Ο έρπων φασισμός του ακαδημαϊκού μανδαρινισμού

ΠΗΓΗ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Παναγιώτης Σωτήρης

Περίσσευσε και πάλι η υποκρισία απέναντι στις κινητοποιήσεις της Πανεπιστημιακής κοινότητας και ειδικά την κατάληψη του κέντρου υπολογιστών του Πανεπιστημίου Αθηνών από τους φοιτητικούς συλλόγους. Κραυγές στα κανάλια για τα… νοσοκομεία που υποτίθεται ότι κατέρρεαν εξαιτίας της κινητοποίησης των φοιτητών (στην πραγματικότητα απλώς στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία της Αθήνας υπήρξε μικρό πρόβλημα με την πρόσβαση στο διαδίκτυο, όχι προφανώς την υποδομή τους). Αναφορές σε… κουκουλοφόρους, ενώ στην πραγματικότητα ήταν φοιτητές, εργαζόμενοι και μέλη ΔΕΠ, που στηρίζονταν σε επανειλημμένες αποφάσεις των συνελεύσεών τους κατά της εφαρμογής των νόμων 4009/11 και 4076/12. Και βέβαια αλλεπάλληλες εκκλήσεις για να λάβουν δράση οι Εισαγγελείς, πρωτοστατούντων σε αυτή την επιχείρηση διαφόρων υποψηφίων για το Συμβούλιο Ιδρύματος του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είχε προηγηθεί η ανάλογη επίθεση ενάντια στο Σύλλογο ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Και εκεί ακούστηκαν κάθε είδους τερατολογίες για μια κινητοποίηση που όχι μόνο ήταν δημοκρατικά αποφασισμένη αλλά και – όπως αποδείχτηκε από το γεγονός ότι στο Αιγαίο είχαμε τελική τη μικρότερη συμμετοχή στις εκλογές για Συμβούλιο Ιδρύματος – πραγματικά νομιμοποιημένη.

Και βέβαια σε όλα αυτά ήταν εκκωφαντική η αποσιώπηση όχι μόνο των πραγματικών περιστατικών (π.χ. καμιά καταστροφή δεν έγινε στον εξοπλισμό του Πανεπιστημίου Αθηνών), αλλά και αυτών που συμβαίνουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Καμιά κουβέντα για το τι είναι τα περιβόητα Συμβούλια Ιδρύματος και για το πώς φτιάχτηκαν για να καταλύσουν τη δημοκρατία και το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων και για να αποτελέσουν σταδιακά το μόνο κέντρο εξουσίας με ευθύνη την υλοποίηση των σχεδίων συρρίκνωσης και ιδιωτικοποίησης. Καμιά αναφορά στο γεγονός ότι τα πανεπιστήμια θα στερηθούν εκατοντάδων υπαλλήλων ΙΔΑΧ που θα απολυθούν με τις  νέες ρυθμίσεις. Καμιά υπενθύμιση για το σχέδιο «Αθηνά» που θα κλείσει τμήματα και θα συρρικνώσει την ανώτατη εκπαίδευση. Καμιά οργή για το καθημερινό καψώνι των διαρκών περικοπών. Καμιά διαμαρτυρία για την ομηρία εκατοντάδων αδιόριστων μελών ΔΕΠ, ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ, που μπορεί να περιμένουν και 7-8 χρόνια για να διοριστούν.

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον έρποντα φασισμό του σύγχρονου ακαδημαϊκού μανδαρινισμού. Είναι προφανές ότι μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο υπάρχει ένα κομμάτι πανεπιστημιακών που έχουν επιλέξει την πλήρη προσκόλληση στη μνημονιακή εξουσία. Είναι οι ίδιοι που στήριξαν τη μεταρρύθμιση Γιαννάκου την ώρα που οι φοιτητές τους δέχονταν την αστυνομική βαρβαρότητα, οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν στο μεγάλο φαγοπότι των προγραμμάτων και την επιχειρηματική μετάλλαξη του πανεπιστημίου, οι ίδιοι που με φανατισμό σχεδόν έχουν στηρίξει κάθε κυβερνητική απόφαση τα τελευταία χρόνια. Και σήμερα αυτοί διαλέγουν το δρόμο της πλήρους σύγκρουσης με το φοιτητικό και το πανεπιστημιακό κίνημα όχι με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά με όρους ποινικοποίησης και καταστολής. Γι’ αυτό και με τόση ευκολία το προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ συμπεριφέρεται με ύφος εισαγγελέα και πρακτική κουκουλοφόρου καταδότη.

Όμως, είναι γελασμένοι εάν πιστεύουν ότι στο τέλος θα επιβληθεί η δική τους λογική. Το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει δείξει ότι έχει μεγάλα αποθέματα αγωνιστικότητας, αντίστασης και αξιοπρεπείας, για να παραδοθεί αμαχητί στις δυνάμεις της αγοράς. Οι ζηλωτές της αγοράς μπορεί να ξεσαλώνουν, οι Πρυτάνεις μπορεί να συμβιβάστηκαν, τα ΜΜΕ μπορεί να ξερνούν βιτριόλι, αλλά τον τελευταίο λόγο θα τον έχουν οι άνθρωποι που πραγματικά αγωνίζονται για να επιβιώσει το Πανεπιστήμιο. Φοιτητές, διδάσκοντες, διοικητικοί, συμβασιούχοι, ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ: το μέλλον του πανεπιστημίου επαφίεται – κυριολεκτικά – στο δικό μας πατριωτισμό.