Αναπτυξιακός χωρίς... θέσεις απασχόλησης

πηγή: Καθημερινή 10/6/2012

Δημητρα Μανιφαβα

«Πράσινη ανάπτυξη» ή «πράσινη φούσκα»; Δυστυχώς μια λεπτομερής εξέταση των αποφάσεων υπαγωγής στον προηγούμενο αναπτυξιακό νόμο -3299/2004- των επενδυτικών σχεδίων για την ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ), μάλλον αποδεικνύει το δεύτερο. Από την εξέταση 460 τέτοιων αποφάσεων, που εκδόθηκαν από τις αρχές του 2011 έως τις 22 Μαΐου 2012, προκύπτει ότι για κάθε 2,7 εκατ. ευρώ επιχορήγησης που εγκρίνονται, δημιουργείται μόλις μία θέση εργασίας! Κι όλα αυτά στην Ελλάδα των 1.070.724 ανέργων, βάσει των τελευταίων επίσημων στοιχείων.

Δυστυχώς, ανάλογα φαινόμενα, αν και μικρότερης κλίμακας, παρατηρούνται και στις εγκρίσεις για τη χρηματοδότηση επενδύσεων του τελευταίου αναπτυξιακού νόμου, 3908/2011, παρά το γεγονός ότι ένα από τα βασικά κριτήρια για την αξιολόγηση των επενδυτικών σχεδίων είναι η δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης μετά την ολοκλήρωση των επενδύσεων και όχι κατά την υλοποίησή τους.

Η ευρωζώνη αγοράζει λίγο χρόνο ακόμη

Πηγή: FT (via euro2day)

Editorial

Αν η κατάσταση των ισπανικών τραπεζών είναι πολύ χειρότερη απ’ όσο εκτιμάται, η Μαδρίτη είναι σαν να δανείστηκε το σκοινί για να κρεμαστεί. Και η Ευρώπη, γράφει το Editorial, απλώς θα επαναλάβει το ιρλανδικό λάθος. Ο ρόλος της Μαδρίτης στην κρίση έχει την αλλοπρόσαλλη προσωπικότητα των Jekyll και Hyde. 

Έχει αλλάξει ξαφνικά από το να ενσαρκώνει τη μεγαλύτερη απειλή της ευρωζώνης στο να προωθεί τις μεταρρυθμίσεις που η νομισματική ένωση χρειάζεται απελπισμένα. Είναι ζωτικής σημασίας η συμφωνία για τη χρηματοοικονομική βοήθεια από την ευρωζώνη στις τράπεζες της Ισπανίας να είναι ένα βήμα προς μια μόνιμη λύση και όχι η επανάληψη παλαιών σφαλμάτων. 

Είναι θετικό ότι η συμφωνία ενεργοποιεί μια νέα δύναμη που δόθηκε στα ταμεία διασώσεων της Ευρώπης πέρσι. Η Μαδρίτη θα δανειστεί χρήματα όχι για τον βασικό προϋπολογισμό της, αλλά για το Frob, το ταμείο τραπεζικών διασώσεων. 

Η ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

* Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, 10.06.2012 

Με το ευρώ στα πρόθυρα κατάρρευσης, επανέρχεται η ιδέα για Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ωστόσο το τίμημα θα είναι για όλους βαρύ

Μέχρι την περασμένη Κυριακή, η Γερμανία εμφανιζόταν πολιτικά απομονωμένη. Τσακισμένη από το Μνημόνιο, η Ελλάδα βάδιζε σε εκλογές που θα μπορούσαν να αναδείξουν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στον Δυτικό κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ισπανία βρισκόταν στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης παρότι δεν είχε το «σπάταλο κράτος» της Ελλάδας και εφάρμοζε επί τρία χρόνια εξοντωτική λιτότητα, σαν καλός μαθητής του Βερολίνου – με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε; Παρά την επαπειλούμενη διάλυση της Ευρωζώνης, όμως, η Αγκελα Μέρκελ επέμενε στον ρόλο της άτεγκτης «φράου Λιτότητα», ασυγκίνητη από τις κραυγές των «μίστερ Ανάπτυξη», σαν τον Φρανσουά Ολάντ και τον Μπαράκ Ομπάμα.

ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

*Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ το Σάββατο 9/6

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αισιόδοξη πολιτική εξέλιξη από την αρχή της γιγαντιαίας κρίσης της Ευρωζώνης. Το δίλημμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι ξεκάθαρο. Αν σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η δυνατότητα αφενός να βγει η Ελλάδα από την κρίση και αφετέρου να δρομολογηθεί νέα πορεία για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν σχηματίσει κυβέρνηση ο μετριότατος κ. Σαμαράς, η χώρα θα συνεχίσει ακάθεκτη προς την κατάρρευση, που όλα δείχνουν πως δεν θα αργήσει.

Τις τελευταίες μέρες έγινε ξεκάθαρο ακόμη και για τους πιο δύσπιστους ότι η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και όχι απλώς ελληνική. Δεν ευθύνεται ο ελληνικός δημόσιος τομέας ούτε η ελληνική διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις για την τεράστια αναταραχή. Το πρόβλημα έχει να κάνει, πρώτον, με την παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 στις ΗΠΑ και, δεύτερον, με τους μηχανισμούς του ευρώ που διαμεσολάβησαν και επέτειναν την κρίση στην Ευρώπη. Μετά από δύο χρόνια συνεχούς άρνησης και θεωρητικών ακροβασιών -από τα δεξιά, αλλά δυστυχώς και από τα αριστερά- η σκληρή πραγματικότητα σταδιακά γίνεται αποδεκτή από όλους. Ο λόγος είναι απλός. Τη στιγμή αυτή η Ισπανία χρειάζεται ίσως 250-300 δισ. ευρώ τα οποία δεν θα μπορέσει να βρει στις ανοιχτές αγορές και άρα μάλλον θα μπει στο πρόγραμμα "διάσωσης".