Ο εχθρός είναι εντός. Και η ελπίδα, επίσης. Του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη

Πηγή: tvxs.gr

του Γ. Παπαδόπουλου Τετράδη (Ο Καιρός)

Ο ελληνικός λαός βαδίζει προς τις κάλπες οργισμένος, είτε πρόκειται να ψηφίσει κάποιο από τα δυο κόμματα εξουσίας, είτε ένα από τα κόμματα της αριστεράς, της συγκυρίας ή της διαμαρτυρίας. Στη συντριπτική του πλειονότητα ο λαός βλέπει σαν διακύβευμα των εκλογών το οικονομικό του μέλλον, μέσα από τον στενό οικογενειακό προϋπολογισμό, ο οποίος στενεύει όσο πάει και πιο επικίνδυνα. Αυτό, όμως, είναι το αποτέλεσμα.

Εκείνο που πρωτεύει και δεν πρωταγωνιστεί στην εκλογική μάχη, κυρίως από τα δυο κόμματα εξουσίας, είναι το αίτιο. Η χώρα και οι κάτοικοι της δεν έχουν πρόβλημα μελλοντικής επιβίωσης εξ αιτίας οικονομικών λόγων. Αλλ’ εξαιτίας πολιτικών και κοινωνικών. Η χώρα δεν βρίσκεται σε δεινή θέση επειδή δεν ήταν νομοταγής στις οικονομιστικές απαιτήσεις μιας ευρωπαϊκής συμφωνίας, όπως αρέσκονται να διατυμπανίζουν οι εκπρόσωποι της τρόικας και οι εδώ υποστηρικτές τους. Ούτε επειδή οι εγχώριες πολιτικές εξουσίες διαχειρίστηκαν - και διαχειρίζονται-  λάθος την οικονομία της χώρας. Η Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια ενός πολυπλόκαμου τέρατος, που το ένα του κομμάτι ανασαίνει σε διεθνές επίπεδο και το άλλο εδώ μέσα.

Σε διεθνές επίπεδο η χώρα στραγγαλίζεται από την κυριαρχία ενός ακραία νεοφιλελεύθερου συστήματος εξουσίας, που κυριαρχεί στην Ευρωζώνη, και που εκφράζεται από τις οικονομικές ελίτ των σκανδιναβικών χώρων, της Ολλανδίας και της Γερμανίας.

Αυτό το σύστημα, που βλέπει το μέλλον του να απειλείται από επιβράδυνση της παραγωγής και των κερδών, εξ αίτιας της ανόδου των ασιατικών ανταγωνιστών του, ονειρεύεται να δημιουργήσει μια Σαγκάη σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο, ώστε να συνεχίσει να κερδίζει αδιατάρακτα. Δεν αντιλαμβάνεται, ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις άλλες αγορές με τα όπλα που χρησιμοποιεί από τον 17ο αιώνα. Αυτή την κουλτούρα έχει, μ’ αυτήν έχει κερδίσει χρήμα και εξουσία, αυτήν συνεχίζει. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου αν αυτή η κουλτούρα έχει οδηγήσει σε δυο παγκόσμιους πολέμους, σε έναν εκατονταετή πριν από αυτούς και σε ένα σύστημα δουλοπαροικίας ακόμα πιο πριν. Για να μην αναφέρει κανείς και τις αποικιακές αιματοχυσίες.

Αυτή η νοοτροπία, έχει συνδεθεί εδώ και δυο χρόνια με τον εύκολο γερμανικό πλουτισμό. Τα χρήματα από τον ευρωπαϊκό νότο, που φυγαδεύονται για να εξασφαλιστούν πηγαίνουν σχεδόν κατά αποκλειστικότητα στη Γερμανία, με επιτόκιο έως και κάτω του μηδενός! Η Γερμανία σωρεύει τεράστια ξένα κεφάλαια, απλώς και μόνο αναδεικνύοντας την ανασφάλεια, που αυτά μπορεί να έχουν στις άλλες χώρες της Ευρώπης!

Επιπλέον, σωρεύει τεράστια κεφάλαια από τα τοκογλυφικά επιτόκια, που έχει υπογράψει στις δανειακές συμβάσεις, τις οποίες έχει επιβάλλει με το ψευδεπίγραφο όνομα «πακέτα στήριξης», στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία. Δίνει 100 και παίρνει 105 σε βάθος πολυετίας. Το αισχρότερο: Ψευδολογεί στους πολίτες της ότι οι κάτοικοι αυτών των χωρών τρέφονται με τα λεφτά των Γερμανών φορολογούμενων!

Παράλληλα μ’ αυτό το σύστημα, αλλά με την ίδια νοοτροπία κινείται ένα τεράστιο διεθνές κεφάλαιο τρισεκατομμυρίων, που προέρχεται από αμερικανικά και ευρωπαϊκά συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία, από ποικίλης μορφής ομόλογα, προϊόντα ταχύτατου κέρδους και υψηλού ρίσκου, καθώς και από λαθρεμπορία όπλων, ναρκωτικών και πετρελαίου, το οποίο αποζητά υψηλές αποδόσεις και σημεία καταφυγής.

Αυτό το κεφάλαιο κινείται μέσα από χρηματοπιστωτικές εταιρίες και τράπεζες. Είναι εκείνο που ονομαζεται ωραιοποιημένα «αγορές».

Σ' αυτό το τοπίο πρέπει να βάλει κανείς τον οικονομικό πόλεμο μεταξύ δολαρίου και ευρώ για την κυριαρχία επί των αγορών. Οι δυο δυνάμεις μπορεί να φαίνεται ότι ομονοούν, αλλά στην πραγματικότητα η επίθεση κατά της Ελλάδας ήταν μια επίθεση των «αγορών» εναντίον του αδύναμου κρίκου του ευρώ.

Όλα αυτά τα κοράκια, που αναζητούν τροφή για να επιβιώσουν ψάχνουν για θύματα. Στη ζούγκλα τα θύματα είναι είτε οι ασθενείς, είτε οι αδύναμοι, είτε οι απρόσεχτοι, για να χρησιμοποιήσει κανείς τις ηπιότερες λέξεις. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει η Ελλάδα.

Στο παραπάνω τοπίο η Ελλάδα έμοιαζε με μια υπερτραφή ελαφίνα που χαριεντιζόταν στη λιμνούλα την ώρα που τα λιοντάρια έψαχναν με βρυχηθμούς για θήραμα. Όχι μόνο αυτό. Αλλά, αντί να φύγει από το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και του κυνηγιού, εκείνη φρόντισε να επιδεικνύει τα πάχη της!

Η πολιτική, που ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία δυόμισι χρόνια, αλλά και η πολιτική που διαφημίζει η ΝΔ εδώ και μήνες δείχνουν ότι όχι απλώς δεν έχουν αντιληφθεί τα αίτια, που η χώρα κατασπαράσσεται, αλλά τα διαιωνίζουν κι όλας!

Τίποτε από τον σάπιο δημόσιο μηχανισμό δεν έχει αγγιχτεί ακόμη. Τα κονδύλια εξακολουθούν και είναι θηριώδη χωρίς ανταπόδοση. Ο εισπρακτικός μηχανισμός είναι ουσιαστικά ανενεργός, επειδή το πελατειακό κομματικό σύστημα δεν τολμάει να υποχρεώσει τους πελάτες του να αλλάξουν νοοτροπία. Η δικαιοσύνη πηγαίνει σαν τον κάβουρα, όπως πάντα, ίσως και χειρότερα, μέχρι σημείου αρνησιδικίας, και κανείς δεν θέλει στην πράξη να την αλλάξει. Η δημόσια τάξη έχει αφήσει τους πολίτες απολύτως ανυπεράσπιστους στο έλεος του εγκλήματος και ασχολείται συνήθως με τα παπάκια και τα πρεζόνια. Οι πολίτες είναι στο έλεος της γραφειοκρατίας και της όλο και συχνότερης ανυπαρξίας υπηρεσιών συντονισμού και διοίκησης. Κάθε έννοια υπακοής σε κανόνες και νόμους είναι άγνωστη στο μεγαλύτερο μέρος της υπαλληλικής βαθμίδας, ενώ η διαφθορά παραμένει ανενόχλητη στις πολεοδομίες, τα νοσοκομεία, την τάξη, την τοπική αυτοδιοίκηση, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος.

Και τίποτε από τον σάπιο ιδιωτικό τομέα δεν έχει αγγιχτεί ακόμη. Τα πλαστά τιμολόγια δίνουν και παίρνουν, οι ελεύθεροι επαγγελματίες εξακολουθούν να κερδίζουν πέντε και δέκα φορές περισσότερα από όσα δηλώνουν – όταν δηλώνουν - οι υπερτιμολογήσεις δίνουν και παίρνουν στα έργα, οι προμήθειες το ίδιο, και οι μικρομεσαίοι εξακολουθούν να κλείνουν ο ένας μετά τον άλλον, απροστάτευτοι από τη στάση των Τραπεζών και από την διαρκή μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων.

Οι ίδιες οι Τράπεζες, εξακολουθούν ανενόχλητες να νοιάζονται μόνο για τα χρηματοκιβώτια τους, έχοντας εξασφαλίσει ήδη πάνω από 50 δις εγγυήσεις και ταμειακή ανάσα από τα πακέτα στήριξης, τα οποία φυσικά χρεώνονται στον λογαριασμό κάθε πολίτη, που προσδοκά ματαίως την ανταπόδοση. Η αγορά εξακολουθεί και μένει χωρίς δανεισμό και το εμπόριο, που ήταν πάντα η ψυχή του τόπου, πεθαίνει. Φυσικά, κανένα από τα δυο κόμματα εξουσίας δεν ακουμπά τους επικυρίαρχους τραπεζίτες. Αντιθέτως, προωθείται η διατήρηση των κεκτημένων τους με έξοδα του ελληνικού λαού!

Φυσικά, από την άλλη, το κράτος αρνούμενο να κινήσει τους μηχανισμούς είσπραξης, που θα έπλητταν τους πελάτες του και θα ανάγκαζαν το «δε βαριέσαι» σύστημα να εργαστεί, βάζει το χέρι στην τσέπη των μισθών και των συντάξεων, που τις έχει έτοιμες από τα μηχανογραφικά, και τις ΚΛΕΒΕΙ από τους δικαιούχους, έχοντας το θράσος να επικαλείται γι’ αυτό τις ξένες δυνάμεις και το ΔΝΤ!!

Το χειρότερο απ’ όλα είναι, ότι υπογείως, τα δυο μεγάλα κόμματα κλείνουν το μάτι σε όλο αυτό το σάπιο σύστημα, ότι θα εξακολουθήσουν να το προστατεύουν για να μη χάσουν την ψήφο του, και μετά τις εκλογές!

Μ αυτά τα δεδομένα, η χώρα δεν έχει καμιά ελπίδα να δει καλύτερες μέρες. Το πρόβλημα της είναι ΔΟΜΙΚΟ. Οφείλεται σε μια αντικοινωνική και απολύτως ατομική νοοτροπία ευμάρειας, με την όποια έχει γαλουχηθεί και βολευτεί όλη η γενιά από τη μεταπολίτευση και εδώ. Και την όποια διαιωνίζει στα παιδιά της.

Ο εχθρός της Ελλάδας δεν είναι μόνο ο διεθνής καπιταλισμός-καζίνο. Είναι κυρίως ο εσωτερικός εχθρός της διατήρησης συμφερόντων, που εξυπηρετούσαν και εξυπηρετούν όχι το σύνολο, όχι τον πολίτη, αλλά πελατειακές ομάδες. Που δυνάστευαν και δυναστεύουν τον πολίτη. Που ξεκοκάλιζαν και ξεκοκαλίζουν την τσέπη του και τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας. Που φρέναραν και φρενάρουν κάθε ανάπτυξη, που δεν περνάει από τις τσέπες της ρεμούλας και του στενού ελέγχου μιας διαπλοκής.

Αυτή η νοοτροπία είναι ανάγκη να ανατραπεί. Και να αντικατασταθεί από μια νοοτροπία αλληλεγγύης και κοινωνικής συνείδησης. Όπου καθένας θα προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο και στον διπλανό του για να προσφέρει στον εαυτό του. Στην κάθε του μέρα και στην κάθε του πράξη. Αυτή είναι η μόνη έξοδος από την ελληνική ζούγκλα. Και η μόνη ελπίδα να επιβιώσουμε στην παγκόσμια ζούγκλα.

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης

Δημοσιογράφος

Ο Καιρός