Κρεμμυδόνες Υ Παέγια και ο αγώνας τώρα δικαιώνεται

Πηγή: Techie Chan

Αν προσπαθήσει κανείς να αποτραβηχτεί και να ξεφύγει από τις κρίσεις ημέρας που του σερβίρουν τα ΜΜΕ, είναι εμφανές πως ολόκληρο το ντόπιο μελόδραμα της συγκυβέρνησης είναι μια τρικυμία στο φλυτζανάκι του τσαγιού που λένε και οι αγγλοσάξωνες. Όχι γιατί τα μέτρα που θέλει να ψηφίσει η κυβέρνηση δεν είναι καταστροφικά, αλλά διότι είναι παντελώς αδιάφορα. Τόσο γιατί δεν πρόκειται να διορθώσουν μισό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, όσο και γιατί κανείς στην ευρώπη δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το αν τα μέτρα στην ελλάδα θα είναι 12-15-18δις.

Η ευρωζώνη πήρε μια σημαντική απόφαση τον ιούνη -πάνω από το πτώμα των γερμανών- να αντιγράψει την αμερικάνικη και βρετανική λύση, δηλαδή να τυπώσει υπερ των πλουσίων ομολογιούχων. Μια λύση που όπως και στις ΗΠΑ δεν θα λύσει το πρόβλημα της κρίσης φυσικά, αλλά τουλάχιστον θα μας απαλλάξει από αυτό το κατασκευασμένο μελόδραμα της κρίσης χρεών των κρατών του ευρώ. Γιατί κατασκευασμένο? Διότι καμία χώρα που το χρέος της είναι αποτυπωμένο στο νόμισμά της δεν μπορεί να χρεοκοπήσει. Η βρετανία λόγου χάρη, δεν είναι λιγότερο χρεοκοπημένη από την ισπανία, κι όμως η πρώτη εμφανίζεται να σκάει από υγεία σε σχέση με τη δεύτερη που δείχνει να βρίσκεται πολύ κοντά στα όρια της πιστωτικής ασφυξίας.

Αυτή την απόφαση επιβεβαίωσε λεκτικά και ο πρόεδρος της ΕΚΤ κ.ντράγκι στις αρχές αυγούστου, αλλά από τότε δεν έχει προβεί σε καμία κίνηση παρέμβασης. Και καθώς είναι εμφανές πως μόνο οι γερμανοί αντιδρούν σε μια τέτοια κίνηση (ελπίζω να μην υπάρχει κάποιος που να παίρνει στα σοβαρά τον ευρωπαϊκό ογκόλιθο με το όνομα φιλανδία), όλοι έχουν στρέψει τις μάλλον νευριασμένες ματιές επάνω τους.

Από τη μία οι ισπανοί οι ιταλοί και οι γάλλοι δείχνουν να εξαντλούν την υπομονή τους και από την άλλη οι αγγλοσάξωνες έχουν αλλάξει τροπάρι κι από εκεί που παρακάλαγαν του έλληνες να φύγουν από το ευρώ, τώρα προτείνουν στους γερμανούς το ίδιο. Και οι γερμανοί? Αυτοί απλά πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα μην γνωρίζοντας τι θέλουν να κάνουν. Μόνο ως τέτοιες μπορούν να εκληφθούν οι προτάσεις σόιμπλε που δεν αφορούν καθόλου μα καθόλου τα πιεστικά προβλήματα των ισπανο-ιταλών, των πορτογαλο-ιρλανδών των βελγο-κυπρίων και φυσικά των ελλήνων.

Οι γερμανοί γνωρίζουν πως το να φύγουν από την ένωση θα σημαίνει αυτόματα τεράστια οικονομικά προβλήματα για τους ίδιους και παρά τις αλογοσκούφιες βλακείες που λένε στο εσωτερικό τους, τα προβλήματα αυτά μπορούν να λυθούν μόνο με δύο τρόπους. Ή του σοσιαλιστικού παραδείσου της 4ωρης εργασίας με δραματικά μικρότερα κέρδη για το κεφάλαιο, ή της ανεργίας του 20-25% και της κοινωνικής αναταραχής, όχι ακριβώς οι πιο εύκολες λύσεις του κόσμου αν είσαι γερμανός πλούσιος, ειδικά όταν στην κοινή σου γνώμη έχεις πει αλογοσκούφιες βλακείες.

Το παιχνίδι της ευρωπαϊκής κρίσης, είναι ένα παιχνίδι παρόμοιο με αυτό που έπαιζε ο γιος του ισπανού φύλαρχου στο αστερίξ (ο κρεμμυδόνες υ παέγια). Κάθε χώρα κρατά την αναπνοή της κι όλοι περιμένουν ποιος θα σκάσει πρώτος. Δυστυχώς ο ΓρΑΠ αποφάσισε να είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα την κρατήσουμε και οι επόμενες κυβερνήσεις έκαναν ό,τι είναι δυνατό για να σκάσουμε πιο γρήγορα. Έτσι οι αντοχές μας είναι στο όριο. Αλλά αυτά τα συστήματα είναι δυναμικά. Βλέποντας πόσο έχει κοκκινίσει από την ασφυξία η ελλάδα, κανείς άλλος δεν δέχεται πραγματικά να πάρει τον ίδιο καταστροφικό δρόμο. Και για πρώτη φορά σε αυτή την κρίση, γίνεται εμφανές πως η διάλυση του ευρώ είναι πολύ κοντά. Όχι φυσικά γιατί η ελλάδα δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει τα μέτρα της κυβέρνησης σαμαρά, αλλά γιατί η λογική συνέχεια της πολιτικής κατεύθυνσης της ευρωζώνης φέρνει τους πάντες στο ίδιο ελληνικό αδιέξοδο. Και κανείς -πέρα από τις ελληνικές κυβερνήσεις- δεν δείχνει ιδιαίτερα διατεθειμένος να αυτοκτονήσει.

Και ο αγώνας που τώρα δικαιώνεται.

Παλεύω από μικρός μέσα μου να βάλω όρια στον έμφυτο σαδισμό μου. Δεν παραπονιέμαι για το αποτέλεσμα συνήθως, αλλά που και που αυτός ο σαδισμός ξεφεύγει από τα τόσο όμορφα καγκελάκια που του έχω τοποθετήσει για να μην παραπονιέται. Έτσι λοιπόν χωρίς καμία τύψη, θα χαρώ πολύ να δω τον ΓρΑΠ να επιστρέφει στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης. Διότι ενώ φαντάζομαι είχε σιγουρευτεί πως ο μπαμπάς του είχε πεθάνει στον κανονικό κόσμο, κι ενώ συνέβαλε όσο κανένας άλλος στη διάλυση του πνευματικού του τέκνου και αντίζηλου, δηλαδή του πασοκ, έρχεται η ώρα που η πολιτική που είχε επιλέξει ο πατέρας του το 1981 -και κατηγορείται έκτοτε από όλους (και κυρίως τους φιλελεύθερους) ως καταστροφική για τη χώρα- θα ξανα-εφαρμοστεί*.

*απαραίτητο disclaimer. Ως παιδί της αλλαγής δεν θα μπορούσα να συμπαθώ τον ανδρέα. Παρόλαυτά επειδή τον εκτιμούσαν διάφοροι τύποι σαν τον γκαλμπρέιθ, πριν μερικά χρόνια κάθισα και ασχολήθηκα λίγο με την οικονομική πολιτική του και παραδόξως πως για την επίσημη αφήγηση, αυτή -πέρα από τις διαστρεβλώσεις της γνωστής πασοκικής μπίχλας- έβγαζε ένα σαφές νόημα.

Δεν το είπα εγώ, το είπε ο ίδιος ο σόρος και ο ίδιος ο ολαν. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα υψηλότερο ονομαστικό ΑΕΠ είπε ο σόρος, πρέπει να κοιτάξουμε την ανάπτυξη και την αύξηση των μισθών είπε ο ολαντρέου. Με λίγα λόγια το φάντασμα του φρανσουά και του ανδρέα αρχίζουν να κυκλοφορούν πάνω από την ευρώπη.

Όπως έχουμε εξηγήσει πολλές φορές, το οικονομικό κατεστημένο δεν γνωρίζει καμία λύση για την κρίση και οι φιλελεύθεροι (όσοι έχουν απομείνει δηλαδή) προτείνοντας πεισματικά τα ίδια πράγματα που μας έφεραν ως εδώ, το μόνο που καταφέρνουν είναι να αυτο-γελοιοποιούνται. Είναι εμφανές πως η ανάλυσή τους που λέει πως για τα δεινά μας ευθύνεται ότι δεν ήμασταν αρκετά φιλελεύθεροι, παρότι κυβερνάνε για καμιά 20ετία τουλάχιστον χάνει τόσο γρήγορα την ισχύ της, όσο χάνονται και οι “εύπιστοι” που θα δέχονταν μια τέτοια αφήγηση. Και με την ανεργία στο 35% οι πρόθυμοι να εξαπατηθούν λιγοστεύουν επικίνδυνα.

Γιαυτό και ο σόρος που είναι από τους λίγους διαβασμένους traders (μια ειδικότητα που δεν φημίζεται για την πνευματική και αναλυτική της οξυδέρκεια), βγήκε και είπε κόφτε τις μαλακίες και αρχίστε να προσφέρετε από το κευνσιανό γιατρικό. Δηλαδή το γιατρικό του ανδρέα. Αυξήσεις μισθών που θα οδηγήσουν σε αύξηση της κατανάλωσης και άρα σε αύξηση των τιμών και άρα σε αύξηση του ΑΕΠ που θα την ονομάσουμε ανάπτυξη αλλά θα είναι ένας ελαφρά συγκαλυμμένος πληθωρισμός που θα “τρώει” αναλογικά περισσότερο τόσο από τους εγχρήματα πλούσιους, όσο και από τους μη εργαζόμενους.

Μα θα μου πείτε και σήμερα οι αμερικάνοι “τυπώνουν” σαν να μην υπάρχει αύριο κι όμως πάλι σκατά τα πάνε. Η πολιτική του ανδρέα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που σήμερα οι καραγκιόζηδες των κεντρικών τραπεζών ονομάζουν ανορθόδοξα μέτρα νομισματικής πολιτικής. Διότι ναι μεν και οι δύο αυξάνουν την ποσότητα του χρήματος στην οικονομία με μια σημαντική διαφορά όμως. Ότι αλλάζει το που πηγαίνει αυτό το νέο χρήμα. Ενώ στο σύμπαν του ντράγκι του τρισέ του κίνγκ και του μπερνάνκι το χρήμα αυτό πηγαίνει στους πλούσιους ομολογιούχους και τις χρεοκοπημένες τράπεζες, στο σύμπαν του ανδρέα το νέο χρήμα πηγαίνει στους εργαζόμενους. Στην έλλαδα του 35% ανεργία αυτό φυσικά δεν θα δουλέψει τόσο καλά, αλλά μην ξεχνάτε πως η ελλάδα δεν είναι ακριβώς το κέντρο του σύμπαντος και τόσο ο ολαν, όσο και ο σόρος το σκέφτονται ως πιθανή λύση για οικονομίες που λειτουργούν ακόμα.

Τώρα αν αυτό θα γίνει με ή χωρίς τους γερμανούς στην πραγματικότητα είναι μια λεπτομέρεια, διότι όλοι οι υπόλοιποι της ευρωζώνης το έχουν ανάγκη όσο ο,τιδήποτε άλλο, παρά το γεγονός πως δεν έχει γίνει ακόμα κυρίαρχη άποψη σε κάποιο κράτος/μέλος.

Ας δούμε όμως και τη δική μας περίπτωση που μας απασχολεί περισσότερο.

Ανδρέα προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα.

Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε κι εσείς, αλλά μετά τις εκλογές, σχεδόν σύσσωμο το μεσαίο συνδικαλιστικό προσωπικό του πασόκ έχει προσχωρήσει στον σύριζα. Ακόμα και το ΤΕΕ ανακοίνωσε το λιθαράκι του στον αντι-μνημονιακό αγώνα προκειμένου να πέσει η κυβέρνηση. Τι σημαίνει αυτό? Πώς οι παραδοσιακές ομάδες της ελληνικής κοινωνίας έχουν εγκαταλείψει το πλοίο που βουλιάζει και προσπαθούν να βρουν κανάλια επικοινωνίας με τη νέα εξουσία.

Την ίδια στιγμή βλέπουμε πως διαμορφώνεται κι ένα νέο μηντιακό τοπίο. Καινούργιες μικρές εφημερίδες, περιοδικά όπως το unfollow και το hot-doc (kudos στον βαξεβάνη που έπαιξε το κωλαράκι του για τη λίστα και μην ακούω μικρότητες, αφήστε τον να χαρεί τη δόξα), είναι έτοιμα να πάρουν τη θέση του σάπιου και χρεοκοπημένου παλιού μηντιακού συστήματος.

Και όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που η πενταμηνίτικη κυβέρνηση οδεύει ολοταχώς προς την αυτοδιάλυσή της. Με λίγα λόγια αυτό που σας έλεγα αμέσως μετά τις εκλογές ότι ο σύριζα είναι σχεδόν σίγουρο πως θα κυβερνήσει το βλέπουμε να πραγματοποιείται με μια ταχύτητα που κανείς μας δεν περίμενε.

Κι αν συμβαίνουν όλα αυτά γιατί εγώ είμαι τόσο προβληματισμένος?

οκ θα το αφήσω για την επόμενη βδομάδα για να μην γκρινιάζετε για τη σεντονιάδα, το πρώτο μέρος δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα η εποχή την κυριακή 4 νοέμβρη 2012