Η ευρωζώνη, οι φωστήρες και οι ανόητες αποφάσεις

 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΑΤΟΥ

Η κρίση είναι κρίση δημόσιου χρέους. Η κρίση είναι κρίση του ευρώ. Χρειάστηκε να γίνουν 16 ευρωπαϊκά συμβούλια κορυφής -με το τελευταίο την περασμένη Παρασκευή- και οι φωστήρες πολιτικοί ηγέτες μας να μην μπορέσουν για ακόμη μία φορά να κάνουν τη σωστή ανάλυση της διπλής στην πραγματικότητα κρίσης και να πάρουν συγκεκριμένες αποφάσεις για να βγούμε όλοι από το αδιέξοδο που η ανοησία ή (και) η τρέλα τους μας έχει οδηγήσει.

Οπως ήταν αναμενόμενο, στο τελευταίο συμβούλιο κορυφής πήραν μια σειρά από βαρύγδουπες αποφάσεις για την έξοδο από την κρίση και τη σωτηρία του ευρώ που, στην ουσία, περιορίζονται στη συμμετοχή και του ΔΝΤ με δανεικό ευρωπαϊκό χρήμα (200 δισ. ευρώ) στις προσεχείς απόπειρες διάσωσης χωρών, όπως η Ισπανία και η Ιταλία. Αποφάσεις αστείες, διότι είχαν μπροστά στα μάτια τους την επέκταση της κρίσης χρέους από τη νότια Ευρώπη και προς τις πλούσιες χώρες του κοινοτικού Βορρά. Αλλά για ακόμη μια φορά ανανέωσαν τη διά ροπάλου απαγόρευση της διαχείρισης της κρίσης από την ίδια την Ευρ. Ενωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

Προτίμησαν να επικεντρωθούν στο θνησιγενές προσωρινό Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και στο Μόνιμο Μηχανισμό Σταθερότητας που θα τον αντικαταστήσει στα μέσα του 2012 που, υποτίθεται ότι, θα χρηματοδοτήσουν την Ιταλία, την Ισπανία ίσως δε και τη Γαλλία όταν της αφαιρεθεί από τους οίκους αξιολόγησης το τριπλό Α της, με πόρους που το ύψος τους αγγίζει το όριο της γελοιότητας (950 δισ. ευρώ), όταν το χρέος της Ιταλίας κυμαίνεται στα 1 τρισ. 900 δισ. ευρώ και της Γαλλίας στα 1 τρισ. 700 δισ. ευρώ. Η ιδέα αλληλασφαλισμού (mutualisation) του δημόσιου χρέους όλων των κοινοτικών χωρών με την έκδοση κοινών για όλους ευρωομολόγων απορρίφθηκε αμέσως από τη Γερμανία, χωρίς σοβαρά επιχειρήματα, πλην του ότι για να γίνει αυτό πρέπει η ΕΚΤ να βγει από τον κλασικό ρόλο της, της καταπολέμησης του πληθωρισμού, και να κινηθεί ελεύθερα στις διεθνείς αγορές.

Τι έμενε; Η συγκέντρωση-αγορά από την ΕΚΤ όλου του δημόσιου χρέους ή, τουλάχιστον, του μεγαλύτερου τμήματός του ή, τουλάχιστον, εκείνων των χωρών που απειλούνται άμεσα από τις αγορές. Ε, λοιπόν, όχι. Η Γερμανία δεν ήθελε με κανέναν τρόπο τη μετατροπή της ΕΚΤ σε έσχατο δανειστή-καταφύγιο των χωρών της ευρωζώνης. Μολονότι όλοι γνωρίζουν πως μια τέτοια κίνηση δεν θα οδηγούσε σε μια πληθωριστική κρίση -αυτό ήταν και είναι το κεντρικό επιχείρημα του Βερολίνου- αν ληφθεί υπόψη ότι η κίνηση αυτή δεν πρόκειται να ανάψει τις πληθωριστικές πιέσεις σε μια περίοδο που όλος ο αναπτυγμένος κόσμος ζει μέσα σ' ένα υφεσιακό και αποπληθωριστικό περιβάλλον. Παράδειγμα, οι ΗΠΑ με πληθωρισμό στο 3,5% και η Ιαπωνία με 0%. Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από το τελευταίο συμβούλιο κορυφής είναι πως η Γερμανία, χωρίς καμία αντίδραση των εταίρων της, ανέλαβε -χωρίς να το θέλει- τη διαχείριση του ρίσκου κατάρρευσης των ελλειμματικών οικονομιών της ευρωζώνης.

Η άρνησή της για μια οικονομική διακυβέρνηση και για χρησιμοποποίηση της ΕΚΤ ως δανειστή τελευταίας ευκαιρίας για τις υπερχρεωμένες κοινοτικές χώρες, θα οδηγήσει μοιραία στη διάλυση της ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει ότι τα δημόσια χρέη των χωρών-μελών δεν πρόκειται ποτέ να εξοφληθούν και οδηγεί σε δύο εναλλακτικές επιλογές: στην εκτύπωση νέου χρήματος ή στάση πληρωμών του χρέους κάθε χώρας.

Η δεύτερη λύση είναι προτιμότερη, διότι θα μας ελευθερώσει από ένα ασήκωτο βάρος, που για να το εξοφλήσουμε έχουμε δεχθεί να μας λεηλατήσουν το δημόσιο πλούτο μας, πληρώνοντας κι από πάνω τόκους δανείων με τεράστιες περικοπές των πενιχρών συντάξεων και μισθών μας στην οικονομική ολιγαρχία που μας έχει δανείσει, θησαυρίζοντας τόσα χρόνια εις βάρος μας.