Τραπεζίτες χωρίς αξιοπρέπεια

foto:  http://www.lukasvasilikos.com/

Πηγή: ΝΥΤ

P. Krugman

Kevin Drum has some fun, and rightly so, with Rick Warren’s apparent belief that Jesus was a supply-sider:

Well certainly the Bible says we are to care about the poor….But there’s a fundamental question on the meaning of “fairness.” Does fairness mean everybody makes the same amount of money? Or does fairness mean everybody gets the opportunity to make the same amount of money? I do not believe in wealth redistribution, I believe in wealth creation.

The only way to get people out of poverty is J-O-B-S. Create jobs. To create wealth, not to subsidize wealth. When you subsidize people, you create the dependency. You — you rob them of dignity.

Μια αυθεντική δημοσκόπηση του τμήματος Στατιστικής του ΟΠΑ, στο enikos.gr

Οι νομοτέλειες δεν φτάνουν

”Μπορεί μια απόφαση που παίρνεις να μην διασαλεύει την παγκόσμια τάξη, αλλά ορίζει τη δική σου τάξη. Που πάει να πει, κάθε απόφαση πρέπει να την παίρνεις σαν να εξαρτάται από αυτήν η πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Με τόση σκέψη. Όχι για να σε παίρνουν οι άλλοι στα σοβαρά, αλλά για να παίρνεις εσύ στα σοβαρά τον εαυτό σου!”

Εφημ. ΠΡΙΝ 8.4.12

-Θανάσης Σκαμνάκης

Η Κωνσταντινούπολη θα έπεφτε και η αυτοκρατορία θα διαλυόταν, είτε καταλάμβανε την πόλη ο Μωάμεθ ο Πορθητής είτε όχι, τον Μάιο του 1453, είτε άνοιγε η Κερκόπορτα είτε όχι. Η ιστορία είχε εγγράψει το τέλος από καιρό πριν και περίμενε την ευκαιρία για να καταχωρίσει την ημερομηνία. Εξ άλλου, η Ρώμη, μερικούς αιώνες πριν, είχε «πέσει» χωρίς να πολιορκηθεί και η «αιώνια» ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποσυντέθηκε σχεδόν αθόρυβα. Η ήττα των Γερμανών στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο μπορεί να θεωρούν κάποιοι πως ήταν αναπόφευκτη, έστω από κάποια στιγμή του πολέμου κι ύστερα. Αλλά δεν ήταν αναπόφευκτη η νίκη του σοβιετικού στρατού, και η άμυνα του Στάλινγκραντ, η οποία οφείλεται στην απόφαση ηγεσίας και λαού να μην παραδοθεί η πόλη όσες θυσίες κι αν χρειαστούν, άλλαξε τη ροή του πολέμου και την πορεία της Ιστορίας στο δεύτερο μισό του 20^ουαιώνα. Η ελληνική αντίσταση και οι αντιστάσεις στις άλλες χώρες ίσως να μην όρισαν την πορεία του πολέμου, αλλά δεν ήταν ασήμαντες, κάθε άλλο, για την πορεία των μεταπολεμικών εξελίξεων σε κάθε χώρα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και αυτές οι αντιστάσεις δεν θα έπαιρναν τη διάσταση που πήραν, αν τα Κομμουνιστικά Κόμματα δεν πρωτοστατούσαν και πρωτοπορούσαν στην οργάνωση τους.     

Jean-Luc Mélenchon has what France needs. Sarkozy and Hollande do not

ΠΗΓΗ: Guardian

M. Weisbrot

France's conservative president, Nicolas Sarkozy, ran for office in 2007 on a programme of making the French economy more like that of the United States. He picked a bad time for that: the US was on the brink of its worst recession since the Great Depression, and would help drag down Europe and much of the world economy as the American economy collapsed. He probably wouldn't want to say these things today, after the US has had four years with hardly any economic growth at all.

But Sarkozy did succeed in making the French economy more like the US in some ways. After being one of the few high-income countries that didn't have an increase in inequality from the mid-1980s to the mid-2000s, France has become more unequal since Sarkozy was elected. For example, the ratio of the income of people in the 99th percentile (near the top) to the first percentile (at the bottom) went from 11.8 to 16.2. Other measures of inequality have also increased significantly (the Gini coefficient rose from 26.6 to 29.9). This happened from 2007 to 2010; it is probably worse today. By raising the retirement age – a wholly unnecessary change that drew enormous opposition and protests – Sarkozy also helped to make France even more unequal.

ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΓΚΑΓΚΑ, Παπά, Σαμά, Ναζί, Βορί...

ΠΗΓΗ: Τιποτα το σημαντικό

Χειρότερη κι από το 2011 η φετινή χρονιά για την ελληνική οικονομία

foto: http://www.lukasvasilikos.com/

ΠΗΓΗ: avanti popolo

του Κ. Καλλωνιάτη


Στα πλαίσια της προεκλογικής  μάχης και της προσπάθειας που καταβάλλεται από τους εγχώριους και ξένους κυβερνώντες για αλλαγή του κατάμαυρου επενδυτικού και καταναλωτικού κλίματος που επικρατεί στην ελληνική οικονομία προβάλλεται μία εικόνα μετριασμού της ύφεσης φέτος και βελτίωσης της κατάστασης της οικονομίας από το 2013 κι ύστερα υπό τον όρο φυσικά ότι θα εφαρμοσθούν οι επιταγές του Μνημονίου Νο 2.


Τίποτα πιο αναληθές από αυτό. Τα μεγέθη της οικονομίας βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο καθώς η οικονομική κρίση έγινε κοινωνική και η τελευταία πολιτική καθιστώντας το αποτέλεσμα των εκλογών εντελώς αβέβαιο όσον αφορά τη δυνατότητα υλοποίησης της πολιτικής της γενικευμένης μισθολογικής λιτότητας που απαιτεί η τρόϊκα. Έτσι η κυβερνητική παραλυσία, η εκλογολογία και η επικείμενη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού επιτείνει την οικονομική κρίση διαψεύδοντας τις επίσημες προβλέψεις.

Καθαρός εκβιασμός η «αποπομπή» από το ευρώ

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Πόσους θα τρομάξει η απειλή της αποπομπής από το ευρώ στις εκλογές; Πόσοι θα πιστέψουν ότι η Γερμανία και οι άλλοι αφιονισμένοι ευρωζωνάτοι της πρώτης κατηγορίας είναι έτοιμοι να μας πυροβολήσουν εν ψυχρώ αν δεν είμαστε απίκο στις υποχρεώσεις μας έναντι των δανείων, των συμβάσεων, των μνημονίων και των δημοσιονομικών συμφώνων; Πόσοι θα πιστέψουν ότι η παραμονή μας στην ευρωζώνη θα κριθεί από το αν θα ψηφίσουμε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.; Άβυσσος η ανθρώπινη ψυχή...

Το βέβαιο είναι ότι – όπως έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν – η αποπομπή μιας χώρας από την ευρωζώνη δεν είναι νομικά εφικτή. Ωστόσο το νομικό μέρος δεν αποτελεί το ισχυρότερο επιχείρημα, αφού η ευρωζώνη, σε αυτή την κρίση, έχει μετατρέψει το νομικό της πλαίσιο σε κουρελού. Ακόμη και τη Συνθήκητης Λισσαβώνας υπερβαίνει προκειμένου η Γερμανία να επιβάλει τον δικό της δημοσιονομικό κανόνα και τη «διάσωση του ευρώ».

Πολύ πιθανότερη μοιάζει ίσως η εξώθηση της Ελλάδας – και ίσως άλλων «αμαρτωλών» χωρών της ευρωπεριφέρειας – στην επιλογή της μονομερούς εξόδου, η οποία αντιθέτως είναι εφικτή σύμφωνα με τοάρθρο 50 της Συνθήκης της Λισσαβώνας, όπου προβλέπεται ότι ««μια χώρα έχει το δικαίωμα νααποσυρθεί (σ.σ.: προφανώς οικειοθελώς!) από την Ένωση σε συνάρτηση με το δικό της Σύνταγμα».

Αγάπα τον πλησίον σου

ΠΗΓΗ: rednotebook.gr

Του Γιάννη Αλμπάνη

«Και ποιος είναι ο πλησίον, κύριε Βεργολιά;». Το ερώτημα της 6ης Δημοτικού απαντήθηκε με αναπάντεχο τρόπο (μυστήριες γαρ οι βουλές του Κυρίου), εικοσιπέντε χρόνια μετά. Ο πλησίον ήταν τελικά ένα ζευγάρι συνταξιούχων που είχαν κολλήσει στις γραμμές του τρένου. Αναπάντεχη η απάντηση, όπως αντίστοιχα με αναπάντεχο τρόπο απαντήθηκε ένα ερώτημα που μπορεί να μην τέθηκε στον κ. Βεργολιά, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι έχει επαναληφθεί χιλιάδες φορές σε σχολικές αίθουσες και κατηχητικά: «Ποιος ακολουθεί σωστά τη διδασκαλία του Ιησού, ποιος είναι τελικά ο καλός χριστιανός;».

Δημιουργήσαμε Ευρώπη, αλλά όχι Ευρωπαίους

ΠΗΓΗ: FT (via euro2day)

by G. Rachman

«Δημιουργήσαμε την Ιταλία, τώρα πρέπει να δημιουργήσουμε Ιταλούς», είναι μια διάσημη φράση του Ιταλού διανοούμενου Massimo d’ Azeglio, μετά την ενοποίηση της χώρας του το 1861. Η σημερινή γενιά Ευρωπαίων πολιτικών αντιμετωπίζει την σύγχρονη εκδοχή του διλήμματός του: Δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα πρέπει να φτιάξουν Ευρωπαίους. 

Η δημιουργία της ομαδικής ταυτότητας συνήθως πραγματοποιείται μέσα από πολλές γενιές, αλλά οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν έχουν πλέον την πολυτέλεια του χρόνου. Αν δεν πείσουν τους 500 εκατομμύρια πολίτες της ΕΕ να νοιώσουν περισσότερο δεμένοι με την Ευρώπη και λιγότερο με τις χώρες τους, ίσως δεν μπορέσουν να κάνουν τα απαραίτητα βήματα για την διάσωση του ευρώ. 

Οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν ότι, για να σωθεί το ευρώ, θα πρέπει να βρει στήριξη σε έναν πολύ μεγαλύτερο ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, σε κοινά ομόλογα (ευρωομόλογα) και πιο ισχυρή κεντρική κυβέρνηση. Αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να προκύψουν άμεσα, αλλά η κατεύθυνση της διαδρομής πρέπει να καθοριστεί σύντομα. Ωστόσο,η λαϊκή στήριξη για βήματα τέτοιου είδους δεν φαίνεται πουθενά. Οι Γερμανοί φορολογούμενοι αντιδρούν στην ιδέα να δώσουν περισσότερα κεφάλαια στην νότια Ευρώπη. Οι Έλληνες και ΙσπΗ ευρωπαϊκή ταυτότητα που χρειάζεται ώστε να αποδώσει η Ευρώπη δεν είναι αρκετά ισχυρή. Όμως χωρίς αυτήν, η ΕΕ μοιάζει σαν κτίριο με σαθρά θεμέλια, που προσπαθεί να αντέξει στον πολιτικό και οικονομικό σεισμό.

Οι τρεις πυλώνες του κοινωνικού black out

ΠΗΓΗ: aristero blog

του Π. Μαυροειδή

2]Σε  καταστάσεις κοινωνικής καταστροφής σαν τις σημερινές, σε περιόδους τόσο σκληρές και  οριακές, είμαστε αναγκασμένοι να δούμε πέρα από τη μύτη μας.

Τα μνημόνια που σκάνε διαδοχικά, το ένα πίσω από το άλλο (έχουμε χάσει το λογαριασμό, σε ποιό μνημόνιο είμαστε και σε ποιο πακέτο μείωσης των μισθών και των συντάξεων!), δεν ήρθαν ξαφνικά.

Δεν έφτασαν ξαφνικά αυτές οι βόμβες.

Κατά τη γνώμη μας, σήμερα βλέπουμε το κύμα που σκάει στην ακτή. Για να δημιουργηθεί το κύμα όμως, υπάρχουν κάποιες υπόγειες  τεκτονικές κινήσεις που το γέννησαν. Αυτό  φούντωσε μέσα στον ωκεανό, θέριεψε, κίνησε προς την ακτή και τώρα σκάει. Πρέπει να δούμε που και πως γεννήθηκε.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι το μοναδικό κύμα, δεν είναι το τελευταίο, έρχονται και άλλα.

Ποιες λοιπόν είναι οι  αιτίες αυτής της καταστροφής;