Πηγή: ΣΤΑΧΤΗ ΚΑΙ BURBERRY
Αισθάνομαι αλληλέγγυος με τους καταληψίες μετανάστες της νομικής. Και χαίρομαι που αποφάσισαν (οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι γι' αυτούς) να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης για την παραχώρηση ασύλου ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα.
Η ιστορία τους γίνεται πια τόσο έντονα στιγματισμένη από αυτές τις δύο λέξεις "ίδρυμα" και "άσυλο" που με προκαλεί να συγκεντρωθώ σε αυτές. Το άσυλο είναι τόπος κατοικίας, ασφαλής, απαραβίαστος, τόπος που δε μπορεί να συληθεί. Εκείνοι που κατοικούν σε αυτόν απολαμβάνουν φροντίδα, περίθαλψη και ειδική αντιμετώπιση [*]. Μα πάνω απ' όλα, το δικαίωμα να διατηρούν την ετερότητά τους. Να συνεχίσουν να είναι αυτό που είναι όταν οι γύρω τους είναι κάτι διαφορετικό. Το άσυλο είναι ένας τόπος αφ-ιερωμένος στη προστασία του έτερου, το μέρος όπου το έτερο είναι ιερό. Το ίδρυμα, από την άλλη, υπάρχει, έχει ιδρυθεί για ένα σκοπό χρηστικό. Και αυτό είναι που το στερεί από την ιερότητα του ασύλου.
Οι συγκεκριμένοι μετανάστες μέσα από τη δυστυχία και την εξαθλίωσή τους, χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται, λένε στην ελληνική κοινωνία κάτι πολύ σημαντικό. Κατέλαβαν ένα ίδρυμα όπου κάποιο διαφορετικό είδος ασύλου είναι προς το παρόν εξασφαλισμένο. Χρησιμοποιώντας το πανεπιστημιακό θέλουν να στρέψουν τη προσοχή της ακριβώς στο άσυλο, καλώντας τους προς εξαθλίωση Έλληνες να στραφούν στα απομεινάρια του εσωτερικού τους νόμου και να αναζητήσουν μέσα τους τα ίχνη των πολιτισμικών τους επιτευγμάτων. Δύο από τα οποία υπήρξαν ανέκαθεν η αναζήτηση της ταυτότητας του ατόμου ως πολίτη και η προστασία του έτερου ως κάτι ιερό. Η σύγχρονη ελληνική δημοκρατία επιμένει να αρνείται την υπόσταση χιλιάδων ανθρώπων αγνοώντας την ύπαρξή τους σχεδόν μεταφυσικά, ενώ η έννοια της ιερότητας έχει ευτελισθεί στο επίπεδο της μονής ή της μητρόπολης, ακόμα και των "Ελλήνων τα ιερά" πωλούνται σε τιμές ευκαιρίας σήμερα από τους ενδο- και εξωκοινοβουλευτικούς τηλεοπτικούς ελληνεμπόρους.
Οι πουλημένοι δημοσιογράφοι, τα αφεντικά τους -πολιτικά και μη- και οι δορυφόροι μπάτσοι τους (και δεν εννοώ τους ένστολους) αγωνιούν να πείσουν τη κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα της (ας το πω) απο-ιδρυματοποίησης των μεταναστών, δηλαδή της άμεσης εκδίωξής τους από τη νομική, προβάλλοντας επιχειρήματα που μόνο αγγίζουν ζητήματα ηθικής ή αισθητικής και που όμως δε καταφέρνουν να νομιμοποιήσουν. Το κάνουν γιατί είναι πολύ πιο βρώμικοι από τους μετανάστες που καταγγέλλουν. Και το κάνουν ύπουλα μιας και ταυτίζουν την απο-ιδρυματοποίηση με την απο-ασυλοποίηση αφαιρώντας από την τελευταία την ιερότητά της.
Οι μετανάστες προσπαθούν να πουν στους πολίτες αυτής της ξεφτισμένης δημοκρατίας να κοιτάξουν ξανά μέσα τους. Και να κατανοήσουν πως όταν ακούνε για "έξω οι μετανάστες από τη νομική" σημαίνει "άρνηση αναγνώρισης υπόστασης". Και να νιώσουν πως η ανοχή σε αυτή τη βαθιά υποτίμηση της ανθρώπινης ύπαρξης των άλλων είναι ακόμα πιο βαθιά υποτίμηση και για τους ίδιους, ως ανθρώπους και ως πολίτες που φιλοξενούν ανθρώπους με ανάγκες στη κοινωνία τους.
[*] Θ. Υφαντή "otherness and de-institutionalisation process" (ημερ/νια-εκδ. αναζητούνται)
"Η σύγχρονη ελληνική δημοκρατία επιμένει να αρνείται την υπόσταση χιλιάδων ανθρώπων αγνοώντας την ύπαρξή τους "
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ άνθρωπε μου αγνοεί την υπόσταση και τα δικαιώματα 10.000.000 ανθρώπων. Τί μου λες τώρα; Να ασχοληθεί με τα δικαιώματα των Ασιατών και Αφρικανών που μπήκαν παράνομα σε μία ξένη χώρα; Αλληλεγγύη στις πλάτες άλλων δεν γίνεται πλέον. Αλληλεγγύη γράφοντας βαρύγδουπες μπαρούφες δεν γίνεται. Ανθρωπισμός με διακρίσεις πάλι δεν γίνεται. Γιατί δεν καταλαβαίνω τί κάνει πιο άνθρωπο έναν λαθρομετανάστη από έναν άλλο πολίτη μίας χώρας. Η Αριστερά έχει καταντήσει το όλο θέμα γελοίο, έχει γελοιοποιηθεί η ίδια από μειοψιφικές ομάδες που κάνουν ότι τους κατέβει. Καιρός να απομονωθούν οι ηλίθιοι που δεν είναι αριστεροί, αλλά απλά προβληματικοί. Να σταματήσει η αριστερά να στιγματίζεται και να χρεώνεται αποτυχημένες και ανεύθυνες πολιτικές επειδή κάποιοι άνθρωποι μέσα σε αυτή αρνούνται να δούνε το πρόβλημα που δημιουργείται κατάματα. Όποιος ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του Μαρόκου, του Ιράν κτλ να πάει εκεί να ξεσηκώσει τον κόσμο μήπως και τα λύσει. Οι εδώ εντάσεις δεν οφελούν κανένα.
Συμφωνώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή..Όπως καλή ώρα λύνουμε τα προβλήματα, στο Αφγανιστάν, στο Ιραν, στη Σομαλία, στο Κόσσοβο ...με τα στρατά μας...
Ως συγγραφέας του κειμένου οφείλω να απαντήσω στα σχόλια των ανωνύμων:
ΑπάντησηΔιαγραφή#1
Αν όντως πιστεύεις ότι ανθρωπισμός με διακρίσεις δε γίνεται, τότε μάλλον θα αμέλησες να ξαναδιαβάσεις το σχόλιο που έγραψες πριν πατήσεις το κουμπί της επιστολής, μιας και αυτό βρίθει διάκρισης των ανθρώπων με βάση την εθνότητα, τη προέλευση και το στάτους τους σε ένα κράτος.
Η λέξη "υπόσταση" που παρακίνησε το σχόλιό σου απασχόλησε φαίνεται αρκετά τον αναγνώστη του κειμένου μου. Σε προσκαλώ να διαβάσεις τα σχόλια της ανάρτησης στο μπλογκ μου όπου επεξηγώ την έννοια της υπόστασης στη πολιτεία ή τη κοινωνία, δε βρίσκω το νόημα να το ξαναγράψω και εδώ για λόγους οικονομίας ανάγνωσης.
Η άποψή σου για την αλληλεγγύη μοιάζει εδώ λίγο θολή. Όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, ναι το να βάζεις πλάτη έχει αξία και είναι προϋπόθεση, η πλάτη είναι της ίδιας της κοινωνίας, μιας κοινωνίας με δημοκρατικές και ανθρωπιστικές αρχές που αγκαλιάζει ανθρώπους απροστάτευτους και εξασφαλίζει για εκείνους τα στοιχειώδη δικαιώματα άνευ όρων. Ο διάλογος που δεν ανοίγει ποτέ με αυτούς τους ανθρώπους θα μπορούσε να μας παρακινήσει ως προς αυτό που έχουμε αμελήσει και που ενδεχομένως να χρειάζεται να αναθεωρήσουμε στο πλαίσιο της γενικότερης αναθεώρησης των πάντων που συντελείται τώρα.
Όταν ξεκινάς την επίθεση στην αριστερά το κείμενό σου αρχίζει να στερείται της αρχικής του συγκρότησης, καταλαβαίνω από τις προτάσεις ότι σε απασχολεί γενικά η έλλειψη συγκεκριμένης και ενιαίας πολιτικής στάσης απ' τ' αριστερά και ότι είσαι θυμωμένος με αυτό αλλά πραγματικά δε βγαίνει κάτι περισσότερο από τη περιφραστικότητά του. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος.
#2
αν το σχόλιό σου είναι μια καυστική ειρωνεία προς αυτό του #1 τότε είναι εξαιρετικά επιτυχημένο. Αν όχι τότε κρύβεται μια εγγενής αντίφαση μεταξύ του "συμφωνώ" και της δεύτερης παραγράφου του που πρέπει να διευκρινιστεί για να εξασφαλιστεί ο στοιχειώδης διάλογος.