Πηγή: Καθημερινή 17/12/2011 Επειτα από τρία χρόνια ανελέητων λαθών πάνω από τον ελληνικό «Τιτανικό», η Ευρώπη χάνει τη μάχη με τις αγορές. Η ευρωπαϊκή αγορά κρατικού χρέους βρίσκεται σε επικίνδυνη ζώνη. Η Ιταλία και η Ισπανία θα αναγκαστούν να δανειστούν συνολικά 590 δισ. ευρώ το 2012, το κόστος δανεισμού βρίσκεται σε μη βιώσιμα επίπεδα και οι προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τις αγορές κρατικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά αποδεικνύονται αναποτελεσματικές. Η ανταλλαγή ομολόγων με «κούρεμα», το περίφημο PSI+, διατηρείται μόνο για την Ελλάδα, όπως αποφασίστηκε στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου. Το μόνο βέβαιο ως προς τα χρέη της Ελλάδας, αλλά και ισχυρότερων οικονομιών όπως η Ιταλία, είναι… η αβεβαιότητα, καθώς η συμμετοχή των ιδιωτών στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους έχει πάρει άσχημη τροπή, ενώ τα χρέη άλλων οικονομιών καλούνται να επωμιστούν το ΔΝΤ και οι χώρες-μέλη του, χωρίς να εξετάζεται η λύση μιας «γενναίας παρέμβασης» της ΕΚΤ. Η Μέρκελ πείστηκε από τον πανίσχυρο τραπεζίτη Ακερμαν να αποδεχθεί ότι το «κούρεμα» 50% για το ελληνικό χρέος, που συμφωνήθηκε στη σύνοδο κορυφής της 26ης - 27ης Οκτωβρίου, δεν πρέπει να εφαρμοστεί και σε άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης με υψηλό χρέος. |
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
Ο Τζορτζ Σόρος οσμίστηκε ευκαιρία και αγόρασε ευρωπαϊκό χρέος!
ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ....
ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ
Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ, μέλους της Ε.Γ. του ΣΥΝ
Το θέμα των «συνεργασιών» αποτελεί για την Αριστερά κρίσιμο πολιτικό ζήτημα με πλούσιο απόθεμα θετικών αλλά και αρνητικών εμπειριών. Ιδιαίτερα σε κρίσιμες «καμπές» όπως η σημερινή, η επιτυχής προώθησης της πολιτική των συνεργασιών, αποτελεί ουσιαστικά το «κλειδί» για την αποτροπή ή ανατροπή δυσμενών εξελίξεων σε βάρος του λαού και το άνοιγμα του δρόμου για ελπιδοφόρα προοπτική της ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο χρειάζεται να δούμε συγκεκριμένα τα επίδικα ζητήματα των «συνεργασιών» στο φόντο των σημερινών συνθηκών.
ΦΕΡΕΓΓΥΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ
Χωρίς να είναι η στιγμή για εκτεταμένες αναλύσεις, σημειώνουμε επιγραμματικά, ότι άλλο η συνεργασία μεταξύ αριστερών δυνάμεων και άλλο μεταξύ προοδευτικών-ριζοσπαστικών δυνάμεων. Επίσης άλλο η «τακτική» (εκλογική) συνεργασία και άλλο η «στρατηγική» πολιτική συνεργασία. Επίσηςάλλο η συνεργασία κομμάτων και οργανώσεων και άλλο η συνεργασία με ξεχωριστά πρόσωπα. Τέλος άλλο οι συνεργασίες σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και άλλο σε επίπεδο «κορυφής» και «βάσης» της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση δύο είναι οι βασικοί κίνδυνοι της συνεργασίας. Πρώτον, επιδίωξη συνεργασιών «πάση θυσία», δηλαδή «συνεργασία για τη συνεργασία» και δεύτερον, η άρνηση των συνεργασιών «εν όψει» των δυσκολιών. Προκύπτει κατά συνέπεια το ερώτημα. Ποιο είναι το «στέρεο έδαφος» για την προώθησης τους; Επιγραμματικά σημειώνουμε: Α) Σαφές πολιτικό-προγραμματικό πλαίσιο, δηλαδή το ακριβές περιεχόμενο της πολιτικής συνεργασίας. Β) Η πολιτική αξιοπιστία και οι δεσμεύσεις των φορέων ή ξεχωριστών προσώπων. Προφανώς το δικαίωμα επαναπροσδιορισμού πολιτικών θέσεων σε σχέση με το παρελθόν είναι θεμιτό, ενώ αντίθετα η καιροσκοπική ή «πολιτικάντικη» μετάλλαξη αφαιρεί παρά προσθέτει δυναμική στη συνεργασία. Γ) Σαφήνεια στον επιμερισμό των ωφελειών της συνεργασίας, με βάση την «πολιτική προίκα» του καθενός και την αποφυγή φαινομένων «τσουβαλιάσματος» και «νεροκουβαλητών». Δ) Τέλος σε κάθε συνεργασία εκτός από τους άμεσους, πρέπει να διευκολύνεται η προώθηση των μακροπρόθεσμων-στρατηγικών στόχων και πρώτα απ' όλα το δικαίωμα αυτοτελούς προβολής της συνολικής πρότασης του κόμματος, καθώς και της αυτοτελούς οργανωτικής συγκρότησης, κά.
Ο Γκυ Ντεµπόρ και το νέο επαναστατικό κύμα στην εποχή των τεράτων
Σπύρος Μαρκέτος*
ΠΗΓΗ: aristeroblog
Στην αυγή των νεότερων χρόνων, λίγο πριν από τον αιώνα του µπαρόκ που τόσο πολύ αγάπησε και τόσο συστηµατικά µελέτησε ο στοχαστής που η µνήµη του µας ενώνει σήµερα, οι άνθρωποι δεν είχαν τη δική µας επιστηµονική σκέψη, αλλά εµβάθυναν διαφορετικά, σύµφωνα µε κανόνες που εµείς συνοπτικά χαρακτηρίζουµε µαγική σκέψη· θυµηθείτε εδώ την αλχηµεία. Όταν προσπαθούσαν να κατανοήσουν κάτι, συχνά εστίαζαν σε εξωτερικές οµοιότητες, σε συµπτώσεις, σε αναλογίες. Φυσικά, και σήµερα επιβιώνει αυτή η µαγική σκέψη, χαρακτηριστικό της δείγµα αποτελεί η πίστη, που όσο απάνθρωπα µας ταλαιπωρεί άλλο τόσο προπαγανδίζεται ακατάπαυστα από τα µέσα ενηµέρωσης, ότι από τοχρέος απαλλάσσεσαι κόβοντας µισθούς και συντάξεις, εκποιώντας τον δηµόσιο πλούτο, και πετώντας άστεγους στο δρόµο. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτηµα.
Προστατευτισμός: Το δόγμα της "αμοιβαίας καταστροφής" εν δράσε
Αν είσαι Κινέζος, τότε "μην αγοράζεις αμερικάνικα προϊόντα".
Αν είσαι Γάλλος, τότε "να αγοράζεις γαλλικά προϊόντα".
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα τελευταία "κατορθώματα" του καπιταλισμού, που αργά αλλά σταθερά γυρίζει σε προστατευτισμό, τάση που ήδη υπάρχει, και που αναμένεται να γιγαντωθεί όσο η κυβέρνηση του κάθε κράτους βλέπει την εθνική της οικονομία να βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στην κρίση.
Εδώ και μια σχετική πρόβλεψη από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ):
The economic crisis threatens to increase protectionism as governments think more on a national than an international level, Pascal Lamy, Director General of the World Trade Organization (WTO) told CNBC Thursday.
He added that it is now much more difficult to get big players such as the US and China to commit to agreements than a few years ago, and warned of “increasing protectionism pressures” and a “vicious circle” if countries don’t co-operate.
2η Πανελλαδική του Συνάντηση του ΜΑΑ
Αγαπητοί φίλοι / φίλες
Το Σάββατο 17 (11π.μ) και την Κυριακή 18 Δεκέμβρη, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής διοργανώνει τη 2η Πανελλαδική του Συνάντηση. (ΑΣΟΕΕ, αίθουσα Αντωνιάδη).Στο πλαίσιο αυτής της συνάντησης, το Σάββατο το απόγευμα 6 μ.μ. θα γίνει μια ανοιχτή εκδήλωση στην οποία καλούνται συλλογικότητες και αγωνιστές από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το εκπαιδευτικό κίνημα, τα τοπικά κινήματα, από κινήσεις πολιτικού και οικολογικού χαρακτήρα, από τις πλατείες και τις Λαϊκές Συνελεύσεις, από τα κινήματα “Δεν πληρώνω”, από το χώρο της τέχνης και της διανόησης, από πανεπιστημιακές σχολές, από αριστερούς χώρους και οργανώσεις. Το κριτήριο δεν είναι το ότι πρόσκεινται στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, αλλά ο διάλογος.
Διάλογος για τα προβλήματα και ερωτήματα της εποχής μας. Πώς μπορεί να δημιουργηθεί μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία απέναντι στο συνασπισμένο αστικό μέτωπο που προσώρας εκφράζεται με τη διορισμένη τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου; Με τι τρόπους η Αριστερά θα μπορέσει να εμπνεύσει και να συμβάλει σε μια μετωπική ενότητα του λαού; Κάτω από ποιους στόχους και πρόγραμμα μπορούν να ενοποιούνται και να συντονίζονται οι ποικίλοι αγώνες, για να έχουν πολιτικά αποτελέσματα υπέρ των εργαζομένων;
Exposed: the snobbery and intolerance of the EU elite
ΠΗΓΗ: Spiked
by Frank Furedi
The chattering classes’ hysterical reaction to David Cameron’s veto of a revised Lisbon Treaty reveals the dark heart of pro-EU sentiment.
As I drive along listening to the BBC Radio 4 show, The World At One, I am left in no doubt as to this programme’s deep hostility to prime minister David Cameron’s decision to veto changes to the EU Lisbon Treaty.
When the presenter, the usually sensible Martha Kearney, asks Andrus Ansip, the prime minister of Estonia, if he thinks there is increasing anger in the EU over Cameron’s actions, I realise that something very weird is going on. Why ask the leader of a small Baltic state how he feels about the prime minister of Britain? Since when have the emotions of foreign political leaders been a serious topic of concern for a programme titled The World At One?
Kearney does not simply pose the question to Ansip; she prefaces it with comments about how other EU leaders are very angry at Cameron. Nevertheless, her attempt to incite her interviewee to reinforce the BBC consensus on the state of European emotionalism doesn’t quite succeed. ‘I am not angry’, replies Ansip. Possibly he is too ‘old Europe’ and too old school to be conversant in the values of today’s communications clerisy, which cleaves to the doctrine of emotional correctness. Ansip disagrees with Cameron but he does not suffer from the emotional incontinence demanded of him by the BBC.
At first sight, it is difficult to understand the intense level of anger and outrage directed at Cameron by opinion formers and cultural entrepreneurs. Since when have the EU and the Lisbon Treaty acquired such a sacred status among the clerisy? The EU is many things, but it has never been a much-loved institution. So why is it that, all of a sudden, scepticism towards this institution is treated as the moral equivalent of Chamberlain’s act of treachery in Munich in 1938?
Η "φούσκα" των ισχυρών ηγετών της Ευρώπης
Πηγή: FT (via euro2day)
by Paul Betts
Καθισμένος στην πολυθρόνα στο σπίτι του στην Αθήνα, ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου δεν θα μπόρεσε να συγκρατήσει ένα πικρό χαμόγελο παρακολουθώντας την απόλυτη απομόνωση του David Cameron, στον απόηχο του βέτο στη συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την περασμένη εβδομάδα, στις Βρυξέλλες.
Η περιφρόνηση που λούστηκε ο κ. Cameron, στον οποίο επιδεικτικά επιτέθηκε ο Γάλλος πρόεδρος κ. Nicolas Sarkozy, προφανώς θα θύμισε στον κ. Παπανδρέου το σφυροκόπημαπου είχε υποστεί ο ίδιος από την ευρωπαϊκή αδελφότητα στη σύνοδο στις Κάννες. Έχοντας τολμήσει να προτείνει να αποφασίσουν μόνοι τους οι Έλληνες πολίτες όσον αφορά την κλιμακούμενη αυστηρότητα των μέτρων λιτότητας που τους επέβαλε η Ε.Ε., ο κ. Παπανδρέου δέχτηκε ταπεινωτικές επιπλήξεις και στάλθηκε πίσω στην πατρίδα του για να αποσύρει το δημοψήφισμα και να παραιτηθεί.