Πρώτα η πρόταση για μέτωπο των δυνάμεων που αντιτάσσονται στη σημερινή πολιτική της εξαθλίωσης χαρακτηρίστηκε από την Αλέκα Παπαρήγα ναρκωτικό. Ύστερα πήρε κατά κάποιον τρόπο προαγωγή και αναβαθμίστηκε σε μπλόφα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ναρκωτικό ή μπλόφα, το πολιτικό συμπέρασμα για τη γενική γραμματέα του ΚΚΕ είναι ένα: ύπαγε οπίσω μου Σατανά.
Πάντως -ανάγκα και γενικοί γραμματείς πείθονται- η κυρία Παπαρήγα ξεπέρασε τον φράχτη των χαρακτηρισμών για τον ΣΥΡΙΖΑ και στάθηκε λιγάκι επί της ουσίας στο σχετικό ζήτημα. Για να εξηγήσει ότι δεν στέκει σε καμιά περίπτωση η προοπτική ενός μετώπου, επειδή ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς υπάρχουν σοβαρές διαφορές. Όπως διαφορές υπάρχουν και ανάμεσα σε όσους τάσσονται υπέρ της συνεργασίας, της ενότητας -όπως θέλετε πείτε το.
Ποια είναι η βασική της ένσταση; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θολούρα, κοινοβουλευτικές αυταπάτες, πιστεύει ότι μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να αλλάξει τα πράγματα υποτιμώντας τη δύναμη των μονοπωλίων, του πολιτικού προσωπικού, του διεθνούς παράγοντα κ.λπ. Ενώ κατά τη γνώμη της ο μόνος ρεαλιστικός στόχος σήμερα είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η αποδέσμευση από την Ε.Ε. - η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία.
Αυτό κι αν υποτιμά τη δύναμη του αντιπάλου, αλλά ας πούμε ότι είναι έτσι. Στο κάτω - κάτω η Αλέκα διακινεί τέτοιες απόψεις από χρόνια. Αλλά απαντάει η άποψη αυτή στο αίτημα της συνεργασίας; Ποιος Θεός και ποιος Λένιν έβαλε όρο να μη συνεργάζονται οι κομμουνιστές με τους αμαρτωλούς, με όσους έχουν θολούρα, με όσους έχουν αυταπάτες, με όσους τέλος πάντων δεν έχουν τη δική τους συνέπεια και τη δική τους στρατηγική;
Γιατί μέχρι τώρα ξέραμε -και όλη η ιστορία του ΚΚΕ το αποδεικνύει- ότι ακριβώς έχοντας εμπιστοσύνη στη δική τους ιδεολογική υπεροχή και στη συνέπειά τους δεν είχαν κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα το επεδίωκαν, να συνεργάζονται με τέτοιες ακριβώς «ασυνεπείς» δυνάμεις. Και μέσα από τη συνεργασία και τους στόχους να διευρύνουν και τους συμμάχους τους να ωθούν σε μεγαλύτερη συνέπεια και πολιτική αποφασιστικότητα.
Τώρα η Αλέκα Παπαρήγα μας τα λέει αλλιώς. Θέλει ο πιθανός σύμμαχος να περάσει πρώτα από εξετάσεις επαναστατικότητας και συμφωνίας επί της στρατηγικής. Αν είναι όμως έτσι, τι χρειάζεται η συνεργασία; Ας φτιάξει ένα Μέτωπο Οπαδών να ξεμπερδεύει...
Πάντως -ανάγκα και γενικοί γραμματείς πείθονται- η κυρία Παπαρήγα ξεπέρασε τον φράχτη των χαρακτηρισμών για τον ΣΥΡΙΖΑ και στάθηκε λιγάκι επί της ουσίας στο σχετικό ζήτημα. Για να εξηγήσει ότι δεν στέκει σε καμιά περίπτωση η προοπτική ενός μετώπου, επειδή ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς υπάρχουν σοβαρές διαφορές. Όπως διαφορές υπάρχουν και ανάμεσα σε όσους τάσσονται υπέρ της συνεργασίας, της ενότητας -όπως θέλετε πείτε το.
Ποια είναι η βασική της ένσταση; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θολούρα, κοινοβουλευτικές αυταπάτες, πιστεύει ότι μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να αλλάξει τα πράγματα υποτιμώντας τη δύναμη των μονοπωλίων, του πολιτικού προσωπικού, του διεθνούς παράγοντα κ.λπ. Ενώ κατά τη γνώμη της ο μόνος ρεαλιστικός στόχος σήμερα είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η αποδέσμευση από την Ε.Ε. - η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία.
Αυτό κι αν υποτιμά τη δύναμη του αντιπάλου, αλλά ας πούμε ότι είναι έτσι. Στο κάτω - κάτω η Αλέκα διακινεί τέτοιες απόψεις από χρόνια. Αλλά απαντάει η άποψη αυτή στο αίτημα της συνεργασίας; Ποιος Θεός και ποιος Λένιν έβαλε όρο να μη συνεργάζονται οι κομμουνιστές με τους αμαρτωλούς, με όσους έχουν θολούρα, με όσους έχουν αυταπάτες, με όσους τέλος πάντων δεν έχουν τη δική τους συνέπεια και τη δική τους στρατηγική;
Γιατί μέχρι τώρα ξέραμε -και όλη η ιστορία του ΚΚΕ το αποδεικνύει- ότι ακριβώς έχοντας εμπιστοσύνη στη δική τους ιδεολογική υπεροχή και στη συνέπειά τους δεν είχαν κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα το επεδίωκαν, να συνεργάζονται με τέτοιες ακριβώς «ασυνεπείς» δυνάμεις. Και μέσα από τη συνεργασία και τους στόχους να διευρύνουν και τους συμμάχους τους να ωθούν σε μεγαλύτερη συνέπεια και πολιτική αποφασιστικότητα.
Τώρα η Αλέκα Παπαρήγα μας τα λέει αλλιώς. Θέλει ο πιθανός σύμμαχος να περάσει πρώτα από εξετάσεις επαναστατικότητας και συμφωνίας επί της στρατηγικής. Αν είναι όμως έτσι, τι χρειάζεται η συνεργασία; Ας φτιάξει ένα Μέτωπο Οπαδών να ξεμπερδεύει...
Εχει ενδιαφέρον η άποψή σας, επί της ουσίας, βέβαια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ύφος της γραφής σας, όμως...
Ειλικρινά λυπάμαι...
Ωραίος ο Θάνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσθέσω ότι ο Λένιν δεν είχε γράψει το Αριστερισμός: η παιδική αρρώστια του κομουνισμού για τις ανάγκες τις εποχής του αλλά για... να το διαβάσει το ΚΚΕ! Μένει λοιπόν το ΚΚΕ να πράξει το καθήκον του και να διαβάσει το εν λόγω κείμενο συλλογικά και με διάθεση έμπρακτης μετάνοιας.
Θα έβλεπαν οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ότι για τον Λένιν η τακτική των συνεργασιών έχει ως λέξη κλειδί τη λέξη ευελιξία και ως ζητούμενο τις συνεργασίες ακόμα και με δυνάμεις που μπορεί αύριο να μας "προδώσουν" και να μας εγκαταλείψουν. Ο Λένιν δεν θα έλεγε ποτέ όχι σε μια συνεργασία που δεν τον αναγκάζει να αλλάξει τις θέσεις του.
Υγιής αντίληψη και το λέω αν και δεν είμαι "Λενινιστής".
Καλά που δεν είχε αυτή τη λογική το ΚΚΕ στην κατοχή. Δεν θα είχαμε τότε το ΕΑΜ. Εκτός κι αν πιστεύει πως σήμερα δεν έχουμε κατοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφή