ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ

ΠΗΓΗ: Sofokleous 10

του Β. Βιλιάρδου

Οι τρόποι αντιμετώπισης της κρίσης, η εξέλιξη των επιτοκίων, οι κίνδυνοι από τη βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση, η λογική των ευέλικτων επενδύσεων, οι δέκα χώρες με τα ασφαλέστερα ομόλογα και οι προοπτικές της Ελλάδας

Ο πληθωρισμός, σαν αποτέλεσμα πολλών διαφορετικών παραγόντων (μεταξύ άλλων της υπερβάλλουσας προσφοράς χρημάτων από τις κεντρικές τράπεζες, της αύξησης των τιμών των πρώτων υλών, όπως το πετρέλαιο, παράλληλα με αυτήν των εμπορευμάτων, των ακριβότερων εισαγωγών, κατά περίπου 7,8% το 2010 από την Ασία κλπ), λειτουργεί, υπό προϋποθέσεις, προς όφελος των οφειλετών και εις βάρος των δανειστών.

Η σταδιακή μείωση της αγοραστικής αξίας των χρημάτων (πληθωρισμός) είναι μακροπρόθεσμα υπέρ των οφειλετών (ελλειμματικές χώρες και υπερδανεισμένα κράτη, επιχειρήσεις ή νοικοκυριά) - εφ όσον βέβαια τα «εισοδήματα» τους (το ΑΕΠ για τα κράτη), ακολουθούν την πορεία του πληθωρισμού. Είναι δε εις βάρος των δανειστών, εάν τα χρήματα τους ή οι επενδύσεις τους δεν αποδίδουν περισσότερο, από το ρυθμό μείωσης της αγοραστικής τους αξίας.

H Συνέχεια ΕΔΩ

Σε πλήρη εξέλιξη η εφαρμογή του «δόγματος του σοκ» στην Ελλάδα

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Του ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

 

Κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας η μετάφραση του βιβλίου της Καναδής δημοσιογράφου Naomi Klein με τίτλο «Το Δόγμα του Σοκ» (τίτλος στα αγγλικά The Shock Doctrine), που εκδόθηκε το 2007 και στο οποίο γίνεται ανάλυση και εκτεταμένη περιγραφή της εφαρμογής των θεωριών της Σχολής του Σικάγου, ιδρυτής της οποίας ήταν ο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο αυτό, Milton Friedman.

Το «δόγμα του σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες». Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει μια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, είτε σε φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος. 

Ο Σιδηρόδρομος το Μεγάλο Θύμα του Μνημονίου

του Σπ. Κότσια

Ο Ελληνικός Σιδηρόδρομος πεθαίνει . Η θλιβερή αυτή διαπίστωση είναι πέρα για πέρα  αληθινή  και  αντικατοπτρίζει  πλήρως  τη  σημερινή  κατάσταση  μετά τις Κυβερνητικές  παρεμβάσεις για την «εξυγίανση» του δικτύου.

Η Κυβέρνηση  του κ Παπανδρέου δέσμια  των  συμφερόντων  που εξυπηρετεί  και κατά επιταγή του Μνημονίου ψήφισε στη Βουλή Νόμο  με τον οποίο :

  α) Διαλύει  ουσιαστικά το υφιστάμενο σιδηροδρομικό δίκτυο της  χώρας με το κλείσιμο γραμμών και τη δραματική μείωση των δρομολογίων. Υπολογίζεται ότι στο τέλος αυτής της διαδικασίας  θα έχουν παραμείνει προς εκμετάλλευση 800 περίπου kHz  από τα 2400 που  είναι σήμερα. Ουσιαστικά θα παραμείνει σε λειτουργία η σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης - Συνόρων και ο Προαστιακός  Αθήνα – Κιάτο με ενδεχόμενη μελλοντική προέκταση μέχρι  την Πάτρα υπό  την προϋπόθεση ότι θα τελειώσουν κάποτε τα έργα των οποίων η εκτέλεση καρκινοβατεί.

      Με τη  συρρίκνωση του σιδηροδρόμου που επιχειρείται είναι σίγουρο ότι  θα πληγεί  η οικονομική ανάπτυξη του τόπου και κυρίως της περιφέρειας.

Παρατηρήσεις στενόμυαλου συμπαραστάτη

 

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

novalis

Ημερομηνία δημοσίευσης: 28/01/2011

 

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, η κυβέρνηση διολίσθησε στον τελευταίο αναβαθμό του πιο ανάλγητου και αφασικού δεξιού λαϊκισμού. Τη συνόδευσαν όλες οι δυνάμεις της ετερόκλητης συμμαχίας που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υποβοηθούν το πολιτικό της σχέδιο. Από τις πιο νεοφιλελεύθερες και νεοσυντηρητικές έως τις- υποτίθεται- πιο μετριοπαθείς. Μέσα στον καταιονισμό αμετροέπειας και ανοηταίνουσας κακοβουλίας, επιλέχθηκε η επίκληση του ασύλου ως αιχμή, για να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά των μικροαστικών νοικοκυρεμάτων και των μεγαλοαστικών συγκαλύψεων.
Άλλωστε, μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Για να ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, λίγο το τοπίο από την καρβουνόσκονη της φαιάς προπαγάνδας, η οποία "διηθείται και σταλάζει μέσα στην καρδιά μας", κατά τον λόγο του ποιητή, ας ανατρέξουμε σε μια από τις εμβληματικότερες μορφές του συνταγματικού δικαίου στην Ελλάδα, τον Αριστόβουλο Μάνεση. "Τα Πανεπιστήμια και εν γένει τα ΑΕΙ δεν είναι μόνον ιδεολογικοί μηχανισμοί του κρατούντος καθεστώτος που τείνουν μονοσήμαντα στη συντήρηση και αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπως συνηθίζεται να λέγεται σχηματικά. Είναι και θεσμοί, δηλ. εστίες εξουσίας, που εξ ορισμού παράγουν, διαλεκτικά, αντι-εξουσία.

Για την τιμή των ντουβαριών

Πηγή: Σχολιαστές χωρίς Σύνορα

του Γαλαξιάρχη

300 «εκβιαστές», «καταληψίες», «στασιαστές», «εισβολείς», «βρωμιάρηδες», «τσετσενοταλιμπάν», «νεοταξίτες πράκτορες», «λαρθοπρεζέμποροι» εμποδίζουν τα παιδιά μας να σπουδάσουν για να γίνουν άνεργοι δικηγόροι και συμβολαιογράφοι. Ο υπερχειλισμένος βόθρος της αστικής ολιγαρχίας έσκασε γεμίζοντας τον τόπο πολιτικά λύματα που ζέχνουν φριχτά. Στοργικές κλώσσες του αυγού του φιδιού κακαρίζουν παράφωνα για την τιμή των φρεσκοβαμένων ντουβαριών του παλιού κτιρίου της Νομικής Σχολής Αθηνών. Κι ένας κόσμος σε παράνοια να αρνείται πεισμάτικα να κατανοήσει τη μόνη αλήθεια των ημερών: είμαστε όλοι μετανάστες!

300 Άνθρωποι διεκδικούν τα απολύτως θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και 300 δίποδα κράζουν για τη χαμένη ασπράδα ενός ντουβαριού.

άσυλο και έξω από το ίδρυμα

Πηγή: ΣΤΑΧΤΗ ΚΑΙ BURBERRY

Αισθάνομαι αλληλέγγυος με τους καταληψίες μετανάστες της νομικής. Και χαίρομαι που αποφάσισαν (οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι γι' αυτούς) να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης για την παραχώρηση ασύλου ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα. 

Η ιστορία τους γίνεται πια τόσο έντονα στιγματισμένη από αυτές τις δύο λέξεις "ίδρυμα" και "άσυλο" που με προκαλεί να συγκεντρωθώ σε αυτές. Το άσυλο είναι τόπος κατοικίας, ασφαλής, απαραβίαστος, τόπος που δε μπορεί να συληθεί. Εκείνοι που κατοικούν σε αυτόν απολαμβάνουν φροντίδα, περίθαλψη και ειδική αντιμετώπιση [*]. Μα πάνω απ' όλα, το δικαίωμα να διατηρούν την ετερότητά τους. Να συνεχίσουν να είναι αυτό που είναι όταν οι γύρω τους είναι κάτι διαφορετικό. Το άσυλο είναι ένας τόπος αφ-ιερωμένος στη προστασία του έτερου, το μέρος όπου το έτερο είναι ιερό. Το ίδρυμα, από την άλλη, υπάρχει, έχει ιδρυθεί για ένα σκοπό χρηστικό. Και αυτό είναι που το στερεί από την ιερότητα του ασύλου.

Η Νομική (σχολή) ενώπιον του νόμου και της Δικαιοσύνη

Πηγή: Αριστερό βήμα του Κ. Δουζίνα Ποιος είναι ο ρόλος της νομικής παιδείας, τι σημαίνει το να μαθαίνει κανείς το νόμο; Το πρώτιστο καθήκον των δασκάλων του νόμου είναι να κατανοούν και να διδάσκουν τη γλώσσα της δικαιοσύνης, την αναπνοή, το πνεύμα και την αμεροληψία που θα έπρεπε να κινεί το σώμα του νόμου. Νόμος χωρίς δικαιοσύνη είναι κενό γράμμα, σώμα δίχως ψυχή - υπολείμματα απλώς και ερείπια μιας έντιμης παράδοσης. Ένας δικηγόρος που θέλει να είναι άξιος του ονόματός της, νέμει και κατανέμει. Θέτει τις απαιτήσεις της απούσας δικαιοσύνης και της ιδανικής ισότητας ενώπιον της, πάνω από τα αιτήματα της εξουσίας και των καταχρήσεων του πλούτου. Η δικαιοσύνη εκλείπει όχι μόνο όταν δεν πληρούνται τα κριτήρια, που ο ίδιος ο νόμος έχει θέσει στον εαυτό του, αλλά πολύ περισσότερο όταν το σύνολο της Νομικής (και η διδασκαλία της) δεν λογοδοτεί, η ίδια, στο βωμό της δικαιοσύνης. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να το θυμίσω αυτό στα παιδιά της Αντιγόνης. Η Θέμιδα, που κοσμεί τα δικαστήρια μας, έχει δεμένα τα μάτια της ακριβώς για να μην δει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του προσώπου, που έρχεται ενώπιον του νόμου (τοποθετώντας την αφηρημένη λογική του θεσμού πάνω από τη ζεστή λάμψη της δικαιοσύνης). Η Νομική σχολή από την άλλη πλευρά έχει στο σφυγμό της ένα ανάχωμα ορθάνοιχτο, που κοιτάζει τον άλλο στο πρόσωπο και υπόσχεται άπειρη δικαιοσύνη. Εκείνοι που το ξεχνούν αυτό, όταν διδάσκουν ή ασκούν τη δικηγορία, μετατρέπονται σε λογιστές της εξουσίας και υποχείρια της. Από λειτουργούς του κράτους Δικαίου μετατρέπονται σε υπηρέτες του κράτους. Η απόσταση μεταξύ Κράτους και Κράτους Δικαίου είναι πάντοτε μικρή, αλλά όταν η δικαιοσύνη εκπίπτει του νόμου, τότε τα δύο καθίστανται ταυτόσημα - ο νόμος σαν γλώσσα μιας τρελής από δύναμη κυριαρχίας.