Το κίνημα «Δεν Πληρώνω» των τραπεζιτών / Κρατικοποίηση «μαϊμού»

ΠΗΓΗ: ΜΟΝΟ

του Χρ. Ιωάννου

Σε αντίθεση με άλλους τομείς της κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής, η ανευθυνότητα των ελλήνων τραπεζιτών φαίνεται να εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο και την ατιμωρησία στον πόλεμο της ανακεφαλαιοποίησης.

Την ώρα που η ανεργία διαγράφει υψηλές καμπύλες μεγέθυνσης και η πλειονότητα των νοικοκυριών δυσκολεύεται να εξασφαλίσει τα είδη πρώτης ανάγκης για να ζήσει, υπάρχει μια μικρή ομάδα ανθρώπων που συνεχίζει να διάγει πολυτελή βίο με τα λεφτά των άλλων. Πρόκειται για τους έλληνες τραπεζίτες, οι οποίοι μαζί με τους πολιτικούς ωφελήθηκαν από τη στρεβλή ανάπτυξη της Ελλάδας, συνέβαλαν στη δημιουργία της κρίσης και τώρα παραμένουν στις χρεοκοπημένες τράπεζες. Συνεχίζουν να λαμβάνουν αμοιβές δυσανάλογα μεγάλες για το έργο που διεκπεραιώνουν, συνεχίζουν να ξοδεύουν χρήματα για προβολή και για διαφημίσεις που δεν φέρνουν έσοδα και συνεχίζουν να παίρνουν αμφιλεγόμενες αποφάσεις.

Έχουμε δηλαδή το εξής παράδοξο: Οι τραπεζίτες, οι οποίοι συνέβαλαν με τις αποφάσεις στη χρεοκοπία των πιστωτικών ιδρυμάτων (σ.σ. δεν τους ανάγκασε κανείς να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, παρά μόνο η εξάρτησή τους από το κράτος και οι πελατειακές σχέσεις), παραμένουν στις θέσεις τους. Μάλιστα, ενδιαφέρονται για την παραμονή τους και μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δηλαδή ακόμα και την περίοδο που οι τράπεζες θα χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) για να συνεχίσουν τη λειτουργία τους. Τα κεφάλαια αυτά στην ουσία ανήκουν στους έλληνες πολίτες οι οποίοι πληρώνουν το τίμημα του ευρωπαϊκού πακέτου βοήθειας μέσω του εθνικού ξεπουλήματος, των υψηλών φόρων και της ανεργίας.

Ο σημερινός Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος καθυστέρησε να εκδώσει την απόφαση που ρυθμίζει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και σύμφωνα με πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενες πλευρές προσπαθούν να βρουν λύσεις κομμένες και ραμμένες στα κουστούμια των τραπεζιτών.

Φανταστείτε έναν οποιοδήποτε υπάλληλο που έχει κάνει λάθος στη δουλειά του με αποτέλεσμα να ζημιωθεί η εταιρία του. Το πιθανότερο είναι να συμφιλιωθεί με το σενάριο της ανεργίας και να τον συνοδεύει η στάμπα του αποτυχημένου στην υπόλοιπη ζωή του. Γιατί όμως δεν γίνεται το ίδιο με τους τραπεζίτες, οι οποίοι στο παρελθόν έχουν βγάλει χρήματα για γενεές δεκατέσσερις, ενώ ορισμένοι από αυτούς έχουν μεταφέρει κεφάλαια για ασφάλεια στο εξωτερικό; Διότι έχουν βρει ισχυρούς συμμάχους στον πόλεμο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Ο σημερινός Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος καθυστέρησε να εκδώσει την απόφαση που ρυθμίζει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και σύμφωνα με πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενες πλευρές προσπαθούν να βρουν λύσεις κομμένες και ραμμένες στα κουστούμια των τραπεζιτών (όταν θα διαβάζετε αυτό το κείμενο, το οποίο γράφτηκε πριν το Πάσχα, το πιθανότερο είναι να έχει εκδοθεί η υπουργική απόφαση).

Στην υπόθεση υπάρχει και δεύτερο παράδοξο. Η κυβέρνηση και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας έχουν πάρει ως συμβούλους, τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Την Deutsche Bank η κυβέρνηση και την UBS το ΤΧΣ. Με άλλα λόγια οι διεθνείς τράπεζες, οι οποίες παράλληλα κερδοσκοπούν στα χρηματιστήρια θα κρίνουν το μέλλον των ελληνικών τραπεζών! Οι πιέσεις που ασκούνται έχουν στόχο να ελαχιστοποιηθεί η συνεισφορά του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή των μετόχων (παλιών και νέων), στην ανακεφαλαιοποίηση των πιστωτικών ιδρυμάτων, διατηρώντας ή διορίζοντας διοικήσεις της εμπιστοσύνης τους. Έτσι, οι τράπεζες θα έχουν κρατικοποιηθεί, αλλά θα διοικούνται από ιδιώτες (πολλοί από τους οποίους θα είναι οι ίδιοι με αυτούς που έκαναν τα τραγικά λάθη του παρελθόντος) οι οποίοι θα εξυπηρετούν περισσότερο τι; Τα συμφέροντα συγκεκριμένων ιδιωτών και τα προσωπικά τους ή τα συμφέροντα της κοινωνίας;

Παράλληλα, κάποιοι θα κερδίζουν από την εξέλιξη της ανακεφαλαιοποίησης η οποία προκαλεί ήδη μεγάλες αυξομειώσεις στις τιμές των μετοχών των τραπεζών στο Χρηματιστήριο. Θα είναι μια ιδιότυπη κρατικοποίηση η οποία είναι αμφίβολο εάν θα λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας και όχι προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων (ιδιωτικών, πολιτικών, κομματικών ή άλλων). Οι υπέρμαχοι της ιδιότυπης κρατικοποίησης έχουν ως βασικό επιχείρημα ότι οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια και θα εξασφαλίζεται η μέγιστη αποτελεσματικότητα των τραπεζών. Φέρνουν μάλιστα ως παράδειγμα για την αποφυγή της άλλης κατάστασης, της κρατικοποίησης, την κατάντια της Αγροτικής Τράπεζας.

Οι τράπεζες θα έχουν κρατικοποιηθεί, αλλά θα διοικούνται από ιδιώτες (πολλοί από τους οποίους θα είναι οι ίδιοι με αυτούς που έκαναν τα τραγικά λάθη του παρελθόντος) οι οποίοι θα εξυπηρετούν περισσότερο τι; Τα συμφέροντα συγκεκριμένων ιδιωτών και τα προσωπικά τους ή τα συμφέροντα της κοινωνίας;

Η αλήθεια βέβαια έχει κι άλλες όψεις. Το πρώτο επιχείρημα έχει καταρρεύσει ιστορικά. Διότι, χρεοκόπησαν οι ιδιωτικές τράπεζες που λειτουργούσαν με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Κι αυτό γιατί η έννοια «ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια» εμπεριέχει επιχειρηματικό και επενδυτικό ρίσκο. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι τράπεζες κερδοσκοπούσαν με τα ελληνικά ομόλογα, ακόμα κι όταν ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση το 2008, αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα που είχαν υψηλότερα επιτόκια με φθηνή χρηματοδότηση από την ΕΚΤ. Και όλοι γνωρίζουμε πού έδωσαν τα πολλά δάνεια. Στον όμιλο Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, στον όμιλο Alter, στον όμιλο ΔΟΛ κ.λπ. Απλώς, μετά έπεσαν στην παγίδα που οι ίδιοι κατασκεύασαν. Αλλά οι ίδιοι δεν πλήρωσαν.

Όσο για την κατάντια της Αγροτικής Τράπεζας τι να πεις… Είναι το αποτέλεσμα των πράξεων του πολιτικού, κομματικού και συνδικαλιστικού κατεστημένου που χρόνια κατακλέβει την τράπεζα. Ούτε κι αυτοί πλήρωσαν…

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο 7ο τεύχος του περιοδικού, που κυκλοφορεί από τις 25.04