Σόι πάει το βασίλειο ή περί του θεσμού των κληρονομικών υπουργοποιήσεων

Πηγή: Το Ποντίκι
Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Ο κύριος Κυριάκος Μητσοτάκης, του οποίου την αξία και κυρίως τις λαμπρές σπουδές ουδόλως αμφισβητούμε – στην κυριολεξία –, θα κληθεί να θέσει σε εφαρμογή την αξιολόγηση για την εξυγίανση του δημόσιου τομέα. Αναρωτιέται κανείς για το ηθικό σκέλος του εγχειρήματος. Ένας άνθρωπος ο οποίος σαφώς κληρονόμησε την πολιτική του καριέρα από την οικογένειά του – ανεξαρτήτως των όποιων αντικειμενικών ικανοτήτων του – καλείται να αξιολογήσει τους δημόσιους υπαλλήλους, αρκετοί εκ των οποίων εισήχθησαν στο Δημόσιο μέσω του πελατειακού συστήματος διαχείρισης της εξουσίας. Δηλαδή του συστήματος στο οποίο ο γόνος Μητσοτάκης οφείλει την πολιτική του ύπαρξη. Να βγάλει, με απλά λόγια, αυτούς που προσέλαβε – όχι προσωπικά – αλλά ως πολιτικός φορέας.

Στο νέο Υπουργικό Συμβούλιο παρατηρούμε ότι πολλοί θώκοι μοιάζουν να προέρχονται από οικογενειακή κληρονομιά. Γεννηματά, Βαρβιτσιώτης, Κεφαλογιάννη, Κεδίκογλου κ.ά. Στις κανονικές περιπτώσεις οι γονείς κληροδοτούν οικήματα, αγροτεμάχια, επιχειρήσεις ή ίσως και μετρητά. Ωστόσο στην Ελλάδα κληροδοτούνται, καθώς αποδεικνύει η αδιάσειστη πραγματικότητα, και τα υπουργεία. Αυτή η πρακτική του δημοκρατικού μας πολιτεύματος φαντάζει, ιδίως στις μέρες μας, άκομψη, για να μην πούμε αντιαισθητική. Ιστορικά γνωρίζουμε την κληρονομική βασιλεία ως πολίτευμα του παρελθόντος, ωστόσο στις μέρες μας ζούμε την κληρονομική υπουργοποίηση, το κληρονομικό βουλευτιλίκι – αποσύρεται ο πατέρας και αναλαμβάνει στο πόδι του την έδρα, ως αφορολόγητο αγροτεμάχιο ή γονική παροχή, ο λατρευτός υιός ή η καλλίπυγος κόρη.

Ωστόσο αυτά είναι παλιά όσο και το βασίλειο της Ελλάδος και γνωστά στους απανταχού της επικράτειας ψηφοφόρους.