Περήφανη παρέλαση Οργής, Αγανάχτησης, Θυμού!

ΠΗΓΗ: Αριστερό blog

του Π. Μαυροειδή

Τους χειρότερους φόβους της άθλιας οικονομικής και πολιτικής χούντας που μας κυβερνά με βία, ψέμα και φόβο, ήρθε να επιβεβαιώσει πρόσφατη έρευνα του Εργαστηρίου Κοινωνικής και Πειραματικής Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Η έρευνα διερευνά το πώς οι πολίτες βιώνουν τη σημερινή κατάσταση των αντεργατικών μέτρων, αλλά και τις τάσεις για την αντίδραση σε αυτήν.

Αγανάκτηση, θυμός, οργή

Αυτά είναι τα κυρίαρχα  συναισθήματα αυτή τη στιγμή στους πολίτες της χώρας, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας.Αρνητικά συναισθήματα, θυμό, οργή, αγανάκτηση, δηλώνει, σύμφωνα με την έρευνα,  ότι έχει το συντριπτικό ποσοστό του 88,9% των ερωτηθέντων.

Είναι αστείος όσο και προκλητικός ο ισχυρισμός ότι αυτά τα …προκαλεί η αριστερά. Ο μεγάλος υποκινητής είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου, με τα διαρκή μνημόνια που επιβάλλει η χούντα ΕΕ-κυβέρνησης-ΔΝΤ, προς μεγάλη τέρψη των ελλήνων επιχειρηματιών.

Οι εργαζόμενοι αγαναχτούν για την καταλήστευση του εισοδήματος. Για την ανεργία, τη νέα ξενιτειά, τον εξευτελισμό της απόλυσης ή του μισού μισθού, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και ομορφιάς στην κερδοσκοπία του κεφαλαίου. Για  την διάλυση κάθε ίχνους κοινωνικής πολιτικής. Αλλά και για το τσαλαπάτημα κάθε έννοιας δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας, αξιοπρέπειας, στο βωμό της υποταγής στους δανειστές, στην ευρωπαϊκή και διεθνή κεφαλαιοκρατία. Ο κόσμος αγαναχτεί με την προοπτική να είναι μετανάστης και εξόριστος στην ίδια του τη χώρα, σε ένα περιβάλλον κοινωνικής ερήμωσης, δουλικού εργασιακού καθεστώτος και στέρησης κάθε ελευθερίας  στον εργασιακό χώρο και  στο δημόσιο κοινωνικό βίο.

Ο λαός θυμώνει, με την κατάντια ενός πολιτικού συστήματος, σε ρόλο απόλυτου υπηρέτη, χωρίς προσχήματα, των απαιτήσεων των ‘’αγορών’’, όπως εύηχα ονομάζεται το  κεφάλαιο. Με τα αστικά δεξιά, νεοδεξιά/σοσιαλφιλελεύθερα και ακροδεξιά κόμματα-σε σώμα ένα-φτηνούς και γελοίους υπεργολάβους των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας  της Ελλάδας και των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών.

Οι πολίτες οργίζονται διπλά, με το τσαλαπάτημα των ανήμπορων συνταξιούχων, την κλοπή και καταλήστευση των ταμείων. Με την ελεεινή ψευδολογία των πουλημένων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που τον θέλουν αδαή και τον θεωρούν βλάκα. Με την ωμή καταστολή, με τους τόνους χημικών σε βάρος όσων διαδηλώνουν, με το κλείσιμο των σταθμών του ΜΕΤΡΟ, για να μην κατέβει κανείς ΣΥΝΤΑΓΜΑ όταν υπάρχει διαδήλωση. Με την αλαζονική μανία της εξουσίας να τους υποτάξει.

Ο λαός, μπορεί να τους πνίξει!

Απέναντι σε θυμό, οργή, αγανάκτηση, το σύστημα έχει πλέον πολύ περιορισμένη δυνατότητα πειθούς. Η βαθειά παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η κρίση όλης της ευρωζώνης, διαλύουν το μύθο του ‘’αμαρτωλού έθνους’’, τη γελοία επιχείρηση ενοχοποίησης της κοινωνίας. Αυτό το σύστημα δεν έχει θετική προοπτική. Έχει σωτηρία, μόνο μέσω της καταστροφής και της ‘’αναγέννησης’’ επί των ερειπίων της κοινωνίας.

Μόνο το φόβο μπορούν να αντιτάξουν οι κυβερνώντες.

Λειτουργεί ο φόβος του χειρότερου; Υπάρχουν διαθέσεις για ξεσηκωμό, αγώνα, εξέγερση και ανατροπή;

Είναι πολλές οι όψεις και οι τάσεις της πραγματικότητας.

Το ‘’κόμμα της δυσαρέσκειας’’, δεν είναι ενιαίο.

Η αλληλεγγύη, η εμπιστοσύνη, η αισιοδοξία, η αγωνιστικότητα, η διάθεση ενεργούς συμμετοχής, κατά τους ερευνητές - συγκεντρώνουν θετικές απαντήσεις σε ποσοστό 35,6% και αρνητικές σε ποσοστό 47,2%. Η ελπιδοφόρα αυτή τάση είναι σαφώς και με δυναμισμό ανερχόμενη, παρότι δεν καταγράφεται ακόμη να κυριαρχεί.

Στον αντίποδα της, συγκροτείται η περισσότερο  παθητική στάση όπου κυριαρχούν ταπείνωση, φόβος, ενοχή, άγχος, απογοήτευση, θλίψη, ματαίωση, αίσθημα ανημποριάς,  υιοθετείται από το 67,7%, ενώ την αποτάσσεται το 25,7%.

Αλλά και κάθε μία από αυτές τις τάσεις διασχίζεται από διαφοροποιήσεις.

Αντιδράσεις όπως οι επιθέσεις με αβγά, γιαούρτια και άλλα.. συναφή μέσα, ακόμα και η χειροδικία εις βάρος των πολιτικών, θεωρούνται από αρκετούς "αποτελεσματικές πρακτικές".

Η πρακτική επίθεσης σε πολιτικούς με αβγά και γιαούρτια επικροτείται  από το 30,4%, με το 21,2% να υιοθετεί ακόμη και  τη χειροδικία εναντίον πολιτικών προσώπων! Το 17,1% λέει "ναι" στον εμπρησμό αυτοκινήτων πολιτικών προσώπων, το 14,6% στις επιθέσεις εναντίον των δυνάμεων καταστολής, το 7,9% στους εμπρηστικούς μηχανισμούς και το 6,2% στην καταστροφή της δημόσιας περιουσίας.

Ενδιαφέρον έχουν και οι απαντήσεις, αν αυτοί που επικροτούν αυτές τις πρακτικές  θα συμμετείχαν σε τέτοιες αντιδράσεις.

Και πραγματικά, εδώ είναι που οι γελωτοποιοί της εξουσίας, ανησυχούν.

Σε επιθέσεις με αβγά και γιαούρτια δηλώνει ότι θα συμμετείχε το 26,8%. Ποσοστό 16,1% ομολογεί ότι θα έδερνε πολιτικά πρόσωπα, 12,5% ότι θα έβαζε φωτιά σε αυτοκίνητα βουλευτών και υπουργών, ενώ το 12,6% δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να επιτεθεί σε δυνάμεις καταστολής. Εμπρηστικό μηχανισμό θα τοποθετούσε το 5% ενώ το 5,1% δηλώνει ότι δυνητικά θα εμπλεκόταν σε καταστροφές δημόσιας περιουσίας.

Οι λεγόμενες  ‘’ακραίες μορφές αντίδρασης’’  μειοψηφούν, όμως τα ποσοστά τους είναι πολύ μεγάλα.

Αυταρχισμός αλλά και πολιτική καταστολή

Δεν περιμέναμε τα  παραπάνω ευρήματα, για να βγει το συμπέρασμα, πως σαφώς υπάρχει  ένα ανοδικό εξεγερτικό συγκρουσιακό ρεύμα, που τρομάζει την εξουσία. Ωστόσο είναι πολύ σημαντική αυτή η επιστημονική συνηγορία και εξαιρετικά σημαντική η συνεισφορά των ερευνητών.

Ακριβώς αυτό  το ανερχόμενο κοινωνικό ρεύμα εργατικής κοινωνικής δυσαρέσκειας και σύγκρουσης, αποτελεί τον καταλύτη των πολιτικών εξελίξεων. Όλες οι πολιτικές διεργασίες σε επίπεδο πολιτικών σχηματισμών και εκλογικών προτιμήσεων, συντελούνται πάνω σε αυτό το ηφαιστειακό υπόστρωμα.

Είναι αφελής όποιος δεν κατανοεί, ότι η αυταρχική καταστολή, αλλά και πολιτική περιστολή και περιθωριοποίηση αυτού του ρεύματος, αποτελεί βασικό στόχο του συστήματος εξουσίας. Είναι το μεγάλο πολιτικό διακύβευμα της περιόδου.

Οι μορφές είναι πολλές: Τσάκισμα, πολιτική έκθεση, περιθωριοποίηση και προβοκάρισμα, πολιτική εξημέρωση και φυσικά ο συνδυασμός όλων αυτών.

Από τη μια, το κράτος θωρακίζεται όλο και πιο αυταρχικά. Πρώτη κίνηση του νέου υπουργού Προστασίας του Πολίτη ήταν να ενισχύσει την  ομάδα ΔΙΑΣ,  με 195 νέους αστυνομικούς -ειδικούς φρουρούς.  Το κλίμα και η σχετική προετοιμασία, για την αντιμετώπιση της λαϊκής οργής στις παρελάσεις της 25^ης Μάρτη, είναι επίσης χαρακτηριστικά.  Λίγοι ένστολοι στρατιωτικοί θα παρελάσουν και ακόμη περισσότεροι  με ή χωρίς στολή θα στέκεται σχεδόν σε όλο το μήκος της παρέλασης για να προστατεύουν την επίδειξη κανονικότητας και δύναμης του κράτους και του άθλιου πολιτικού συστήματος.

Από την άλλη, σφοδρή πολιτική  επίθεση, με στόχο την απομόνωση και την περιθωριοποίηση.  Ας δούμε μερικές εικόνες…

 "Θα μας κάψουν ζωντανούς", κραυγάζει ο ‘’υπουργός’’ Βορίδης στο υπουργικό συμβούλιο, που κατά τα άλλα ευχαρίστως θα τεμάχιζε  με το τσεκούρι του, οποιοδήποτε αγωνιζόμενο και ελεύθερο άνθρωπο.

«Δεν μπορεί μικρές ακραίες δυνάμεις να εμποδίζουν τις λειτουργίες της χώρας. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Ισχνές μειοψηφίες επιχειρούν εν μέσω κρίσης να το εκμεταλλευτούν, επιβάλλοντας τις δικές τους απόψεις. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί ξανά. Όλοι θα πρέπει να σταθούμε απέναντί τους», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Χρυσοχοΐδης, σε μια από τις συσκέψεις για την αντιμετώπιση των αντιδράσεων για τις παρελάσεις. Κάλεσε  μάλιστα και αυτό έχει μεγάλη σημασία, όλα τα κόμματα ‘’να σταθούν απέναντι’’.

Ακόμη πιο σαφής και ωμός ο  πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης, κάλεσε την κυβέρνηση «να προστατεύσει το αστικό καθεστώς»!
«Καταργήθηκαν οι παρελάσεις. Χρόνια η Αριστερά το ζητούσε και βρέθηκε ο τρόπος. Τι συμβαίνει; Δεν ξέρουμε ποιοι είναι; Θα παραδώστε στα άκρα τη χώρα;» ρωτάει το (ξεδοντιασμένο) ακροδεξιό μαντρόσκυλο του συστήματος.

‘’Τα άκρα συναντώνται’’, γράφει ο Νίκος Χασαπόπουλος στο Βήμα, σε ένα εμετικό άρθρο κατά παραγγελία των αφεντικών του.  ‘’Δείχνει’’  μάλιστα, σαν κοινός κουκουλοφόρος, την μια πλευρά του άκρου  στο κάλεσμα της λαϊκής συνέλευσης των Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης για μαχητική παρέμβαση την Κυριακή 25 του Μάρτη, επέτειο του ξεσηκωμού για την ανεξαρτησία αυτής της χώρας. Προσανατολισμός, που όπως γράφει με νόημα, ο κατά παραγγελία αγαναχτισμένος ‘’δημοκράτης’’,  προβλημάτισε την προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Παιδείας’’. Γιατί αλήθεια αυτού του Υπουργείου ειδικά;

Εμπιστοσύνη και πολιτική ανάπτυξη της κοινωνικής δυναμικής ή πολιτική δειλία;

Οι σφοδρές επιθέσεις Σαμαρά, Βενιζέλου, Λοβέρδου και λοιπών σε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν να ασκήσουν πολιτική πίεση στην αριστερά. Ώστε να  μην ενισχύσει και να μην μεταπλάσει τις εξεγερτικές τάσεις σε ανατρεπτικό πολιτικό ρεύμα αντικαπιταλιστικής και αντι-ΕΕ κατεύθυνσης.

Δυστυχώς, συχνά το καταφέρνουν.

Πριν από όλα, λείπει ένας συντονισμένος από τις αριστερές δυνάμεις απεργιακός εργατικός προσανατολισμός, στηριγμένος σε πραγματικό αγώνα διαρκείας. Δεν συγκροτείται κανένα άλλο κέντρο αγώνα και συντονισμού και εργατικής άμεσης μαχητικής δράσης, στήριξης των απεργιών που είναι σε εξέλιξη (πχ. ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ) και  απόκρουσης των απολύσεων. Αυτό θα έδινε άλλη δυναμική και θα ανέτρεπε την επικίνδυνη υποταγή σε μια καιροσκοπική στάση και  απροετοίμαστο ''αγώνα'' για την τιμή των όπλων  μιας ΓΣΕΕ ή ΑΔΕΔΥ υπόδουλων στη κυβέρνηση και την τρόικα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΕΠΑΜ έσπευσαν τρομαγμένοι να δηλώσουν ότι δεν επικροτούν κινητοποιήσεις αποδοκιμασίας του Σαμαρά στην Καλαμάτα.

ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, απείχαν από τις λαϊκές αντιδράσεις στη Ρόδο, δίνοντας χώρο σε ‘’εθνοπατριωτικά’’ ρεύματα, αναντίστοιχα των διαθέσεων του κόσμου.

Το ΚΚΕ και ο Ριζοσπάστης και τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αναπαράγουν μια κινδυνολογία και φοβία, απαξιώνοντας την τάση να εκδηλωθεί η λαϊκή οργή στις παρελάσεις της 25^ης Μάρτη. Μεγεθύνουν τον κίνδυνο ακροδεξιάς παρέμβασης και προβοκάτσιας, εξυψώνοντας ταυτόχρονα αλόγιστα το μπόι καραβανάδων και άλλων καζανοκέφαλων αντιδημοκρατικών παρασίτων. Τους παραδίδεται έτσι, αφελώς και χωρίς δικαίωμα, η λαϊκή οργή και αγανάχτηση.

Ανατροπή: δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, διεθνισμός, ενάντια στη χούντα των αγορών και της ΕΕ

Η αριστερά που σέβεται τον εαυτό της ως δύναμη εργατικής και λαϊκής ανατροπής της επίθεσης, βρίσκεται μπροστά στην δυνατότητα και τη μεγάλη πρόκληση.

Ένας είναι ο δρόμος: Συνάντηση αλλά και μετάπλαση των εξεγερτικών αγωνιστικών  τάσεων. Μετασχηματισμός σε πολιτικό ρεύμα ανατροπής με  σαφές δημοκρατικό, εργατικό, λαϊκό πρόσημο.

Πριν από όλα, πρόσημο  κοινωνικής δικαιοσύνης, δηλαδή υπεράσπισης του κόσμου της εργασίας, ανάδειξης των εργατικών και κοινωνικών συμφερόντων και αξιών σε βασικό άξονα μιας άλλης κοινωνικής πορείας, με ανατροπή της λογικής και του κόσμου του κεφαλαίου. Ενάντια στην δικτατορία των ‘’αγορών’’ στη ζωή μας.

Πρόσημο, δημοκρατίας,  ενάντια σε κάθε λύση αυταρχική, κοινοβουλευτικού ή τυπικού στρατιωτικού ολοκληρωτισμού, επιτροπείας και κηδεμονίας από την ΕΕ. Με ανάπτυξη μορφών και θεσμών εργατικής, λαϊκής και κοινωνικής δημοκρατίας, επάλξεις του αγώνα για την ανατροπή σήμερα, φύτρα μιας εργατικής αυτοκυβέρνησης και εξουσίας αύριο.

Πρόσημο αδελφοσύνης και διεθνισμού. Όσο η αστική τάξη δεν μπορεί να οικοδομήσει κοινωνικές συμμαχίες με μεσαία στρώματα και ανώτερη υπαλληλία, άλλο τόσο θα καταφεύγει σε πρακτικές και υπόθαλψη αξιών εμφυλίου μέσα στον κόσμο της εργασίας. Εμφύλιος μεταξύ ανέργων και εργαζομένων, νέων και παλιών. Μίσος με τους μετανάστες. Εχθρότητα με τους γειτονικούς λαούς. Αυτός ο δρόμος θα είναι καταστροφή για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Οι ‘’πατριωτισμοί’’ του Καμμένου και Ψωμιάδη, είναι όψεις μόνο της επικίνδυνης αυτής στρατηγικής, αλλά και αποτελέσματα   του ρηχού και μονοδιάστατου  ‘’αντιμνημονιακού΄΄  λόγου και πολιτικού προτάγματος.

Εδώ πρέπει να είναι πριν από όλα η αγωνία και η συμβολή της αριστεράς. Στο ποιος είναι ‘’ο άλλος δρόμος’’. Στην πολιτική κατεύθυνση.

Μαχητής και οργανωμένος λαός

Απέναντι μας ένα σιδερόφρακτο αντιλαϊκό πλέγμα εξουσίας. Με δυνατό στήριγμα την ΕΕ και την τρόϊκα. Δεν έχουν ανατραπεί, παρά τους μεγάλες κινητοποιήσεις, αλλά δεν έχουν νικήσει. Πάμε σε μια σχετικά παρατεταμένη περίοδο με αμπώτιδες και παλίρροιες.

Κανείς δεν στεναχωριέται που οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, δεν μπορούν να πιουν ούτε καφέ όπου τους αναγνωρίζει ο  κόσμος. Τα γιαουρτωμένα τους, τα χαίρονται και αυτοί που δεν συμμετέχουν. Όπως χάρηκε και είδε τον εαυτό του στην καταρράκωση της εικόνας του κράτους, των αστών πολιτικών, του προέδρου της δημοκρατίας, των στρατιωτικών και πολιτικών εκπροσώπων της εξουσίας, στις παρελάσεις της 28^ης Οκτώβρη. Είναι το αίσθημα της δίκαιης εκδίκησης ενός λαού που τσαλαπατιέται.

Είναι όμως και η έκφραση της ανημποριάς. Κανένα παπαγαλάκι της εξουσίας δεν έχει το δικαίωμα να σηκώνει φωνή ενάντια στις ‘’ακρότητες’’. Ας σιωπήσουν καλύτερα, ας μην προκαλούν, να λουφάξουν όπως έχουν προτιμήσει και εκείνοι οι οικονομολόγοι, διανοούμενοι, καθηγητές, που υπερασπίζονται το ευρώ και την ΕΕ.

Η φιλολογία περί ‘’ακραίων’’ αντιδράσεων ή και περι ‘’ δύο άκρων’’, είναι όλως διόλου αντιδραστική και κουτοπόνηρη. Τίποτα ακραίο δεν μπορεί να θεωρηθεί στη συμπεριφορά των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό του κεφαλαίου και της ΕΕ. Ακραία άδικη και βίαιη είναι η επίθεση ενάντια στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Το μεγάλο ζητούμενο είναι η προωθημένη κοινωνική και πολιτική αντίσταση, με ανώτερες μορφές πάλης, με στόχο την ανατροπή του αντιπάλου. Είναι αναγκαίο και δίκαιο.

Στην πραγματικότητα, όλοι γνωρίζουμε πως οι ‘’ακραίες’’ μορφές αντίδρασης, κάθε άλλο παρά συνίστανται σε αυτές που καταγράφει η έρευνα. Η αποτελεσματικότητα των  μορφών –διότι αυτό είναι το ζητούμενο- είναι  ένας συνδυασμός απεργίας, διαδήλωσης, καταλήψεων, αποκλεισμών, με οργάνωση, ένταση, διάρκεια και σχέδιο κλιμάκωσης.

Με στόχο την άνοδο της αυτοπεποίθησης  του μαχόμενου εργαζόμενου λαού και των ανέργων. Την παράλυση της παραγωγικής λειτουργίας και κρατικής μηχανής, ως μέσο οικονομικής και πολιτικής απειλής και ‘’εκβιασμού’’ προς τον αντιδραστικό συνασπισμό εξουσίας. Την ανάπτυξη της πολιτικής συνειδητότητας της δράσης και της  οργάνωσης σε νέα όργανα πολιτικής και κοινωνικής πάλης. Για  να αγγιχτεί, συνειδητά και σχεδιασμένα, αλλά όπως πάντα πρωτότυπα και  στις απρόσμενες στροφές των συγκρούσεων, το ζήτημα των ζητημάτων, δηλαδή η ανατροπή  της εξουσίας, της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της αστικής τάξης.

Πόσο κοντά ή μακριά είμαστε σε αυτό το στόχο; Όσο μακριά ή κοντά είμαστε ακριβώς στην ανάπτυξη νέων οργάνων αγώνα, πριν από όλα σε ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα ταξικού προσανατολισμού και αγωνιστικής ενότητας.  

Δεν ανατρέπεται αυτή η χούντα και τετραπλή κατοχή ΕΕ, ΔΝΤ, ελληνικού κεφαλαίου/κυβερνήσεων, με μπουλούκια, με ανθρώπους-ψηφοφόρους και γιουχαϊστές.

Συχνά, αυτή η αυταπάτη εκφράζεται με αδημονία για  το κουτί της κάλπης και την προσμονή μιας  ‘’αριστερής’’ ή ‘’’έντιμης πατριωτικής’’  κυβέρνησης, κατά περίπτωση. Άλλοτε, παίρνει την μορφή της αποθέωσης των  συμβολικών ενεργειών με ‘’σκοτεινό αντικείμενο του πόθου’’ την κάλυψη από τα ΜΜΕ. Και αυτά και άλλα που θα ανακαλύψει  ο κόσμος, έχουν τη σχετική τους αξία. Καταδείχνουν την ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου και την αναζήτηση να εκφράσει και να επιβάλει τη θέληση του.

Ο πραγματικός ωστόσο τρόμος για το πολιτικό σύστημα, την τρόικα και την οικονομική ολιγαρχία, είναι το  οργανωμένο κίνημα και λαός, με συνειδητή πολιτική επιδίωξη για αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.

Η αυθόρμητη ανάπτυξη των αγώνων, η προώθηση του αγωνιστικού πνεύματος μέσα από κάθε αφορμή, όπως οι λαϊκές αντιδράσεις στις παρελάσεις της 25^ης Μάρτη που είναι αναπόφευκτες, δεν αντιπαρατίθενται, αλλά ζεσταίνουν και ανακαλύπτουν αυτό το δρόμο.

Με τους ''κυρίους με τα κασμήρια'' ή τους ''αδικημένους;''

Οι ζωντανές δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής  και ευρύτερης αριστεράς, μπορούν, δικαιούνται και υποχρεούνται να συμβάλλουν. Στις 25 Μάρτη, θα παρελάσουν περήφανα η οργή, η αγανάχτηση, ο θυμός, σκορπίζοντας το γελοίο πέπλο της  δήθεν λαϊκής υποταγής σε ένα δήθεν σχέδιο εθνικής πατριωτικής συναίνεσης. Χωρίς υποτίμηση  και υπόκλιση στις εθνοπατριωτικές κορώνες παρακρατικών και περιθωριακών ακροδεξιών ομάδων.  Χωρίς αλαζονεία και ‘’ασφαλείς αποστάσεις’’ απέναντι σε  λαϊκές διαθέσεις  και αισθήματα, συλλήβδην θεωρούμενα ως ‘’πατριωτικά και άρα αταξικά’’.

Η επανάσταση του 1821, όπως και όλες οι λαϊκές ανατάσεις στην ιστορία, ανήκουν στους αγωνιζόμενους και ποτέ στην εξουσία και τους σφουγγοκωλάριους της.  Η επίσημη ιστορία, με τα ψέματα, το φορμαλιοσμό της   και τη φορμόλη της, γραμμένη πάντα από την εξουσία, δύσκολα μπορεί να ξεριζώσει αυτή την αλήθεια

Δεν είναι  μόνο πρόταγμα της αριστεράς αυτό. Βγαίνει μέσα από την κοινωνική δυναμική και τη λαϊκή σοφία και εμπειρία:

‘’Παιδί της νύχτας μια ζωή, δεν το αντέχω το πρωί  με τους κυρίους στα κασμήρια τους σφιγμένους. Εγώ την νύχτα μόνο ζώμαζί με κείνους που αγαπώ με τους παράνομους και τους αδικημένους’’, όπως το τραγούδησε ο Καζαντζίδης.