Τα δημόσια νοσοκομεία στην εποχή του μνημονίου

ΠΗΓΗ: Aformi

Ίσως πουθενά δεν αποκαλύπτεται περισσότερο η ταξικά ανάλγητη πολιτική της νεοφιλελεύθερης συμμορίας του ΠΑΣΟΚ απ’ όσο στην κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία και τη γενικότερη υποβάθμιση από την κυβέρνηση της δημόσιας υγείας. Εδώ το γεγονός ότι οι περικοπές και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σημαίνουν την απώλεια ανθρώπινων ζωών αποκτά κυριολεκτική σημασία.

Γι’ αυτό αξίζει να παρακολουθήσετε προσεκτικά τη συνέντευξη που ακολουθεί και στην οποία περιγράφεται η άθλια κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία λόγω των περικοπών που επιβάλλει η δολοφονική πλέον νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Στο aformi μίλησαν οι Άλκης Ψυχογιός, Γενικό Κρατικό Νίκαιας, Στάθης Παπαθεοδώρου, Α’ Νοσοκομείο ΙΚΑ Μελίσια, Κώστας Σταμάτης, Αρεταίειο Νοσοκομείο και η Πενταγιώτισσα Στεφανάτου, Ψυχολόγος στο Αιγινίτειο Νοσοκομείο. Για να διευκολυνθεί η παρακολούθηση της συνέντευξης τη χωρίσαμε με βάση τις ερωτήσεις που τους κάναμε.

Η αργόσχολη τάξη

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ

Από τον Ξενοφώντα Κοντιάδη, Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, πρόεδρο Ιδρύματος Τσάτσου

Οταν πριν από έναν αιώνα δημοσιεύθηκε το κλασικό βιβλίο του Αμερικανού κοινωνιολόγου Θ. Βέμπλεν «Η θεωρία της αργόσχολης τάξης», δεν ήταν ασφαλώς προβλέψιμη η εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας, που θα κατέληγε στην επικράτηση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, απειλώντας την κρατική κυριαρχία. Ομως ήδη από τότε είχαν διαγνωσθεί οι συνέπειες που επιφέρουν η ακραία συσσώρευση πλούτου στην κορυφή της εισοδηματικής πυραμίδας και η διεύρυνση του αριθμού των φτωχών και των κοινωνικά αποκλεισμένων.

Ο Βέμπλεν δεν ανέλυσε μόνο τις καταναλωτικές συμπεριφορές και τη σημασία του κοινωνικού status, του γοήτρου και των συμβολικών ιεραρχήσεων για την αναπαραγωγή των οικονομικών ελίτ. Ταυτόχρονα εξηγεί πώς η χαρακτηρολογική τους διαμόρφωση και η συγκρότηση ιδιωτικών μικρόκοσμων, περιχαρακωμένων από τη μαζική κοινωνία, επηρεάζουν τη λειτουργία της σύγχρονης δημοκρατίας, προετοιμάζοντας το πεδίο για την αδιαφανή λήψη αποφάσεων, που επικυρώνονται εκ των υστέρων με επικοινωνιακές τεχνικές.

Κοινωνικό φαινόμενο η «Χρεοκρατία»

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ

του Γ. Δελαστίκ

Εκρηκτικές διαστάσεις πήρε η τηλεθέαση στο Διαδίκτυο του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» που αναφέρεται στην κρίση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Δημιούργημα δύο νέων σε ηλικία δημοσιογράφων, του Αρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνας Κιτίδη, και χρηματοδοτημένο εξ ολοκλήρου με προσφορές σωματείων και εκατοντάδων μεμονωμένων ατόμων, το ντοκιμαντέρ αυτό συνάντησε απίστευτης έκτασης αποδοχή: μέσα σε μόλις δέκα μέρες από την έναρξη της προβολής του, πάνω από μισό εκατομμύριο (!) άνθρωποι έσπευσαν να το δουν στο Διαδίκτυο, όπου μέχρι στιγμής είναι και ο μοναδικός τρόπος που μπορεί κανείς να το δει.

Κανένα κανάλι εθνικής εμβέλειας δεν το έχει προβάλει στην τηλεόραση (το έχουν κάνει μόνο κάποια μικρά τοπικά τηλεοπτικά κανάλια) παρόλο που όλοι οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ έχουν ομόφωνα αποφασίσει ότι η χρήση του έργου τους είναι ελεύθερη και δωρεάν για οποιονδήποτε χρήστη, χωρίς οι ίδιοι να αμείβονται καθ' οιονδήποτε τρόπο. Μέσα στον Μάιο θα κυκλοφορήσει το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ και σε βιβλίο, ενώ αυτή την εβδομάδα θα αρχίσει και η διεθνής ιντερνετική καριέρα του με τον τίτλο «Debtoctacy», καθώς ολοκληρώνεται η διαδικασία υποτιτλισμού του στα αγγλικά ώστε να είναι προσιτό σε πολύ ευρύτερο κοινό.

Οκτώ επείγουσες προτάσεις για μιαν άλλη Ευρώπη

ΠΗΓΗ: Ελληνική Επιτροπή Ενάντια στο Χρέος

από τον Eric Toussaint

Η κρίση κλονίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση από τα θεμέλιά της. Για πολλές χώρες, ο βρόχος του δημόσιου χρέους κλείνει πάνω τους και οι χρηματαγορές τους σφίγγουν το λαιμό. Με την ενεργό συνενοχή των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ, οι χρηματοδοτικοί θεσμοί που βρίσκονται στη ρίζα της κρίσης πλουτίζουν και κερδοσκοπούν πάνω στα χρέη των κρατών.  Η εργοδοσία επωφελείται από τη κατάσταση για να εξαπολύσει βίαιη επίθεση ενάντια σε μια σειρά οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων πρέπει να γίνει, όχι μειώνοντας τις δημόσιες κοινωνικές δαπάνες αλλά με την αύξηση των φορολογικών εσόδων, παλεύοντας ενάντια στη μεγάλη φοροδιαφυγή και φορολογώντας περισσότερο το κεφάλαιο, τις χρηματιστικές συναλλαγές, την περιουσία και τα εισοδήματα των πλούσιων νοικοκυριών. Για να μειωθεί το έλλειμμα, πρέπει επίσης να μειώσουμε ριζικά τις εξοπλιστικές δαπάνες, καθώς και τις άλλες δαπάνες που είναι κοινωνικά άχρηστες και επικίνδυνες για το περιβάλλον. Αντίθετα, είναι βασικό να αυξήσουμε τις κοινωνικές δαπάνες, ειδικά για να αντισταθμίσουμε τις συνέπειες της οικονομικής ύφεσης.  Όμως πέρα από αυτά, πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή τη κρίση σαν μια ευκαιρία για να έλθουμε σε ρήξη με τη καπιταλιστική λογική και να πραγματοποιήσουμε τη ριζική αλλαγή κοινωνίας.  Η προς δημιουργία νέα λογική θα πρέπει να έλθει σε ρήξη με το παραγωγισμό, να ενσωματώσει τον οικολογικό παράγοντα, να ξεριζώσει τις διάφορες μορφές καταπίεσης (φυλετικής, πατριαρχικής, κλπ) και να προωθήσει τα κοινά αγαθά.