Η Αριστερά μετά τη φουσκοδεντριά – Του Κώστα Καραβίδα

ΠΗΓΗ: ΜΟΝΟ

του Κ. Καραβίδα

Οποιοδήποτε κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, για την Αριστερά δεν θα υπάρξουν περιθώρια πανηγυρισμών. Πολύ περισσότερο όταν ελλοχεύει στα σοβαρά το ενδεχόμενο να εκπροσωπηθεί στη Βουλή η Χρυσή Αυγή. Τα διαφαινόμενα υψηλά ποσοστά που θα λάβουν οι κομματικοί σχηματισμοί που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερής ταυτότητας (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δεν πρόκειται να επιλύσουν τον γόρδιο δεσμό της εγγενούς ιδεολογικής κρίσης της Αριστεράς ούτε να επουλώσουν το ιστορικό τραύμα του ’89, έστω κι αν διαφορετικά το βιώνουν και το νοηματοδοτούν οι βασικές εκδοχές της.

Παρά την ευφορία των ποσοστών και τις δεκάδες έδρες που θα καταλάβει στο πρώτο μετά μνημονίου κοινοβούλιο, η Αριστερά δυστυχώς δεν παύει η ίδια να παραμένει εγκλωβισμένη στο παρελθόν της. Ο συντονισμός της με την πραγματικότητα είναι ο μόνος τρόπος να δοθεί ώθηση στην πολυκαιρισμένη υπόθεσή της. Αν δεν κατορθώσει να ρευστοποιήσει το πολιτικό κεφάλαιο που της προσφέρει η συγκυρία της κατάρρευσης του δικομματισμού, εμβαθύνοντας τις προγραμματικές της θέσεις και ανανεώνοντας το στελεχικό της δυναμικό με ανθρώπους που είναι σε θέση να συλλάβουν και να επινοήσουν έναν καινούργιο πολιτικό τρόπο αναθεμελίωσης του κομματικού συστήματος, τότε το όποιο επιτυχές αποτέλεσμα θα παραμείνει κενό γράμμα.

Η Αριστερά οφείλει να δείξει ευελιξία και γενναιότητα, να συγκρουσθεί –έστω σιωπηρά- με την παθογένεια που κουβαλά ως φορτίο στην πλάτη της και να περάσει από τον χώρο της μεταφυσικής του αφηρημένου καταγγελτισμού στην επικράτεια του συγκεκριμένου και συγκροτημένου, προτείνοντας εκείνη προοδευτικές, δημοκρατικές και ριζοσπαστικές λύσεις εξόδου από το αδιέξοδο. Παράλληλα όμως, χωρίς να ξεχνά ότι η ποίηση στα αξιακά της προτάγματα είναι αυτή που της προσδίδει μεθυστικό άρωμα.

Πρέπει να επανεξετάσει πολλά η Αριστερά μετεκλογικά (και φοβάμαι τη ζάλη της επιτυχίας της): τον ευρωπαϊσμό, το μοντέλο κομματικής οργάνωσης, τις κοινωνικές συμμαχίες, τον ρόλο του κράτους, τον συνδικαλισμό, την εξουσία, τις θέσεις της για την παιδεία, τον πολιτισμό, τους νέους. Για να γίνουν αυτά απαιτείται βασανιστική αυτοκριτική, δημόσιος έλεγχος και ακλόνητη πεποίθηση ότι και η ίδια αποτελεί –στον βαθμό που της αναλογεί- μέρος του κακού πολιτικού παραδείγματος της Μεταπολίτευσης.

Δεν υπάρχουν πια αυταπάτες ότι αυτή η ρήξη δεν περνά ενδεχομένως και μέσα από την αυτοδιάλυση –τρόπον τινά- των υπαρχουσών κομματικών δομών. Αν δεν διαλέξει έγκαιρα τον γενναίο δρόμο της ιστορικής της δυνατότητας, συμμαχώντας και συνθέτοντας όπου και όπως μπορεί, θα διαλέξει η Ιστορία να την επιστρέψει σούμπιτη στα απορρίμματά της.

Η Αριστερά οφείλει να επιστρέψει στη συλλογική της παράδοση που δεν είναι άλλη από την κριτική εγρήγορση. Γι’ αυτό και στο εξής και αν ευοδωθούν οι πόθοι για την εκλογική της ενδυνάμωση, όσοι έχουμε απαιτήσεις από αυτήν, θα πρέπει να είμαστε αμείλικτα αυστηροί και κριτικοί απέναντί της. Γιατί Αριστερά εντέλει σημαίνει κριτικός λόγος και διαλεκτική βάσανος της αλήθειας. Η σκέψη, ο λόγος και η έναρθρη θέση για τους αριστερούς δεν είναι απλή εμμονή. Είναι το συγκριτικό τους πλεονέκτημα απέναντι στον «εμπειρισμό της πιάτσας» (Δημήτρης Σεβαστάκης) στον οποίο υπερέχει η Δεξιά.

Ο βολονταρισμός, η μαξιμαλιστική ρητορεία, οι αρχηγικοί τακτικισμοί, οι εκλεκτικισμοί, οι καθαρότητες, οι ομφαλοσκοπήσεις, ο κομματικός ναρκισσισμός, ο «συνιστωσιασμός», ο τυφλός πραγματισμός, ο τυφλός ουτοπισμός και οι προσωπικές στρατηγικές στα μαγαζάκια διαιρούν τον κόσμο, αφυδατώνουν τον πολιτικό λόγο και εξουδετερώνουν τη δυναμική της σύνθεσης. Σήμερα που είναι κοινή πεποίθηση ότι δεν πρόκειται ένας κομματικός φορέας μόνος του να εμπνεύσει τον ελληνικό λαό, φορτίζοντάς τον με εκείνες τις αναφορές στο συμβολικό πεδίο (τα ιδεώδη και τα ιδανικά) χωρίς τα οποία δεν νοείται ούτε πολιτική ούτε Αριστερά, το νέο συλλογικό υποκείμενο αναγκαστικά θα προκύψει μέσα από υποχωρήσεις και συμβιβασμούς αντιθέτων. Αν η Αριστερά αυτοεξουδετερωθεί αρνούμενη το σινιάλο της Ιστορίας, θα καταστραφεί μαζί της και η παραμικρή προϋπόθεση ανάταξης της χώρας.

Το δράμα του τόπου μάς σπρώχνει να την ψηφίσουμε. Αν την επομένη των εκλογών μας αφήσει και πάλι ανελέητα μόνους, θα είναι δική της η ευθύνη. Ας αποφασίσει λοιπόν να στοιχηθεί με την κοινωνία και ας αφήσει στην άκρη τις αυτοαναφορικότητες. Η Ιστορία δεν συγχωρεί όσους πηγαίνουν γυμνοί στις μάχες της.