Βελούδινες λέξεις ηχούν στο Παπαδημιστάν.

Από το "ΠΡΙΝ" (22/1/2011) 

του Δ. Ελευθεράτου

«Οικονομική γενοκτονία» χαρακτήρισε κάποτε ο Αλεξάντερ Ρουτσκόι τα πεπραγμένα στη Ρωσία της δεκαετίας του 1990, δηλαδή του γκανγκστερικού καπιταλισμού της εποχής Γέλτσιν. Ο Ρουτσκόι, ο άνθρωπος που συμπύκνωσε σε δυο λέξεις τα οδυνηρά βιώματα των συμπατριωτών του, ήταν αντιπρόεδρος κατά τα δυο πρώτα χρόνια (1991 -93) της οκταετούς διακυβέρνησης του μέθυσου Γέλτσιν.

Ακόμη κι αν οι Times του Λονδίνου δεν είχαν παρατηρήσει το περασμένο καλοκαίρι ότι η Ελλάδα του 2011 αρχίζει να θυμίζει Ρωσία των μέσων της δεκαετίας του ’90 (προθυμία να ξεπουληθεί ο δημόσιος πλούτος και μάλιστα με εξευτελιστικά αντίτιμα, «καλπασμός» της ανέχειας και της ανεργίας, κλπ), εμείς εδώ θα ξέραμε πολύ καλά τι ζούμε. Με μία διαφορά, όμως: η πολιτική μας ελίτ δεν περιλαμβάνει μέθυσους, αλλά εξόχως νηφάλιους τύπους. Τόσο νηφάλιοι και μειλίχιοι είναι, ώστε περιγράφουν τον όλεθρο με λόγια βελούδινα. 

«Πικράναμε το λαό για να σώσουμε το έθνος» είπε ο Ευ. Βενιζέλος μιλώντας στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Πέραν της επανάληψης του ανατριχιαστικού ιδεολογήματος, σύμφωνα με το οποίο κάποιου είδους «εθνική σωτηρία» μπορεί να ξεπηδά από τα αποκαΐδια μιας κοινωνίας, αξιοπρόσεκτη είναι η επιλογή της λέξης που υπογραμμίζει ότι οι άνθρωποι έχουν επίγνωση των συνεπειών του «έργου» τους: «Πικράναμε...». Τόσο κομψά, τόσο απαλά κρίνουν τη διολίσθηση – ενίοτε και την απότομη βύθιση – εκατομμυρίων ανθρώπων στο βάλτο της δυστυχίας και της απελπισίας! 

«Πικράναμε...». Μπορείς να πικράνεις με τη συμπεριφορά σου το έτερόν σου ήμισυ ή κάποιο άλλο οικείο πρόσωπο. Μπορεί να σε πικράνει η ομάδα σου, εάν έχει μαύρα χάλια ή ακόμη και η θεία που σου έφτιαξε καφέ, ξεχνώντας να ρίξει τη ζάχαρη. Ακόμη και στην ορολογία που αφορά διελκυστίνδες εξουσίας, η λέξη «πίκρα» δεν αποδίδει συναισθήματα βαρύτερα από όσα νιώθει οποιοσδήποτε υπουργός «αποκαθηλώθηκε» σε έναν ανασχηματισμό ή ο φιλόδοξος πολιτικός ο οποίος απέτυχε να αναρριχηθεί στην αρχηγία του κόμματος. Το ρήμα «πικραίνω» αντί του «ρημάζω» ή «εξαθλιώνω» πιστοποιεί απλώς πόσο τροφαντό είναι το ειδικό, καθεστωτικό λεξικό που χρησιμοποιούν οι σύγχρονες Μαρίες Αντουανέτες. Αν ο Μαρκ Τουέιν μπορούσε να ακούσει την «βενιζέλεια» αποστροφή, τότε θα είχε μια ακόμη αδιάσειστη απόδειξη της ορθότητας της ρήσης του: «Η διαφορά ανάμεσα στην κατάλληλη λέξη και την ... περίπου κατάλληλη, είναι όση και ανάμεσα στην αστραπή και την πυγολαμπίδα». 

Για λέξεις έτοιμες να κρύψουν σκέψεις και προθέσεις είχε μιλήσει ο Βολτέρος. Τη δική του δικαίωση στη σημερινή Ελλάδα δεν την υπογραμμίζει τόσο το κουκλοθέατρο του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ (αλήθεια, πώς θα μπορούσαν να αντισταθούν στα Μνημόνια οι μανδαρίνοι που δεν τόλμησαν να πουν «ως εδώ και μη παρέκει» στον ΓΑΠ;), όσο τα λόγια του ίδιου του τραπεζίτη – πρωθυπουργού: «Οι άνεργοι δεν έχουν κατώτατο μισθό ή 13ο και 14ο μισθό». Συγκινητικός, σπαραξικάρδιος πρωθυπουργικός «πόνος» για τους άνεργους! Στην αρχή το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα πνίγηκε – ω του θαύματος- μέσα σε θάλασσες κροκοδείλιων δακρύων για το πόσο αδικημένοι ήταν εν συγκρίσει προς τους «δημόσιους». Τώρα άπαντες οι εργαζόμενοι κηρύσσονται «προνομιούχοι» σε σχέση με τους ανέργους. Έτσι όπως εκδηλώνεται η ... κοινωνική αλληλεγγύη των καθεστωτικών κανίβαλων μάλλον δεν θα αργήσει η στιγμή κατά την οποία θα καταργηθούν πλήρως και τα επιδόματα ανεργίας, για να αρθεί η ... αδικία σε βάρος όσων έπαψαν να τα λαμβάνουν. Το Παπαδημιστάν έχει γίνει απέραντο Αποδημιστάν: Δεν αποδημούν μόνο μισθοί, συντάξεις και δικαιώματα, αλλά και οι ίδιες οι έννοιες...