άλλη περιοχή του πλανήτη όπου η μάχη ενάντια στην ασυδοσία, τη διαπλοκή και την επιθετική συντηρητική πολιτική των ΜΜΕ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της πολιτικής σύγκρουσης. Η περιοχή αυτή είναι η Λατινική Αμερική.

Η υπερσυγκέντρωση των ΜΜΕ και οι όμιλοι - μαμούθ

Στη Λατινική Αμερική τέσσερις όμιλοι κατέχουν το 60% της συνολικής αγοράς στον χώρο των Μέσων, πέρα από την πληθώρα και την ποικιλία των άλλων επιχειρήσεων στις οποίες εμπλέκονται. Στην Αργεντινή ο Όμιλος Clarín, που βρίσκεται σε ανοιχτό πόλεμο με την κυβέρνηση της Κριστίνα Κίρτσνερ, ελέγχει το 31% της κυκλοφορίας των εφημερίδων, το 40,5% της ανοιχτής τηλεόρασης και το 23,2% της καλωδιακής. Στη Βραζιλία ο όμιλος Globo ελέγχει το 56% της ανοιχτής τηλεόρασης και το 44% της καλωδιακής ενώ στο Μεξικό υπάρχει το «διπλό μονοπώλιο» των Televisa (70% της ανοιχτής τηλεόρασης και περίπου 50% της καλωδιακής) και TV Azteca.

Ο Ντάνι Ρόντρικ για την εναλλακτική έξοδο από την κρίση

Η εισήγηση του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Χάρβαρντ, Ντάνι Ρόντρικ, στην διημερίδα «Έξοδος από την κρίση: Η Πρόκληση της Εναλλακτικής Πορείας».